Als wannabe-racer was je in de jaren zeventig op een Japanse motor gegarandeerd van karrenvrachten pk’s, maar ook tankslappers en ander stuurtechnisch ongemak. Het was de tijd van zwabberframes met gummi-balhoofden en daarop sprongen framebouwers gretig in. Hun kennis maakte een wereld van verschil.
Echt slechte rijwielgedeeltes bestaan heus nog wel, maar je moet tegenwoordig heel bewust op zoek naar een Chinese pieremachochel van inferieure kwaliteit. Al het Europese, Japanse en zelfs Amerikaanse spul beschikt over een goed rijwielgedeelte. Hoe anders was dat nog maar een paar decennia geleden. Sportieve rijders hadden hun handen meer dan vol aan de bokkende en kopschuddende motorfietsen uit het land van de Rijzende Zon.
Het werden de hoogtijdagen van kleine Europese framebouwers, die strakke rijwielgedeeltes neerzetten die wel raad wisten met de krachten van de Japanse multicilinders. De namen – we noemen er slechts een paar – klinken als een klok: Egli, Martin, Nico Bakker, Harris, Seeley, Spondon, Bimota en Magni. Het zijn stuk voor stuk bedrijven die zonder te blozen de hoofdprijs vroegen voor hun producten, omdat die toch wel werden gekocht. De handgemaakte frames deden namelijk precies wat ze beloofden: een beter sturende motorfiets opleveren.
Met 115 pk was de CB1100R in 1981 een beest van een motor. Hoewel Honda het model specifiek voor de racerij ontwikkelde bewezen verschillende framebouwers dat het nog een stuk beter kan. We rijden met twee varianten en het origineel. Het blijkt vanaf de eerste meters een drieling die in werkelijk niets op elkaar lijkt.
Historie
Bimota HB3
De supersonische strijkplank
Als er één bedrijf naam maakte met goed sturende frames is het Bimota. In 1980 pakte het de wereldtitel in de 350cc en ook in het WK Superbike boekte het grote successen. Deze eigenzinnige HB3 is het rijdende bewijs dat Bimota het ook op de straat bij het rechte eind had.
Het begint in 1973 allemaal met de HB1. Een paar maanden eerder vouwt Bimota-oprichter Massimo Tamburini zijn Honda CB750F en zichzelf op het circuit van Misano op. Het levert hem behalve drie gebroken ribben ook de definitieve bevestiging op dat een krachtig blok een passend rijwielgedeelte verdient. Een jaar later is die gedachte geconcretiseerd in de HB1, waarbij de letters verwijzen naar Honda en Bimota. Staat er toevallig bij jou nog één onder een zeiltje? Wees er maar zuinig op: de totale productie bedroeg maar tien exemplaren en een HB1 verruilt slechts voor een vermogen van eigenaar.
MOTO73 06/2019
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal over het trio? Je leest het stuk in MOTO73 06/2019. Koop het nummer hier online in de webshop. De editie is ook tot en met woensdag 27 maart verkrijgbaar in de winkel.
Foto: Jacco van de Kuilen
Tekst: Ad van de Wiel
