Het is herfst. Alwéér! Het is toch niet leuk dat elk jaar opnieuw de herfst komt? Wat ben je ermee? De bladeren vallen van de bomen, wat ik jammer vind, want persoonlijk oordeel ik dat bladeren beter aan de bomen kunnen blijven hangen. Daar hangen ze prima. Dan zijn er uiteraard de steeds opduikende regenvlagen. Daar wordt een mens nog nat van ook, zoniet doorweekt. Waarom kan het hier niet zijn zoals in Andalusië, waar het praktisch nooit regent? Vorig jaar was ik in november aldaar, en het zonnetje scheen. Ik had me teruggetrokken in het dorpje Las Putmos, om daar in een klein hotelletje volop verder te schrijven, in alle rust, aan m’n roman De Dikke Puist, hoewel later zou blijken dat ik die roman in de prullenmand gooide, omdat het geen goeie roman was, en omdat het hoofdpersonage, een man met een dikke puist op z’n voorhoofd, een bordkartonnen figuur was, dat weinige lezers bij het nekvel zou kunnen grijpen. Zo gaat dat met een schrijver: soms produceert hij goud, en soms produceert hij modder. In Las Putmos schreef ik niet alleen, ik huurde daar ook een motorfiets, om de omgeving te verkennen. Geloof het of niet, maar een van de motoren die men aldaar te huur aanbood, was een Honda Fireblade uit 2019. Dat moet je me geen twee keer zeggen, en ik huurde hem voor drie dagen. De Fireblade is altijd een van m’n favoriete machines geweest, maar ik heb er nooit een gekocht, omdat ik er een beetje bang voor was.
Maar in Las Putmos zette ik m’n angst opzij, en op de Fireblade reed ik door berg en dal. Verkeerscamera’s en dat soort dingen, die hadden ze daar niet, en op enkele van de kronkelige wegen haalde ik op m’n gemakje de 170 kilometer per uur, de dood in de ogen kijkend, maar denkend: m’n beschermengel houdt me wel in leven, wat inderdaad gebeurde. In drie dagen maalde ik 400 kilometer af op de Blade, en toen leverde ik hem weer in, en reisde ik terug naar het vaderland, waar de typische westerse herfst had toegeslagen, net zoals in dit jaar, en terwijl ik dit schrijf staat er zoveel wind dat daarstraks m’n hoed van m’n hoofd waaide, terwijl ik naar de bakker ging om drie sandwiches, een meelbrood, en een rozijnenkoek, want een mens moet zich voeden, het is niet anders. De kwestie is dat ik in dit seizoen weinig zin heb om met m’n Triumph Speed Twin Breitling de baan op te gaan. Het is vochtig, het is kil, het is te onprettig om te motorrijden. Bovendien heb ik een paar weken geleden een nieuwe auto gekocht, een heuse Alfa Romeo, en dan heb je toch de neiging om dat voertuit prioritair te behandelen ten opzichte van je motor. Is het dan zover gekomen dat ik in wezen geen rechtgeaarde motorrijder meer ben? Dat zou ik niet durven beweren, en iedere keer als ik in de garage naar m’n Breitling staar, krijg ik kriebels in de buik, en heb ik veel zin om m’n leren pak aan te trekken, m’n helm op m’n kop te planten, en op twee wielen de horizon op te zoeken. Maar, zoals gezegd, het weer laat het niet echt toe, omdat het herfst is, het wreedste van alle seizoenen. Ik neem me echter voor om geduldig te wachten tot die vermaledijde herfst voorbij is, en ook tot die vervloekte winter voorbij is, en dan! Ja, dan! Dan is daar de lente, en laat ik de Alfa Romeo terzijde, spring ik op de Breitling, en ben ik weer de motorrijder die al zo vele decennia met graagte ben!
