Waar de Cannonball Run een uitdaging is om zo snel mogelijk de Verenigde Staten te doorkruisen van oost naar west, heeft de Cannonball 1000 niets met snelheid te maken. De ‘grote’ motor-Cannonball duurt meer dan een week, maar wij sloten aan bij de Cannonball 1000, waarbij dat cijfer staat voor het aantal kilometers dat op drie dagen gereden moet worden. Met vertrek in Spa en aankomst in Maastricht wordt het een thuiswedstrijd, dus daar moeten we bij zijn.
De abdij van Stavelot vormt het vertrekpunt voor de eerste editie van de Cannonball 1000. Een soort van extra ‘mini’-Cannonball omdat er te veel vraag is naar de grote Cannonball en de organisatie meer mensen de kans wil geven om te ervaren wat die Cannonball is. Wij vonden het evenement als bij toeval en besloten onmiddellijk om mee te doen door de overtuigende foto’s en verhalen van vorige jaren. Samen met dik 40 deelnemers uit alle hoeken van de wereld – Amerikanen, Finnen, Noren, Britten, Engelsen en uiteraard ook Belgen en Nederlanders – stond iedereen te pronken bij zijn of haar motor, klaar voor de start. Van superbikes tot lichte customs, de verplichte GS’en en allroads, tot speciaaltjes zoals een Husqvarna Nuda 900 R, MV Agusta Dragster en onze eigen Harley-Davidson CVO Road Glide ST. Een exclusief project van Harley-Davidson, rechtstreeks afgeleid van de racemotor die het merk gebruikt in de King of the Baggers-raceserie. De CVO Road Glide ST hangt vol carbon, exclusieve onderdelen en een 1.977cc V-twin met 126 pk en 193 Nm. Een behoorlijk impressionant apparaat dus, al helemaal in het rood. Opvallen doet die, dus missie 1 is geslaagd, maar hoe rijdt die de Cannonball 1000?
Bolletje-pijl
Iedere dag rijd je een traject van ongeveer 350-400 km van punt A naar B. Dat doe je niet met gps, maar wel met bolletje-pijl. In de auto al een hele uitdaging, op een motor nog veel moeilijker. Zelf, verwend als we zijn met moderne technologie, hadden we het nog nooit gedaan, dus het was de eerste keer. Ofwel kregen we de uitgeprinte papieren die je dan in een tanktas kon steken, ofwel keek je op je smartphone naar een pdf met de instructies. Wij kozen voor die laatste optie, omdat je dan makkelijker door kunt scrollen en niet steeds papieren moet wisselen. Aanvankelijk dachten we dat de afleesbaarheid op zo’n klein smartphoneschermpje moeilijk ging zijn, maar door voldoende te zoomen lukte dat prima. Daarbij gebruikten we een Quad Lock-bevestigingssysteem op ons stuur, zodat de smartphone perfect geplaatst was. Motorrijden vergt al veel concentratie, maar door met bolletje-pijl te rijden heb je nog net een niveau extra aandacht nodig. Je zit continu op je tripmeter te kijken hoeveel afstand je nog moet overbruggen tot de volgende afslag. Vermoeiend, maar wel heel leuk om te doen. Zeker als je niet al te veel verkeerd rijdt en de route vlot kunt verderzetten.
Niet alleen show
Is de Harley-Davidson CVO Road Glide ST de ideale motor om dit soort trips te maken? Nee, natuurlijk niet. Hij is zwaar, groot en log. Zo moesten we enkele keren goed opletten, want bergaf rijden en aanremmen voor een haarspeld doe je best niet op het laatste moment. Het hoge gewicht drukt dan extra door, waardoor het ABS soms ongepast in werking treedt en de bestuurbaarheid verloren gaat. Niet dat we dicht bij een afgrond zaten, maar het was één keer toch slikken. Ook merkten we na een fikse regenbui, en dus nat asfalt, dat onze broek aan de onderkant zeiknat was van het opspattende water. Alsof er met de tuinslang op gespoten was, zó nat. Maar je hebt ook twee handige zijkoffers waar je al je bagage in kwijt kunt, je zit er erg comfortabel op en als je eenmaal gewend bent aan het gewicht en de grootte, kun je er verdomd fijn mee sturen. De Brembo-remmen bijten bijzonder hard, wat ook nodig is om het rijklaargewicht van 380 kg te doen stoppen. De instelbare Showa-vering doet zijn uiterste best om het geheel zo strak mogelijk op het asfalt te houden, wat beter lukt dan je aanvankelijk zou denken, mede dankzij de lange wielbasis waardoor de stabiliteit geweldig is. Het Milwaukee-Eight 121 HO-motorblok levert zoveel koppel dat je (relatief) hoog in toeren niets te zoeken hebt. Tussen 2.000 en 4.000 tpm doe je wat je wil, daaronder of -boven moet je niet zijn. Tijdens het rijden kregen we vele verwarde blikken als bleek dat we op een snel, bochtig stuk weg konden aanklampen met vele snellere en makkelijker berijdbare motoren. Het is duidelijk niet alleen ‘show’ met de CVO Road Glide ST, maar ook ‘go’.
De deelnemers
Wie doet er zoal mee aan de Cannonball 1000? Wel, dat is verrassend divers. Aan de ene kant heb je diehards die geen enkele editie missen en zelfs hun nummerplaat zo gepersonaliseerd hebben dat er ‘CN09ALL’ op staat. Maar je hebt ook velen die voor de eerste keer meedoen en niemand van het gezelschap kennen. Dertigers, veertigers, vijftigers, mannen en vrouwen, koppels… Opvallend was David. De Brit is 74 jaar oud en rijdt op een Suzuki GSX-R750. Waarom die oncomfortabele keuze? “I just like the bike.” Mja, wat moet je daar meer op zeggen? Of een ouder Brits koppel dat samen rijdt op een Harley-Davidson, waarbij de vrouw lijdt aan Parkinson. Sinds lange tijd was het voor haar weer de eerste keer dat ze op een motor zat. En ze genoot ervan met volle teugen. Al even bijzonder was haar man, die dagelijks 1.000(!) push-ups doet om geld in te zamelen voor onderzoek naar Parkinson. Dat is een prestatie die je zelfs niet aan topsporters moet vragen. Of wat te denken van een Amerikaans tweetal dat de Cannonball 1000 heeft gepland in een toer door Europa? Of twee Noren en een Fin die vanuit hun thuisland tot hier gereden zijn? En dus ook nog terug moesten! Aan de andere kant waren er ook twee gasten bij die voor deze rally nog maar 60 km met de motor gereden hadden. Van een eerste motorervaring gesproken…
100 Colls met een BMW R 1300 GS Adventure
Dagelijkse ochtend burn-out
En wat je dan zoal meemaakt op ‘een’ Cannonball? Iedere dag begon met een burn-out van een Brit op zijn Suzuki GSX-R1000. In de abdij van Stavelot, in de tunnel bij het hotel in Luxemburg, in de lobby van het hotel zelf tijdens een vorige editie… Hoe meer rook, hoe beter. In het historisch centrum van Vianden reed hij plots, met twee kompanen, achter mij. De straten zijn er heel smal en mensen zaten er met het goede weer massaal buiten op terras. Met de hoge gebouwen, waartussen je rijdt, weerklinken de motoren erg luid. Ideaal scenario voor deze gasten om te revven. Wij reden er eerder in alle rust door, maar kregen wel boze blikken en gebaren van mensen die dachten dat het onze Harley-Davidson was. Beschamend op het moment zelf, maar erg grappig achteraf bij een biertje aan de bar in het hotel. Die hotels waar je verblijft zijn trouwens allemaal van hoog niveau, net als de plaatsen waar je gaat dineren. Zo werden we in een fancy restaurant in Luxemburg bijna buitengekegeld omdat er te veel rumoer en lawaai was. Maar het eten was wel erg lekker. Of gingen we tot diep in de nacht op stap in Maastricht, na afloop van de rally, waarbij er liefde ontstond tussen twee jonge mensen die elkaar nog nooit gezien hadden voor dit evenement. Mooi, toch? Of was het de magie van Maastricht die haar werk had verricht?
Slogan wordt waarheid
De tortelduifjes hadden meer geluk dan Nederlander Leon die al na 20 km rijden op de eerste dag aan de kant moest met een lekke band. Hij werd wel onmiddellijk geholpen door de professionele organisatie en kon zijn rit zonder al te veel tijdverlies verderzetten. Na afloop kreeg de ongelukkige Leon een trofee omdat hij zo’n stomme pech had.
Het mag duidelijk zijn: de mensen maken de Cannonball 1000 zo’n leuk evenement. Je rijdt prachtige routes, slaapt in mooie hotels, eet in lekkere restaurants, maar het zijn de deelnemers die zorgen voor de mooie verhalen, fijne gesprekken en fantastische sfeer. Het stond al in de infobrochure die we op voorhand toegestuurd gekregen: “Arrive as a stranger, leave as a friend.”
Foto’s: Cannonball-organisatie en deelnemers, Gijs Gilis
