Op zaterdag 29 april 2023 rijden we de Primavera tocht. We ervaren ultieme gastvrijheid in echte Grunniger Kroug’n. 250 kilometer genieten in het noordelijkste puntje van Nederland. Het wordt weer een geweldige toertocht, met goed eten en bijzondere routes. Stap op je motor en rij mee! Je kunt je hier inschrijven.

Datum: zaterdag 29 april 2023
Startpunt: omgeving Zuidwolde
Eindpunt: omgeving Lauwersoog
Afstand: ca. 250 km
Prijs: € 59,50
Inclusief: ontvangst met koffie en gebak, uitgebreide lunch en volledig verzorgd diner
Extra: clubleden van Riders ontvangen een cadeautje bij de start
Thema: Groningse Kroegentocht (zie tekst onderaan)

Inschrijven: ticketpoint.nl/primavera

Route: deelnemers die zich vóór 21 april hebben ingeschreven, ontvangen op vrijdag 21 april de route (GPX-bestanden) via de e-mail. Deelnemers die zich na deze datum hebben ingeschreven, ontvangen de route z.s.m. na inschrijving. Vragen over de route kunnen gesteld worden aan ridersclub@motor.nl.

Door de extreme prijsverhogingen van de horecalocaties hebben we noodgedwongen het deelnemerstarief voor de clubtochten moeten verhogen. Per abuis is in Promotor editie 2 een verkeerde prijs vermeld van €55 i.p.v. €59,50. Excuses voor de verwarring. Voor toekomstige artikelen zullen we hier extra scherp op zijn.

Thema Primavera tocht 2023
‘Groningse Kroegentocht’

Café Moeke Vaatstra in Zuidwolde biedt een vertrouwde aanblik. Schilderijen aan de muur, kroonluchter aan het plafond, vloer, tafels en stoelen van hout. Dat is hoe mensen, die in de vorige eeuw zijn geboren, zich een horecagelegenheid voorstellen. Zo ook deze Amsterdammer, die in zijn eigen stad echter met een vuurtorenlantaarn op zoek moet gaan naar die uiting van oer-Nederlandse gezelligheid. Want in centrum van Mokum zijn bijna al die ouderwetse kroegen veranderd in Nutella-wafelarijen en koffietenten van Amerikaanse internationals waar de toerist en de jonge generatie zich thuis schijnen te voelen. Moeke Vaatstra ligt aan de brug over het Boterdiep. Dat herinnert aan de tijd dat transport meestal over het water ging en dat er langs die waterwegen winkeltjes waren. En cafeetjes. ‘Vaatstra’ was eerst de pastorie van de ernaast gelegen kerk, maar werd in 1924 een café. Die traditie wordt gekoesterd, getuige de oude porseleinen tapkraan en de gietijzeren potkachel. Ook het straatbeeld is vandaag retro, met al die rally-klassiekers, waarvan de inzittenden hun startbewijs en eerste stempeltje bij Vaatstra komen halen.

Huiskamercafé
Op onze motoren rijden Bernard en ik voor de sliert rally-auto’s uit. Zo nu en dan roffelen de banden van de Harley Pan American op de betonblokjes die de bermen verstevigen, dan is er een zeldzame medeweggebruiker in het spel. Mirjam Vinke en Peter de Gelder zijn ontsnapt aan de Amsterdamse stadsjungle en neergestreken in dit deel van het Groninger Hoogeland. De woning van het huiskamercafé Westerwijtwerd doet al twee eeuwen dienst als café en was ook een smederij. In de voormalige smidse staat Peter nu achter het fornuis, als hij niet een praatje maakt met de klanten of Mirjam helpt in de bediening in de gezellige gelagkamer of op het terrasje aan het water. Als de eerste rally-auto’s aan komen rijden, zitten Bernard en ik alweer in het zadel. Op naar Noordpolderzijl, de kleinste zeehaven van Nederland. Het is een van de weinige plekken in het noorden van Groningen waar men gemakkelijk bij de zeedijk kan komen, om zo een blik op de Waddenzee te kunnen werpen. Café ’t Zeilhoes zit in de voormalige sluiswachterswoning. De sluis van Noordpolderzijl dateert uit 1811, toen de Noordpolder werd ingepolderd. In 1981 maakte het gemaal Noordpolderzijl de sluis overbodig. De inrichting van ’t Zeilhoes is ouderwets gemoedelijk. Perzische tapijtjes op de tafel, bloemetjesbehang, koperen attributen, modellen van schepen. Dat werk. Gastvrije dames in de bediening. Op de menukaart prijken klassiekers als mosterdsoep, uitsmijter, tosti en appeltaart. En de enige echte, onvervalste Groninger gehaktbal. Daar hoort kruidnagel in. Hij smaakt ouderwets heerlijk en er mag best een extra likje mosterd bij. Volgende pitstop
Terwijl de rally-auto’s de Zeilhoes-parking oprijden, stuiven Bernard en ik naar de volgende pitstop op de route. Die Harley-Davidson Pan American waarop ik mag rijden is een beetje overgekwalificeerd voor de kwaliteit van de Groningse wegen. Hij boezemt zoveel vertrouwen in dat ik er zonder aarzelen de berucht kleverige Groningse klei mee zou willen trotseren. Maar daar staan praktische bezwaren in de weg. Zoals: wie poetst en bikt overal die klei uit alle naadjes en hoekjes, voordat ik de motor weer bij Harley aflever? En hoe reageert zo’n Groninger boer als hij ineens een Amerikaanse outlaw door zijn aardappelaanplant ziet ploegen? Is zo’n man dan nog wel een toonbeeld van Groningse gastvrijheid? Of grijpt hij dan naar riek, dorsvlegel, of dubbelloops diepwoeler, hakselaar of drainagespuit? Keurig over de weg rijden we Baflo binnen. Grand Café De Hoek is gevestigd in een pand uit 1890, de voormalige stationswachtruimte en het voormalige café Beuvink. Sinds 2021 runnen Wim en Ewoud Dijkman de tent, bijgestaan door Ewouts echtgenote Rian. Wim en Ewoud zijn geboren en getogen in Baflo en hebben een brede vrienden- en kennissenkring op het Hogeland, mede dankzij hun band met de plaatselijke voetbalvereniging Rood Zwart Baflo. Maar ook voor bezoekers van buiten-Baflo straalt De Hoek Groningse gastvrijheid uit. De twee tweecilinders roffelen voort over wegen door het open en gastvrije Groningse landschap. Bij Aduarderzijl rijden we langs de fraai gerestaureerde sluizen. Op elk vijfde huis was er een gelegenheid om een borrel te drinken, maar nu heeft Aduarderzijl geen dorpscafé meer. Eenzelfde lot ondergingen sinds de jaren zestig steeds meer dorpscafés. Nieuwe generaties zetten het werk van de oude garde niet altijd voort. Maar er is ook goed nieuws. In de dorpscafés die zijn overgebleven en die er bij zijn gekomen vinden motorrijders ook anno 2023 een hartelijk stuk Groningse gastvrijheid.

Op stand
Heeft een huiskamercafé een ophaalbrug? En een slotgracht er omheen? Nee natuurlijk. De Allersmaborg in Ezinge is dan ook geen ordinair dranklokaal waar Jan en Jantien met de Pet kelkjes kartonjenever naar binnen kieperen onder nors stilzwijgen of onsamenhangend gezang, al naar gelang hoe ver dat kieperen is gevorderd. Taferelen als in de Amsterdamse binnenstad zijn in het Groningse platteland afwezig. Nee, Allersma is op stand. Ook de Allersmaborg oogt geruststellend ouderwets. Het oudste deel van de burcht is nog van oude kloostermoppen gebouwd. In de loop der tijd werden er delen aangebouwd, die toch allemaal samen een mooi organisch geheel vormen. Hoge bomen wiegen aan de slotgracht en in de Engelse landschapstuin. De kamers binnen zijn hip in felle kleuren geschilderd. Toch? Nee, mis. Die kleuren zijn authentiek en ook in het monumentenplan van de burcht vastgelegd. Tegenwoordig kun je hier vergaderen, of trouwen of als je het goed uitkient allebei tegelijk, dat scheelt weer in de kosten. Naast de kroeg staat meestal een kerk. In Ezinge scheidt tweehonderd meter Torenstraat Café de Brug van het dertiende-eeuwse Protestante godshuis op een verhoogde, want opgeworpen bult in het landschap. In Groningen heet zo’n vluchtheuvel een wierde, bedoeld om droge voeten te houden als het water van de Lauwerszee of het Reitdiep steeg en het lager gelegen land en de kroeg onderliepen. Door bemesting nam de hoogte in de loop der eeuwen steeds een beetje toe. Zo vormden de verschillende bewoningslagen een archeologische schatkamer. Vanaf de elfde eeuw werden er dijken aangelegd en werden veel wierden afgegraven, om als kostbare mest te worden verkocht. Maar de wierde Ezinge is bewaard gebleven.

Altijd een borreltje
Ook in Niehove ligt de middeleeuwse kerk op het hoogste deel van het dorp. En ja hoor: aan de overkant van de kerk en de klinkerweg die daaromheen loopt, ligt tussen de eeuwenoude huizen het café, Eisseshof genaamd. Nog tot ongeveer 1960 was hier in vrijwel ieder voorhuis een winkeltje gevestigd. Het achterhuis fungeerde als ambachtswerkplaats. Klanten die op een paar schoenen of een ander werkje wachtten konden altijd wel een borreltje krijgen. De winkeltjes en kneipjes zijn verdwenen, op café Eisseshof na, dat door Vereniging Dorpsbelangen voor sluiting werd behoed. De familie Van Kammen runde tot 1972 het café, en deed er een kruidenierszaakje en timmerwerk bij. Voor rijke boeren was er een aparte bovenverdieping, waar wijn werd geschonken. Het gewone volk kieperde beneden kelkjes jenever in dorstige kelen in het cafégedeelte dat De Jachtweide werd genoemd. Tegenwoordig serveert Eisseshof Indonesische gerechten, worden op de bovenetage live-muziek en theateroptredens georganiseerd en, jawel, houdt Eisseshof een traditie in ere met een tweedehandswinkeltje. Zeewierbitterballen
Het zou bijna saai worden, als die naast elkaar geplaatste kerken en cafés niet allemaal zo verschillend waren. De kerk van Hornhuizen onderscheidt zich door een kleurige toren en in het witte huis aan de andere kant van de kruising zit café Wongema, dat zich weer onderscheidt door Indonesische gerechten in plaats van Groninger bal met Groninger mosterd te serveren. Wongema doen we samen! Buiten de eigenaars spelen ook wisseldiensters een rol als dag-, week- of weekendherbergier. Slimme formule. En dan zijn er nog de zeewierbitterballen, ook niet alledaags. ‘Herberg aan het einde van de wereld.’ Volgens eigenaar Wilbert van de Kamp spelen de pracht en de rust van het Waddengebied een belangrijke rol. ‘De mensen komen helemaal hier naartoe om even tot rust te komen en te genieten van hoe alles er hier uitziet.’ Ook duurzaamheid is belangrijk en lokaal is lekker. Wilber: ‘Als je friet verkoopt, kun je dit bijvoorbeeld vervangen door lokale aardappelen te gebruiken. Of kijk of je de uien ergens in de omgeving kunt inkopen.’

Slingerweg
De Kustweg door de Westpolder biedt woest en ledig land- en waterschap aan deze en gene zijde van de dijk. Via een mooi stukje slingerweg vlak onder de Waddenkust komen we aan bij Lauwersoog. Vanaf de haven kijken we naar de streep land daar op de kimme, achter de deinende baren. Maar Schiermonnikoog is voor rally- en motorrijders met hun voertuigen onbereikbaar. Dus stappen Bernard en ik aan boord van de veerboot die ons naar het laatste stempellokaal brengt, de voorplecht vol blijde rallyrijders. Hun auto’s en onze motorfietsen staan op een veilige parkeerplaats in Lauwersoog. Na prijsuitreiking, diner-dansant en een tweede boottocht ligt het Groningse landschap weer voor Bernard en mij klaar. Op weg naar huis pikken we nog zeker ergens zo’n stuk Groningse gastvrijheid mee. ‘Nee, geen borrel alstublieft. We moeten nog rijden. Maar wel graag extra mosterd bij de Groninger bal.’

Auteur: Michiel van Dam
Fotografie: Bernard Stikfort

Zin om mee te rijden? Schrijf je dan hier in!

Wat is een Clubtocht en wat krijg ik voor mijn inschrijfgeld?

De clubtochten zijn all-inclusive toertochten waarbij doorgewinterde routemakers je iedere keer weer verrassen. Je leert altijd nieuwe wegen kennen, ook in gebieden waar je zelf al bekend bent. Stuk voor stuk hebben ze een bijzonder thema.

Na inschrijving ontvang je een week voor de toertocht de route, zodat je goed voorbereidt aan de start kunt verschijnen. Je rijdt de route alleen, of in je eigen groepje. Uiteraard kun je ook bij een ander aansluiten. Kortom, het gaat er heel gemoedelijk aan toe en we rijden niet in grote groepen. Bij de tussenstops is het daarentegen weer een gezellig samenzijn. Iedereen is welkom, van jong tot oud, ongeacht de motor waarop je rijdt.

Met het inschrijfgeld zorgen we voor goede horecalocaties. De start begint doorgaans met lekkere koffie en luxe gebak. Vervolgens krijg je een uitgebreide lunch en volledig verzorgd diner. Ons motto is dat iedere motorrijder na een clubtocht een kilo zwaarder huiswaarts moet keren.