Wat heeft deze Ducati Sport 1000 gemeen met een SpartaMet? Meer dan ze lief is. Ze waren hun tijd te ver vooruit, maar tegenwoordig enorm begeerd. Dat komt terug in de stevige verkoopprijzen. Is de Ducati elke eurocent waard?
Ducati Sport 1000
| Bouwjaar | 2007 |
| Kilometerstand | 10.839 |
| Te koop bij | MotoPort Hippolytushoef |
| Prijs | € 11.990,- |
De zeldzaamheid van de Ducati Sport 1000 valt direct op in de showroom van MotoPort Hippolytushoef. Dikke Multistrada’s, peperdure Panigales en rijen Monsters staan naast elkaar keurig in het gelid. De Scramblers – extreem succesvol ondertussen – hebben zelfs hun eigen hoekje. Ducati wilde zich geen tweede keer aan dezelfde steen stoten en bracht de Scramblers niet uit onder het rode Ducati-label, maar onder het gele Scrambler-label. Tussen al die verkooptoppers staat een eenzame retro van de eerste generatie: deze Sport 1000. In al die jaren is hij geen jaar ouder geworden. Goedkoper ook niet trouwens. Zo gaat dat met een collectors item. De Sportclassic-range bestond uit de Sport 1000, die een reïncarnatie is van de gele 750 Sport uit 1973. De GT1000 is afgeleid van de GT750 uit 1971. De exclusieve Paul Smart 1000 is een eerbetoon aan de overwinning van Smart bij de 200-mijlsrace op Imola van 1972 op de Super Sport 750.
Toevalstreffer: In een motorzaak voelen we ons al snel een kind in de snoepwinkel. Tussen al dat moois staat er soms een onverwachte parel die niet te negeren is. Wij openen die schatkist.
Decibelletje meer
Toen de eerste beelden van de Sportclassic-serie van Ducati naar buiten kwamen, vond iedereen er wel iets van. De Italiaanse retro’s werden bedolven onder loftuitingen, maar ook onder commentaar. Beeldschoon voor de een, nét niet echt voor de ander. Dat de laatste groep niet direct naar de motorzaak vloog is begrijpelijk, maar de eerste dook er ook niet in grote getalen op. Liepen de eigenwijze Sportclassics te ver voor de muziek uit?
Harley-Davidson zelfbouw – Toevalstreffer
Tegenwoordig zit er juist weer muziek in deze motoren. Ingegeven door onze melancholische hang naar vroeger en door hun zeldzaamheid zijn de retro’s gewilde klassiekers. En dat komt terug in de prijs. In 2005 hing er een prijskaartje van € 12.700,- aan deze rode schoonheid. Vijftien jaar en tienduizend kilometer later staat er 11.990 op hetzelfde prijskaartje.
Hoe goed is de motor wel niet om dat bedrag te rechtvaardigen? Tijd om dat uit te vinden.
Bij het naar buiten duwen van de retro valt het geringe gewicht op. Een luchtgekoelde twin heeft het juiste schone voorkomen en als bijkomend voordeel een laag gewicht. Onvoorstelbaar dat dit een dikke duizend is. De motor oogt zelfs licht. Kijk eens naar dat gapende gat tussen de framebuizen. Dat zie je normaal alleen bij zelfbouwers en die hebben er heel veel tijd en energie in gestoken.
Na het starten – typisch Ducatiaans slingert de twin zich traag op gang – laat de motorfiets flink van zich horen. De Termignoni-dempers doen niet zo moeilijk over een decibelletje meer of minder.
Dik achterwerk
Een snelle inspectieronde leert dat het achterlicht is vervangen door een led-potloodstreepje onder het kontje. Gelukkig voor de puristen zit het originele achterlicht er nog bij. De achterkant is mooi schoon door kleine knipperlichten en een korte kentekenplaathouder. De versnellingsindicator verstoort het klassieke uitzicht en moet sowieso eerst nog leren tellen, voordat hij aan de bak mag. De originele Ducati-stuurverhogers doen niet veel af aan het uiterlijk, maar verhogen het comfort.
Zelfs met stuurverhogers is de zithouding sportief. Om het stuur in je knuisten te kunnen nemen, moet je nog altijd diep en ver naar voren buigen. Het zachte en brede zadel zit goed. Persoonlijk heb ik het dikke achterwerk van de Sport 1000 nooit begrepen. Waarom geen mooi slank en rank kontje? Rapportcijfer voor het zadel? Het zit prima, maar oogt voor geen meter.
Met de nodige argwaan rijd ik weg. De zithouding, het uitlaatgeluid en het luchtgekoelde blok voeren me terug naar de eerste Ducati waarop ik ooit reed: een knalrode 900 Supersport. Het ding had een koppeling die gemener hapte dan de hoofdrolspeler in Jaws. Deze Ducati Sport 1000 blijkt totaal anders. Soepel, gemakkelijk en met een tot op een millimeter nauwkeurig te doseren koppeling rolt de Ducati van zijn plek. Eenmaal opgewarmd sleurt het blok er flink aan. Dit is wel even wat anders dan zo’n Scramblertje. Tussen de twee- en zesduizend toeren voelt het 1000DS blok – dat ook de eerste Multistrada en SS1000 aandreef – krachtig en alert. Zelfs bij extreem lage toerentallen etaleert het pure souplesse. Het reageert prachtig op elke draai aan het gashendel en overenthousiast spant het de spieren. Het maakt bochten uitaccelereren tot een feest. Alleen is het in de kop van Noord-Holland voor iemand die er de weg niet kent, wel even zoeken naar bochten.
Geen neutrale bochtenpikker
De voorzijde van de motorfiets oogt indrukwekkend. Met een Marzocchi-upsidedownvork, Brembo-remklauwen, minispatbord met machtig mooie bevestiging en brede spaakwielen ontstijgt die het niveau van een retro’tje. Van een voorvork in een Sport 1000 verwacht je een sportieve stugheid, maar de vering is vooral comfortabel. Bij het remmen, die Brembo’s willen wel bijten, duikt de voorzijde fors naar beneden. De dempers aan de achterzijde zijn van Sachs. Duitsers staan bekend als stijf, maar deze dempers zijn al net zo soepel als de Italiaanse voorzijde. Gelukkig stuurt de Ducati net zo soepel in als de vering veert. Onbekend met de omgeving krijgt de Sport 1000 minder bochten voorgeschoteld dan we willen. Het insturen gaat kinderlijk eenvoudig, maar de motorfiets heeft de reputatie een niet al te neutrale bochtenpikker te zijn en door de soepele vering kan ik me daar iets bij voorstellen.
Is de Ducati Sport 1000, ondanks het niet neutrale sturen, iedere eurocent waard? Als beleggingsobject is het antwoord volmondig ja. Hij levert een rendement op waarvan banken slechts kunnen dromen. Als gebruikte motorfiets is twaalfduizend euro best veel geld. Voor dat bedrag heb je ook een nieuwe Scrambler, maar wie aan aandacht en individualisme hecht is beter af op een Sportclassic van de eerste generatie. Een moderne Scrambler is talrijker verkocht en dus minder zeldzaam. Een Sport 1000 in het wild is een echte toevalstreffer.
Eelco Metselaars toevalstreffer
Wat maakt jou oprecht gelukkig?
‘Tranen in mijn ogen krijg ik er nog net niet van, maar de nieuwe Ducati Streetfighter V4 vind ik wel de ultieme dikke naked. Nee, het is inderdaad geen klassiek oud beestje, maar een hypermoderne motorfiets die bulkt van de moderne snufjes.’
Als je dan toch iets klassieks moet kiezen?
‘Een oude toevalstreffer heb ik al. Die staat in de woonkamer geparkeerd. een Ducati Superlight MK1.’
Wil je niet in een melancholische bui je eerste motorfiets terugkopen?
‘Kun je een geheim bewaren? Ik was echt verliefd op mijn eerste motor, maar nu denk ik: “Wat heb ik in hemelsnaam gedaan?” Ik haalde in 1993 mijn rijbewijs en toen waren choppers echt hot. Containers vol kwamen uit Amerika onze kant op. Uit een zo’n container kwam mijn eerste motorfiets. Een Yamaha Virago 1100 met gouden wielen en een geel/paarse benzinetank met daarop een ge-airbrushte dame. Hij kostte me 5.500 gulden. Voor drieduizend gulden extra had ik een perfecte en originele Virago gehad, maar dat geld had ik niet.’
Na een Virago kan het alleen maar beter gaan.
‘Mijn tweede motorfiets was een Honda VFR750F uit 1993. Dat was een mooi ding met enkelzijdige wielophanging, maar vooral een onwijs fijn ding. Die zou ik wel zo terugkopen.’
Waar is hij te koop?
Helemaal in de kop van Noord-Holland vind je MotoPort Hippolytushoef. Het is een van de negentien vestigingen van het motorconcern. Sinds 2003 staan Dirk Vink en Eelco Metselaar aan het roer van het bedrijf, dat al in 1957 startte. Metselaar weet waarom motorrijders het bedrijf weten te vinden: ‘Ik spreek uit ervaring en lees het ook terug in reviews dat we een klantgerichte zaak zijn. We dragen service hoog in het vaandel. Ik herinner me altijd de namen van mensen, zelfs als ze maar eens in de vijf jaar langs komen. Daar scoor je toch mee. We zijn dusdanig klein dat we die persoonlijke aandacht kunnen geven. Daarom rijden mensen uit heel Noord-Holland helemaal naar het noorden van de provincie, want ze waarderen die aandacht.’
Met dealerschappen van Ducati en Benelli is Italië goed vertegenwoordigd in Hippolytushoef. Yamaha zorgt voor het Japanse tegenwicht. Vanzelfsprekend hangt de kledingafdeling van deze MotoPort-vestiging vol met eigen merken als Difi, Dane en Bayard. Minder vanzelfsprekend is dat het bedrijf ook nog een Hyperpro Qualified dealer is.
Dit vonden we er in 2005 van
The one and only Koen Alders maakte rondom Florence de eerste kilometers op de Ducati Sport 1000 en de Paul Smart 1000. Van die laatste – een eerbetoon aan de overwinning van Smart bij de 200-mijlsrace op Imola van 1972 op de Super Sport 750 – beloofde Ducati er slechts tweeduizend van te bouwen. Zoals alleen Koen dat kan fileert Alders het stuurgedrag en de vering van de Ducati’s. ‘De motor stuurt superdirect op het nerveuze af, maar vraagt daarna wat kracht om op de juiste lijn gehouden te worden. Erg neutraal voelt het niet. De motorfiets reageert ook niet erg rustig op oneffenheden.’ Alders weet ontwerper Pierre Terblanche nog een mooie uitspraak te ontfutselen. De Zuid-Afrikaan vond het ontwerpen van de retro’s een makkelijke en lastige opgave tegelijk. Makkelijk omdat hij voorbeelden had en lastig omdat een moderne motor breder moet zijn. ‘Op het origineel konden alleen chimpansees met heel korte beentjes zitten.’ Alders toont zich onder de indruk over het door Terblanche bedachte uiterlijk, maar heeft nog wel een wens voor het rijwielgedeelte: ‘Goed, het heeft even geduurd en het was blijkbaar niet altijd even simpel, maar nu staan er ook wel een paar hele fraaie klassiekers. Gaaf zijn ze zeker, waarbij ik alleen wel hoop dat de Sport op simpele wijze een neutraler stuurgedrag gegeven kan worden.’
