Petronas Yamaha SRT-teammanager Wilco Zeelenberg heeft met Fabio Quartararo in zeer korte tijd een kampioenskandidaat in huis. Ook begeleidde hij Jorge Lorenzo naar drie wereldtitels. Over wat voor eigenschappen en kwaliteiten moet een MotoGP-kampioen beschikken? En wie zijn de potentiële kampioenen voor over tien jaar? We kunnen het niemand beter vragen dan Wilco.
Wie is over tien jaar wereldkampioen in de MotoGP? Marc Marquez is dan ‘pas’ 37 jaar, dus het kan zomaar zijn dat we snel klaar zijn met dit verhaal. Maar wees gerust, er staat talent genoeg klaar. Klaar om het voor bijvoorbeeld Marquez heel ingewikkeld te maken. Voor we kunnen inschatten wie mogelijk over tien jaar de dienst uitmaakt in de MotoGP, is het goed om helder te hebben over wat voor kwaliteiten en eigenschappen de recente MotoGP-kampioenen beschikken.
Wilco, wat maakt Marc Marquez uniek ten opzichte van zijn collega’s?
‘Hij is niet alleen een goede rijder, mentaal sterk, maar ook lichamelijk beter dan de rest. Ondanks dat hij geregeld valt, loopt hij weinig blessures op. Zijn reactievermogen is geweldig. Hij wint wedstrijden door dieper te gaan en meer risico te nemen dan andere rijders, waarbij hij ook nog eens de controle bewaart om erop te blijven zitten.’
Je hebt jaren nauw samengewerkt met Jorge Lorenzo. Wat maakt hem qua karakter een MotoGP-kampioen?
‘Het was nooit goed genoeg. Zo zou ik Jorge willen omschrijven. Als hij won met één seconde voorsprong, dan hadden dat er in zijn ogen ook twee kunnen zijn. Hij was zo gemotiveerd en erop gebrand om wereldkampioen te worden. Hij wilde koste wat kost niet verliezen.’
Een MotoGP-kampioen moet dus slecht tegen zijn verlies kunnen?
‘Tot op zekere hoogte wel. Je moet gedreven zijn, maar ook iets van je af kunnen zetten. In het begin zag ik dat Jorge er soms wat in bleef hangen. Maar naderhand konden we er wel een draai aan geven, dat hij het vrij snel weer kwijt was. Zo kon hij snel weer genieten van het rijden. Ook moet niet onderschat worden dat je fysiek enorm sterk moet zijn. De acceleratie en het stoppen van zo’n fiets, dat kan je met geen andere motor vergelijken. Ook de teams en teamgenoten die je tegenkomt in je carrière zijn belangrijk. Dat zie je bij ons afgelopen jaar aan Franco Morbidelli, die mede door Fabio Quartararo een flinke stap heeft gemaakt.’
Het is heel begrijpelijk dat Fabio Quartararo een zitje in het fabrieksteam heeft voor 2021. Maar het was voor de buitenwereld lang niet zo normaal dat hij in 2019 een MotoGP-rijder werd. Wat zagen jullie in hem?
‘Hij werd op zijn veertiende en vijftiende al kampioen in het Spaanse CEV-kampioenschap. Toen dacht iedereen: “Wat is dit voor een talent?”. Daarna is het wat minder gegaan. Dat is iets wat we proberen te analyseren. Waarom ging het fout? En daar probeer je doorheen te prikken. Maar als zulke jongens zo jong al zo hard gaan, dan raken ze dat niet meer kwijt.’
Is Quartararo een potentiële MotoGP-kampioen?
‘Absoluut. Hij is heel precies. Hij staat ook altijd aan vanaf het moment dat hij wakker is en heeft altijd energie. Iedereen zegt dat de Yamaha een vriendelijke motor is om hard mee te gaan. Dat is ook wel zo, maar het is geen gemakkelijke fiets om mee te vechten. We hebben niet de topsnelheid van Ducati of Honda, die tevens heel diep kunnen remmen. De Yamaha’s komen makkelijker de bochten door. Maar in een race kan je niet over de jongens voor je heen rijden. Sterker nog: je wordt ingehaald op het rechte stuk. Je moet daarom ook weerbaar zijn. Want je kan in een race niet altijd doen wat je zou willen. Bij Fabio is zijn throttle connectie geweldig. Hij kan heel laat remmen en kan als de beste de motor in een korte periode geremd krijgen. Bocht uit kan hij heel strak de motor controleren en zijn banden managen. Hij weet hoe ver hij kan gaan, dat zie je ook aan zijn weinige valpartijen. Dat gevoel heeft hij in zijn hand en zo’n talent zie je niet iedere dag voorbijkomen.’
Je hebt diverse eigenschappen benoemd waar een MotoGP-kampioen over moet beschikken. Maar wat zijn punten waarbij het mis kan gaan, ondanks dat de coureur veel talent heeft? ‘Voornamelijk in het mentale gedeelte. Jongens die zich niet kunnen aanpassen in een veranderde situatie en zich daarbij snel onprettig voelen. Of als de rijder zich bijvoorbeeld snel laat intimideren. Het zijn 22 ratten bij elkaar en iedereen probeer het onderste uit de kan te halen. Ook de strategie en het limietgevoel is heel belangrijk. Je kan wel enorm diep willen gaan, maar als je vaak in het eerste deel van de race valt, dan heb je er weinig aan. Het is de kunst om de rust te bewaren in het begin en de race in het tweede deel naar je toe te trekken.’
Waar let je op als je talenten gaat scouten in de Moto2 en de Moto3?
‘Hoe ze in elkaar zitten, hoe ze met bepaalde situaties omgaan, of ze zelfverzekerd zijn en ze risico durven te nemen. Kan een rijder het afdwingen om een race naar zich toe trekken, maar ook de rust bewaren als die eenmaal op kop rijdt. Daarnaast vind ik de houding van een rijder heel belangrijk. Het is uiteindelijk één grote show en er is ons alles aan gelegen om professioneel naar buiten te komen. Er staan overal camera’s en een emotionele fout is zo gemaakt. Ik zeg dan ook altijd: “Hou je handen aan het stuur en de rest kunnen we wel in de box bespreken”.’
Welke Moto2- en Moto3-coureurs voldoen aan het profiel van een toekomstig MotoGP-kampioen?
‘In de Moto2 denk ik aan Jorge Martin, Jorge Navarro, Luca Marini, Fabio Di Giannantonio, Augusto Fernandez, Joe Roberts, Marco Bezzecchi, Remy Gardner, maar ook de winnaar in Qatar, Tetsuta Nagashima. In de Moto3 vind ik Albert Arenas, Celestino Vietti, Deniz Öncü en Raul Fernandez grote talenten. Dit zijn allemaal bijtertjes, die hebben net even wat meer dan een ander. Ze hebben allemaal de snelheid en de ruimte in het hoofd om verder te denken in de races. Net als bij Fabio (Quartararo); die kan ronde op ronde hetzelfde doen en heeft dan nog ruimte om na te denken. Deze Moto2- en Moto3-rijders zullen niet allemaal MotoGP-kampioen gaan worden, maar het is wel kampioensmateriaal.’
Als je een schatting moet maken voor de MotoGP. Welke rijders strijden er dan over tien jaar om de titel?
‘Om zo ver vooruit een schatting te maken is eigenlijk niet reëel. Onze sport is blessuregevoelig en je kan ook niet inschatten op welke fiets iedereen dan zit. Je maakt constant een indruk van een rijder op basis van de beschikbare informatie. Maar je moet ook verder durven kijken, maar dat is dan natuurlijk wel handig om voor jezelf te houden.’
Begrijpelijk, maar als je kijkt op de kortere termijn?
‘Ik denk dat het in de komende jaren nog zal gaan om het huidige clubje met Marc Marquez, Maverick Viñales, Alex Rins en Fabio Quartararo. Dat zijn ook nog vrij jonge rijders, die nog lang mee kunnen. Ook denk ik dat daar in de toekomst Joan Mir en Brad Binder bij gaan komen. Dit zijn in mijn ogen rijders van hetzelfde kaliber als Fabio. Op dit moment nog net iets minder misschien, maar die gaan er komen. Met Joan moeten we op korte termijn al rekening gaan houden en Brad is ook een rijder die altijd boven komt drijven. Miguel Oliveira heeft vorig jaar een goede indruk op mij gemaakt. Ik verwacht ook dat Franco Morbidelli dit seizoen hogere ogen kan gooien. Hij is typisch een rijder die geleidelijk blijft verbeteren en dus ook aanspraak kan gaan maken op hogere positioneringen in de toekomst.’
Jack Miller heeft bij Ducati ook een flinke ontwikkeling doorgemaakt en is ook nog maar 25 jaar. Hoe kijk je naar hem?
‘Met Jack weet je het nooit. Hij heeft een goed seizoen achter de rug. Het zou daarom best kunnen en je moet hem nooit uitsluiten.’
Opvallend is dat je de laatste twee Moto2-kampioenen, Alex Marquez en Francesco Bagnaia, niet noemt. Als Moto2-kampioen ben je dus geen garandeerde MotoGP-titelkandidaat voor de toekomst?
‘Niet per se. Alex heeft het vorig jaar heel goed gedaan, maar ik moet eerst eens zien hoe hij zich gaat ontwikkelen. Ten opzichte van zijn broer is hij een stuk langer en met zijn postuur heeft hij denk ik geen voordeel in de MotoGP.’
En Bagnaia. Is hij een toekomstige kampioenskandidaat?
‘Lastig te zeggen. Als je naar zijn laatste Moto2-seizoen kijkt wel. Toen was hij ook voor ons een interessante rijder. Maar toen ons team tot stand kwam, had hij al een contract met Ducati. Maar als ik naar vorig jaar kijk, weet ik het zo net nog niet. Je zag zijn prestaties veel fluctueren, dan ga ik eraan twijfelen of het wel zo goed zit. Maar het kan natuurlijk ook ergens anders aan liggen en er zijn heus teams die wel in hem geloven. Maar laten we het zien. Vergeet niet, al deze jongens weten enorm goed wat gas geven is. En je ziet aan Fabio hoe snel het kan veranderen. Dat maakt deze sport ook zo mooi!’
Dit zijn de kansen voor onze Michael en Bo
Met Michael van der Mark en Bo Bendsneyder hebben we twee landgenoten die echt kunnen meedoen op wereldniveau. En hebben we twee landgenoten die heel graag naar de MotoGP willen. Maar hoe realistisch is dat? Wilco: ‘Ik gun het ze beiden natuurlijk van harte. Michael rijdt sterk in de Superbike, maar om het realistisch te maken zal hij meer wedstrijden moeten winnen. Je moet laten zien dat je de beste bent in de World Superbike, om aanspraak te maken op de MotoGP. Bo heeft in het verleden laten zien dat hij in alle competities races kan winnen of op het podium kan staan. In de Moto2 is dat nog niet gelukt. Om te zien of hij over de juiste eigenschappen voor een MotoGP-coureur beschikt, moet hij eerst zorgen dat hij constant in de top-vijf vecht. Dan kan je echt zien hoe hij met deze situaties omgaat. Bo is het jaar goed begonnen. Het zou heel mooi zijn als hij deze lijn kan doortrekken.’
Van WorldSBK naar MotoGP, kan dat nog?
In het verleden stapten er behoorlijk wat WorldSBK-toppers over naar de MotoGP. Mannen als Troy Bayliss, Colin Edwards, Cal Crutchlow en Ben Spies. Maar kijk je naar de huidige startlijst van de MotoGP, dan zie je enkel Crutchlow daartussen staan met serieuze Superbike-ervaring. Oké, Danilo Petrucci (tweede in Superstock 1000 in 2011) en Franco Morbidelli (Superstock 600-kampioen van 2013) reden wel in de bijklassen, maar werden pas echt groot in het GP-paddock. Andersom zie je het wel, met Alvaro Bautista en via een BSB-omweg ook Scott Redding. Toch kijkt Wilco ook naar het WK Superbike. ‘Die klasse moeten we zeker niet vergeten. Wel is het voor hen een nadeel dat zij zo’n zeven tot acht circuits van de MotoGP-kalender niet kennen. Wanneer je uit de Moto3 en de Moto2 komt, heb je al jarenlang ieder seizoen zo’n 450 of 500 kilometer op de GP-circuits gereden.’
Er werd ook lang gesproken dat Jonathan Rea het ver zou kunnen schoppen in de MotoGP. Hoe kijk jij daar tegenaan? ‘De MotoGP is de laatste jaren wel veranderd. Een aantal jaar geleden wilde Rea zelf niet naar de MotoGP, want toen waren er niet zo veel goede fietsen. Dat is nu anders. Maar er zijn nu ook heel veel sterke rijders die erg dicht bij elkaar zitten. Ik heb het idee dat niemand nu meer echt om hem staat te springen voor de MotoGP en dat zegt ook wel iets. Maar je moet ook realistisch zijn. Rea heeft een goed contract bij Kawasaki, is vijf keer wereldkampioen en 33 jaar. Die komt niet meer voor een appel en een ei naar de MotoGP. In de Moto2 rijden er jongens die minder geld vragen en, denk ik, van hetzelfde kaliber zijn als Rea op een MotoGP-fiets. Deze rijders zijn ook jonger en hebben niet het nadeel van de ontbrekende GP-circuitkennis.’
