Ik reed op de weg. Niet met de motor, maar met de auto. Voor de motor is het heden te koud. Reeds twee maanden staat de Triumph Breitling werkloos in de garage. Wat een mooie machine! Wordt het geen tijd dat ik hem in een bedje van rozen leg? Maar ja, in deze periode van het jaar zijn rozen erg duur, en een bedje is ook niet goedkoop. Het wachten is, nu al, op de lente, en de bijhorende weersverwachtingen, die zullen variëren van ‘een flauw zonnetje in een lichtblauwe hemel’ tot ‘behoorlijk fris, maar toch aangenaam’. Dan zal ik de Breitling weer van stal halen. Tot het zover is, heeft de auto dienst, de onverbiddelijke Alfa Romeo. Veronderstel dat Alfa Romeo plots motoren begint te maken, zou ik er dan één kopen, en Triumph bij het grof vuil gooien? Dat denk ik niet. Ik ben erg verknocht aan Triumph. Mocht men zeggen: ‘Je moet kiezen: nooit meer met Triumph rijden of president Trump die de rest van z’n leven ongeneeslijke diarree heeft’, dan kies ik voor het behoud van Triumph. Overigens heeft president Trump niks met motoren. Hij heeft ooit één keer achterop gezeten, toen hij mocht meerijden op de Yamaha R1 van z’n voorganger, president Bush, en bij die gelegenheid heeft hij zo’n angst voor motoren opgelopen, dat hij nooit meer een woord met Bush heeft gewisseld, zo boos was hij op z’n collega. Het is wel zo dat Bush op z’n R1 met 180 kilometer per uur rond het Witte Huis cirkelde, en dat gevaar kon Trump niet verstouwen. Hoe dan ook, ik was met de Alfa Romeo de baan op. Waarheen? Nou, als ik ‘ns naar de Stoepestraat in Assende reed, waar de begenadigde Triumph-dealer BMC is gevestigd.
Het was lang geleden dat ik deze heilzame plaats had bezocht. Ik zwenkte op de parking, legde de motor van de Alfa stil, stapte uit, en werd meteen begroet door Suus, de mede-zaakvoerder van BMC. ‘Wat krijgen we nu?’ zei dit frêle maar gloedvolle dametje, ‘jij bent hier in een auto, en niet op de motor?’ ‘Koud, Suus,’ zei ik, ‘koud, mijn kind. Op de motor zou ik ondertussen bevroren zijn, en onderkoeld, en verstijfd weet je wel, want je mag niet vergeten dat ik niet goed tegen de kou kan. Dat begon al goed in m’n jeugd. Het was november en plus zes graden, en toch lag ik te rillen in m’n wiegje. M’n moeder haalde er onze huisarts bij, dokter Moeras. Die onderzocht mij ter plaatse, en zei: “Die kleine kan niet goed tegen de kou, dat is het hele eieren eten. Hem steeds warm houden.” Ik had het van m’n vader Suus. Die bezat een motor, een Saroléa, en verkoos om in de herfst en de winter met z’n Chevrolet te rijden in plaats van met z’n tweewieler. Vandaar. Hoe gaat het met jou?’ ‘Goed,’ zei Suus, ‘ietwat last van m’n knieën, maar dat is van te veel te padellen.’ We gingen naar binnen in de showroom. Zie eens al die prachtige motoren staan! Zou ik er meteen eentje kopen, bijvoorbeeld de hernieuwde Bonneville T 120? Het kriebelde om dat uit te voeren, maar dan zou de Breitling concurrentie krijgen, en dat wil ik hem niet aandoen. Ik kreeg een kop koffie van Suus, en ook een paar plakken cake, om bij wijze van spreken de inwendige mens te versterken. ‘Ik kijk ernaar uit dat je weer op de motor op bezoek komt,’ zei Suus, ‘en dat je die Peugeot thuis laat.’ ‘Het is geen Peugeot,’ zei ik, ‘het is een Alfa Romeo, Suus.’ ‘Om het even,’ zei ze, ‘op de motor moet je hier zijn, zoals je al jaren doet.’ ‘Afgesproken,’ zei ik, en ik nam afscheid. Ik reed naar huis. Inderdaad niet met de motor, maar met de auto. Doch andere en misschien wel betere tijden zijn op komst.
