Het Goodwood Festival of Speed 2025 barstte los van 10 tot 13 juli met een vurig eerbetoon aan het ‘Gouden Tijdperk van WorldSBK’, waarbij viervoudig World Superbike-kampioen Carl Fogarty centraal stond. Het pittoreske evenemententerrein in Chichester transformeerde gedurende vier dagen tot een paradijs voor motorliefhebbers, met een zorgvuldig samengestelde collectie van ongeveer twintig iconische superbikes. Fogarty zelf werd geëerd met een speciaal ‘balkonmoment’ op vrijdag 11 juli, een tastbaar bewijs van zijn blijvende erfenis in de motorsport.
Naast de WSBK-viering trok het festival ook sterren aan van de Isle of Man TT, wat de aantrekkingskracht verder vergrootte en de toewijding onderstreepte om alle facetten van de motorracerij te eren. John McGuinness, een TT-legende, toonde zijn Fireblade waarmee hij zijn honderdste TT-deelname vierde, en sloeg zo een brug tussen de wereld van short circuit racing en de ongeëvenaarde uitdaging van de TT. Zijn aanwezigheid diende als herinnering aan de vastberadenheid, het doorzettingsvermogen en de pure moed die nodig zijn om de Mountain Course te bedwingen.
Hoogtepunten van het evenement
De persoonlijke uitnodiging van de Hertog van Richmond onderstreepte het prestige van het evenement, dat prominenten uit het hele motorsportwereld aantrok. Het festival was niet slechts een statische tentoonstelling; het was een dynamische viering van snelheid, geluid en de blijvende passie voor tweewielige competitie. Belangrijke aanwezigen waren onder andere:
• Carl Fogarty: De onbetwiste koning van de WSBK in de jaren ’90.
• John McGuinness: Een TT-icoon met 23 overwinningen op zijn naam.
• Peter Hickman: Nog een TT-ster, bekend om zijn pure snelheid en ronderecord.
• Davey Todd: Een rijzende ster in road racing.
• Ben Birchall & Patrick Rosney: Zijspan wereldkampioenen, die de unieke vaardigheden demonstreerden die nodig zijn voor driewielige races.
• Maria Costello & Alice Smith: Pioniers in de vrouwelijke motorracerij.
Technische hoogstandjes: de motorfietsen
De tentoongestelde motorfietsen waren niet zomaar statische displays; ze waren rijdende belichamingen van racegeschiedenis, elk met een uniek verhaal. De Ducati 916 uit 1994, Fogarty’s wapen naar keuze, revolutioneerde het sportfietsontwerp met zijn desmodromisch kleppensysteem en trellisframe, waardoor ongeëvenaarde handling en vermogen werden geleverd. De 916 SP-versies, met hun hogere compressieverhoudingen en Pankl titanium drijfstangen, vertegenwoordigden het toppunt van prestaties in die tijd.
De Ducati 996 uit 1999 bouwde voort op het succes van de 916, met verdere verfijning van de motor en het chassis. Het verbeterde motormanagement en de Öhlins-ophanging maakten het een geduchte concurrent op elk circuit. Fogarty en Bayliss zetten Ducati’s winnende reeks voort en verzekerden de 996 van een plaats in de racegeschiedenis.
De Honda VTR1000 SP-1 met Castrol-kleurstelling was Honda’s antwoord op Ducati’s V-twin dominantie. Bereden door Colin Edwards, doorbrak deze machine eindelijk de Italiaanse hegemonie in de WSBK. Het aluminium twin-spar frame en de aan de zijkant gemonteerde radiatoren toonden Honda’s technische kunnen. Edwards en Hayden stuurden de SP-1 naar talrijke overwinningen en bewezen zijn kwaliteit tegen het Ducati-offensief.
Hoewel geen directe WSBK-concurrent, bracht de Honda CB750F Freddie Spencer Replica hulde aan een eerder tijdperk van productie-gebaseerde races. Spencers succes op de CB750F in de AMA Superbike hielp de passie voor deze vorm van racen in de Verenigde Staten aan te wakkeren. Deze replica’s hebben vaak zwaar gemodificeerde motoren, die de pk-cijfers ver boven de oorspronkelijke specificaties uitduwen.
De Moriwaki Kawasaki-machines vertegenwoordigden de geest van innovatie en experiment die de vroege productie-gebaseerde races definieerden. Deze motoren toonden aan dat met vindingrijkheid en vaardigheid gemodificeerde straatmotoren het konden opnemen tegen speciaal gebouwde racemotoren, waarmee de weg werd vrijgemaakt voor het moderne WSBK-kampioenschap.
Technische hoogstandjes in hun tijd
Deze motorfietsen draaiden niet alleen om ruw vermogen; ze toonden ook geavanceerde technologie voor hun tijd. De Ducati 916 uit 1994 was uitgerust met Weber-Marelli elektronische brandstofinjectie en Magneti Marelli-ontsteking voor nauwkeurige motorbesturing. Het desmodromische kleppensysteem, een Ducati-kenmerk, zorgde voor nauwkeurige klepbediening bij hoge toerentallen.
De Ducati 996 uit 1999 had een verbeterd Weber-Marelli brandstofinjectiesysteem dat de motorprestaties verder verbeterde. De Honda VTR1000 met Castrol-kleurstelling leverde met zijn PGM-FI brandstofinjectie soepel en responsief vermogen. Belangrijk is dat elektronische rijhulpmiddelen zoals tractiecontrole en ABS in dit tijdperk nog niet wijdverbreid waren, waardoor er meer nadruk werd gelegd op rijvaardigheid en machine-afstelling.
