The Dutch 1000: 1.000 km in 24 uur, zonder autosnelwegen

1.000 Kilometer rijden op binnendoorwegen in minder dan 24 uur, is dat te doen? We mochten het zelf ondervinden tijdens de jaarlijkse The Dutch 1000. Een evenement waarvoor een enthousiast team van mensen zich inzet en die mooie wegen weten te vinden waar je ze nooit verwacht. Een 1.000 km-strijd met je motor, lichaam, achterwerk, voeten, handen en vooral je mentaliteit.

Foto’s: Gijs Gilis, The Dutch 1000

We worden om 6 uur ‘s ochtends verwacht aan de start van The Dutch 1000 op camping De Meidoorn in Stroe (Barneveld). Een vroege start betekent hopelijk geen hele nacht rijden. Toch gokken we op 22 uur reistijd, dus inclusief stops en pauzemomenten. De Triumph Tiger 1200 GT Pro, die ons ideaal lijkt om aan dit soort fratsen mee te doen, is volgetankt, gecontroleerd en de TomTom-gps is correct ingesteld. We nemen geen rugzak mee met te veel ballast, maar proberen onze diepe zakken zoveel mogelijk te vullen met water en wat koekjes. En een batterijpack om de smartphone op te laden. Een helder vizier hebben we ook op de helm gezet. Kwestie van goed voorbereid zijn. Op een regenpak na. We gokken dat er geen druppels vallen vandaag.

De vroege vertrekkers worden langzaam wakker in hun tent. Een stevig ontbijt, motorkleren aan en aftellen maar. Hoewel wij voor de volle 1.000 km gaan, is er ook de mogelijkheid om 300, 500 of 700 km te rijden. Toch kiezen de meeste deelnemers voor de grootste vis. Ondertussen lopen we even rond op de camping om te kijken wat voor motoren zoal meedoen. Je verwacht een tienvoud aan BMW GS’en, maar de mix is helemaal anders: van Harley-Davidson Touring-modellen tot een Honda CRF300 Rally, een Kawasaki ZX-9R tot een Husqvarna Nuda met extra verlichting. Of wat dacht je van een Vespa, elektrische motoren en zelfs een trike? Je kunt het zo gek niet bedenken of mensen rijden er The Dutch mee.

Van het noordelijkste punt in Nederland naar het zuidelijkste punt in Luxemburg

Ongeluk na een kwartier

De sfeer bij de start is rustig. Geen zichtbaar zenuwachtige mensen, geen gedrom van motoren of getoeter. Om de minuut mag de volgende vertrekken. Onze tactiek – we doen voor de eerste keer mee en hebben geen idee of die goed is – is om zo weinig mogelijk te stoppen en zo vlot mogelijk te rijden. We gaan er geen race van maken, want dat hou je fysiek toch niet vol, maar proberen het tempo er wel in te houden. Dus niet stoppen bij ieder mooi rustplaatsje of koffiebar.

Het is aan ons en we leggen er meteen goed de pees op. Omdat we zo vroeg vertrekken, zijn er maar een twintigtal rijders voor ons. Niet dat het de bedoeling is om ze allemaal in te halen, maar de eerste twee hebben we al in de eerste straat te pakken. Hadden hun gps nog niet geactiveerd…

De eerste kilometers zoeken we naar een aangenaam tempo dat we de hele dag vol kunnen houden. We kijken hoe de andere motorrijders het doen en pikken aan bij een Yamaha Tracer 9 die zo’n beetje ons tempo rijdt. Na een kwartiertje rijden, komen we bij een groepje van drie dat een andere groep in wilt halen. De eerste twee gaan er vlot voorbij, maar de derde vergist zich in een bocht, knalt het gras in, gaat over de kop en kan de rit op zijn buik schrijven. De beste man is zich rot geschrokken, maar heeft gelukkig geen ernstig letsel aan de val overgehouden. Zijn motor daarentegen… En we zijn nog maar een kwartiertje aan het rijden. Dat belooft voor de rest van de rit.

1 van 9

5 uur regenrijden

De route gaat van Apeldoorn, naar Arnhem en Nijmegen, dan door richting Roermond en Maastricht, om dan de grens over te steken naar de Belgische Ardennen. Het is de eerste keer dat The Dutch 1000 ook het buitenland aandoet en daar zijn we alleen maar blij om. Alhoewel, op het moment dat we de Belgische grens passeren, begint het te regenen. Voor die ene keer dat we eens geen regenpak bij ons hebben! Gelukkig hebben we nog een waterdichte laag onder onze motorkledij en hopen we toch een beetje droog te blijven. Helaas, pindakaas. Valse hoop, want na vijf uur regenrijden zijn we nat tot op onze onderbroek en sokken. Dat worden nog 700 gezellige kilometers. Bijzonder jammer, want het mooiste deel van de route door Luxemburg rijden we in zware regenval. Gelukkig ligt het eerste checkpoint in Durbuy en kunnen we er even schuilen. Hoewel het al lunchtijd is, wachten we daar nog even mee. Maar goed ook, want een uurtje later passeren we een pizza-automaat. Nu horen we je denken dat dat nooit een goed idee is. Toch is het tegendeel waar, want op het moment dat wij er waren, stak de pizzamevrouw net verse pizza’s in de automaat. En lekker dat die pizza was! Nooit gedacht dat er zo’n lekkere pizza uit een muur kon komen.

Na regen komt…

Na onze niet bepaald ideale maaltijd voor dit soort evenementen, trekken we vol zin door naar het tweede checkpunt van de rit, dat zich in Zeeland bevindt. De route ernaartoe begint goed, want we zitten nog steeds in de Ardennen, maar wordt dan een stuk saaier richting het Antwerpse. Lange, eindeloze wegen vol trajectcontroles en eekhoorns die zomaar zonder kijken de weg oversteken, verpesten de sfeer. Gelukkig kunnen we gebruikmaken van de cruisecontrol op de Tiger 1200 om dat eerste euvel al te verhelpen en zorgt die eekhoorn ervoor dat we weer bij de les zijn na een bijna-indommelmoment. Eenmaal de Nederlandse grens over bij Zeeland bloeien niet alleen de wegen op, maar ook het wolkendek. De avond wordt ingezet onder een stralende hemel en plots lijkt alles weer vanzelf te gaan. Het tempo gaat de omhoog op de bijna verlaten wegen. Een paradijs om hier te rijden, ondanks het gebrek aan bochten.

Chillen in Zeeland

Bij de tweede en laatste tussenstop (JK Motor Care, Zonnemaire) horen we dat we de eersten zijn van de 1.000 km. Niet dat het belangrijk is, maar ergens toch ook fijn om te horen. Er wordt namelijk geen klassement opgemaakt van wie het eerst of laatst is. De bedoeling van The Dutch 1000 is gewoon uitrijden. Maar we mogen niet vóór 23 uur aankomen op het startpunt. Zoals het er nu naar uitziet, zouden we er al om 22 uur kunnen zijn. Even een langere pauze inlassen dan maar. De vrijwilligers verwennen ons met heerlijke hotdogs en een leuk ingerichte chillruimte waar we even kunnen opladen. De Triumph kan ook even rusten, want hij krijgt er serieus van langs op dit parcours. Doordat er alleen over kleine binnenwegen gereden wordt, is het continu accelereren, afremmen en heel veel schakelen. Gelukkig beschikt de Tiger 1200 GT Pro over een briljant werkende quickshifter en moet mijn linkerhand dus alleen maar sturen. Om nog maar te zwijgen over de elektronische vering, die vooral op de vele verkeersdrempels een zegen is, en de Brembo-remmen die makkelijk met één vinger kunnen bediend worden.

Genieten van de laatste kilometers

Maar we zijn er nog niet! Nog dik 200 km tot het eindpunt. Dat is nog een vijfde van de hele rit. En het begint avond te worden. Geen concentratie verliezen nu. Gewoon doorkarren en blijven gaan. We rijden van Zeeland naar Breda, verder naar ’s Hertogenbosch en zo weer noordelijk richting de finish tussen Amersfoort en Apeldoorn. Doordat er nu geen ‘druk’ meer is en we het rustig aan moeten doen om niet te vroeg aan te komen, genieten we nog wat meer van deze prachtige rit. We zijn niet moe, uitgehongerd of uitgedroogd. Nee, we rijden nog steeds heel blij iedere kilometer tegemoet. De zon schijnt, er is weinig verkeer en we stoppen wat meer om een leuke foto te maken. Van andere rijders is geen spoor te bekennen, dus het lijkt alsof we wel heel vlotjes de 1.000 km hebben gereden.

11 tips om 15 landen op één dag te rijden

Finish in zicht

Stipt 23 uur rijden we over de finish. Nog steeds niet moe of klaar met dat motorrijden. Integendeel, we kunnen er nog wel wat kilometers bij nemen. Dat is niet alleen de verdienste van de Triumph Tiger 1200 GT Pro, maar ook van de uitdagende route die je altijd geconcentreerd bezighoudt. Een dikke pluim aan de organisatoren. Van de 349 geregistreerde rijders vertrokken er uiteindelijk 306, waarvan er 269 (88%) de finish haalden. De rest sneuvelde op het slagveld. Grapje. De laatste deelnemer kwam om half zeven in de ochtend over de finish. Helemaal gesloopt? Nee hoor. Hij had een brede lach op zijn gezicht.