Toertocht Vietnam: oerwoud, bergen en gastvrije mensen

In Noord-Vietnam slingeren deels onverharde wegen door oerwoud, langs bergen en tussen markten als filmdecors. Het landschap is er spectaculair, de mensen vriendelijk en gastvrij. Met de juiste mentaliteit wordt een motorreis hier een onvergetelijk mooie belevenis.

Het verkeer in Hanoi is een chaotische zee van scooters, brommers en motorfietsen. Maar er is geen weg terug, dus: gas erop, koppeling los en gaan. Hier worden de mannen van de jongens gescheiden. O wonder! In plaats botsingen plooit de verkeersstroom om ons heen, als water rond een steen. Op drukke pleinen en kruispunten stroomt alles dwars door elkaar heen zonder aanrijdingen. Het verkeer is minder chaotisch dan we dachten, elke bestuurder maakt voortdurend intuïtieve berekeningen en past de koers subtiel aan om op luttele centimeters langs een ander te stromen. Onze eerste inburgeringsproef in Vietnam is geslaagd.

Toertocht Magistrale Adria, Kroatië: slingeren over bergen en langs zee over de Kroatische kustweg

Buiten Hanoi neemt de verkeersdrukte langzaam maar zeker af. Uit het landschap rijzen grillig gevormde bergen op. In de rijstvelden daartussen zorgen mensen met Vietnamese punthoeden en waterbuffels voor een extra fotogeniek tintje. Na de zoveelste bergpas dalen we af in een vallei naar een suikerzoet dorp dat het Vietnamese equivalent van Volendam moet zijn. Mai Chau trakteert ons op een decor van rijstvelden, houten huizen en mensen in kleurige klederdracht. En op Vietnamese gastvrijheid.

Een groep Vietnamese Harley-Davidson-rijders uit Hanoi laat ons niet zomaar verder rijden. Ze scheppen lekkernijen in onze kommen en leggen uit wat we eten, zoals gebakken rijst met kokos-pindastrooisel, verse groenten en kruiden en vleesspiezen van de houtskoolgrill. Ze zijn met name geïnteresseerd in de reactie van onze smaakpapillen op het gerecht mam tom, een walmende en op de slijmvliezen slaande saus van gefermenteerde garnalen en god mag weten wat nog meer. En daar moet op geklonken worden met blikjes Holandbier met een rode ster erop. Leve Vietnam!

Leve ook de rijwind. Een kruidige geur vermengt zich met die van houtvuurtjes, vee, benzine, fruit en tropische vegetatie. We rijden verder door schilderachtige dorpjes met huizen van hout, riet en bamboe. Alles is versierd met vlaggetjes, rode banieren en propagandaborden attenderen passanten erop dat Vietnam in theorie een socialistisch land is. Mensen langs de weg lachen en wuiven naar ons. Het lijkt de intocht van Sinterklaas wel.

1 van 8

Mister Hoa

Hoeveel bergpassen hebben we al gedaan? Elke bocht brengt ons verder naar het bergdorp Sa Pa, een nederzetting gesticht door Franse kolonisten om aan de zomerse hitte van Hanoi te ontsnappen. Ook nu is Sa Pa een trekpleister waar toeristen zich op de markt vergapen aan het Zwarte Hmong-volk in hun kleurrijke klederdracht. Tussen mistflarden door vangen we glimpen op van de Rode Rivier op weg naar Lao Cai. We warmen ons met een glas thee met uitzicht op de Chinese karakters op het douanekantoor van Hekou aan de andere kant van de grensrivier.

Vietnam telt officieel vierenvijftig verschillende etnische minderheden, waarvan het grootste deel in het noorden woont, in de bergen tegen de Chinese grens aan. De ‘minderhedenmarkt’ van Sa Pa had nog toeristische trekjes, maar de markt van Coc Ly is zo oorspronkelijk als we ons maar kunnen voorstellen. Allerlei soorten dieren wachten in kooien op nieuwe eigenaren. Zelfgestookte sterke drank en benzine worden verkocht uit plastic jerrycans. Vlees, groenten en kruiden zijn gegarandeerd dagvers. Ook hier zijn wij hartelijk welkom en krijgen we allerlei lekkers toegestopt om te proeven.

Als het asfalt eindigt is het plaatje van een motorexpeditie in een exotisch werelddeel compleet. Het gebied rond de Vietnamees-Chinese grens was lange tijd verboden gebied voor toeristen. Nu mogen we in de ‘frontier area’ alleen in met een speciale vergunning die het motorverhuurbedrijf in Hanoi voor ons heeft geregeld. Ze hebben ook Mister Hoa met ons op stap gestuurd, gids, tolk en mecanicien gecombineerd in een goedlachse motormaat. Die zouden we voor geen goud willen missen! Hij vormt ook een onmisbare schakel tussen de Vietnamese werkelijkheid en onze overvoerde westerse zintuigen.

Happiness Road

Zo’n veertig kilometer na de provinciestad Ha Giang bereiken we de Quan Ba-pas. ‘De poort naar de hemel,’ vertaalt Mr. Hoa nonchalant, maar wat heeft die man gelijk. Onder ons liggen rijstvelden op terrassen. Vanaf de valleivloer torenen ronde kegels van kalksteenbergen omhoog tot aan de horizon. De tweelingtoppen van Quan Ba hebben iets te maken met een plaatselijke legende, vertelt Mr. Hoa. Iets met een jongedame en een engel uit de hemel, maar dat verhaal dringt vanwege het adembenemende uitzicht even niet tot ons door.

Na deze prachtige binnenkomer rijden we verder over de Ha Giang Loop, officieel Highway 4C geheten, maar bij Jan en alleman beter bekend als Hanh Puc, wat Mr. Hoa vertaalt als Happiness Road. Uit de ruige bergflanken steken zwarte stenen als grafstenen, maar met zo veel schoonheid om ons heen is die associatie niet macaber. De weg golft met magistrale bochten tussen fabelachtige bergbulten door, die ieder voor zich op de valleivloer staan maar met elkaar een ensemble van jewelste vormen. Eendracht geeft kracht.

Aan de tenen van zulke iconische voeten kietelt het stadje Dong Van. Daar worden we luidkeels verwelkomd door een groep jonge Vietnamese jongeren op Ducati’s. De bergwegen zijn ook favoriet bij motorrijders, die in Vietnam voornamelijk tot de jonge generatie behoren. Samen rijden we een eindje op naar Lung Cu, het noordelijkste puntje op de ‘i’ van Vietnam. De smalle, bochtige bergweg daarheen is letterlijk een hoogtepunt voor iedere motorrijder in Vietnam. Een mythische motormagneet in het noorden, zoals de Noordkaap dat is voor Europese motorrijders.

Vanuit een bergrivier zwaait weer een groep jongeren naar ons. Hun motoren staan boven langs de weg geparkeerd. Oude tweetakten van het Wit-Russische merk Minsk hebben in Vietnam een ware cultstatus. De economische banden met Belarus zijn weggevallen en de markt in Vietnam wordt overspoeld door motormerken met fabrieken in Zuidoost-Azië, buiten de Grote Japanse Vier ook Ducati en Triumph. Onderdelen voor de Wit-Russische pruttelaars worden schaars, maar dat dondert die jongeren niet. Zij komen uit Hanoi of steden nog verder in het zuiden naar het ultieme noorden gereden. Het lijkt wel een pelgrimstocht en dat is het ook voor die jongens en meisjes. Zwemmen in de rivier, bloemen op hun motoren tussen rode vlaggetjes met gele sterren gestoken. If you’re riding to Lung Cu, be sure to wear some flowers on your bike.

Het kettingzaagensemble

Lung Cu is niet meer dan een verzameling traditionele houten huizen. De vlaggen lijken er nog groter en roder dan in de rest van Vietnam. Boven op de hoogste heuveltop staat een toren met een gigantische Vietnamese vlag erop, zodat die Chinezen over de grens wel even weten dat dit Vietnam is, ja? Nog een paar kilometer verderop kunnen we zelfs op onze motorfietsen niet verder over het pad dat in de berghelling is gekerfd. Maar dan nog steeds komen ons buffels en kinderen beladen met planten ons tegemoet. Aan de overkant van de diepe, diepe vallei liggen de afgetobde bergen van China. Hoe lang we onderweg in Vietnam ook pauzeren, het is altijd te kort om de indrukken adequaat in ons op te nemen of op de beeldsensor vast te leggen.

Terug op de Happinessweg. We zweven voort over het karstplateau van Dong Van over wat de rand van de wereld lijkt te zijn. De Happiness Road werd vanaf 1959 door lokale etnische minderheden en jonge pioniers uit de rest van Vietnam in de bergen gekerfd ten koste van bloed, zweet, tranen en mensenlevens. Het is ongelofelijk maar waar: het uitzicht wordt nog steeds uitzinniger naarmate we over de koningin van de bergpassen rijden. Geniet van de gigantische bergen, steile kliffen en de zigzagweg die van de ene bocht naar de andere slingert. De oerkracht van de natuur staat in schril contrast met de lieflijke accenten van rijstvelden en akkertjes die mensenhanden daartussen hebben gezet.

De Ma Pi Leng-pas heeft volgens Mr. Hoa het beste en meest indrukwekkende uitzicht van Vietnam. Waarom zouden we de goede man niet geloven? Gelukkig is er een uitzichtpunt, anders zouden ontelbare motorrijders, waaronder een stel Europeanen, vanwege het betoverende uitzicht de macht over het stuur verliezen en in de gapende afgrond verdwijnen.

Hier stoppen alle motorrijders voor een praatje en een plaatje. We worden weer omstuwd door een groep junioren, meestal getweeën op een overbeladen brommer of Minsk-tweetakt. Ook hier ontbreken de ‘Nam-looks’ niet: rode t-shirts met gele sterren, stickers en vlaggetjes, ‘typisch Vietnamese’ tropenhelmen als in stripverhalen, vliegeniersbrillen en camouflage-uniformen met US ARMY erop… wat dondert de geschiedenis deze jongeren? Ze zijn met een grijns van oor tot oor zo hard als hun motoren dat toelaten op weg naar de toekomst. Ruim baan voor het kettingzaagensemble! En daartussen schuiven even breed grijnzende buitenlanders op huurmotoren, goedkope Chinese machines of iets duurdere maar betrouwbaardere Japanse Yamaha’s. De Honda Winds van twee Tsjechische jongens zijn ook lekker in Ho Chi Minh-stijl gespoten: matzwart met rode sterren erop en ze blijven nog lopen ook. De Tsjechen zijn net als wij met gebarentaal in de Vietnamese gelederen verwelkomd, ze spreken nauwelijks een woord Engels.

De Vietnamezen roepen ons iets toe. Mr. Hoa schrijft het voor ons op en vertaalt: To quoc ghi cong, grofweg Voor volk en vaderland. ‘Viva Vietnam!’ roept iemand meer verstaanbaar en alle handen gaan omhoog op het uitzichtpunt boven de rivier. Er is een gebouwtje, maar daarin geen overgeprijsde toeristenmenu’s. Alleen gepofte knollen en geroosterde knakworstjes voor als je écht trek hebt.

Tropische plantenkas

Het is moeilijk om de spectaculaire Ha Giang Loop te overtreffen. Maar het Nationale Park Ba Bé doet een geslaagde poging. Het bestaat uit drie met elkaar verbonden meren van zo’n acht kilometer lang en zo’n vierhonderd meter breed. Uit het water rijzen eilandjes op met kalkstenen rotsformaties en hier en daar een pagode. Alsof we in een tropische plantenkas rijden. Langs de oevers staan prehistorische varens en torenhoge bomen naast de onverharde paden door het regenwoud. Ook hier bewijzen de lichte en hoge Yamaha’s dat ze de ideale motoren zijn voor een Vietnamsafari.

De motoren worden aan boord gehesen van een platbodemschuit voor een ultieme Indiana Jones-ervaring. Aan de overkant gaan mannen en motoren weer van boord bij een houten huis op palen in het water. Hier blijven we slapen op comfortabele matten onder muskietengaas. Maar eerst nog eten, in kleermakerszit op de vloer. Familieleden dragen een rits lekkernijen aan, de vader des huizes zit met ons aan en we klinken met glaasjes zelfstookspul op internationale verbroedering. En op Vietnam natuurlijk.

Toertocht Slovenië: rond Škofja Loka, Bled en de Kamnik-Savinjska Alpen

There is no substitute for cubic inches? Dat vinden die Hanoi-Harlistas natuurlijk zeker en ook wij hadden aan het begin van onze roadtrip onze bedenkingen over de Yamaha’s XTZ 125cc’s waarmee we door ons Vietnamavontuur zouden klieven. De lichtgewicht motoren met lange veerwegen blijken echter ideaal te zijn om niet alleen het stadsverkeer, maar ook de bochtige bergwegen van wisselende kwaliteit mee te bedwingen. En we kunnen er ook nog wat bagage op meenemen ook, zonder dat het negatieve gevolgen heeft voor de rijeigenschappen. Een extra paar sokken en een wolletje mee kan nooit kwaad, ook in Vietnam kan het in de bergen frips zijn.

In de avondspits van Hanoi wacht ons nog de laatste beproeving, dwars door de stad. Het is een heel aparte ervaring om op de zesbaans express lane stil te rijden terwijl ontelbare motoren plus de nodige trucks als nijdige wespen en grommende waterbuffels achteropkomen aansjezen.

Maar ook dat overwinnen we. Zonder bloed, zweet of tranen. Als we eenmaal bij de garage en de Jammies overhandigen, geeft Mr. Hoa ons lachend een high five en in koor brullen we: ‘Viva Vietnam!’

Download de route

1 van 15