Er is bijna een jaar verstreken na onze reis naar de Poolcirkel en een vraag bleef door ons hoofd gonzen: Zweden uitdagend? Natuurlijk! Maar is er niet een nog overtuigender plek in Europa voor ons liefhebbers van extreme en ongerepte landschappen? Kan de V4-Ducati je echt overal brengen? Dus, gedreven door onze liefde voor avontuur en een passie voor vier pulserende en brullende slagaders, gingen we op zoek naar een nieuwe uitdaging. We zochten iets waarbij elk onderdeel van de Multistrada volledig tot zijn recht zou komen in een avontuur dat alle grenzen overschrijdt. Net als wij is Ducati altijd bereid om mee te doen. Daarom wisten we dat we op de steun van Borgo Panigale konden rekenen toen we, na niet eens zo heel lang zoeken, een ongekende bestemming vonden die we deze winter nog op twee wielen konden ontdekken: IJsland.
Tekst: Alessandro Brogliof
Fotografie: Davide De Martis
IJsland is zo’n drie keer groter is dat Nederland, Het telt zo’n 400.000 inwoners waarvan ongeveer twee derde zich rond de bruisende hoofdstad Reykjavík heeft genesteld. Afgezien van nog een paar grotere plaatsen overtreft het aantal inwoners van de andere dorpen zelden dat van Ruinen. Het grootste deel van het eiland is dus onbewoond en we konden niet wachten om het te verkennen. Er zijn twee mogelijkheden om IJsland te bereiken. Je rijdt naar het noorden van Denemarken en scheept in Hirsthals in op het schip Norröna. Dat vaart in twee of drie dagen – afhankelijk van het weer op zee – naar Seyðisfjörður in het oosten van IJsland, na een tussenstop op de Faeröer. Of je vliegt comfortabel met een vliegtuig dat na een paar uur vliegen landt op de internationale luchthaven van Keflavík. De eerste optie is het mooist, afgezien van de lange rit door Denemarken. Omwille van de tijd kiezen wij voor de tweede. De motorfietsen gaan in een container rechtstreeks naar Reykjavík.
Voorbereiding
Drie weken voor vertrek gaan we naar Ducati en treffen daar een grote familie aan die ons met warmte en hoffelijkheid ontvangt. Het Ducati-team helpt ons bij het afstellen van de motorfietsen, en voor het eerst mogen we de gloednieuwe aluminium koffers aanraken. Het zijn prototypes – het resultaat van een enorme hoeveelheid studie en betrouwbaarheidstests, waarvan de laatste tijdens onze reis – die binnenkort in productie zullen gaan. Vervolgens nemen we een dag de tijd om de Best Grip-spikes op de Pirelli Scorpion Rally-banden aan te brengen (en we verzekeren je dat, als de klus geklaard is, er aan blaren op de handen geen gebrek is!). En dan zijn onze Multistrada klaar is om uit te varen.
Van Bologna naar de Poolcirkel en terug
Op Valentijnsdag – de ideale datum om met onze geliefde V4’s naar een nieuw avontuur te vertrekken – gaan ook wij op pad, vergezeld van een uitzonderlijke bemanning: Davide De Martis, nummer één fotograaf in Italië voor klassieke autoreportages. Simone Castagna, een jonge maar deskundige dronist en Riccardo, een ongelooflijke videomaker. Tot slot zou ook Shake, producer van een bekend televisieprogramma, ons ter plaatse vergezellen.
Hevige rukwinden
Volgens de legende wordt IJsland beschermd door vier landvættir, mythologische beschermers – een adelaar, een reus, een draak en een stier – die, afhankelijk van de situatie, een welwillend of vijandig karakter ten opzichte van de mens kunnen hebben. Nou, blijkbaar heeft iets ze vlak voor onze aankomst boos gemaakt, want zodra we voet op IJsland zetten worden we meegesleurd door een wind die ons met wortel en tak uit de grond wil trekken. Unnar, de eigenaar van de IJslandse dealer en onze plaatselijke contactpersoon, had ons al gewaarschuwd: IJsland is bepaald geen kalme plek, zeker niet in de winter. Hij bevestigde echter ook dat er geen betere plaats is om een extreme test uit te voeren: de zoute wind en de constante wisseling van de weersomstandigheden – er is vast een reden voor als een lokaal gezegde luidt: ‘Als het weer je niet bevalt, wacht dan vijf minuten’, nee? – ze belasten elk voertuig, of het nu twee of vier wielen heeft. Twee weken in IJsland brengen problemen aan het licht die je elders in tien jaar niet zult tegenkomen, verzekerde hij ons. Dat kunnen we niet ontkennen en terwijl we ons zo goed mogelijk proberen te beschermen tegen de hevige rukwinden die ons blijven geselen, bekruipt ons het vage maar indringende gevoel dat we deze keer overdreven hebben. Maar de stukken staan op het schaakbord en wij zijn de pionnen, dus gaan we naar de Ducati-shop in Reykjavík. Het is een bijzondere shop, die tegelijk een beetje een museum is en een beetje werkplaats. Als je ooit eens in de buurt bent, raden we je aan er eens langs te gaan. Hier halen we de nieuwe Dainese Antartica 2-pakken op, motorkleding dat we ook droegen toen we naar de poolcirkel in Zweden reden.
Magische landschappen
De volgende dag, volledig uitgerust, zijn we eindelijk klaar om te reizen. De zon schijnt en de wind lijkt een verre herinnering. Door de Enduro-modus op de Multistrada in te stellen, kun je veilig bodemgesteldheden aanpakken die veel verraderlijker zijn dan asfalt, zoals sneeuw. We moeten toegeven dat de eerste kilometers over de sneeuw op een hel lijken: de witte deken, platgedrukt doordat er honderden auto’s overheen gereden zijn, is bevroren. Dat maakt het rijden erg moeilijk. Gelukkig kunnen we rekenen op de betrouwbaarheid van de Pirelli Scorpion Rally en het op acht niveaus instelbare DTC. In de avond bereiken we Vík í Mýrdal, een dorp ingeklemd tussen de zee en de gletsjers dat met zijn 320 inwoners opvalt – we maken geen grapje – als een van de dichtstbevolkte centra van de hele zuidkust van het eiland.
In Vík í Mýrdal brengen we voor twee nachten ons bivak in orde. De dagen benutten we door ons te vermaken met de Multistrada V4 en ons volledig onder te dompelen in de IJslandse natuur. De magische landschappen laten je nooit ophouden met je te verbazen: bergen en kliffen die de golven lijken te willen verslinden, stranden met zwart zand als steenkool, watervallen die de vrucht lijken van de verbeelding van een schrijver van fantasieboeken.
Toerisme Portugal: Met de motor naar de rand van de (oude) wereld
Stukjes ijs
We vertrekken in oostelijke richting; zo vlak langs zee is de temperaturen niet bedreigend, we reizen tussen -8 en +2 ° C. Goed te doen, maar door de vaak zware sneeuwval moeten we wennen aan het gevoel van instabiliteit en onzeker rijden. Daarnaast is er de wind, zo hard en ruw dat we moeten vechten om de motorfietsen op de weg te houden. De gekozen route is door de weersomstandigheden een bijna oneindige 260 km naar het havenstadje Höfn. De rit breken we met een stop bij Jökulsárlón, een lagune waarin honderden ijsbergen drijven, met verbazingwekkende blauwtinten. Daartussen zeehonden, die van het ijskoude water geen last hebben en nieuwsgierig in onze richting kijken. De ijsbergen zijn losgekomen van Vatnajökull, de grootste gletsjer van Europa. Niet ver daarvandaan ligt Diamond Beach, zo genoemd vanwege de glinsterende stukjes ijs, vergelijkbaar met edelstenen, die, nadat ze zich van de gletsjer hebben losgemaakt en door de stromingen tot stukjes zijn gereduceerd, langs de kust neerstrijken.
Gretig nemen we het prachtige natuurschouwspel in ons op, waarbij we niet nalaten te glimlachen om de verbaasde gezichten van de spaarzaam aanwezige toeristen, die nogal verbijsterd zijn over onze aanwezigheid op de motorfiets.
Code rood
Vanuit Höfn gaan we de volgende dag naar het noordoosten, de onregelmatige kustlijn van de kust volgend, gekarteld door de vele fjorden. Ergens onderweg – bij Breiðdalsvík – heeft Ale, bij het zien van een besneeuwd strand waarop duidelijk sporen van auto’s te zien zijn, een idee – meestal hou je dan je hart vast. Zonder na te denken volgen we hem en niet veel later scheuren we over een met diepe sneeuw bepakt strand waarop een terreinwagen veel beter tot z’n recht komt dan sneeuwscooters op twee wielen. In zulke situaties begrijp je het belang van het chassis. Als je gas geeft, reageert het altijd beheerst en rustig, ook door het geweldige werk dat Ducati aan de ophanging heeft verricht. De verse sneeuw doet sterk denken aan zand: als je je motorfiets vertrouwt, zweef je er met ondenkbare snelheden doorheen en kun je ten volle genieten van het rijplezier dat alleen zo’n grote reis-enduro kan bieden.
Maar we moeten snel wakker worden uit deze zoete droom: in de komende uren wordt een zware storm verwacht. We vouwen ons achter de ruit van de Multistrada en rijden in een ruk terug naar Reykjavík, waar we uitgeput aankomen na een rit van ongeveer 600 km. Beschermd door onze Dainese-pakken, die godzijdank hun vuile werk goed blijven doen, stoppen we in de buurt van Grindavík, even ten zuiden van de hoofdstad. Onze bedoeling is om de volgende dag te vertrekken naar Vesturland, een regio in het middenwesten van IJsland, maar het weer haalt opnieuw een slechte grap met ons uit: code rood, windstoten van meer dan 150 km/u worden verwacht. In korte tijd overspoelt de storm het eiland en we kunnen niets anders doen dan ons opsluiten in het huis en de motorfietsen in de garage stallen, om niet het risico te lopen ze in Noorwegen terug te vinden. Het landschap wordt wit en de windvlagen zijn zo onstuimig dat ons huis er flink van schudt. De houten wanden waaruit het is opgetrokken, kraken zo dat we er bijna twee nachten van wakker liggen. Zo’n situatie hadden we nog nooit meegemaakt, wat trouwens voor geharde IJslanders niet zo ongebruikelijk zou moeten zijn. Maar de eigenaar van ons onderkomen onthult dat ze al jaren niet meer zo’n strenge winter in deze contreien hebben meegemaakt.
Na twee dagen gegijzeld te zijn door het slechte weer, kunnen we eindelijk weer op pad. Omdat we niet veel tijd meer hebben, kiezen we ervoor om in de buurt van Reykjavík te blijven en er de prachtige offroad-routes te verkennen en uitstapjes te maken tussen warmwaterbronnen en lavavelden. We hebben inmiddels geleerd dat de Multistrada je overal naar toe brengt, maar als IJsland en zijn grillige landvættir in de weg zitten, is er geen tractiecontrole meer die je kan redden. In tegenstelling tot de Multistrada V4 is het onvoorspelbare lokale weer niet gekalibreerd.
Mocht je in de toekomst ooit het idee hebben om in de winter naar IJsland te gaan, wel, denk dan aan de slechtste omstandigheden die je kunt bedenken en vermenigvuldig die met tien. En volg vooral de gouden regel die de IJslanders, een volk met een bestaan dat altijd balanceert tussen stormen, vulkaanuitbarstingen en overstromingen, zich op het hart hebben gedrukt sinds de eerste kolonisten meer dan duizend jaar geleden voet aan wal zetten op IJsland: plannen maken is er volstrekt zinloos.
