Tijd voor iets helemaal anders, moeten ze bij Kawasaki gedacht hebben. En ze nodigden prompt acht journalisten van zowat overal ter wereld uit om een dag in het spoor van de Tour de France te vertoeven. Wat zeg ik? Vertoeven? Meerijden, verdorie. Gelukkig niet met een fiets, maar met een Kawasaki, want het merk is de officiële partner van Le Tour.
Een beetje wielerliefhebber heeft ze ongetwijfeld al opgemerkt. De volledig groene Kawasaki’s in de Ronde van Frankrijk. Het zijn niet de enige motoren in de grootste wielerwedstrijd ter wereld, maar wel de motorfietsen van de organisatie. Camerateams hebben vaak hun eigen vertrouwde motoren, maar alles wat vanuit de ASO, de eigenaar van de Tour de France, geregeld moet worden gebeurt op Kawasaki’s. Dat betekent dat Versys 1100’s ingezet worden voor de veiligheid, het begeleiden van de coureurs, et cetera.
Waarom
‘Het partnership met ASO is er eentje van de lange termijn,’ vertelt Martin Lambert ons. De olijke Brit is Kawasaki’s Europese PR-manager en in een korte briefing legt hij uit waarom Kawasaki dit partnership aanging en wat er op de slotdag van de race staat te gebeuren. ‘De samenwerking is niet zomaar lukraak gekozen,’ gaat hij verder. ‘Net zoals Kawasaki, is ASO begaan met het welzijn van deze aardkloot. Kawasaki heeft op dat vlak doelen gesteld om de uitstoot te beperken. We hebben de Z7 Hybrid en morgen rijden we ook een stuk van de route met onze unieke waterstof aangedreven motorfiets. ASO en Kawasaki hebben elkaar gevonden op dat vlak.’
Dat kan wel zijn, maar natuurlijk is het ook belangrijk om gewoon goede motoren in de Tour te hebben. Een evenement van die grootte heeft behoefte aan regels en richtlijnen. De Tour de France bewijst dit: de organisatie is zo strak als een twee maten te kleine yogalegging.
Strikte regels
Daarom moest ons bont gezelschap zich aan strikte regels houden. ‘Geen wheelies of burnouts, dat spreekt voor zich,’ gaf Lambert nog mee. Want ook al reden we niet in het peloton, we reden wel net voor de renners uit in de promotiecaravaan. En ook in die caravaan mag niks misgaan. Ook al deed onze bonte bende er alles aan om bij de les te zijn, we zouden toch een paar keer op de vingers getikt worden. Wie buiten de lijntjes kleurt, wordt berispt of gewoon uit de Tour gezet. De ASO Security én de Franse gendarmerie zijn zo tolerant als een tiener zonder WiFi en grijpen in bij het minste teken van ongehoorzaamheid. Het maakte de beleving van de slotrit alleen maar intenser. Hier is het relaas van een wel heel bijzondere dag:
9:30 uur: nog een briefing
Na een korte tweede briefing, vertrekken we naar het hoofdkwartier van Kawasaki Frankrijk richting de village du départ. De startplaats zeg maar, al is dit eentje met de afmetingen van een kleine stad. Het is een bonte bende die de parking van Kawasaki France afrijdt. Een Amerikaan die zich voor de gelegenheid in een bolletjestrui gehuld heeft, een Fransman die nog voor we goed en wel vertrokken zijn al tegen de grond gaat en ook een onafscheidelijk duo: een Spaanse journalist/influencer en zijn Italiaanse vrouwelijke collega. Een wulpse verschijning met lange, golvende haren en een blik die pure seksualiteit uitstraalt. Van de Italiaanse dame krijg ik minder hoogte… achteraf blijkt dat ze geen woord Engels spreekt. Dat moet het geweest zijn…
Reportage Brussel – Dakar I: van recordmotor tot woestijnrat
10:30 uur: Parking
We komen aan op de verzamelplek van de publiciteitscaravaan, die voorafgaat aan het grootste sportevent ter wereld. Met cijfers gooien zou al te makkelijk zijn, maar toch een paar dingetjes om dat te illustreren: 1 miljard uitzenduren per dag. Dat wil zeggen dat letterlijk iedereen ter wereld elke dag even kijkt. Maar omdat lang niet iedereen een scherm heeft, elektriciteit, of gewoon belangrijker dingen te doen heeft – overleven, eten… – mag je ervan uitgaan dat ongeveer 500 miljoen mensen een paar uur per dag naar de Tour kijken. Die zijn verspreid over 190 landen. Je leest het goed. En er zijn in totaal 12.000 mensen bij de tour betrokken. Indrukwekkend.
We dachten in de village du départ aan te komen, maar niks is minder waar. Onze kleurrijke bende bevindt zich op een soort verzamelplaats vanwaar we als groep naar de start rijden. Een prélude op de voorbereiding van het begin. Georganiseerd, zei je? Ongetwijfeld, maar om helemaal zeker te zijn, krijgen we toch nog een extra briefing…
14:00 uur: Start
Na een uurtje of drie wachten tussen de praalwagens, belanden we dan toch in de village du départ. Ik zoek al naar de Visma Lease a Bike oplegger in de hoop een glimp van Wout van Aert op te vangen. Iets zegt me dat dit zijn dag gaat worden. Maar Wout laat zich niet zien en zonder nog een extra briefing, gaan we even later gewoon van start als onderdeel van de Tour Caravaan. Gewillig, zoals de andere schaapjes, volgen we de route. Het moet gezegd, rijden tussen een zee van wild enthousiaste mensen is best indrukwekkend. Je wordt toegejuicht zonder echt iets gedaan te hebben, het lijkt wel een fan-dag voor influencers. Het is hoe dan ook een stuk makkelijker dan wat de renners doen. En vooral een stuk eenvoudiger dan wat Wout Van Aert te doen staat, als hij nog een rit in deze Tour wil winnen. Dan gaat hij de geschiedenis in als één van de weinigen die tien tourritten gewonnen heeft én duizenden fans een onvergetelijke dag heeft bezorgd.
Makkelijk zal dat niet zijn, bedenk ik me, terwijl ik de Kawasaki Z650 door de mensenzee laveer. De Kawasaki stuurt licht en heeft niet al te veel vermogen. Perfect om een paar uur lang te wuiven naar enthousiaste fans en blikjes te ontwijken die de Orangina-godin in de truck voor ons voortdurend richting publiek gooit. Met de regelmaat van de klok rolt er een blik van het oranje spul richting het voorwiel van mijn Kawa. Uitkijken blijft de boodschap. Drie uur lang zullen we tussen hordes supporters rijden. Die leggen een zelden gezien enthousiasme aan de dag. We worden aanbeden als helden, terwijl we eigenlijk gewoon in de commerciële voorhoede van het peloton rijden. Daar zitten de échte helden.
15:00 uur: Safety first
En ASO? Die houden met hulp van de voltallige Franse gendarmerie en een eigen security legertje een stevig oogje in het zeil. Een motorrijder zag zijn kans schoon om zich tussen onze groep te wringen. Geen kat die het opgemerkt heeft, maar toch ligt de man er binnen de kortste keren weer uit. De Franse flikken horen en zien alles. Ik zie nog net hoe de man zeer kordaat naar een aparte zone geleid wordt. Misschien staat-ie er nog, misschien zit-ie ondertussen in een staatsgevangenis. Maar hij zal in geen geval nog eens proberen om zich tussen de tourcaravaan te wringen. Indringers in Le Tour zijn nog minder populair dan een transgender woke activist op een bijeenkomst van Donald J. Trump.
17:00 uur: Paris
Mijn linkerarm doet ondertussen pijn van het zwaaien. De mannen van ASO zijn ook al eens naast me komen rijden, omdat ik meedans op de beats van de Orangina-truck die net voor ons uitrijdt. Not done, wordt me kordaat gemeld. Ik houd mijn kont dan maar in het zadel, maar het kan mijn enthousiasme niet drukken. Zeker als de mensenzee nog aangroeit wanneer we de buitenwijken van Parijs inrijden. Zones waar de heroïek van de vijftig touredities die hier al eens passeerden zo van af druipt. En dan is er nog de Olympische vlam die we passeren, de Pyramide van het Musée du Louvre, de brug waar Remco Evenepoel de Olympische wegrit won… De waanzin stijgt ten top als we langs de oevers van de Seine rijden en dan na een passage voorbij de Eiffeltoren de Champs Elysées opdraaien. Wat een massa, wat een enthousiasme… kippenvel.
Even later stokt het ritme, want de fotografen mogen hier even in alle rust hun werk doen. De medewerkers die al drie weken lang de praalwagens van de promotiecaravaan bevolken, worden georkestreerd vereeuwigd op de mythische aankomstplaats van de Tour. Maar ik wil dat we haast maken, want ik zie in gedachten al Wout Van Aert voorbij stormen nadat hij het hele peloton heeft afgeschud. Zoals die keer dat hij in 2022 een jagend peloton niet alleen voorbleef, maar de meute ook geen meter dichterbij liet komen. Ik hoop dat het hier ook zo’n dag wordt. Maar eerst moeten we samen met de ‘waterstof-Kawasaki’, die zich in Parijs bij ons voegde, nog een paar keer op de foto. Kiekjes om bij te houden.
18:00 uur: Champs Elysées
De foto’s zitten erop en wij ook. Op de VIP-bus dan, die in de bocht bij het opdraaien van de Champs Elysées staat. De Kawasaki’s hebben hun dienst bewezen en nu is het tijd om de officiële Kawa’s te zien voorbijrazen. Die maken vast deel uit van de tourcaravaan en worden gebruikt om alles in goede banen te leiden. Kan niet makkelijk zijn als je de omvang van dit evenement ziet. Je snapt pas écht hoe groot de Tour is als je er middenin zit. Sterk staaltje van organisatie-gigant ASO en mooi ook om te zien dat een motormerk hier het verschil helpt te maken. In het spoor van de officiële Kawasaki’s dendert het peloton voorbij. Getver, wat gaan die mannen hard. En dat na drie weken afzien. Het moet wel zo zijn dat het publiek langs de weg ze elke dag weer een extra kick geeft. Hoe hou je dit anders vol…
19:00 uur: Finale
De finish nadert. Onze inspanning van vandaag is ondertussen weggespoeld met liters sponsordrankjes, maar nu wordt plots ook de grip van de Elysese-kasseien weggespoeld. Het is stevig gaan regenen. ‘Dat moet wel een voordeel zijn voor veldritkampioen Van Aert,’ flitst me door het hoofd. Iedereen vlucht naar binnen, een Amerikaanse vrouw kakelt iets over een verloren handtas, een omhooggevallen Brit wil dat er vanaf nu in rijen aangeschoven wordt om de toiletten te gebruiken en mijn metgezellen blijken na een dag op de motor plots beter mee te vallen dan ik dacht. Het leven is mooi. Om kwart voor acht rondt het peloton deze waanzinnige drieweekse af. Tadej Pogacar is de verwachte en verdiende winnaar van dit monsterlijke evenement. Hij mag eindelijk rusten; wij hebben er nog een rit van een klein uurtje naar een Parijs restaurant opzitten. Ik doe dat met de Hybride Z7 en moet even wennen aan deze eigenzinnige Kawasaki. Maar het is wel een handig ding om tussen de monsterfiles in de Parijse binnenstad te laveren. Als we die achter ons hebben gelaten, loopt alles letterlijk en figuurlijk op wieltjes.
Van Brussel naar Parijs in het holst van de nacht
23:00 uur: Terugkeer
De Franse maaltijd is achter de kiezen en zoals de Franse traditie het wil, zullen we de eerste drie dagen geen trek meer hebben. Nu nog een half uurtje naar de hoofdzetel van Kawasaki Frankrijk om de motoren af te geven en dan nog een rit naar het hotel. Rond middernacht strompel ik mijn kamer in. Wat een dag. En wat een initiatief van Kawasaki om dit voor elkaar te krijgen. Want ook al ben je sponsor; om op de laatste dag van de Tour acht journalisten in die zwaarbeveiligde caravaan mee te laten rijden… helm af.
En de winnaar? Wout Van Aert! Op een nog heldhaftiger manier dan ik het me had voorgesteld. Grootmeesterlijk denderend over de natte kasseien, solo naar de meet – nadat hij er als enige deze tour in geslaagd was om Pogacar uit de wielen te rijden in een steile klim naar de Sacre Coeur. En met een stuurmanskunst die alle andere wieleratleten tot debutanten degradeerde. Alleen over de meet. Eén tegen allen. Alle miserie van de voorbije twee jaar schudde Wout van zich af. De vijftigste winnaar op Les Champs Elysées. Wat een Held.
Foto’s: Kawasaki | ANP
