’s Nachts de Noordzee over, tegen de avond er weer op. En daartussen gewoon op en neer naar het prachtigmooie Peak District. Het kan allemaal als je meegaat met de redactietoer. Een dagje naar de Yorkshire Moors of North York Moors mag ook.
[sgpx gpx=”/wp-content/uploads/gpx/peak-district.gpx”]
Tekst en foto’s Jan Dirk Onrust
‘Ze doen het niet, zeker weten,’ zegt John, een b-acteur uit Manchester.
‘Dat verhaal heb ik vaker gehoord,’ zegt Pippa, een wildblonde caissière in racepak en een ringetje door haar neus.
‘Nee, echt. We hebben er vorige week onder gestaan en gezien dat alle draden loshangen.’
We zitten buiten op een bankje bij Cat & Fiddle, de pub die zijn naam gaf aan de pasachtige weg die je neemt op bovenop het Peak District te komen. En het gesprek gaat over de snelheidscamera’s die hier boven de weg hangen. Waarover anders?
Peak District – het oudste Nationaal Park van Engeland – is een glooiende oase, die ligt ingeklemd tussen Manchester en Sheffield. Dus stel je voor dat er tussen Rotterdam en Utrecht zomaar een laaggebergte zou liggen met toppen tot over de zeshonderd meter. En dat daar meren zouden zijn, rivieren en zelfs een paar watervallen. Denk er wat dorpjes bij – van die ouderwetse – met daartussen woeste heidelandschappen en bossen. En daar dan wilde beesten in, inclusief een losgeslagen groepje mini-kangoeroes. Dat klinkt toch als een droom, vooral als daar ook nog eens prachtige wegen zouden lopen.
De gevaarlijkste wegen
In het Peak District is het allemaal echt. Dat zie je aan de flitspalen, want die horen niet in een droom. Maar die staan er niet voor niets. Van die tien gevaarlijkste wegen van Groot-Brittannië in 2010 lagen er zes in het Peak District. Oeps. Met de Cat & Fiddle op de eerste plaats. Dat was voornamelijk te danken aan motorrijders.
De Road Safety Foundation had gehoopt dat er een afschrikwekkende werking van het lijstje uit zou gaan. Maar in plaats van een TopTien-notering hadden ze de wegen net zo goed drie Michelin-sterren kunnen geven. Peak District werd een topattractie voor motorrijders. Sindsdien hebben ze het motorreservaat – pardon: het Nationaal Park – volgeplant met snelheidscamera’s en duizend en een andere waarschuwingen. Het District is inmiddels geheel uit de Top Tien verdwenen.
Wheelie
De wegen werden er niet minder mooi van. Maar welke zijn de allermooiste? Ik vraag het aan John en snelle Pippa. Ze roepen er andere motorrijders bij en sturen whatsappjes rond. Na een kwartiertje heb ik een lijstje.
‘Het valt toch niet volledig samen met de lijst van meest gevaarlijke wegen, hè?’ vraag ik achterdochtig.
‘Nee, absoluut niet,’ stelt John gerust, ‘slechts gedeeltelijk.’
‘Oké, dan is het goed,’ zeg ik.
Pippa springt op haar supersport en gaat met een wheelie onder de snelheidscamera’s door.
Smalle kloof
Ik kan aan de slag. Cat & Fiddle Road (A537) staat er natuurlijk op. Goed asfalt, lange mooie bochten en een kaal berglandschap dat ondanks de geringe hoogte ruig oogt. De verrassing zit in een bijna onzichtbare afslag, vlak na Cat & Fiddle pub, die naar Goyt Valley loopt. Een stroompje heeft hier een smalle kloof gemaakt, waarlangs een weggetje loopt. Het is zo stil dat niemand merkt dat ik de eenrichtingsweg van de verkeerde kant inrijd. Pas als de rivier uitmondt in het Errwood-stuwmeer, stuit ik op de eerste tegenliggers. Kwaad zijn ze niet. Ze zijn hier wel gewend aan motorrijders die niet helemaal sporen.
Duister en bochtig
Dertig kilometer verder kom ik Grangemill op de Via Gellia Road, aan de zuidoostelijke rand van het Peak District. De weg loopt door een tunnel van bomen. Het is donker, bochtig en dampig. Net zo duister en spannend als degene die deze weg tipt: het blonde racedier Pippa. Het verbaast me niks dat ook deze weg berucht is om zijn hoge aantal motorongelukken.
Rijd ik zelf te hard in het Peak District? Nee, helemaal niet. Toch kan ik me niet herinneren dat ik eerder in tien minuten pakweg 200 sportwagens heb ingehaald. Het gebeurt vlak voorbij Rowsley aan weg B6012. Het blijkt dat de internationale Lotus-club een meeting heeft bij Chatsworth House en alle deelnemers staan in file te wachten op een plekje in de tuin. Dat past makkelijk, want de tuin meet 400 hectare. Qua ruimte zouden ze ook nog naar binnen kunnen met hun auto. Chatsworth is namelijk een van de grootste landhuizen van Groot-Brittannië. En ook nog een van de mooiste, volgens sommige vakjury’s. Geen wonder dat Chatsworth House belangrijkste trekpleister van het Peak District is. Maar als je hier naar binnen gaat, mis je gegarandeerd de boot. Gelukkig is buitenkant is al imponerend genoeg om je kin op de tank te laten vallen.
Twintig kilometer verder kom ik aan in het noordelijke en hoogste deel van Peak District. Hier ligt zo ongeveer de enige weg die last heeft van wintersluitingen. Hij kronkelt, hij is giftig en draagt de toepasselijke naam Snake Road. Caterham Cars en Autotrader verkozen Snake Road tot de ‘best driving road’ van Engeland. Maar genoeg gekletst, we moeten de boot nog halen.
Op de terugweg van Snake Road liggen echter twee heel korte stukjes waarbij je denkt: misschien is het wel helemaal niet zo erg om de boot te missen. Het gaat om de weg bij Mam Tor (een berg) en Winnats Pass, daar vlakbij. De eerste slingert sierlijk naar een topje met uitzicht over een rollend landschap. De tweede loopt door een kloof. Als je thuis wilt laten zien hoe spits de bergen van het Peak District kunnen zijn, moet je hier een foto maken. Dat je eigenlijk door een ingestorte grot rijdt, hoeven ze niet te weten.
Zitten er nog speciale risico’s aan deze korte pas: ja, hij is behekst. En dat zul je voelen ook. Niks van de hocus pocus aantrekken, daar heb je geen tijd voor. Tegen de avond moet je alweer bij op de boot zijn. Redden we dat? Ja, dat redden we.
