Motorleven: Albert Pol

Ik heb nog nooit een motorfiets verkocht. Die paar duizend euro die je voor zo’n machine terugkrijgt wegen in mijn opinie onmogelijk op tegen de emotionele waarde die je in de jaren hebt opgebouwd. Daarbij ben ik er tien of vijftien jaar zuinig op geweest. Dan vind ik het zonde dat iemand anders ‘m voor een prikkie kan afraggen alsof het niets is. Ik heb de ruimte thuis, dus ze mogen blijven. Nu staan ze in mijn huis van de woonkamer tot in het trappengat. Echt ermee rijden doe ik slechts zeer sporadisch. Ik heb niet één ideale motorfiets. Dit is mijn vierde VFR, maar dat wil echt niet zeggen dat ik voor de rest van mijn leven VFR zal rijden. Dit past momenteel gewoon het beste bij hoe ik ben. Motorrijden is vrijheid. Een motorfiets geeft je het gevoel dat je één bent met de machine. En dat het karakter van die VFR en dat van mij zo goed op elkaar aansluiten, versterkt de band tussen man en machine. Toch rijd ik gemiddeld zo’n 10.000 km in het jaar. De meeste kilometers klok ik met tripjes naar het buitenland. Op vakantie gaat hij namelijk gewoon mee op de aanhanger. Nooit echt naar dezelfde plek, maar de Dolomieten of de Italiaanse Alpen dat zijn wel mijn favoriete regio’s. Ik vind het daar zó mooi om te rijden, dat ik er wel eens emotioneel van kan worden. In mijn huis heb ik dan ook een wand beplakt met een foto van de Stelviopas.

Hoe de motorfiets ooit in mijn leven kwam? Op zaterdagen werkte ik altijd bij een boer. Die man was helemaal gek van de motorsport. Nou toen ben ik een keer met hem meegegaan naar Assen. Zo rol je erin. Dan ontmoet je mensen die ook zo motorminded zijn en ga je samen op pad. Tsja, als er dan kinderen komen merk je in een groep wel dat er een dipje is. Jongens die afstappen voor ene paar jaar, of zelfs helemaal. Nu zie je ze gelukkig vaak weer opstappen.

Ik ben nooit afgestapt. Wat dat betreft is de motorfiets een rode draad in mijn leven. Mijn kinderen zijn belangrijk, maar het motorrijden bijna even zo.