Door toedoen van Pluvius, de regengod, kreeg de Grote Prijs van Frankrijk een bizar verloop. Tot grote vreugde van een recordaantal veelal Franse toeschouwers was het juist hun landgenoot Johann Zarco die onder chaotische omstandigheden het koelst bleef en Le Mans compleet op z’n kop zette door er een historische overwinning te behalen. Met een zege in de Sprint en een tweede plaats in de GP-race was het Marc Márquez die er de meeste punten behaalde en zo de WK-leiding heroverde op zijn broer Alex.
MotoGP Spanje 2025: Alex Márquez uit de schaduw van zijn grote broer
Afgelopen jaar was de Grote Prijs van Frankrijk in Le Mans met 297.471 toeschouwers (over vier dagen) de best bezochte Grand Prix van het hele seizoen. Dat was tevens een record in het ‘moderne’ MotoGP-tijdperk. In het verleden, dan hebben we het over de periode dat de communisten het voor het zeggen hadden in Oost-Duitsland en Tsjechoslowakije, kwamen er naar de motorevenementen op de Sachsenring (Hohenstein-Ernstthal) en de Masarykring (Brno) nog aanzienlijk meer toeschouwers. Zo kwamen er in 1950 maar liefst 480.000 racefans naar het circuit in de DDR. Le Mans is natuurlijk in de eerste plaats bekend om zijn 24-uurs autorace, die sinds 1923 plaatsvindt op het ruim dertien kilometer lange semipermanente ‘Circuit de la Sarthe’. Op het eind van de jaren ’60 van de vorige eeuw werd binnen dit circuit het permanente ‘Bugatti Circuit’ (vernoemd naar de legendarische autoconstructeur Ettore Bugatti) aangelegd. In 1969 werd hier voor het eerst een Franse GP voor motoren verreden. Terwijl de Nederlander Aalt Toersen bij deze première de 50cc-klasse won, deed Giacomo Agostini dat op oppermatige wijze in de 500cc-categorie. De Italiaan lapte op zijn MV-Agusta namelijk alle overige deelnemers. Waaronder onze landgenoot Theo Louwes die op een privé-Norton echter wel een knappe vierde plaats wist te scoren. In die tijd (en ook de jaren erna) werd Le Mans als een wat grauwe, trieste stad in het noordwesten van Frankrijk voor genoemd evenement nog niet overstelpt met toeschouwers. Al helemaal niet als het weer niet meewerkte. En dat gebeurde nog wel eens. En doet dat nog steeds. Dat de populariteit van de Franse Grand Prix de laatste decennia aanzienlijk is toegenomen, is in de eerste plaats te danken aan Claude Michy, de promotor van het evenement. Hij wist de Franse motorliefhebbers naar Le Mans te lokken. Michy deed dat onder andere door ervoor te zorgen dat de fans in navolging van de 24-uursrace voor auto’s vlak bij het circuit kunnen bivakkeren met hun tenten, caravans en campers. Ook zijn er allerlei attracties op en naast de baan. Zoals op donderdagavond op het start- en finishgedeelte van de legendarische baan waar van alles gebeurt en waar ook de meeste topcoureurs bij aanwezig zijn. Niet voor niets trekt dit spektakel dan al tienduizenden toeschouwers. En dan moeten de trainingen de volgende dag nog beginnen. Een andere factor zijn de prestaties en de populariteit van de Franse coureurs. De enige Franse rijder die zijn thuis-GP in de koningsklasse, toen nog de 500cc, wist te winnen was Pierre Monneret. Op een Gilera deed hij dat in 1954 op het circuit van Reims. Met Fabio Quartararo (11x), Christian Sarron, Régis Laconi en Johann Zarco kende Frankrijk tot deze Grand Prix slechts vijf GP-winnaars in de belangrijkste wegracecategorie.
Franse MotoGP-helden
Met Quartararo (MotoGP-wereldkampioen in 2021) en Zarco (tweevoudig Moto2-titelhouder) heeft Frankrijk de laatste jaren twee grote MotoGP-helden gekregen. Weliswaar wisten ze voor de ogen van hun fanatieke landgenoten nog niet in Le Mans te winnen, maar ze zorgden en zorgen er wel voor dat de ‘Gran Prix moto vitesse’ ontzettend populair is geworden. Zo ook dit jaar. En dat terwijl Quartararo als Yamaha-coureur en Zarco als Honda-rijder weinig kans zouden hebben tegen de oppermachtige Ducati-armada. Daar kwam verandering in toen eerstgenoemde juist in Jerez, de race voorafgaande aan deze wedstrijd, niet alleen de pole pakte maar ook tweede in de GP-race werd. De Yamaha M1 van Quartararo was duidelijk beter geworden. Nu was de vraag wat de Fransman er mee in Le Mans zou kunnen presteren. Het antwoord liet niet lang op zich wachten, want ook hier schitterde ‘El Diablo’ door de snelste kwalificatietijd te realiseren. Zijn 1.29,324 minuut betekende zelfs een absoluut ronderecord voor het Bugatti-circuit. En daar stond zelfs ene Marc Márquez als tweede even van te kijken. Maar ook nu weer zette de Spanjaard de zaken al in de Sprint recht. Want daarin bleef hij ongeslagen door zijn zesde zege van dit seizoen te boeken. En dat ook nog eens voor de zesde keer met zijn broer Alex als de nummer twee. Fabio Quartararo, die de eerste ronden op kop lag, viel door een te snel slijtende achterband nog achter MotoGP-debutant Fermin Aldeguer terug naar de vierde plaats. De andere Franse favoriet, Johann Zarco, werd zesde. Grote verliezer in deze race was Pecco Bagnaia. De tweede Ducati-fabriekscoureur kwam namelijk voor het eerst in dit seizoen ten val.
Chaotisch wedstrijdverloop
Ook nu weer was de grote vraag wat er op zondag zou gaan gebeuren. Die vraag werd nog gecompliceerder toen het fraaie weer plaats had gemaakt voor zeer onbestendige omstandigheden. Echt ‘Le Mans-weer’ dus! De nieuwe, meer overzichtelijke, startprocedure die na de chaos in Austin was ingevoerd, bleek uitstekend te werken. Vanwege de half natte/half droge baan, besloten dertien van de eenentwintig deelnemers na het rijden van de bezichtigingsronde hun pit op te zoeken om van machine (voorzien van slicks) te wisselen. Acht rijders, waaronder als belangrijksten Pecco Bagnaia en Johann Zarco, hielden vast aan regenbanden. Dit alles hield in dat de eerdergenoemde dertien coureurs allemaal twee longlaps moesten afleggen. Door de verschillende bandenkeuzes konden de eerste bochten na de start wel eens chaotische taferelen gaan opleveren. Dat gebeurde ook en wel direct bij het aansnijden van de krappe S-bocht. Door toedoen van Enea Bastianini (die zelf ook onderuitging en later als schuldige werd aangewezen) kwamen Pecco Bagnaia en Joan Mir ten val. Bagnaia vervolgde weliswaar zijn race, maar bleef voor de tweede keer in dit weekend puntloos. Grootste geluksvogel in de chaos was Johann Zarco, die weliswaar in de grindbak kwam maar zijn weg kon vervolgen. Wel was het gevolg dat hij na de eerste ronde pas als zeventiende doorkwam. Maar dat er niets verloren was bleek 25, chaotisch verlopen, ronden later. Tot groot enthousiasme van het inmiddels natte publiek was het Fabio Quartararo die andermaal het veld aanvoerde. Nadat de eerste longlaps waren genomen werd niet alleen het wedstrijdbeeld een stuk onoverzichtelijk, maar ook de weersomstandigheden. Die werden steeds natter en dus gingen de rijders die op dat moment op slicks onderweg waren ook nog eens van machine wisselen. Nadat vervolgens Fabio Quartararo, Brad Binder (in totaal drie keer), Enea Bastianini, Franco Morbidelli, Jack Miller, Marco Bezzecchi, Miguel Oliveira onderuit waren gegaan, deed Alex Márquez dat tegen het einde van een waanzinnige race op een derde plaats liggend ook nog eens. Een tweede schuiver zorgde er vervolgens voor dat de jongste Márquez voor het eerst in dit seizoen de finish niet haalde. Iemand die dat wel deed, was zijn broer Marc. Verstandig en foutloos rijdend stelde de nieuwe WK-leider zich dit keer tevreden met de tweede plaats en zo twintig kostbare WK-punten. De derde positie ging naar Alex Márquez’ teamgenoot van Fermin Aldeguer, die daarmee zijn eerste MotoGP-podium scoorde. De pas 20-jarige deed dat nadat hij de even jonge Pedro Acosta (KTM) in de laatste ronde was gepasseerd. Ja, en wie won er dan? Dat was met 34 jaar de oudste deelnemer van het veld, Johann Zarco. De ervaren Franse Honda-coureur startte op regenbanden en reed daar de hele race op. Dus zonder een bezoek aan de pit of het moeten rijden van een long lap. De enige andere rijder die dat deed was Takaaki Nakagami. De testrijder van Honda werd uiteindelijk zesde. Komend vanaf de zeventiende plaats eiste Johann Zarco dus een historische en luid bejubelde zege op. Natuurlijk ging dat gepaard met het opvoeren van zijn exclusieve ‘Back flip’ en daarna het gezamenlijk met de Franse fans het zingen van de Marseillaise. Een indrukwekkend en onvergetelijk iets. Zeker voor persoon in kwestie.
Records en geen record
Al met al leverde een tumultueuze Grote Prijs van Frankrijk records en geen record op. Met in totaal 311.797 toeschouwers werd dat record in Le Mans nog scherper gesteld. Johann Zarco was niet alleen de eerste Franse winnaar van de koningsklasse in Le Mans, maar ook pas de tweede Fransman überhaupt die na Pierre Monneret (Gilera) op het stratencircuit van Reims in 1954 voor eigen publiek wist te winnen. Met zijn zege zorgde de Castrol Honda LCR-coureur er ook voor dat er een einde kwam aan de serie van tweeëntwintig achtereenvolgende GP-zeges door Ducati-coureurs. Dat record moet de Italiaanse fabrikant nu delen met… Honda! De volgende Grand Prix is die van Groot-Brittannië op het legendarische circuit van Silverstone. Na alles wat er in Le Mans gebeurde, kan dat alleen maar een minder spectaculair evenement worden… zou je denken. Maar niets lijkt minder waar, want de MotoGP blijft onvoorspelbaar. Al helemaal in Engeland. Want ook hier doet Pluvius regelmatig van zich spreken. O ja, de toch al zo ongelukkige Fabio Quartararo moet ook nog eens een boete van tweeduizend euro betalen en mag niet aan de eerste tien minuten van de eerste training op Silverstone deelnemen, omdat hij zich na zijn val niet netjes ten opzichte van de marshalls (vast Fransen) gedroeg.
Foto’s: ANP, MotoGP.com en teams
MotoGP Frankrijk 2025 uitslagen
| Sprint |
| 1. Marc Márquez (E), Ducati, 19.49,022; 2. Alex Márquez (E), Ducati, + 0,530; 3. Fermin Aldeguer (E), Ducati, +2,164; 4. Fabio Quartararo (F), Yamaha, +2,840; 5. Maverick Viñales (E), KTM, +5,285; 6. Johann Zarco (F), Honda, + 7,939; 8. Alex Rins (E), Yamaha, +8,930; 9. Joan Mir (E), Honda, +9,858. |
- 13 ronden = 54,405 km
- Racegemiddelde winnaar: 164,7 km/u
- Snelste ronde (3e): Aldeguer, 1.30,752 = 166,0 km/u
| MotoGP |
| 1.Zarco, 45.47,541; 2. M. Márquez, +19,907; 3. Aldeguer, +26,532; 4. Pedro Acosta (E), KTM, +29,631; 5. Viñales, +38,136; 6. Takaaki Nakagami (J), Honda, +59,527; 7. Raul Fernandez (E), Aprilia, +1.10,302; 8. 5. Fabio Di Giannantonio (I), Ducati, 1.10,363; 9. Lorenzo Savadori (I), Aprilia, +1.25,793; 10. 10. Ai Ogura (J), Aprilia, +1.26,529; 11. Luca Marini (I), Honda, +1.32,535; 12. Rins, +1.35,357; 13. Enea Bastianini (I), KTM, op één ronde; 14. Marco Bezzecchi (I), Aprilia, op één ronde; 15. Franco Morbidelli (I), Ducati, op één ronde. |
- 26 ronden = 108,810 km
- Racegemiddeld winnaar: 142,5 km/u
- Snelste ronde (3e): Alex Márquez, 1.34,187 = 159,9 km/u
Stand MotoGP na 12 van 44 races
| Positie | Coureur | Motor | Punten |
|---|---|---|---|
| 1 | Marc Márquez (E) | Ducati | 171 |
| 2 | Alex Márquez (E) | Ducati | 149 |
| 3 | Francesco Bagnaia (I) | Ducati | 120 |
| 4 | Franco Morbidelli (I) | Ducati | 85 |
| 5 | Fabio Di Giannantonio (I) | Ducati | 74 |
| 6 | Johann Zarco (F) | Honda | 72 |
| 7 | Fabio Quartararo (F) | Yamaha | 56 |
| 8 | Fermin Aldeguer (E) | Ducati | 48 |
| 9 | Pedro Acosta (E) | KTM | 46 |
| 10 | Ai Ogura (J) | Aprilia | 43 |
| 11 | Maverick Viñales (E) | KTM | 40 |
| 12 | Marco Bezzecchi (I) | Aprilia | 38 |
| 13 | Luca Marini (I) | Honda | 37 |
| 14 | Brad Binder (ZAF) | KTM | 32 |
| 15 | Enea Bastianini (I) | KTM | 31 |
Quotes
