Vanzelfsprekend heb ik naar de resterende races op Portimão gekeken en later ook naar de MotoGP op Phillip Island, maar wel als professional. Niet als liefhebber, omdat ik het even gehad heb met motorracen. Natuurlijk weet ik dat het kan gebeuren, maar als het dan gebeurt… ‘Het hoort erbij’ hoor ik de laatste tijd veel te vaak. Zwart geld, mooie vrouwen, valsspelen, track limits en als je het dan per se wilt ook crashes, dat hoort erbij. Maar dan wel crashes waarbij iedereen weer opstaat en dat gebeurt de laatste tijd veel te vaak niet.
Het grijpt mij steeds meer aan. Misschien omdat ik ouder word, vader van twee kinderen ben, omdat ik zo van deze soms zo verrekt ingewikkelde sport hou. Of omdat ik mij niet kan indenken hoe het moet voelen om een vliegtuig in te stappen, op weg naar je geliefde die in een ziekenhuis in Faro voor zijn leven vecht. Terwijl je heel diep in je hart weet dat er een wereldwonder nodig is en dat zelfs zo’n wonder zeer waarschijnlijk niet genoeg is… En dan hoor je kort daarna ook nog eens dat z’n moeder overleden is. Het laat mij maar niet los. Net zoals het feit dat er vijf mensen gered zijn, doordat Victor orgaandonor was. Ik heb meteen gecheckt of mijn orgaandonorschap goed geregeld is, want als je uit zoveel diepe ellende toch nog zoiets bijzonders kunt bereiken, dan krijg je ineens een traan met dubbele betekenis.
Marien Cahuzak: ‘Ik heb het echt te doen met Maverick Viñales’
