Op 7 september 2014 werd de 21-jarige Michael van der Mark wereldkampioen in de Supersport-klasse door een zege op het circuit van Jerez de la Frontera, twee races voor het einde van het seizoen. Inmiddels is dat tien jaar geleden. Samen met Michael haalden we oude herinneringen op over zijn eerste wereldtitel en de tiende voor Ten Kate Racing.
Michael, voelde jij jezelf aan het begin van het seizoen een titelkandidaat?
Het was mijn tweede seizoen in de WorldSSP. Een jaar eerder waren we vierde geworden. De wintertests waren erg goed gegaan en we hadden ook technisch met de Honda een flinke stap gemaakt. De basis was goed en we hadden er zeker vertrouwen in dat we vooraan mee konden doen.
WorldSBK Misano 2024: Michael van der Mark verlengt bij BMW
Maar het seizoen begon met een nulscore in Australië.
Zoals zo vaak op Phillip Island was daar het managen van de banden enorm belangrijk. Kenan Sofuoglu en ik waren de enigen die over een raceafstand snel waren, maar er kwam een rode vlag in de race gevolgd door een sprintrace over slechts vijf ronden. De achterband had een paar ronden nodig om voldoende grip te bieden, maar ik had te weinig geduld en ging onderuit. Ik pakte de motor nog wel weer op, maar het meest domme was dat ik een ronde later in exact dezelfde bocht opnieuw crashte. Geen goed begin dus.
Maar vanaf de tweede race ging het geweldig en werd je telkens eerste (6x) of tweede (4x). Wat was je mooiste zege en waarom?
De mooiste overwinning was in Assen. Dat was een heel strakke en constante race, en natuurlijk voor eigen publiek. Het was tevens mijn eerste zege in de WorldSSP. De slimste was denk ik in Maleisië, toen ik gevecht was met Jules Cluzel. Jules reed sterk, maar hij maakte in de laatste ronde eigenlijk altijd wel een foutje. Daar hield ik rekening mee en dat gebeurde toen ook in de laatste bocht, waar ik van kon profiteren. Maar de beste zege was de laatste race in Qatar, toen ik al wereldkampioen was. Dat was gewoon een perfect weekend waar we constant bovenaan stonden. Ik maakte geen foutjes in de race en dat was een mooi einde van mijn WorldSSP-periode.
Wat was de sleutel tot het succes?
Het zegt veel dat we in de tweede seizoenshelft eigenlijk nooit meer iets aan de afstelling van de motor hebben aangepast. De basissetup en elektronica waren zo goed. Het was enkel zaak om de motor schoon te poetsen en we konden weer gaan racen. Zo’n goed gevoel met de motor heb je ook nodig om wereldkampioen te kunnen worden.
Je grootste concurrenten waren Jules Cluzel (MV Agusta) en Kenan Sofuoglu (Kawasaki). Hoe was het om tegen hen te racen?
Dat jaar waren Kenan en ik de snelsten. Alleen Kenan had veel technische issues en het liep niet bij dat team. Hierdoor speelde hij geen rol in het kampioenschap. Wij stonden er wel het hele jaar en dat maakte het verschil. Jules was ook heel goed, maar hij maakte regelmatig een foutje. Omdat je zoveel tegen elkaar racet, voel je soms gewoon dat dit gaat gebeuren. Dat gebeurde bijvoorbeeld bij Jules ook in Jerez, toen ik kampioen werd. Daar ging hij in de voorlaatste ronde onderuit.
Hoe was je samenwerking met Pata Ten Kate Honda destijds?
Ik reed al een aantal jaar bij ze, want ik was via hun junior-team van EAB vanuit de EK Superstock 600 doorgegroeid. In de WorldSSP hadden we een klein team, omdat de voornaamste focus bij Ten Kate Racing op het WorldSBK-team lag. De jongens van het Supersport-team waren zo gedreven en perfectionistisch. Daarnaast kregen ze de vrijheid om naar eigen inzicht dingen aan te passen. Het zegt veel dat we het hele seizoen geen technische issues hebben gehad. Het team had het perfect voor elkaar.
Waren er ook teleurstellingen dat jaar?
Natuurlijk was het begin in Australië niet goed, maar vanaf dat moment zou ik het niet weten. Ik weet nog dat ik erg baalde dat ik in Misano tweede werd achter Jules (Cluzel). Maar goed, als dat je grootste teleurstellingen zijn, dan weet je dat het seizoen heel goed is gegaan.
Wanneer wist je dat je een goede kans maakte om wereldkampioen te worden?
Begin juli wonnen we in Portimão en kort daarna werd bekend dat er een race was geannuleerd. Er waren toen ineens nog maar drie races te gaan. We begonnen te rekenen en kwamen erachter dat we in de eerstvolgende race in Jerez al kampioen konden worden. Maar we moesten nog wel twee maanden wachten op die wedstrijd. Dat was een lange periode, want het liefst wil je het dan zo snel mogelijk afmaken.
En je maakte het af in Jerez met een overwinning, maar dat ging niet vanzelf.
Nee, zeker niet. In de trainingen ging het super. Ik had pole position en niemand kon mij qua tempo bijhouden. Ik dacht dat ik niet zenuwachtig was, maar dat was ik dus wel. Ik verremde mij gelijk na de start en kwam totaal niet in mijn ritme. Vaak bleven we dat jaar maar met maximaal drie rijders vooraan bij elkaar, maar nu was er een grote kopgroep. Ik zat te balen op de motor, omdat het totaal niet wilde lukken. In de voorlaatste ronde reed ik derde toen Jules de leiding van Florian Marino wilde overnemen en voor mijn neus crashte in de laatste bocht. Florian moest uitwijken en ik kwam aan de leiding te rijden. In de laatste ronde bleef ik op kop rijden en toen was de wereldtitel binnen.
Kan je het gevoel nog terughalen in de eerste uren na het behalen van je wereldtitel?
Het was een droom om wereldkampioen te worden en dat was gelukt. Maar het moment zelf ging in één groot waas aan mij voorbij. Het ging allemaal zo snel achter elkaar door; podium, interviews, fotoshoots etcetera. Je hebt bijna geen tijd om rustig te zitten en wanneer dat moment er wel even was, dan had ik zelf niet de rust om te beseffen wat er zojuist gebeurd was. Eigenlijk wel jammer, maar zo gaat dat.
Hoe ben je die avond geëindigd?
Haha, dronken in mijn bed. Natuurlijk hebben we het ’s avonds met elkaar nog even goed gevierd in Jerez. En later hebben we bij Ten Kate in Nieuwleusen nog een groot feest gehad.
Denk je nog vaak terug aan je gouden seizoen in 2014?
Het blijft een bijzonder jaar en een heel mooie herinnering. Alles ging zo makkelijk dat jaar. Later in mijn carrière heb ik nog wel eens gedacht, dat het fijn zou zijn als we nog eens zo’n seizoen konden hebben.
Wat was het fijne aan die Honda CBR600RR en zou je er nog wel eens mee willen rijden?
De basissetup was gewoon geweldig en de motor was onwijs snel, helemaal voor een Honda. Het klopte gewoon. Ik zou er zeker nog wel eens mee willen rijden, maar ik denk ook wel dat het gaat tegenvallen. Destijds voelde het alsof die motor veel vermogen had, maar vergeleken met de motoren waar we nu in de WorldSBK mee rijden, stelt dat weinig voor.
Word je nog vaak herinnerd aan de wereldtitel?
Nee, alleen door jou nu (haha). Nee niet vaak, maar goed het is ook al tien jaar geleden.
Hoe heeft deze wereldtitel je in het vervolg van je carrière geholpen?
Zo’n wereldtitel blijft toch altijd aan je naam hangen. Het is goed om op je cv te hebben en dat helpt vast wanneer je in gesprek gaat met bijvoorbeeld een ander team. Maar natuurlijk zijn je recente prestaties veel belangrijker.
Ben je nu een hele andere coureur vergeleken met tien jaar geleden?
Niet qua rijden, maar ik ben op de motor iets rustiger geworden naar anderen toe. Vroeger zat ik vaak bij de racedirectie, omdat er iets gebeurd was. Dat is nu minder. Ik denk dat ik iets minder vurig ben of dat ik het nu iets beter kan verbergen. Maar als die helm opgaat, dan heb ik nog steeds dezelfde mentaliteit als tien jaar geleden. Daarnaast moet je blijven openstaan om je rijstijl te blijven aanpassen, zodat die perfect aansluit bij de motor. Daar ben ik nu bij BMW ook mee bezig. Sommige rijders die ouder worden vinden dat moeilijk, maar volgens mij gaat mij dat nog vrij goed af.
Wat zijn de grootste verschillen buiten de baan met tien jaar geleden?
Alles is veel gestructureerder en de sport blijft veranderen. Het gaat nu allemaal nog sneller, harder en de onderlinge verschillen zijn veel kleiner. Je moet blijven ontwikkelen om daarin het verschil te kunnen maken. De manier van training zowel fysiek als mentaal is anders geworden. Je traint nu bijvoorbeeld veel meer op reactiesnelheid.
Je hebt al een hele mooie carrière gehad en voor diverse fabrikanten in de WorldSBK gereden. Heb je spijt van een keuze die je gemaakt hebt?
Heb je even?! Nee zonder gekheid, als je terugkijkt zijn er altijd sommige dingen die je anders gedaan zou hebben. Maar het gaat zoals het gaat. Ik heb in ieder geval nergens spijt van.
Foto’s: MOTO73, teams
| Perfecte drie-eenheid |
| ‘Pure blijdschap’ is het eerste wat er bij Ronald ten Kate naar boven komt wanneer we hem vragen naar de wereldtitel van Michael van der Mark in 2014. Ronald ten Kate vervulde op dat moment de rol van teammanager bij Ten Kate Racing. ‘We hadden voor Michael al negen wereldtitels behaald en we kregen wel eens het verwijt waarom dit nog niet met een Nederlander was gelukt. Maar daarvoor moet je wel de juiste coureur hebben en als Honda-fabrieksteam ging de rijderskeuze ook in overleg met de Japanners. Michael is een bovengemiddeld talent met veel doorzettingsvermogen die in ons juniorteam de EK Superstock 600-titel had behaald. De keuze om Michael naar de WorldSSP te halen was voor ons en de Honda-leiding niet moeilijk. Om wereldkampioen te kunnen worden, zeg ik altijd dat de drie-eenheid motor, team(leden) en rijder perfect op elkaar moeten aansluiten én elkaar moeten versterken. In 2014 was die drie-eenheid er volledig. Ik word niet vaak overweldigd door emoties, maar toen ik het Wilhelmus hoorde op het podium naast Michael in Jerez na het behalen van de wereldtitel was dat toch wel heel bijzonder. Ik geef nooit een rangorde aan onze wereldtitels, maar deze van Michael staat wel heel hoog op mijn lijstje.’ |
| Gouden seizoen |
| Michael van der Mark was niet de enige die een nullenscore behaalde tijdens de openingsronde in Australië, want ook Kenan Sofuoglu ging daar onderuit. Jules Cluzel won met zijn MV Agusta de race, maar in de volgende race op Aragon scoorde hij niet. Samen met Kev Coghlan reed de Fransman aan de leiding. Bij een vreemde inhaalactie raakte Cluzel de achterkant van Coghlan, waardoor beiden ten val kwamen. Sofuoglu reed kort daarachter en pakte de zege voor Van der Mark. Maar in Assen stond er geen maat op Van der Mark. Hij won overtuigend zijn eerste WorldSSP-race voor Florian Marino en Cluzel. Sofuoglu viel uit met technische problemen, net als in de volgende race op Imola. Van der Mark werd in Italië tweede achter zijn Ten Kate Honda-teamgenoot Lorenzo Zanetti. Cluzel behaalde slechts één punt in Imola, omdat hij na een fout buiten de baan kwam. Toen Van der Mark na Imola de leiding in het WK in handen had, raakte hij helemaal op stoom. De Honda-rijder won zowel op Donington Park als Sepang voor Cluzel, terwijl Sofuoglu meer technische malheur had en definitief was uitgeschakeld in de titelstrijd. Vervolgens was Cluzel het sterkste in Misano, voor Van der Mark. Het verschil in het WK was op dat moment 28 punten in het voordeel van de Nederlander. In Portimão volgde er een beslissend moment. Cluzel maakte meerdere fouten en scoorde geen punten terwijl Van der Mark won en zijn voorsprong uitbouwde naar 53 punten. Dit gaf de Ten Kate Racing-rijder de kans om het in Jerez af te maken en dat lukte met een overwinning. Eenmaal wereldkampioen werd Van der Mark nog tweede op een natte baan in Magny-Cours achter thuisrijder Cluzel. Van der Mark beëindigde zijn WorldSSP-campagne met een overwinning in Qatar, waarmee hij zijn gouden seizoen met zes zeges uit elf races afsloot. |
WorldSSP 2014 eindstand
| Positie, Coureur en Merk | Score |
|---|---|
| 1. Michael van der Mark (NL) – Honda | 230 |
| 2. Jules Cluzel (FR) – MV Agusta | 148 |
| 3. Florian Marino (FR) – Kawasaki | 125 |
| 4. Lorenzo Zanetti (I) – Honda | 112 |
| 5. Kev Coghlan (GB) – Yamaha | 109 |
| 6. Patrick Jacobsen (US) – Kawasaki | 99 |
| 7. Roberto Rolfo (I) – Kawasaki | 97 |
| 8. Kenan Sofuoglu (TR) – Kawasaki | 94 |
| 9. Ratthapark Wilairot (TH) – Honda | 70 |
| 10. Raffaele De Rosa (I) – Honda | 70 |
