Voor Marc Márquez betekende deze MotoGP-wereldtitel veel meer dan opnieuw de nummer 1 van de wereld zijn. Na jaren van zware blessures en tegenslagen had nog nooit een rijder na zo’n lange onderbreking opnieuw de wereldtitel in de koningsklasse gepakt. Terwijl Márquez de hoofdrol voor zich opeiste, zorgden de wederopstanding van Francesco Bagnaia en de eerste podiumplaats van Joan Mir met Honda voor de verrassingen tijdens de Grand Prix van Japan.
Marc Márquez werd al drie keer eerder MotoGP-wereldkampioen in Japan. Toen nog op het circuit dat bekendstond als Twin Ring Motegi, kroonde de toenmalige Repsol Honda-coureur zich in 2014, 2016 en 2018 tot de beste motorcoureur ter wereld. Het waren bovendien de eerste keren dat Honda op hun thuiscircuit de wereldtitel in de koningsklasse wist veilig te stellen. Mede daardoor – in combinatie met al zijn andere zeges en wereldtitels – is Márquez voor altijd een superheld bij de Japanse fabrikant. Nu kreeg de Spanjaard op het inmiddels hernoemde Mobility Resort Motegi opnieuw de kans om iets bijzonders neer te zetten. In 2019 werd Márquez nog op dominante wijze MotoGP-wereldkampioen – zijn vierde titel op rij. Maar toen hij begin 2020 in Jerez een zware armblessure opliep, betekende dat bijna meerdere keren het einde van zijn carrière. Terwijl zijn Repsol Honda qua prestaties steeds verder achteropraakte, onderging Márquez vier pittige operaties aan zijn rechterbovenarm om weer volledig fit te worden. Eenmaal hersteld, besloot Márquez eind 2023 voor zichzelf te kiezen om zijn droom na te jagen. Hij verliet Repsol Honda, simpelweg omdat het op dat moment niet mogelijk was om met die fabrikant nog kampioen te worden. En de klok begon te tikken, want de Spanjaard was inmiddels de dertig al gepasseerd. Het lucratieve fabriekscontract werd ingeruild voor een plek bij het satellietteam van Gresini Racing. Maar dat betekende wél dat hij kon beschikken over het beste materiaal in het veld — al was het niet de nieuwste GP24, maar de GP23 Ducati. Het verschil tussen beide machines bleek vorig jaar nog te groot om al echt mee te doen om de titel. Toch waren de prestaties van Márquez op de GP23 zo indrukwekkend dat Ducati’s algemeen manager Gigi Dall’Igna geen moment twijfelde: Marc Márquez moest in 2025 naar het fabrieksteam worden gehaald. Dat de latere wereldkampioen Jorge Martin daardoor vertrok en naar Aprilia overstapte, nam Dall’Igna voor lief.
Grootste comeback ooit
Marc Márquez bewees vanaf het allereerste moment dat Dall’Igna gelijk had. Hij declasseerde zijn teamgenoot Francesco Bagnaia, zelf ook goed voor twee MotoGP-titels. De enige die hem enigszins kon volgen, was zijn jongere broer Álex Márquez, die zijn beste seizoen ooit beleeft bij Gresini Racing. In het begin was het al uniek dat de broers samen een 1-2 wisten te behalen — sterker nog, dat was vóór 2025 nog nooit eerder gebeurd in de koningsklasse van de motorsport. Inmiddels is het bijna de norm geworden en lijken ze op weg naar een historische 1-2 in het wereldkampioenschap. Toch bleek Marc vrijwel op ieder circuit te sterk voor Álex. Voorafgaand aan de Grand Prix van Japan had hij al veertien sprintraces én elf hoofdraces gewonnen — en dat in slechts zestien raceweekenden. Daardoor kreeg hij de kans om zes GP’s voor het einde van het seizoen al wereldkampioen te worden, en dat nota bene in de achtertuin van Honda. Het enige wat de 32-jarige coureur nog hoefde te doen, was drie punten meer scoren dan Álex in Japan. Het bleek een relatief koud kunstje, aangezien Álex met een tiende plaats in de Sprint en een zesde plaats in de race voor zijn doen een wat matig weekend beleefde. Marc werd twee keer tweede en dat was ruim voldoende. MM93 veroverde zijn negende wereldtitel – een prestatie die, na alle blessureleed en tegenslagen van de afgelopen jaren, gerust bestempeld mag worden als de grootste comeback in de geschiedenis van de Grand Prix. Na zijn eerdere wereldtitels in 2010 (125cc), 2012 (Moto2), en vervolgens in de MotoGP in 2013, 2014, 2016, 2017, 2018 en 2019, bleef het zes jaar – 2.184 dagen – stil voordat hij opnieuw wereldkampioen werd op het allerhoogste niveau. Michael Doohan is de enige die qua comeback na zoveel fysieke tegenslagen in de buurt komt. De Australiër verloor in 1992 na een crash in Assen bijna zijn rechterbeen en moest nadien racen met een aangepaste motor, omdat zijn rechterbeen – op z’n zachtst gezegd – niet meer volledig functioneerde. Doohan was in 1992 hard op weg naar de wereldtitel toen hij zijn zware blessure opliep. Maar twee jaar later – in 1994 – pakte hij alsnog zijn eerste 500cc-wereldtitel en zou dat kunststukje vijf jaar op rij herhalen.
MotoGP Catalonië en San Marino 2025: Marc Márquez heeft hem bijna
Zevende MotoGP-titel
Hoewel Marc Márquez in het verleden altijd het totaal aantal wereldtitels vierde met zijn uitingen op het kampioensshirt, ging het dit keer anders. In 2019 vierde hij nog zijn achtste wereldtitel in totaal, waarvan zes in de MotoGP. Nu stond zijn zevende MotoGP-titel centraal. De reden daarvoor ligt in een nieuwe koers die is ingezet door grootaandeelhouder Liberty Media. Het bedrijf wil de focus nadrukkelijker leggen op de MotoGP, en juist minder op Moto2 en Moto3. Het is een lijn die overeenkomt met hoe Liberty Media ook de Formule 1 benadert, waarvan het eveneens de rechten bezit. In de F1 draait het al jaren uitsluitend om het hoofdnummer. Formule 2, Formule 3 en andere klassen spelen vooral een bijrol en krijgen op én naast de baan nauwelijks aandacht. Diezelfde benadering lijkt nu ook richting MotoGP te worden doorgetrokken, zo ook in de statistieken. Daarom stond in alle officiële communicatie op de online kanalen van MotoGP de zevende wereldtitel van Márquez centraal. De coureur zelf koos slim voor een middenweg met het opschrift: ‘More than a number’ — waarmee hij leek aan te geven dat deze titel, na alle tegenslagen, veel meer betekent dan alleen het cijfer zeven of negen. Opvallend was ook een andere nieuwigheid sinds de komst van Liberty Media: de wereldtitel van Márquez werd eerst groots gevierd met een ceremonie op de startgrid, vóórdat de officiële podiumceremonie van de race plaatsvond.
Statistieken op de schop
De prestaties van coureurs in de lichtere klassen zullen langzaamaan naar de achtergrond en misschien wel uit de statistieken verdwijnen. Het is niet de eerste keer dat dit zou gebeuren. Toen de WK Zijspannen in 1996 verdwenen uit de GP’s, had Rolf Biland zeven wereldtitels op zijn naam staan en dat werd destijds ook zo vermeld in de GP-statistieken. Net als Egbert Streuer, die samen met Bernard Schnieders drie wereldtitels veroverde. Later verdwenen de namen van de zijspancoureurs volledig uit de (Dorna)-statistieken, waarin sindsdien alleen nog solorijders worden vermeld. Iets vergelijkbaars dreigt nu opnieuw te gebeuren, ditmaal onder regie van Liberty Media. Volgens hun plannen zullen straks in de officiële statistieken en recordlijsten enkel nog de 500cc/MotoGP-rijders worden opgenomen – rijders die voortaan allemaal als ‘MotoGP-coureurs’ worden bestempeld. Wanneer dit doorgaat, zouden de 12+1 wereldtitels van Ángel Nieto in één klap veranderen in 0+0 volgens de nieuwe norm. Hetzelfde geldt dan voor de wereldtitels en GP-zeges van talloze andere grootheden uit de 50cc-, 80cc-, 125cc-, 250cc-, 350cc-, Moto2- en Moto3-klassen. Of Liberty Media deze koers daadwerkelijk gaat doorzetten is nog onduidelijk. Een officiële aankondiging over de wijziging in de statistieken en de precieze invulling ervan is er nog niet. Maar de eerste contouren van hun plannen worden inmiddels wel zichtbaar. Maar één ding lijkt zeker: coureurs als Nieto en andere kampioenen uit de lichtere klassen blijven helden van de sport – ongeacht hoe de statistieken straks worden bijgehouden. Toch zullen Moto2 en Moto3 steeds meer worden gezien als opstapklassen, in plaats van volwaardige competities waarin een wereldtitel nog echt telt. En daarmee lijkt het kampioenschap de komende jaren een stukje van zijn vertrouwde karakter te verliezen. Linksom of rechtsom: Marc Márquez vestigt zich in een uniek rijtje wereldkampioenen. In de koningsklasse (500cc/MotoGP) heeft alleen Giacomo Agostini met acht wereldtitels er één meer dan de Spanjaard. Daarnaast staat Márquez nu gelijk met zijn rivaal Valentino Rossi, zowel qua titels in de koningsklasse als in totaal. In de traditionele lijst van alle Grand Prix-wereldtitels bezet Márquez nu een gedeelde derde plaats, samen met Rossi, Mike Hailwood en Carlo Ubbiali. Alleen Ángel Nieto (13) en Giacomo Agostini (15) hebben er nog aanzienlijk meer — al reden zij in hun tijd in meerdere klassen tegelijk.
Bagnaia en Mir verrassen
De grootste verrassing in Japan was zonder twijfel de wederopstanding van Bagnaia. Na een moeilijke periode met teleurstellende resultaten was de Italiaan ineens niet te kloppen in Motegi. Bagnaia pakte poleposition, won de Sprint én de race – veruit zijn beste Grand Prix van het seizoen. Het werd nog even spannend in de race toen er regelmatig rook uit Bagnaia’s Ducati kwam. Hoe de tweevoudig MotoGP-kampioen plots zijn goede gevoel op de Ducati GP25 had gevonden, wilde hij zelf niet uitgebreid toelichten waardoor dat kwam. Wel werd duidelijk dat er tijdens de test in Misano – na afloop van de Grand Prix – een cruciale stap is gezet in de afstelling van zijn machine.
Ook Joan Mir zorgde voor een verrassing. De Honda-coureur kwalificeerde zich als tweede en eindigde in de Sprint op een knappe vierde plek. In de race pakte Mir overtuigend de derde plaats, zijn eerste podium sinds 2021, toen hij nog voor Suzuki reed. En dat uitgerekend op het thuiscircuit van Honda. Een bijzonder moment volgde tijdens de podiumceremonie, waar de teamleden van Honda HRC Castrol in de armen vlogen van hun voormalige coureur Márquez. Ook voor Ducati was het een gedenkwaardige dag. Niet alleen werd de vierde rijderstitel op rij binnengehaald, het gebeurde bovendien op het circuit waar Casey Stoner in 2007 Ducati’s allereerste MotoGP-wereldtitel veiligstelde. Voor Jorge Martin werd zijn zware seizoen nog zwaarder. De wereldkampioen van vorig jaar begon de Sprint te enthousiast en remde laat voor de eerste bocht. Zijn Aprilia raakte uit balans, wat resulteerde in een flinke crash waarbij hij ook teamgenoot Marco Bezzecchi meenam. Martin brak daarbij zijn sleutelbeen, zijn derde blessure van het seizoen.
Foto’s: MotoGP, ANP
Quotes
MotoGP Japen 2025 uitslagen
| Circuit: Mobility Resort Motegi Lengte: 4.801 meter Pole position: Francesco Bagnaia (Ducati), 1.42,911 (167,9 km/u) Snelste raceronde: Francesco Bagnaia (Ducati), 1.44,412 (165,5 km/h) (record) |
| Sprint |
| 1. Francesco Bagnaia (I), Ducati, 20.59,113; 2. Marc Márquez (E), Ducati, +1,842; 3. Pedro Acosta (E), KTM, +3,674; 4. Joan Mir (E), Honda, +4,300; 5. Franco Morbidelli (I), Ducati, +5,130; 6. Fabio Quartararo (F), Yamaha, +8,913; 7. Luca Marini (I), Honda, +9,302; 8. Raul Fernandez (E), Aprilia, +10,334; 9. Ai Ogura (JP), Aprilia, +10,480. |
- 12 ronden = 57,612 km
- Racegemiddelde winnaar: 164,7 km/u
- Snelste ronde (3e): Bagnaia, 1.43,721 = 166,6 km/u
| MotoGP |
| 1.Bagnaia, 42.09,312; 2. M. Marquez, +4,196; 3. Mir, +6,858; 4. Marco Bezzecchi (I), Aprilia, +10,128; 5. Morbidelli, +10,421; 6. Alex Marquez (E), Ducati, +14,544; 7. Fernandez, +17,588; 8. Quartararo, +21,160; 9. Johann Zarco (F), Honda, +21,733; 10. Fermin Aldeguer (E), Ducati, +23,107; 11. Enea Bastianini (I), KTM, +23,616; 12. Brad Binder (ZA), KTM, +23,882; 13. Fabio Di Giannantonio (I), Ducati, +29,359; 14. Miguel Oliveira (PT), Yamaha, +30,788; 15. Somkiat Chantra (TH), Honda, +30,990. |
- 24 ronden = 115,224 km
- Racegemiddeld winnaar: 163,9 km/u
- Snelste ronde (2e): Bagnaia, 1.44,412 = 150,1 km/u (record)
Stand MotoGP na 34 van 44 races
| Positie | Rijders, nationaliteit en fabrikant | Punten |
|---|---|---|
| 1 | Marc Márquez (E) – Ducati | 541 |
| 2 | Alex Márquez (E) – Ducati | 340 |
| 3 | Francesco Bagnaia (I) – Ducati | 274 |
| 4 | Marco Bezzecchi (I) – Aprilia | 242 |
| 5 | Franco Morbidelli () – Ducati | 196 |
| 6 | Pedro Acosta (E) – KTM | 195 |
| 7 | Fabio Di Giannantonio (I) – Ducati | 182 |
| 8 | Fabio Quatararo (F) – Yamaha | 149 |
| 9 | Fermin Aldeguer (E) – Ducati | 147 |
| 10 | Johann Zarco (F) – Honda | 124 |
| 11 | Brad Binder (ZA) – KTM | 105 |
| 12 | Luca Marini (I) – Honda | 97 |
| 13 | Raul Fernandez (E) – Aprilia | 95 |
| 14 | Enea Bastianini (I) – KTM | 89 |
| 15 | Joan Mir (E) – Honda | 72 |
