Op een dag reed ik doorheen de lente. Die dag was vandaag, nu reeds vier à vijf uur geleden. Ik besteeg m’n machine. De vraag was: waarheen, oh waarheen? In wezen kun je overal naartoe, bij voorbeeld Zaandam. Dat is echter een heel eind. Toch zou ik deze stad kunnen bezoeken, omdat daar een goede vriend van mij woont, de ex-hoboïst Jan Kees van Henk. Hij speelt al een paar jaar geen hobo meer omdat z’n ene lip werd geamputeerd wegens een bepaalde ziekte, waarvan ik de naam vergeten ben, maar het is alleszins een ziekte die vooral de bovenlip treft. Dus na de amputatie daarvan hangt de onderlip er maar wat zielloos bij. Doch voor de rest is Jan Kees gezond hoor. Hij doet aan hardlopen, zij het niet vaak, ongeveer één keer in de vier jaar. En ook niet te lang. Een kwartiertje. Z’n vrouw loopt dan met hem mee, die goeie ouwe Wieteke. Die is ook niet voor het geluk geboren, met haar ene hand. De andere werd afgerukt tijdens het werk met de elektronische figuurzaag. Jan Kees had nog gezegd: ‘Wieteke darling, opgelet met de figuurzaag, voor je het weet gebeuren er ongelukken.’ Maar denk je dat zo’n Wieteke zich ooit een bal aantrekt van wat haar man zegt? Denk gerust wat anders. Niettemin vormen ze een stelletje dat prima functioneert, alleen jammer van hun zoon Sjoerd. Die heeft niet alleen een lui oog, maar is lui tout court. De hele dag ligt hij op de bank, naar het scherm van z’n telefoon te staren. Jan Kees zegt wel eens tegen hem: ‘Sjoerd, ga in de tuin werken’, maar denk je dat zo’n Sjoerd zich ooit een bal aantrekt van wat z’n vader zegt? Denk gerust wat anders. Hoe dan ook is het altijd gezellig bij de Van Henks, inclusief een kopje oploskoffie en een taartje van bij de bakker om de hoek, meestal ananastaart, wat ik graag lust. Ik ben immer niet voor niets een ananasliefhebber. Geef mij een schijf ananas en ik ben de koning te rijk.
Herman Brusselmans: ‘Ik denk eraan om full time testrijder te worden’
Enfin, vier à vijf uur geleden vertrok ik naar Zaandam. Ik had uit m’n collectie motoren gekozen voor de Triumph Trident 900 uit 1981. Die heeft weliswaar 205.000 kilometer op de teller, maar marcheert nog als een tiet. Ik heb hem anderhalf geleden gekocht voor weinig geld van een man die hem kwijt wilde, omdat hij bang was geworden op de motor. ‘Iedere keer als ik met de motor rijd,’ zei hij, voel ik de angst van de naderbij tredende dood, in de gedaante van een prins op het witte paard, maar nee, het is geen prins, het is een martiko, en het paard is eigenlijk een Yamaha R1 met eironde wielen.’ Kortom, die kerel was zo kierewiet als een blikken pot, en was blij dat hij van de Trident verlost was. Welnu, na pas twee uur rijden kwam ik aan de grens met Nederland. Ik werd staande gehouden door een politieman. ‘Voorlopig mag niemand Nederland in,’ zei hij, ‘er is daar zonet een revolutie uitgebroken.’ ‘Oei,’ zei ik, ‘en heeft men premier Schoof op tijd kunnen evacueren?’ ‘Hij is ontsnapt op een Suzuki Van Van,’ zei de agent, ‘en sindsdien is niks meer van hem vernomen.’ ‘Wat een gotspe,’ zei ik. Uit noodzaak keerde ik de Trident om, en ik vatte de rit terug naar huis aan. Gelukkig was het lente, en was het een leuke rit. Daarnet kwam ik thuis, reeds tien minuten geleden. Nu ga ik een kopje thee drinken. Die arme premier Schoof op z’n Suzuki.
