Vorig jaar ging de Marokko-expeditie in rook op door de lucht van rotte eieren en meer. Maar dit jaar gaat een zevenkoppige afvaardiging van de Moslim Motorclub vol elan in de herkansing. Tot  in de puntjes voorbereid zullen ze zijn, ook met oog op de dagelijkse gebedsmomenten. ‘Allah houdt zelfs rekening met mensen die reizen’. Voorgenieten met MMC-oprichters Issa Ghoula en Abderrahim (‘Appie’) Ayachi. ‘We hadden het kunnen weten. Want voorafgaand aan Marokko-reis, ergens onderweg naar Hogezand Sappemeer gaat de Africa Twin ineens van “bam-bam-bam!” uit de uitlaat. Heel het ding naar rotte eieren stinken. Dus zadel eraf gehaald, staat de hele accu bol en te lekken. Dus langs de weg een gaatje erin geboord, de accu in een sloot gehouden en bij een benzinepomp theewater erin gedaan, hahaha. Starten lopen; typisch Honda. Dus voor de reis naar Marokko hebben we alles vervangen, stekkers, relais, accu, banden, kettingset, echt alles. Maar de motor had vijf jaar buiten in de tuin gestaan, dus waarschijnlijk zat de ellende tot diep in de kabels.’ Christelijke feestdagen (Appie) ‘Toch gingen we, dus met mijn Africa Twin, BMW GS en een DL650. Alleen maar regen-regen-regen, tot ons onderbroek waren we nat. Pas bij San Sebastian ging de zon schijnen. Totdat, een dag later, ik ineens in een tunnel dezelfde knal hoor, en nog een paar: weer hetzelfde “bam-bam-bam!” Dat was in een tunnel bij San Carolina in Andalusië, zo’n tweehonderd tachtig kilometer van de boot. Wij parkeren op een korte vluchtstrook in die tunnel, krijgen we de Guardia Civil op ons dak. Ik nog van “batería muerte” en zo tegen die gasten, om tijd te winnen en de motor af te laten koelen. Wat denk je? Die agenten mee helpen duwen, maar driehonderd meter was het weer knallen geblazen. Dus de pechhulp gebeld, maar het was net rond Goede Vrijdag, Pasen en die ‘semana santa’, die heilige week. Met al die christelijke feestdagen ben je dan in Spanje helemaal uitgeschakeld. Zou een halve week duren en mij een vermogen kosten, want die schade en vertraging kwam door mij, zo voelde ik dat. Nu wisten we van het bestaan van Marokkaanse restaurantjes richting Almería, de stad waar we aan boord zouden gaan. En daar vonden we iemand die de motor in een pick-up naar de boot zou brengen. Wij in de haven in onze slaapzakken op de grond geslapen, om twee uur ’s nachts de motoren en onszelf  ingescheept en vertrokken’. Bericht uit de hemel (Issa) ‘Aaah, daar in San Carolina voelden we ons zo beroerd! We waren helemaal radeloos, voor mij was het klaar. Ik voelde me bijna zo slecht als toen ik twee jaar geleden een Africa Twin in mijn dorp in Marokko gebracht had. Daar was de hoofdstekker van gaan smelten, dus had ik uit Nederland een nieuwe ontsteking laten komen. Maar wat denk je? Bleek die niet te passen! Ik ging bijna dood man, was zó verdrietig dat ik niet in mijn Marokko kon motorrijden. Met die ontsteking in mijn hand ben ik in slaap gevallen, echt waar. Het was het ergste dat ik in mijn hele leven had meegemaakt. Maar plotseling werd ik wakker alsof ik een bericht uit de hemel kreeg! Ben ik naar de motor gegaan, heb vulbusjes gemaakt, bleek het te passen! Heb ik in Marokko nog de hele maand mee gereden hahaha. Nou, zó verdrietig als toen voelde ik me ongeveer in San Carolina. Het hart was niet juist, niet rustig bij die motor.’ ‘Maar toen we de boot afkwamen, was alles, alles in één klap vergeten. En na honderd kilometer rijden staat dan een bord ‘Bienvenue dans la Province de Driouch’, mijn geboorteprovincie. Ik kreeg tranen in mijn ogen dat we het geflikt hadden, we waren helemaal uitgelaten. Maar na driehonderd tachtig kilometer hetzelfde probleem. Toen was het klaar. Een pickupje bij een boer geleend, Africa Twin erin, vijfhonderd kilometer terug naar de haven van Melilla en naar huis. Nee, hij bij mij achterop mijn toenmalige GS, dat zou niks worden. Mijn hart was niet rustig bij die BMW door die terugroepactie met de flens in het achterwiel. En we rijden samen, of niet.’ Groepsverband (Issa) ‘Ja, we hebben maar één dag genoten van de reis, één dag. En het belangrijkste, één ding hebben we geleerd: geduld hebben. Geduld in voorbereiding. Allereerst moeten de machines in topstaat zijn om het niet te verpesten voor de anderen. Vooraf vergaderen we vier-vijf keer en rijden we samen onze ritten om op elkaar ingespeeld te zijn. Verder maken we planningen in verband met feestdagen, routes en hotels, alles. Ik heb al lijsten gemaakt met wat mee moet, wat niet, echt alles, tot en met onderbroeken, contactlenzen of medicijnen tegen hooikoorts toe. Alles heb ik opgeschreven, álles, zodat we met rust in het hart kunnen vertrekken.’ ‘Wat wij gemeen hebben is dat we moslim zijn en vanuit de islam wordt individuen geleerd hoe ze zich in groepsverband moeten gedragen. Dus ieder van ons weet wat er in de groep van hem verwacht wordt. De profeet zei: “Als er drie mensen gaan reizen, moet er eentje de leiding hebben”. Niet als baas of leider, dat klinkt zo eng, maar als degene die de groep bij mekaar houdt en het laatste woord heeft. Hij is degene met wie iedereen dingen bespreekt, degene die alle meningen verzamelt, waarna hij het weloverwogen besluit neemt in overleg met iedereen. Anders gaat iedereen als een kip zonder kop zijn eigen dingen doen. De vooraf aangewezen navigator houdt zich niet bezig met besluiten, hij wijst enkel de weg.’ ‘En iedereen weet hoe zich te gedragen; als je een scheet wil laten in het samenzijn met anderen, dan doe je dat maar tien meter verderop. Het hoort niet en dat hoeven we mekaar niet te zeggen. Natuurlijk drinken we geen bier of flirten we met vrouwen. En als jij lid van onze club wil worden met een kroket van de Febo in je hand, dan kan dat dus niet, hahaha. Logisch natuurlijk dat wij ons gedragen als echte moslims volgens de regels van de islam. Dus houden we natuurlijk rekening met onze gebeden en hebben we tijdens de Ramadan andere ritten omdat we met ander eten te maken hebben.’ Gebedskleed aan boord (Appie) ‘In ons geloof heeft Allah het allemaal zo gemakkelijk gemaakt, zo makkelijk. Hij heeft rekening gehouden met zieken, met mensen die niet kunnen bidden, niet kunnen vasten of niet naar Mekka kunnen gaan. Met iedereen, dus ook de reiziger. Maar het gebed, dat moet altijd. Als je niet staand kunt bidden, dan doe je het zittend. Kun je niet zitten, dan liggend. Kun je niet liggen, dan bid je met je ogen. Alles kan. In ieder geval heeft iedere rijder bij ons een gebedskleedje aan boord.’ ‘Normaal gesproken plannen we tijdens onze motordagen het gebed van kwart voor twee en half zes in vooraf bepaalde moskeeën op onze route. Maar halen we de moskee niet door pech of verkeerd rijden, gaan we bijvoorbeeld naar een park, pakken we de gebedskleedjes en gaan we bidden. Vorig jaar met onze rit naar Spanje reden we zo’n negen uur per dag; vooraf om zes uur het ochtendgebed, terug naar bed wat slapen, aankleden, ontbijt en rijden. Moesten we ook nog rekening houden dat we door de zomertijd ons niet zouden vergissen. Maar het is sowieso een goede pauze; we nemen altijd kannetjes thee mee onderweg, koffie, koekjes, broodjes. Behalve rijden doen we eigenlijk alleen maar eten, eten, eten, hahaha. Wat ik je zei, Allah zorgt goed voor de reiziger. Tijdens het reizen, als je meer dan tachtig kilometer van je huis bent, mag je verkort bidden en twee gebeden samenvoegen. Maar dat mag alleen als je drie dagen op dezelfde plaats bent. De vierde dag op dezelfde plek wordt niet meer als reizen beschouwd, dus volg je weer de reguliere gebeden.’ De motor verbindt (Appie): Motorrijden kent geen onderscheid. Achter het vizier herken je iemand niet, maar je zwaait wel naar mekaar. Motorrijden verbindt in kameraadschappelijkheid. Wij zijn niet anders als andere motorclubs, alleen hebben wij als moslims de islam. Dus als jij me nu vraagt of we samen op een camping kunnen staan met de homomotorclub, de vrouwenmotorclub en de christelijke motorclub, zeggen wij “natuurlijk”. Wat we ook denken van mekaar en in ons hart, de passie van motorrijden doorbreekt het wantrouwen. Zij delen het christen zijn, of homo zijn, wij de islam. Hij drinkt een biertje, ik mijn Marokkaanse thee. Allemaal samen bij het kampvuur. Motorrijden verbindt.’ Hart tikt anders (Issa): ‘We gaan dus drie weken met z’n zevenen, hij met zijn Varadero, ik voor de gelegenheid met mijn GTR1400. Ja sorry, geen Honda, hahaha. Naar Almería wordt het snelweg, want anders zijn we een week heen, en een week terug onderweg en hebben we maar een week in Marokko. Terug naar ons eigen land, eigen cultuur, eigen eten; echt vet man. Iedereen vriendelijk, zwaaien, praten. En iedereen denken dat we Europeanen zijn, hahaha. Ja, als ik nu denk aan de trip naar Marokko, gaat mijn hart anders tikken. Raak ik opgewonden, in paniek, alles gaat door mijn hoofd heen. Ik moet het nu gewoon van me afduwen, anders loopt de spanning zo hoog op dat ik helemaal niets meer kan…’ Tekst: Joost Overzee