Er was een motortreffen in Gent, een van de grootste in Europa. Duizenden mensen kwamen erop af, de meesten per motorfiets. Ikzelf was erheen gereden op m’n Triumph Thruxton 1200 R, die ik parkeerde in een doodlopende straat, onder een boom, weg van alle drukte. Daarna liep ik te voet naar het terrein, waar men door elkaar heen krioelde, kuierend van de ene stand naar de andere, babbelend met elkaar over motoren, en eveneens kijkend naar meisjes met blote benen, want het was erg goed weer voor de tijd van het jaar. Praktisch ieder merk had er z’n eigen stand, en dan zeker de premiummerken: Honda, Suzuki, Yamaha, Kawasaki, BMW, Harley-Davidson, Ducati, KTM, en uiteraard Triumph, dat de mooiste stand had van allemaal, met een enorme glazen container die ingericht was als brasserie, restaurant, café, eethuis, en waarin tevens heel propere toiletten waren ondergebracht. Ikzelf bestelde sober een kopje koffie, en amuseerde me door naar de mensen te kijken die naar de Triumphs aan het kijken waren. Ik hoorde iemand zeggen: ‘Naar het schijnt rijdt die schrijver, Herman Brusselmans, ook met een paar Triumphs’, waarop iemand anders zei: ‘Ik heb in een tijdschrift gelezen dat hij z’n motoren verkocht heeft en met het geld een Porsche Carrera uit z’n geboortejaar 1957 heeft gekocht.’ Het klopt dat ik dat eens wijsgemaakt heb aan een journalist, want tijdens interviews lieg ik geregeld, en zo zei ik gisteren nog tegen een interviewer van De Volkskrant: ‘Ik heb vorige week op m’n Triumph 285 kilometer per uur gereden, in een bocht tussen Destelbergen en Waarschoot.’ Weet zo’n Hollandse interviewer veel dat Destelbergen en Waarschoot in de verste verte niet aan elkaar palen. Maar goed, op het motortreffen waren er ook stands van minder bekende merken. Na m’n kopje koffie ging ik die even opzoeken.
Herman Brusselmans: ‘Omdat hij potverdorie een BMW heeft gekocht!’
Een jonge gast parkeerde z’n Mutt. Ik vroeg hem: ‘Waarom koop jij zo’n onbekend merk?’ ‘Wel,’ zei hij, ‘ik heet Mark, m’n moeder Ulrike, m’n vader Theo en m’n zus Tess, en als je onze beginletters naast elkaar zet krijg je Mutt, en ik vond het zodoende leuk om een motor van dat merk te hebben.’ Nog goed dat hij niet Tijmen heette, z’n moeder Ranja, z’n vader Urbain en z’n zus Thea, of hij had een motor van het merk Trut moeten kopen, volgens mij een merk dat niet eens bestaat. Bij de stand van Voge vroeg ik aan de bezitter van een motor van dat merk: ‘Waarom koop jij zo’n uitzonderlijk merk?’ ‘Wel,’ zei hij, ‘Voge is een Chinees merk en ik ben dol op alles wat Chinees is. Ik ben al drie keer in Peking geweest, m’n vriendin is half Chinees, ik ben communist van politieke strekking, en ik eet alles met stokjes, ook gehaktballen en patat friet, kalfsniertjes in de mirabellosaus, en broodpudding.’ ‘En soep?’ vroeg ik. Nee, soep at hij met een lepel zei hij. Hij vroeg of ik ook een liefhebber was van Chinese mensen en dingen. ‘Niet echt,’ zei ik, ‘ik verkies eigenlijk Noord-Koreaanse mensen en dingen, maar ja, in Noord-Korea maken ze helaas geen motorfietsen, behalve de In-Yan Tsjun 85 cc met eironde wielen, maar die wordt jammer genoeg niet geëxporteerd.’ Ik liep door naar de stand van Benelli, ooit een zeer befaamd merk, maar ondertussen van de radar verdwenen. Toch zag ik een gast op een Benelli, en ik vroeg: ‘Waarom koop jij zo’n weggedeemsterd merk?’ Hij antwoordde: ‘Bemoei je met je eigen zaken. Of denk je dat je met je Porsche Carrera meer waard bent dan andere mensen?’ Ik zei: ‘Nee hoor’, liep nog wat rond, en om een uur of vijf zocht ik m’n trouwe Thuxton weer op, en reed ik naar huis. Alweer had ik een prettige motormiddag achter de rug.
