Zoals m’n tienduizenden fans weten, is de literatuur op sterven na kassiewijle. Niemand koopt ooit nog een boek, openbare literaire lezingen worden door geen hond bezocht, en in talkshows op tv verschijnt geen enkele schrijver meer als studiogast, behalve Splinter Chabot. Dat is echter geen schrijver, maar Pipo De Clown in een modern jasje. Met mij is het ook geen vetpot meer. Ik zou zelfs moeten spreken over, in plaats van ‘m’n tienduizenden fans’, ‘m’n tienduizenden ex-fans’. Ik steek het niet onder stoelen of banken dat m’n inkomen vergeleken met vroeger zo ongeveer gedecimeerd is. Daarom dat ik een tijd geleden op zoek ging naar een bijbaantje, om tenminste met het daardoor verdiende weinige geld poedermelk van topkwaliteit voor m’n zoontje te kunnen kopen. Het eerste bijbaantje was leraar aardrijkskunde in een school voor hulpkoks. Die interesseerden zich niet voor aardrijkskunde, en ik ook niet, dus stopte ik met die job. Het tweede bijbaantje was weersvoorspeller bij een plaatselijke radiozender, genaamd Radio Hupsasa. Als het regende, zei ik de dag ervoor dat de zon zou schijnen en omgekeerd. Ik werd wijselijk ontslagen. En dan het derde bijbaantje. Eindelijk spek naar m’n bek. Ik werd namelijk gevraagd door Triumph Benelux om nieuwe modellen te testen en daar verslagen over te schrijven. Ze dachten aan mij omdat ik al bijna twintig jaar met Triumphs rijd, en altijd zeer positief over het merk ben. De eerste testmotor was de Tiger 800. Ik legde er ongeveer zestig kilometer mee af, van Langerbrugge naar Ursel, dan van Ursel naar Langerbrugge, en nog een keer van Langerbrugge naar Ursel.
Herman Brusselmans: ‘Een motor bezitten, allemaal goed en wel, maar waar moet je hem stallen?’
Diezelfde avond schreef ik mijn verslag, dat aldus luidde: ‘Nou, de Tiger 800 is een leuke motor hoor. Hij is geschikt voor zowel beginnelingen als rijders van pakweg zeventig jaar. Tachtig jaar zou wat overdreven zijn. Op die leeftijd moet je niet op een Tiger 800 zitten maar op je bank, kijkend naar tv, waarom niet Boer Zoekt Vrouw. Kortom, met de Tiger 800 kun je zonder een centje pijn van Langerbrugge naar Ursel vlammen, en vice versa. Ik geef deze motor een negen op tien.’ Bij Triumph Benelux waren ze heel tevreden over m’n verslag, en de volgende motor stond al klaar: de Daytona 660. Daar reed ik mee van Ertvelde naar Evergem, waar ik omkeerde, en hup, helemaal van Evergem naar Ertvelde, en dat een keer of drie. In m’n verslag schreef ik: ‘Welnu, de Daytona is een schitterende machine, die je laat dromen van verre reizen naar bij voorbeeld Afrika, Azië, en de Noordkaap. Maar net zo goed kun je ermee van Ertvelde naar Evergem sjezen, en als dat je niet bevalt, mag je gerust kiezen voor een tocht van Evergem naar Ertvelde. Ik geef de Daytona een negen op tien.’ Ik kreeg een mail van de baas van Triumph Benelux, een Hollander genaamd Henk-Kees Smoelpap, en daarin stond: ‘Herman jongen, heel prima verslagje. Doe er nog maar één.’ Derhalve kreeg ik de Speed Twin RS in handen, waarmee ik binnen de stadsgrenzen bleef en ongeveer zesendertig kilometer in Gent afmaalde. Het verslag hield ik kort: ‘Tjonge, wat is de Speed Twin RS een motor om U tegen te zeggen. Zonder verder gelul geef ik ‘m een negen op tien.’ Alweer was Smoelpap uiterst content, en de volgende motor zal morgen klaarstaan. Ik denk eraan om full time testrijder te worden, en de literatuur slechts te beoefenen als m’n pet ernaar staat. Motoren spreken luider dan schrijfsels.
