Al heel lang heb ik minstens één motor in bezit. Soms twee, soms drie. Sinds 2009 zijn dat telkens Triumph’s. Ik ben een zeer merktrouw persoon. Ik poets al decennia m’n tanden met Sensodyne, ik kijk alleen naar Pioneer-tv’s, ik draag de hele tijd Adidas-sneakers, als ik een sigaretje rook is het een Marlboro, ik hang de kippen die ik slacht op aan vleeshaken van Stauffenberg, ik tik op HP-klavieren, ik eet kiwi’s van Zespri, en ik ga een Alfa Romeo kopen, welks merk ik allicht ook totterdood trouw zal blijven. De ware motorliefhebbers onder jullie zullen zeggen: ‘Een auto, meneer Brusselmans? Een ware motorliefhebber als u rijdt toch niet met auto’s?’ Dat klopt ten dele, in die zin dat ik inderdaad nooit een auto heb gehad, maar nu moet ik wel, omdat ik een kind van 2,5 jaar oud heb, en dat kun je niet meenemen op de motor, zodat m’n vriendin zei: ‘Koop toch maar een auto, zodat we met hem naar de Efteling, Plopsaland en het Nijntje-museum in Utrecht kunnen rijden.’
Herman Brusselmans: ‘Op z’n Yamaha 125 cc probeert hij Valentino Rossi te imiteren’
Het is 36 jaar geleden dat ik nog achter een autostuur heb gezeten, dus de eerste ritten zullen waarschijnlijk niet al te best verlopen, maar ik moet wel sturen, want m’n vriendin heeft geen rijbewijs, onder het motto: ‘Een echte Amsterdamse rijdt met een fiets, niet met zo’n vervuilende, veel te grote auto.’ Maar nu is ze dus overstag gegaan en morgen doe ik een proefrit met de Alfa Romeo Tonale. We zijn er nog niet. Niet alleen komt er dus bijna zeker een auto, maar ik heb gisteren ook al een elektrische fiets aangeschaft, van het merk I:Sy. (Het ligt voor de hand dat ik de rest van m’n leven op I:Sy-fietsen zal rijden.) Die fiets dient om m’n zoon, die binnenkort naar school moet, ’s ochtends af te leveren, en ’s middags op te halen. De situatie is zodoende als volgt: ik heb een fiets en een auto, waarmee ik vele kilometers zal afmalen, en ik had twee motorfietsen, de Triumph Street Triple 765 R, en de Triumph Speed Twin Breitling. Ik spreek thans in de verleden tijd, omdat ik één van de twee heb doorverkocht. Een fiets, een auto, en twéé motorfietsen, dat is van het goede te veel, en derhalve besloot ik om één motor weg te doen. De vraag was natuurlijk: welke van de twee, want het zijn allebei fantastische machines. De Street Triple is niet meer of niet minder dan een monument in motorland, en de Breitling is een speciale uitgave, waarvan er wereldwijd maar 270 genummerde exemplaren geproduceerd zijn. Dat werd wikken en wegen. Op den duur kwam ik tot de conclusie dat de Street de meeste nadelen had: het is een zo vinnige machine dat ik er heel geregeld boetes voor overdreven snelheid mee verzamel; hij heeft een zitpositie die niet al te gezond is voor m’n nek en voor m’n rug; je ziet hem op ongeveer elke hoek van de straat passeren, zodat hij niet erg bijzonder is, hij heeft geen duozit die naam waardig, wat m’n vriendin verhindert om gezellig samen een tochtje te ondernemen, en hij is pas twee jaar oud, zodat ik er nog een behoorlijk som geld voor zou krijgen. In het voordeel van de Breitling spreken de exclusiviteit, het rijgemak, de unieke lichtblauwe kleur, de net voldoende 100 pk, en m’n absoluut heel hechte band met die motor. Kortom, ik heb het monument dat de Street is van de hand gedaan, en heb nu in bezit: een elektrische fiets, een Alfa Romeo (als de proefrit me bevalt) en één motor, de ook al monumentale Breitling. Ik zal de Street missen, en er af en toe van dromen dat hij op een dag uit zichzelf terugkeert.
