Schoonheid op de pijnbank
Hoe houdt een stralend zondagskind zich wanneer je hem compleet uit zijn comfortzone haalt? We schotelen de nieuwe Kawasaki W800 niet het gebruikelijke zonnige plezierritje voor, maar dompelen hem onder in de hel van het noorden.
Bam! Het derde deel van het drieluik treft me elke keer opnieuw vol en midden in het gezicht. Eerst is er de enorme waterspray, die het zicht op de weg volledig ontneemt, dan volgt het vacuüm waarin de Kawasaki W800 kortstondig naar voren raast. Als laatste is er de massieve muur van wind, die ons beide onderuit probeert te blazen.
Iedereen die wel eens in stormachtige omstandigheden een vrachtwagen inhaalt, kent het fenomeen. Vandaag hebben de W800 en ik het ritme van spray, vacuüm en winderige klap in het gezicht al honderden keren beleefd. De wind loeit uit het zuidwesten en dat is precies de kant die we opgaan. Met het verstand op nul, de blik op oneindig, diep gebogen over het stuur en over brede snelwegen gaat het richting Opaalkust.
Testlocatie
Van Noord-Holland tot Noord-Frankrijk
Omstandigheden
Waardeloos en winderig
Temperatuur
10 graden
Testkilometers
1.500
Bijzonderheden
Bij vertrek had de W800 slechts 68 maagdelijke kilometers op de teller
Waarom rijden we hem?
Geen mooier vermaak dan leedvermaak en stiekem zijn we erg nieuwsgierig hoe de opgedofte W800 het doet als kilometervreter en werkpaard. Gaat hij af als een gieter of slaat hij zich er kranig doorheen?
Magische ervaring
Het contrast tussen het vreselijke weer en de schitterende retro had niet groter kunnen zijn. Niets is zo persoonlijk als smaak, maar zoals de W800 hier staat klopt hij voor mij van onder tot boven. Het fraaie eindresultaat is de optelsom van harmonieuze onderdelen die met elkaar wedijveren in schoonheid en collectief in proportie zijn. Al is dat misschien een te poëtische omschrijving voor een motorfiets die je ook kortweg kunt omschrijven als: lekker ding. Als er in Noord-Frankrijk zowaar een verdwaald straaltje zonlicht op de metallic groene benzinetank valt, is de werking daarvan net zo magisch als het consumeren van dat andere groen uit Frankrijk: absint. Het geschitter is een magische ervaring en een lust voor je ogen.
De W800 ontkracht dat schoonheid met een prijs komt. Dit is zelfs de meest comfortabele variant van alle retro’s van Kawasaki. Natuurlijk deelt het trio (de W800 Street, W800 Cafe en deze W800) dezelfde basis, maar het kleine rechttoe-rechtaanstuur doet wonderen. Het levert een natuurlijker en dynamischer zithouding op, waardoor het makkelijk kilometers afraffelen is.
Enkel tankstops doorbreken de cadans. In Brugge, 284 kilometer na de start van de rit, brandt het benzinelampje al beangstigend lang. Het dwingt me om te tanken bij een onbemande benzinepomp. Zo hard als de motor aan benzine toe is, ben ik toe aan een warme thee en sowieso warmte. Het zit er allemaal niet in bij deze scharrige witte pomp op een onooglijk industriegebiedje.
Extreem Brits klinkend
Toch kan het de pret niet drukken. Niet van de onverstoorbare W800, die zijn chromen en metallic maatpak langzamerhand ziet verdwijnen onder een dreklaag, en ook niet van mij. Zelfs de Westhoek krijgt ons er niet onder. Kent iemand die gure plek vol klei, regen en wind? Het is het vlakke land van Vlaanderen, maar dan op z’n lelijkst. Het deert ons niet. Zelfs het gepruts met verkleumde handen en natte handschoenen bij een tolpoort – waar ik nota bene 195 en 70 cent moet afrekenen – niet. Het is allemaal geen reden voor chagrijn. De reden bevindt zich tussen mijn benen: de W800.
Want terwijl ik nog aan het emmeren ben met de natte binnenvoering van mijn handschoenen, verheug ik me al op het wegrijden bij het tolpoortje. Het is de combinatie van de donkerbruine – extreem Brits klinkende – uitlaatroffel uit de deegroldempers en het lekker volle blok. Een retro trek je automatisch niet ver door, maar tussen de vier- en vijfduizend toeren trekt deze twin er juist zo lekker aan. Het klinkt en voelt aangenaam krachtig. Eenmaal op kruissnelheid van 120 km/u draait het blok zo’n 4.200 toeren. Het loopt trouwens al mooi rond als je de zuigerslagen nog kunt tellen en dat zet zich door tot boven de 5.000 tpm. Als het blok daarbij al trilt, is het niet storend. Lekker zelfs en stukken hartverwarmender dan de Westhoek. Op de terugweg besluit ik om de gaskraan vol open te gooien. Je neemt de taak om een motor uit zijn comfortzone te halen serieus of niet. Op de A5 gaat de – ondertussen ingelopen – motor vol open. Vanaf 160 km/u kruipt de snelheid omhoog en bij 170 km/u moet ik opgeven door het overige verkeer. De W800? Die geeft niet op, die rekt zijn comfortzone gewoon nog wat op.
Geen tranendal
De regen blijft genadeloos neerplenzen. Omliggende akkers veranderen in moerassen, modderstromen overspoelen het wegdek, rivieren dreigen buiten hun oevers te treden, maar de W800 trekt er zich werkelijk geen zak van aan. Die ploetert onverstoorbaar kilometer na kilometer zuidwaarts. Het dunne en smalle zadel heeft toch voldoende schuim om het ook als bestuurder lang vol te houden. Met de voeten op de voetsteunen van de duopassagier is het makkelijker schrap zetten tegen de stormwind. Ondanks de regen, is het geen tranendal, het blijft leuk
Alleen de laatste twintig kilometer krijgt de Kawasaki een paar bochten voorgeschoteld als de snelweg plaats maakt voor de provinciale weg naar eindbestemming Montreuil-sur-Mer. De W800 is een geruststellende stuurfiets. Het is geen flitsende knalbak, maar eerder een aangenaam loom sturende motor, die gedijt bij vloeiend bochtenwerk. Al is het lastig om in deze hopeloze omstandigheden iets zinnigs te zeggen over stuurkwaliteiten. Uit een ver verleden herinner ik me een gebrek aan grondspeling, maar die komt op deze glibberige ondergrond geen moment in gevaar.
Na 426 kilometer smoort het uitklappen van de jiffystand het uitlaatgebrom. Stijfjes sla ik mijn been over het zadel en de daarop geknoopte waterdichte rol. De W800 op zijn beurt heeft geen centje pijn. Dat bewijst hij als het de volgende dag – met wind in de rug – fluitend weer terug naar huis gaat.
+ Fraai, aangenaam blok, geluid, laat zich niet snel kisten
– Grondspeling (als het wegdek droog is…), soepel geveerd
Conclusie
Van de drie W800-varianten die Kawasaki in het gamma heeft, rijdt de meest klassieke opmerkelijk genoeg het modernst. Het gewone stuurtje op deze W800 doet niet alleen wonderen voor het uiterlijk, maar ook voor de ergonomie. Een snelwegrit van vijfhonderd kilometer levert geen probleem op. De op het oog lastige opdracht voor deze glimmende mooie jongen stelt uiteindelijk niets voor. Van afgaan is geen sprake, wel van simpelweg leveren wat gevraagd wordt. Natuurlijk maken de meeste retro’s enkel korte plezierritjes, maar dat ligt eerder aan de eigenaar dan aan de motor. De actieradius is er, het comfort door ergonomie en soepele vering en het fijn presterende blok is er. Hiermee cross je in schoonheid en heerlijk ontspannen de wereld rond. En eerlijk gezegd vond ik de met modder gecoate W800 nog mooier dan een smetteloos exemplaar. Het is fraai als zo’n ding zichtbaar geleefd heeft. En geleefd hebben we. Tot we opgeleefd waren.
Technische gegevens
Kawasaki W800
Motor
Type
luchtgekoelde staande twin, DOHC
Cilinderinhoud
773 cc
Boring x slag
77 x 83 mm
Kleppen/cilinder
4
Compressieverh.
8,4:1
Carburatie
injectie, twee 34mm-gasklephuizen
Koppeling
natte multiplaat
Transmissie
vijfbak
Eindoverbrenging
ketting
Prestaties
Maximaal vermogen
48 pk (35 kW) @ 6.000 tpm
Maximaal koppel
62,9 Nm @ 4.800 tpm
Elektronica
Motor
–
Rijwielgedeelte
ABS
Rijwielgedeelte
Frame
dubbel stalen wiegframe
Vering voor
41mm-telescoopvork
Stelmogelijkheden
–
Vering achter
stereoschokdempers
Stelmogelijkheden
veervoorspanning
Veerweg v/a
130/107 mm
Rem voor
320mm-remschijf met dubbelzuigerklauw
Rem achter
270 mm-schijf met dubbelzuigerklauw
Banden v/a
100/90-18, 130/80-18
Maten & Gewichten
Gewicht
221 kg (rijklaar, lege tank)
Tankinhoud
15 liter
Prijs & Info
Prijs
€ 10.899,-
Prijs België
€ 10.199,-
Importeur
Kawasaki Nederland
Internet
www.kawasaki.nl
Wielbasis
1.465 mm
Balhoofdhoek
27°
Naloop
108 mm
Zithoogte
790 mm
Tekst: Ad van de Wiel
Fotografie: Jowin Boerboom
