In 2015 werd Romain Febvre in zijn debuutjaar in de MXGP wereldkampioen. In de jaren daarna kwam hij eenmaal dicht bij een tweede titel, maar door blessures heeft hij tot dit jaar geduld moeten uitoefenen om voor de tweede maal titelhouder in de belangrijkste crossklasse te worden.
Het wereldkampioenschap motorcross werd in 1957 ingesteld voor de 500cc-klasse. Later kwamen daar de 250cc en de 125cc bij. De aanduidingen van de klassen veranderden een enkele keer en momenteel wordt er om de wereldtitels gestreden in de MXGP en MX2, en sinds 20 jaar is er ook nog de damesklasse WMX. Gedurende een lange reeks van jaren gingen de meeste wereldtitels naar rijders uit Zweden, Engeland en België. Pas in 1986 werd voor het eerst een Fransman wereldkampioen. Dat was Jacky Vimond bij de kwartliters. Daarna gingen de titels met grote regelmaat naar Frankrijk. Met inbegrip van de beide titels van Livia Lancelot was de MXGP-wereldtitel van Romain Febvre van dit jaar al de 25e keer dat er in Frankrijk iets te vieren viel.
Kawasaki is al lang actief in de Grands Prix. Met de Amerikaan Brad Lackey reikte het groene merk in 1980 tot de tweede plaats in de 500cc-klasse. De eerste wereldtitel kwam pas toen Kawasaki in zee was gegaan met Jan de Groot. Die samenwerking leverde veel succes op met Stefan Everts in 1995 als eerste kampioen in de 250cc. Later volgden meer titels. Pas dit jaar kon eindelijk het kampioenschap in de MXGP worden behaald. De teller staat op twaalf titels, waarvan de helft voor rekening van de WMX komt.
Gefocust blijven
Tot aan dit jaar zijn er slechts twee crossers geweest die hun titels over een periode van meer dan tien seizoenen hebben behaald. Dat zijn Stefan Everts (1991-2006) en Tony Cairoli (2005-2017). Bij dit duo heeft zich nu Romain Febvre gevoegd (2015-2025). Een groot verschil tussen Everts en Cairoli destijds en Febvre nu is dat de eerste twee in de tussenliggende jaren ook veel titels behaalden en Febvre geen enkele.
Na de voorlaatste GP, verreden in Shanghai, was de op 31 december 1991 geboren Febvre al vrijwel zeker van de titel, want zijn enig overgebleven rivaal Lucas Coenen liet het in China afweten. Daardoor groeide de voorsprong van de Fransman uit naar 47 punten, met nog 60 punten te verdelen een slechts te overbruggen achterstand indien Febvre niet of nauwelijks zou scoren. Febvre na afloop van de Chinese GP: ‘Dit was een geweldige dag met het oog op het kampioenschap. Hoewel ik niet op het podium stond, voelde het resultaat toch als een overwinning.’
Na de kwalificatierace van de slot-GP, waarin Febvre tweede werd achter Coenen, had hij voldoende aan eenmaal een zestiende plaats om kampioen te worden. Febvre op zaterdagavond: ‘En nu moet ik ervoor zorgen dat ik morgen gefocust blijf.’ De vierde plaats achter Coenen, Jeffrey Herlings en Tim Gajser was meer dan toereikend om de titel binnen te halen. Febvre’s eerste reactie: ‘Ik weet niet wat te zeggen. Dit is wel zo’n emotioneel moment. Het was mijn ultieme doel gedurende tien seizoenen om nogmaals kampioen te worden. Dat doel heb ik nu gerealiseerd.’
Interview Mark van Aalderen – nieuwe directeur TT Circuit Assen: ‘We zijn hier voor de motorsport’
Vier jaar geen cross
Veel jongeren komen via hun ouders in aanraking met een bepaalde sport. Was dat bij jou ook zo? ‘Nee, in het geheel niet. Niemand in mijn familie heeft iets met motorcross. Zelfs niet met sport in het algemeen. Ik weet niet eens precies meer hoe mijn interesse is ontstaan. Misschien dat ik een keer iets op televisie heb gezien. Voor mijn derde verjaardag vroeg ik om een motortje. Dat kreeg ik en zo ben ik beginnen rijden. Dat was hoofdzakelijk in het weekend, want mijn ouders werkten beiden.’
Werden jouw ouders meteen enthousiast? ‘Ja, dat was het geval toen ze mij zagen rijden. Vanaf m’n zesde heb ik aan wedstrijden deelgenomen, eerst 65cc en daarna 85cc. Ik reed hoofdzakelijk in de buurt, in de omgeving van Epinal, waar ik geboren ben. Toen ik een jaar of veertien, vijftien was gingen we naar wedstrijden iets verder van huis, maar niet echt ver. Het ging wel aardig, maar niet echt geweldig. Ik liep een knieblessure op en ben toen gestopt. Vier jaar heb ik niet gecrosst. De plaatselijke Suzuki-dealer had een eigen team dat meedeed aan SuperMoto. Hij vroeg of ik zin had dat ook eens te proberen en zei dat het leuk was om te doen omdat het lichamelijk minder belastend was. Ik dacht “waarom niet?” en ben begonnen met SuperMoto, zo’n zes maanden nadat ik was gestopt met motorcross. Ik bleek behoorlijk goed te zijn in de SuperMoto en heb dat een jaar of vier gedaan.’ Behoorlijk goed is een understatement, want in 2006 werd Febvre tweede in het Frans kampioenschap 85cc en een jaar later pakte hij de Franse titel in de 125cc.
Toch ging je niet verder in die tak van motorsport. ‘Ik begon de motorcross erg te missen. Geen moment heb ik eraan gedacht dat ik professioneel crosser zou kunnen worden. Ik wilde gewoon gaan crossen en aan een paar wedstrijden deelnemen. Het ging steeds beter en al heel snel kwam ik in het Frans kampioenschap terecht.’
Dat leverde een derde plaats op achter Steven Frossard en Valentin Teillet. Toen was het tijd om internationaal te gaan rijden. ‘En dat leverde mij meteen in het eerste jaar, in 2011, de Europese titel in de 250cc-klasse op. Toen wist ik dat ik iets zou kunnen bereiken in de motorcross. Het jaar daarna ben ik naar de MX2 gegaan en werd dertiende. Aan de GP’s van Mexico en Brazilië heb ik niet deelgenomen, want daarvoor ontbrak het budget. In 2013 begon ik uitstekend in Qatar en Thailand. Daarna raakte ik na Valkenswaard geblesseerd en moest ik vier GP’s laten schieten en werd twaalfde dat jaar.’
Fabrieksteam
Een volledig seizoen 2014 leverde de derde plaats in de MX2 op. Febvre scoorde in alle manches en won in Brazilië zijn eerste Grand Prix. Hij wilde daarna graag de overstap maken naar een fabrieksteam in de MXGP. ‘Als je een fabrieksmotor in de MXGP hebt, weet je dat je een motor met veel mogelijkheden hebt. Met een team achter je weet je dat ze je willen helpen.’
Eind van dat jaar werd bekend dat Febvre door Yamaha was aangetrokken voor de MXGP. Meteen in het eerste seizoen streed hij, tegen de verwachting van zichzelf en alle insiders in, mee om de wereldtitel en behaalde die met ruime voorsprong op zijn landgenoot Gautier Paulin. ‘Het aanbod van Yamaha kwam vrij laat. Ik stond al op het punt om te tekenen bij een privéteam. Maar gelukkig kwam Yamaha nog precies op tijd. Ik heb meteen toegehapt. Het team heeft me geweldig geholpen bij het afstellen van de motor. Ik ben erin gestapt met het idee er het beste van te maken. Rijden voor een fabrieksteam betekent dat je druk ervaart, omdat er resultaten van je worden verwacht. Maar ik voelde die druk niet zo sterk omdat het jaar ervoor mijn teamgenoot Jeremy van Horebeek tweede was geworden in de MXGP. De meeste druk rustte dus op hem en niet op mij. Ook het team rekende op hem. Er werd gedacht een jonge rijder erbij te nemen als tweede rijder, hem alles te leren, zonder dat er druk op hem staat. Het team van Rinaldi had veel ervaring en wist wat ze met me moesten doen. Dat voelde goed, want er werd niet speciaal iets van mij verwacht. Ze hebben geen moment druk op mij uitgeoefend. Ik kon rustig ervaring opdoen, maar won wel de titel.’
De jaren erna kwam je niet in de buurt van een tweede wereldtitel. ‘Het ging goed in 2016 tot ik door een blessure opgelopen in Matterley Basin twee GP’s moest missen. En toen was het over. 2017 was geen goed jaar voor mij. Ik was weliswaar niet geblesseerd, maar het was een moeilijk seizoen. We reden met een nieuwe motor en het kostte veel moeite om de motor echt goed te krijgen. In 2018 ging het wel weer beter, maar ik raakte geblesseerd en kon niet starten in de laatste drie GP’s. In 2019 raakte ik twee keer geblesseerd, waardoor ik aan het begin van het seizoen vier races miste en aan het eind de laatste twee GP’s. Ik brak toen mijn dijbeen.’
Herstel dankzij pandemie
Wat zo goed begon met Yamaha kreeg in de jaren na je wereldtitel geen vervolg. En daarom stapte je over naar Kawasaki? ‘Ik had het gevoel dat ik toe was aan verandering. Ik werd benaderd door Kawasaki om hun motor te testen. Dat voelde meteen goed. Ik ben naar Kawasaki gegaan en daar ben ik nog steeds.’
Febvre kampte nog steeds met de naweeën van z’n beenblessure, waardoor hij er bij de start van het seizoen nog niet bij kon zijn. ‘Ik had nog wat complicaties met mijn been en mijn knie. Dat was niet fijn. Het was onmogelijk om bij de eerste twee GP’s te rijden, ik voelde erg veel pijn. Een beetje trainen ging wel, maar een wedstrijd rijden was niet mogelijk.’
Na die beide gemiste GP’s brak de pandemie los. ‘Er werd lange tijd niet gereden. Het seizoen werd pas veel later herstart. Dat gaf mij de tijd en de gelegenheid om volledig te herstellen. De pandemie was een gelukje voor mij. Mijn herstelperiode duurde best lang. Toen het seizoen werd vervolgd, was ik hersteld.’
Je eerste jaar op Kawasaki in dat vreemde coronajaar, met al die wedstrijden op het eind van het seizoen, leverde je de vierde plaats op. En vervolgens kwam 2021. ‘Ik streed tot de laatste Grand Prix met Jeffrey. En verloor in Mantova de titel op vijf punten. Erger dan dat is er niet. Je kunt beter met een grotere marge verliezen. Ik wil er liever niet meer aan denken.’
Heb je achteraf geanalyseerd waar het mis is gegaan? ‘Met zo’n klein verschil ga je elke race na, waar had ik het wellicht beter kunnen doen, maar het is zoals het is.’
Het seizoen 2022 is er een om snel te vergeten, want Febvre kon pas aan de GP’s deelnemen vanaf de elfde GP. Hij ondervond heel lang de naweeën van een bij de Supercross van Parijs opgelopen beenbreuk. 2023 verliep goed, maar Jorge Prado was dat jaar een stuk sterker. Door met pech uit te vallen in de eerste manche van de voorlaatste GP haakte Febvre definitief af in de strijd om de wereldtitel. Dat jaar won hij wel de GP van Arnhem voor Jorge Prado en Jeremy Seewer.
Vanwege het missen van vier GP’s door een duimblessure was er in 2024 ook geen zicht op een ereplaats.
Intens gevecht
En dan dit jaar. Eindelijk de wereldtitel waar hij zo lang naar had uitgekeken. ‘Het is geweldig gegaan. Ik scoorde in elke race, op de kwalificatierace op Sardinië na. Daar kreeg ik motorpech. Dat kan gebeuren in een sport als de motorcross.’
Jeffrey Herlings telde dit jaar niet mee na het missen van de eerste drie GP’s. Tim Gajser viel af na zijn in de Zwitserse GP opgelopen schouderblessure. Daarna was het een tweestrijd tussen jou en Lucas Coenen. Slechts bij de tweede GP stonden jullie geen van beiden op het podium. In twaalf van de twintig GP’s stonden jullie samen op het podium. Een hoogtepunt voor jou was de Zweedse GP. ‘Daar won ik de kwalificatie, de eerste en de tweede manche. Dat was echt iets speciaals, iets dat ik graag een keer wilde presteren, alle drie races winnen. Het gevoel werd nog beter vanwege de resultaten van Lucas, die dat weekend een slechte GP kende. Daardoor kon ik een flink aantal punten op hem uitlopen.’
Het verschil liep op tot 41 punten, maar verminderde in Arnhem tot 31 en slonk in Turkije naar 26 punten. In China, waar Jeffrey Herlings drie keer zegevierde, kenden beiden geen al te beste GP, maar Febvre deed het wel aanzienlijk beter dan Coenen, waardoor de Fransman met een voordelige marge van 47 punten naar de slot-GP in Australië kon afreizen. Daar kostte het hem geen enkele moeite om na de eerste manche de titel te behalen. Dat was tien jaar en negen dagen na zijn eerste wereldtitel. Daarmee werd Febvre de rijder met de langste periode tussen twee titels. Het “record” stond op naam van Sandro Puzar, die in 1990 (125cc) en 1995 (250cc) wereldkampioen werd met een tussenpoos van vijf jaar en dertig dagen.
Febvre in een terugblik op het seizoen: ‘Het hele jaar heb ik gestreden om kampioen te worden. Het was een heel intens gevecht. Na China werd het wel een stuk gemakkelijker. Het seizoen met de titel afsluiten is iets heel speciaals. Elke rijder wil dat. Na Australië was ik een paar dagen thuis, hebben we de titel een beetje gevierd en daarna vloog ik naar Amerika voor de MXoN. Als ik weer thuis ben, volgt het kampioensfeest. Ik ga er nu echt van genieten, meer dan in 2015 toen alles heel snel is gegaan en ik veel te weinig rust heb genomen.’
Naar België
Febvre heeft in de loop der jaren behoorlijk wat wedstrijden moeten missen vanwege blessures. Wat heeft dat met zijn motivatie gedaan? ‘Ik ben telkens weer teruggekomen, omdat ik ervan overtuigd was mee te kunnen strijden om de wereldtitel. Als ik die overtuiging niet had gehad, zou ik waarschijnlijk niet door zijn gegaan. Dat ik nog steeds doorga, komt misschien ook wel omdat ik veel later aan mijn carrière ben begonnen dan veel van de andere rijders.’
De MXoN is een wedstrijd waarin Febvre al veel succes heeft gekend. Tot dit jaar maakte hij vier keer deel uit van het winnende team: 2015, 2016, 2017 en 2023. In het Amerikaanse Crawfordsville voelde hij zich onmiddellijk thuis. ‘De grond is van een soort waaraan ik gewend ben. Het is een normale baan, waardoor ik geen aanpassingsproblemen had.’ Een vijfde zege zat er niet in, want het Franse team werd derde.
Romain Febvre heeft al een tijdje geleden Frankrijk verlaten en vestigde zich in navolging van tal van andere crossers in België. ‘Het team zit in België. Het is beter om dicht bij het team te zitten. Ook heb ik nog een woning in Luxemburg. Mijn vriendin Megan is Belgische, haar ouders komen uit Maastricht. We voeden ons dochtertje Nina tweetalig op, Frans en Nederlands. En op school gaat ze later wel Engels leren. Zelf kan ik best aardig wat Nederlands verstaan. Een echte noodzaak om Nederlands te leren is er niet, want iedereen spreekt Engels. Dat is toch wel fijn in landen als Nederland en België en voor mij wel zo gemakkelijk.’
Nederlands kampioen
Febvre is een graag geziene gast in Nederland door zijn deelname aan de Dutch Masters. Waarom doet hij mee aan dit kampioenschap? ‘Het is een mooie manier om me voor te bereiden op het rijden in het zand. Vanuit België is het niet ver naar de Nederlandse wedstrijden. Training en wedstrijden zijn op één dag. Dat spreekt mij aan. De banen zitten vol knipgaten, de wedstrijden zijn daarom heel goede trainingen.’
Febvre presteerde dit jaar zo goed in Harfsen, Oldebroek en Markelo dat hij Nederlands kampioen werd. Een opmerkelijke titel, want nationaal kampioen motorcross werd hij in eigen land nog nooit. Zijn enige Franse titel behaalde hij, zoals eerder gememoreerd, in de Supermoto.
Febvre kijkt nu al uit naar het seizoen 2026 als hij na het uit de MXGP verdwijnen van Glenn Coldenhoff de oudste deelnemer is. ‘De oudjes hebben het dit jaar goed gedaan. Volgend jaar gaan enkele toprijders, zoals het nu lijkt, van merk veranderen (Tim Gajser van Honda naar Yamaha en Jeffrey Herlings van KTM naar Honda; J.B.). Dat is goed voor de sport, want het is voor het publiek iets om naar uit te kijken. Ik heb mijn contract dit jaar met twee jaar verlengd, het loopt door in 2026 en ik ga komend jaar rijden met nummer 1 op mijn Kawasaki.’
Alvorens hij zijn blik richt op 2026 gaat hij eerst nog naar Japan. ‘Ik ga deelnemen aan de laatste Japanse kampioenscross in Sugo. En ik ga de fabriek bezoeken. Ik ben er trots op Kawasaki de eerste titel in de koningsklasse te hebben bezorgd. Dat betekent veel voor het merk en ook voor mij.’
Het einde van de carrière van Romain Febvre is in zicht. Wat daarna? ‘Misschien ga ik wel iets buiten de cross doen. Maar misschien doet zich ook wel de mogelijkheid voor ergens testrijder te worden.’
Foto’s: Kawasaki, Infront, Jan Boer
