Marathonmotor Ducati 907ie: te mooi om van de hand te doen

Tegen alle goedbedoelde adviezen in stapte Ben Nienhuis in 1998 van een karakterloze Yamaha XJ900 over op een motor met karakter. Een Ducati 907ie om precies te zijn. Ondanks alle vooroordelen die Ben van iedereen die er verstand van meende te hebben te horen kreeg kocht hij de Ducati puur omdat hij de motor zo mooi vond. En dat vindt hij 25 jaar later nog steeds.

Foto’s: Peter van der Sanden

Man en motor

1 van 2

Ben Nienhuis (61) uit het Gronings Haren heeft van kinds af aan interesse gehad voor motoren. Voordat hij in 1977 zijn rijbewijs haalde had hij al een motor. ‘De Bultaco Alpine, een soort off road motor, stond op iemand anders naam omdat ik nog geen 18 was.. Tijdens mijn lesperiode kon ik met een “L” achterop genoeg oefenen in de gemeente Groningen. Motorrijbewijs halen was toen nog eenvoudig vergeleken met nu. Met de Bultaco heb ik niet zo lang gereden. Deze maakte plaats voor diverse Honda off road motoren zoals de XR500, XR600, XL600 etc. Heel veel off road ritten in de buurt gereden. Dat was altijd een feestje. Maar met een Honda XL600 met wind tegen en een duopassagier achterop naar Parijs was niet zo’n succes. Daarvoor was de eencilinder duidelijk minder geschikt.’

Marathonmotor Honda GL1800 Goldwing: veel luxe voor dagelijks gebruik

Voor Ben was dat de reden om uit te kijken naar een motor met meer comfort voor de langere afstand. De keuze viel op een oerdegelijke en betrouwbare Yamaha XJ900. ‘Met die motor heb ik ruim 100.000 km gereden. Nooit een centje pijn onderweg. Deed het altijd maar om nu te zeggen dat de motor karakter had? Nee, dat niet. Ondertussen had ik al een paar keer foto’s voorbij zien komen van de Ducati 907ie. Vanaf de eerste aanblik was ik helemaal weg van deze motor. Ik had er nog nooit op gereden maar dat speelde geen rol. Ik vond de motor gewoon heel erg mooi. Maar ook wel prijzig. Net voordat ik ging trouwen en mijn toenmalige vrouw haar eerste kindje verwachtte heb ik mijn kans gegrepen. Ik had een beetje het gevoel dat het toen moest gebeuren want later met opgroeiende kinderen kwam het er misschien niet meer van. Toen ik bij vrienden mijn plan om een Ducati aan te schaffen bekend maakte verklaarden ze me nog net niet voor gek. Hoe kon ik het in mijn hoofd halen om van een degelijke Yamaha over te stappen op een Ducati waarvan je niet wist hoelang die heel zou blijven. Hoe vaak ik niet gehoord heb “Ducati, stuk gaat ie” weet ik niet meer.’

Geluid

Maar Ben liet zich door niets en niemand van de wijs brengen. ‘Ik was helemaal weg van het uiterlijk en de rest nam ik op de koop toe. Ik vond bij een particulier een mooie zes jaar oude Ducati 907ie met slechts 21.000 km op de teller. De motor bleek de afgelopen vier jaar amper gebruikt. Hij was van een militair die veel in het buitenland verbleef. Ik kocht de motor voor ongeveer de helft van de nieuwprijs, omgerekend zo’n 4600 euro. Door mijn vrienden werd me veel rampspoed voorspeld maar ze hebben geen gelijk gekregen. Wel heb ik na aanschaf door een Ducati-expert de motor grondig laten controleren. Met preventief onderhoud kun je al veel ellende voorkomen. Zelf weet ik weinig van techniek en al helemaal niet van een Ducati. Maar het merk interesseerde me. Om de motor een mooier geluid te geven zijn er twee Bos-uitlaatdempers gemonteerd. Zelfs zonder dB-killer komt er geen asociaal geluid uit maar wel een mooie diepe roffel. Om de droge koppeling luider te laten klinken heb ik het originele koppelingsdeksel vervangen door een open exemplaar. Dat geluid van die koppeling in combinatie met de diepe roffel uit de uitlaat, daar doe je het toch voor.’

Ben is lid van Ducati Club Nederland en lid van Ducati-Pasoists. ‘Als het enigszins kan ben ik d’r bij als er iets is te doen, zeker als het om de Paso’s gaat. Voor sommige mensen is het vloeken in de kerk als ik zeg dat ik ook een Paso heb want officieel is de 907ie geen Paso-model. Maar dat zal me een worst wezen. De motor ziet er aan de buitenkant bijna hetzelfde uit als z’n voorgangers.’

1 van 4

Genoeg vermaak

De waarschuwing dat hij met een Ducati regelmatig langs de kant van de weg zou komen te staan sloeg Ben in de wind. ‘Tot op de dag van vandaag heb ik geen seconde spijt gehad van de aanschaf van deze Ducati. Om de kosten beheersbaar te houden ga ik niet naar een Ducati-dealer maar heb ik in de buurt een monteur gevonden die alles weet van de oudere Ducati’s zoals deze 907ie. Met ongeveer 40.000 km op de teller voelde ik dat er iets niet klopte in het motorblok. De krukaslagers bleken versleten. Uiteraard moet dan het blok uit elkaar. Een flinke klus maar omdat het in de avonduren kon en ik de motor niet dagelijks gebruik vielen de kosten mee. Nadien geen problemen meer gehad met het motorblok. Zelfs de originele koppelingsplaten zitten er na bijna 100.000 km nog in. Verder heb ik een keer lekke voorvorkkeerringen gehad maar bij welke motor komt dat niet eens in de zoveel tijd voor? Omdat de bekleding van de buddyseat vol haarscheurtjes zat is deze in zijn geheel vervangen. Ik vond voor weinig geld een exemplaar op internet. Het hoeft allemaal niet veel te kosten.’

Toch moest Ben een paar keer hulp van de ANWB inroepen om weer thuis te komen. ‘Tja, een kleinigheidje blijf je soms houden. Tot drie keer toe trad er een lekkage op bij het zuigertje wat de hydraulische koppeling bedient. Het o-ringtje gaat lek waarna alle druk wegvalt om de koppeling te bedienen. Een probleem wat niet alleen bij Ducati’s voorkomt. Nadat het voor de derde keer mis ging kreeg ik het advies om een dun stukje tape als extra afdichting bij het zuigertje te plaatsen. Dat hielp want daarna is er geen lekkage meer geweest. Daarbij moet ik wel eerlijk vermelden dat ik de laatste jaren niet zo heel veel meer met de Ducati rij. Dat komt omdat ik nog over twee andere motoren beschik: een Triumph T595 en een Gagiva Grand Canyon. In deze laatste hangt een luchtgekoeld Ducatiblok. De Triumph is van een heel andere orde. Met deze driecilinder moet je flink toeren draaien. Daarnaast heb ik ook nog een Oldtimer VW-Kever cabrio. Genoeg vermaak dus.’

Ducati 907ie op de brug

‘Ik ben een mooi-weer-rijder en ik hou van poetsen’ is het eerste wat Ben zegt wanneer hij bij Motor.NL-Expert Van Sleeuwen arriveert. En dat is aan zijn Ducati te zien. ‘De motor heeft bij mij nog nooit pekel gezien en ook in de regen rij ik niet als het niet per se nodig is. Bijna alle 80.000 km die ik zelf met deze motor heb gereden, waren plezierkilometers. Heel af en toe neem ik de motor mee voor mijn werk. Ik bezoek en begeleid in en rond Groningen cliënten met een licht verstandelijke beperking. Dat zou ook met de motor kunnen maar een auto is meestal praktischer.’

Ben heeft een vermoeden dat het balhoofdlager zijn beste tijd heeft gehad en is benieuwd of Van Sleeuwen dit merkt tijdens het proefritje. Van Sleeuwen merkt wel iets aan het stuurgedrag maar wijt dat niet direct aan het balhoofdlager. Op de brug wordt duidelijk dat het balhoofdlager weliswaar niet 100% meer is maar dat de tijd om deze te vervangen nog best een poos op zich kan laten wachten. ‘Ik denk eerder dat de bijna versleten voorband voor het iets mindere stuurgedrag verantwoordelijk is’, aldus Van Sleeuwen.
De remschijven zijn nog zo goed als nieuw. Ben: ‘De achterrem gebruik ik zelden en de schijven voor zijn vervangen. Dat kwam omdat ik de verkeerde remblokken (gesinterde) had meegekregen. Die “vraten” de remschijven als het ware op. De monteur erkende de fout en was zo coulant dat hij me twee nagenoeg nieuwe remschijven bezorgde. De standaard remleidingen zijn vervangen door staalommantelde ‘. Met de remmen is dan ook helemaal niets mis. Aan de rubbers van de voetsteunen is nauwelijks slijtage te zien. ‘Ik kon een poos geleden voor 50 euro een doos met allerhande Paso-onderdelen kopen. Daar zaten ook vrijwel nieuwe voetsteunrubbers bij. Die heb ik toen maar meteen gemonteerd. Ziet er wel zo strak uit.’

De lak van het plaatwerk, en dat is bij een 907ie een flink oppervlak, ziet er nog prima uit. En dat terwijl rood een gevoelige kleur is voor UV-licht. Er zitten hier en daar wel wat lichte beschadigingen maar dat zie je pas van dichtbij. Ben: ‘De motor is een keer omgevallen toen ik stil stond. Even een verkeerd voetje. De motor kent heel veel kunststof delen maar de tank is gelukkig van metaal en vlak aan de bovenkant. Ideaal voor een magneet-tanktas.’

De achtervork van de 907ie is normaal gesproken van blank aluminium maar op de Duc van Ben is die zwart. ‘Daar zit een verhaal achter. Bij het monteren van de uitlaatdempers zijn te lange bouten gebruikt waardoor de achtervork beschadigd is geraakt. Die beschadiging is gerepareerd waarna de vork zwart is gespoten. En zeg nu eerlijk, dat past toch veel mooier bij het zwarte frame (wat je overigens amper ziet).’

Op het gebied van elektra heeft de 907ie, hoewel het een van de eerste was met injectie, nooit problemen gehad. De laadspanning is in orde. De motor mag dan 31 jaar oud zijn, versleten is deze nog lang niet. Ben: ‘En toch rij ik er de laatste tijd nog maar zelden op. Bij het ouder worden gaat de sportieve zithouding me steeds meer tegenstaan. Daarom rij ik liever op de Cagiva Grand Canyon. Daar zit ik lekker rechtop. Maar gelukkig is de schuur bij mijn huis groot genoeg en hoef ik de 907ie wegens plaatsgebrek niet van de hand te doen. Met andere woorden, deze Ducati ga ik nooit verkopen.’