‘Ha, je hebt de Harley-vibes gekregen? Kom een keer koffiedrinken bij mijn ouders, die hebben een heleboel oorlogsverhalen. Over hoe ze met mij in de bak van het zijspan over het bevroren IJsselmeer crossten en zo. Echt totaal onverantwoord!’
Zangeres Debbie, op wiens Harley-Davidson Sportster ik vorige week een paar uurtjes mocht rijden, zegt het stralend, maar ze meent het: haar nozem-ouders deden in de jaren tachtig dingen die hen nu zonder enige twijfel op een bezoek van de Raad voor de Kinderbescherming zouden komen te staan. ‘Minimaal een waarschuwing. Maar een uithuisplaatsing had me ook niet onlogisch geleken, haha.’
Dan, terloops: ‘O ja, mijn vader heeft ook een Harley te koop.’
Aha!
Zo meld ik me op een zonnige zondag in een van de mooiere wijken van Almere. Vrijstaand huis, zeer forse tuin en volgens Debbie een garage vol Harley’s. ‘Er staat er maar één hoor,’ nuanceert Debbies moeder Linda, ‘want de mijne is verkocht’. Haar echtgenoot George corrigeert haar: ‘Nee, er staan er twee. De derde, de Harley-met-zijspan waar Debbie als kind in zat, staat 200 meter verderop in een andere garagebox.’
Boudewijn Geels: ‘Harley-rijders zijn kleuters op speelgoedbrommers’
Een van de twee Harley’s in de garage naast het huis, een 750 cc sterke WLA uit 1952, is een beetje beroemd. Jan Cremer liet zich er in 2010 op fotograferen voor een remake van de omslag van zijn boek ‘Ik Jan Cremer’ uit 1964. De ‘onverbiddelijke bestseller’ was met al zijn expliciete seksscènes heel erg voor volwassenen, hoorden we als dertienjarige havo-scholieren van onze leraar Nederlands. Gevolg: elke jongen in onze klas ging er nog diezelfde nacht met een bonzend hart naar op zoek in de boekenkast van zijn ouders. Ik ook – en met succes.
‘We hebben deze motor helemaal zelf opgebouwd,’ vertelt George trots. Linda: ‘Met onderdelen die we op een sloperij in België hadden gekocht. Ze lagen jaren op zolder. Op een dag moesten we gaan opruimen, en toen zijn we deze motor maar gaan bouwen. Wat we niet nodig hadden, ruilden we met leden van onze Harley-club voor wat er bij ons ontbrak.’
Knap hoor. Doet hij het ook echt? George knikt. ‘Maar we hebben er in totaal maar 1.600 kilometer mee gereden.’ Linda: ‘We hadden allebei ook een eigen, zwaardere Harley. Dan ga je er niet met zo’n zevenenhalfje achteraan.’
Dan valt mijn oog op een zo te zien hagelnieuwe, kolossale zwarte Harley. Zou dit het te koop staande exemplaar zijn? George knikt gelaten. ‘Een Street Glide, de Harley waarvan ik altijd heb gedroomd. Een paar jaar geleden pas gekocht. Te laat, want nu ik 77 ben is hij met zijn 375 kilo helaas te zwaar. Heb je interesse?’
Ik staar naar de speakers in de cockpit. ‘Doen ze het?’ vraag ik met trillende stem. Hier droomde ik als tiener van: een motor met speakers. En dan heel hard ‘Motorcycle man’ van Saxon draaien, zodat ik bij het stoplicht bewonderend aangestaard zou worden door de mooiste meisjes van Meppel.
George drukt op een knop, en daar klinkt spatzuiver U2 uit de luidsprekers. Oef, wat gaaf! En nergens is mijn achterwerk zo welkom als op het zadel van deze majestueuze Harley, voel ik meteen. Mijn zitvlak komt echt thuis. George wil 18.500 euro voor zijn motor hebben. Potdomme, dat is 850 euro minder dan de veel spartaansere Triumph Rocket 3 die ik op het oog heb. Maar 375 kilo is ook mij te zwaar.
Ook zonder deze Street Glide de sporen te geven, weet ik het nu écht 1000 procent superdefinitief zeker: mijn trouwe, wendbare, maar ook wat saaie Kawasaki Z1000SX gaat eruit.
Het is tijd voor een Belachelijke Motor Met Vooral Nadelen.
