Of we een verlengd weekend naar Catalonië willen afzakken voor het evenement ‘100 Colls’, waarbij we in 48 uur zoveel mogelijk cols oftewel bergpassen moeten passeren. Ja hoor, heel graag! Vorig jaar deden we ook mee, dus dit jaar moet beter. Vorig jaar kregen we veel te veel regen en slecht weer op onze helm, dus dat moet dit jaar ook beter. Een leidraad, met hoogte- en dieptepunten, wat er goed en wat er mis ging, en wat je zoal meemaakt in zo’n weekend.
100 Colls? Wat is dat eigenlijk?
In het laatste weekend van april komen ongeveer 200 motorrijders samen in het zuiden van Frankrijk en Catalonië. Samen, maar ook apart, want iedere rijder heeft op voorhand een geografische – papier – kaart gekregen waarop een honderdtal cols staan aangeduid. Iedere col heeft een moeilijkheidsgraad (groen, blauw, rood, zwart) en een evenredig puntenaantal. De bedoeling is zeer simpel: verzamel zoveel mogelijk punten van vrijdag 13u00 tot 21u00, zaterdag 07u00 tot 21u00 en zondag 07u00 tot 13u00. Kortom: 48 uur, exclusief de nachten, om het uiterste uit mens en machine te halen. Je moet het maar willen… Los van het competitieverband is er geen enkele verplichting om al die uren ook daadwerkelijk op de motor te zitten. Wil je ’s morgens lekker uitslapen en pas om 09u00 vertrekken? Geen probleem. ’s Middags uitgebreid lunchen? Doe maar. Om 18u00 de motor op de hotelparking zetten? Alles kan.
Met welke motor reden we?
Een hele belangrijke, want ga je voor een lichte naked die makkelijk over de vele bergpassen stuurt, of hou je meer van comfort op een dikke toermotor? Voor ons was het belangrijkste: de actieradius. Dus gingen we naarstig op zoek naar de motor waarmee je het meeste aantal kilometers op één benzinetank kunt rijden. Omdat je geen megavermogen nodig hebt om vlot te kunnen rijden, dachten we eerst aan een lichte tweecilinder zoals een Kawasaki Versys 650 of Yamaha Tracer 7. Maar de actieradius was te beperkt. De Rieju Aventura 500 zou een ideale kompaan geweest zijn, met zijn radius van meer dan 1.000 km, maar is met zijn 47 pk wat onderbemeten voor dit zware werk. En dus kom je al snel uit bij het gebruikelijke rijtje: BMW R 1300 GS Adventure, Honda Africa Twin, Yamaha Ténéré 700 World Raid… Zowel de GS Adventure als de Triumph Tiger 1200 GT Explorer hebben een 30-litertank, wat veel meer is dan de voornoemde Japanse modellen en de BMW verbruikt op papier 0,2 l/100 km minder dan de Triumph. Keuze gemaakt!
Hoe moet je je voorbereiden?
Naast alle obligate dingen zoals goede kledij, regenkledij, een helm die goed zit inclusief headset, een gps die geüpdatet is met de laatste kaarten, en voedsel en drank voor onderweg, is het allerbelangrijkste: de route die je uitstippelt. Dat begint bij het vertrekpunt op vrijdagmiddag. Je kunt overal op de kaart vertrekken, maar in ons geval was het meest logisch om helemaal in het noorden te vertrekken. We reden namelijk 1.300 km van thuis naar dat vertrekpunt, wat wel voldoende is om op één dag te doen. Gelukkig valt dat op zo’n comfortabele GS Adventure reuze mee. Je zit bijna volledig uit de wind dankzij het elektronisch instelbare windscherm, je hebt handvat- en zadelverwarming, cruisecontrol, een comfortabele zitpositie en uren onbeluisterde podcasts en muziek. Eitje, echt waar. Maar terug naar de routeplanning. Die moet namelijk zo efficiënt mogelijk zijn. Zoveel mogelijk cols met zoveel mogelijk punten in zo weinig mogelijk tijd. Het duurt uren en uren om die routes voor iedere dag goed te krijgen, want in de tijd waarin je één zwarte col bereikt, kun je er ook twee blauwe en een groene doen. Maar wat levert dan het meeste punten op? Die strategie is superbelangrijk. Je moet ook zorgen dat je de geplande route kunt uitrijden, want anders heb je de dag erna een probleem. Iedere deelnemer krijgt namelijk een tracker mee die met uitzenden stopt op het eind van de dag. Op exact die positie moet je de volgende dag ook weer vertrekken, anders kun je valsspelen.
Wat kan er zoal mislopen?
Veel. Heel veel! Zo kreeg de winnaar van twee jaar geleden een platte band na twee uur rijden op vrijdag én motorproblemen op zaterdag. Of je komt in de drukte van Barcelona terecht als die avond de Copa del Rey gespeeld wordt en heel de stad in een soort van kramp schiet. Wij maakten het mee. Net als wakker worden op zaterdagmorgen om 05u30 en niet kunnen begrijpen dat er gasten met kasten aan het schuiven zijn in het hotel. Tot je lichtflitsen door de gordijnen ziet en beseft: onweer. We reden er ook letterlijk door, wat je kunt vergelijken met vliegen door onweer, terwijl de bliksem vlak naast je inslaat. Om dan toch steeds hoger te komen richting de col waar je het onweer in een wolk onder kunt aanschouwen. Behoorlijk spectaculair, dat wel, maar je moet er ook weer doorheen bij het afdalen. Goed om één keertje te doen, laten we het daarbij houden. Of het tractiecontrolesysteem van de BMW dat een lelijke highsider voorkwam op een nat zebrapad. Het was behoorlijk schrikken. Net zoals rijden door La Farga de Bebié, een voormalige textielkolonie waar nu officieel nog drie mensen wonen en waar ongeveer alle wegen zijn afgesloten. Ik passeerde er, onwetend, vroeg in de ochtend en zag nergens wegen die mijn gps wel toonde. Tussen twee huizenblokken was het vies, vuil en er smeulde nog een kampvuurtje na. Een aftandse Volvo XC90 met roze velgen en enkele andere wrakken stonden in de berm geparkeerd. Ik voelde me allerminst op mijn gemak. Hier waren duidelijk mensen aanwezig en wellicht nog aan het slapen. Twintig meter verder was de weg afgesloten en moest ik een U-bocht maken, ingesloten door de huizenblokken. De sfeer was er dusdanig akelig dat ik ieder moment een persoon met een geweer uit die huizen kon verwachten. Ik krijg er nog steeds rillingen van.
Reportage 100 Colls: Alcollverslaving
Wat maak je zoal mee?
Los van de spectaculaire uitzichten, het intense rijplezier en de wisselende weersomstandigheden kom je onderweg wel wat tegen. Zo zagen we iedere dag een vos van dichtbij, wat op de top van de Col d’Ares zorgde voor een enigszins intiem moment. De zon was aan het ondergaan, de top werd bereikt, de vos heerste over zijn col. Ik keek hem al rijdend aan, hij keek mij aan en bleef stoer op zijn plaats staan. Een soort van ‘Welkom hier’. Althans, zo voelde het op dat moment. Of ik had al te veel hoogtemeters gedaan, dat kan ook. Daarnaast kregen we ook twee overstekende herten voor onze motor, gelukkig op voldoende afstand, en een adder met doodswens die rustig lag te chillen in een bocht. Los van de dieren ook enkele opmerkelijke mensen, eveneens met een doodswens. Een motorrijder die van de andere kant kwam en helemaal op mijn rijvak zat. Het scheelde een Spaanse moustachehaar. Of twee jonge scooterrijders die exact hetzelfde trucje uithaalden, vlak na elkaar. Gelukkig liep dat ook goed af.
Is dat alles?
Nee hoor, er volgt nog veel meer. Op diezelfde Col d’Ares passeerde een Ducati Streetfighter V4 S me, nadat ik even wat aan het drinken was op de imposante top. Er had me die dag nog niemand voorbijgestoken, dus ik moest in de achtervolging. Flesje water weg, helm op en gas erop. Bergaf ging het tempo flink omhoog, want ik moest nog een dikke minuut goedmaken. Onwaarschijnlijk hoe strak zo’n zware GS Adventure, inclusief compleet gevulde zijkoffers, zich over dit soort wegen laat sturen. Ik vergde het uiterste van de sublieme elektronische vering, intens hard bijtende optionele Sport-remmen en fenomenale Bridgestone T33-banden. Dat je met zo’n kolos zo hard en precies kunt rijden, nota bene in alle comfort, is verbazingwekkend. Het duurde dan ook niet lang voordat ik de Ducati passeerde, die nu op zijn beurt even aan de kant stond en op zijn gps aan het tokkelen was. Hij volgde me en samen reden we tientallen kilometers met een gelijkaardig tempo op, om uiteindelijk na enkele cols afscheid te nemen. Leuk moment.
Is er verder nog iets spectaculairs gebeurd?
Het houdt niet op hoor. We zitten aan het einde van zaterdag, de marathondag, en ik had nog tijd om een extra col te passeren, zodat ik die zondag kon skippen. Van die col tot mijn hotel was een halfuur rijden, maar dat was uiteindelijk in twintig minuten gebeurd. Hoe dan? Nou, op een nog naar nieuw asfalt ruikende kronkelweg door bloemenvelden zag ik in de verte een auto die, net zoals ik, stevig de pees erop legde. Ik probeerde dichterbij te komen, maar dat lukte alleen met moeite (en extra gas). Toen ik op een gegeven moment achter hem hing, bleek het om een eerste generatie Renault Kangoo te gaan. Een wat? Het kleine bestelwagentje was niet zichtbaar getuned en zag er volledig origineel uit, maar de gast die erin zat, reed daar een tempo dat je niet vatten kunt. Iedere bocht sneed hij perfect aan en iedere nieuwe weg kende hij vanbuiten. Ik volgde hem zo kort mogelijk en liet hem mijn turbogids zijn richting hotel. De Spanjaard pushte zijn Kangoo zo hard dat de vonken uit zijn uitlaat vlogen. Ik lachte hardop in mijn helm en genoot van dit spectaculaire einde van de dag. Of nee, want dat was de Copa del Rey tussen FC Barcelona en Real Madrid die in het hotel-restaurant live werd uitgezonden. Wat een uitzinnige sfeer in een simpel Ibis-hotel. De stoelen vlogen nog net niet door de keet na de overwinning van Barca.
Duurzaamheidstest Bridgestone T33: 10.000 km in 10 dagen
Hoe eindigt 100 Colls?
Om 13u00 moet je op een centraal punt op de kaart zijn waar iedereen samenkomt. Ben je een kwartier te laat, dan is alle moeite voor niets geweest. Wij moesten nog even op zoek naar een tankstation om 12u50 nadat een gevecht met een jaren 90 Honda Accord een beetje uit de hand was gelopen. Het was gewoon veel te leuk! Gelukkig waren we met nog zeven minuten op de klok netjes op tijd. Wat volgde was een heerlijk diner in een gerestaureerd klooster met alle 200 deelnemers en de organisatie. Uiteraard kon de prijsuitreiking ook niet ontbreken. Daarna ging iedereen weer zijn weg. De meeste deelnemers zijn locals en hoefden niet ver te rijden. In ons geval moesten we nog 1.400 km overbruggen in goed anderhalve dag/nacht. Het is dan pas dat je pijn begint te voelen in billen, nek, rug en knieën. Het was de zwaarste dag, die lange terugrit. Je kunt natuurlijk ook met het vliegtuig reizen en een motor huren, of je motor in je bestelwagen zetten. Ieder vult het in op zijn of haar manier. En dat maakt de 100 Colls zo leuk.
Foto’s: Marc Sanchez
