Ik ben geen ambassadeur meer voor Triumph. De bazen en ik konden elkaar in het midden niet tegenkomen en derhalve werden de banden doorgeknipt. Toch blijft Triumph mijn favoriete merk en blijf ik tevreden met mijn oude Street Triple 675R en mijn ook al niet meer piepjonge Street Twin 900. Wel dacht ik op een keer: veronderstel dat ik geen Triumph meer zou rijden, wat dan wel? Een sportmotor alleszins niet. Mijn rug en mijn nek zijn op mijn leeftijd niet meer te verenigen met de zithouding op zo’n machine. En dan heb je ook nog de clip-ons, waardoor je je polsen voor driekwart breekt. Een cruiser, chopper of iets dergelijks is evenmin iets voor mij. Nochtans heb ik de Harley-Davidson Fat Boy altijd wel een aantrekkelijke motor gevonden, maar ten eerste weegt die een halve ton, ten tweede kost die een halve ton en ten derde is het een Harley-Davidson. Een avonturenmotor van het genre Honda Africa Twin, Suzuki V-Strom 1000 of BMW R1200GS past zeker niet bij mij. Ik hoef geen motor te hebben waaraan je een dozijn ijzeren bakken kunt monteren en waarmee ik verre reizen zou ondernemen, naar de Noordkaap, het gebied rond de poolcirkel of de Pelepponesos. Ik ben sowieso al geen reiziger. De grootste afstand die ik heb afgelegd, is die naar Ibiza en terug. Op Ibiza heb ik een scooter gehuurd, een leuke Aprilia 100, en ik reed vijf kilometer. Toen was ik totaal de weg kwijt en reed ik maar weer naar het hotel. Een naked bike komt me het best uit. De pest is dat dit soort motoren steeds meer toeneemt in monsterachtigheid. Zo’n naked bike van rond de 180 à 200 pk is geen uitzondering meer. Kijk naar de Z H2 van Kawasaki, de Streetfighter van Ducati en de Super Duke van KTM. Daar kun je topsnelheden mee halen die de 300 kilometer per uur benaderen. Ik zie me al bezig. Ik wil eigenlijk geen motor die in de eerste versnelling de 160 kilometer per uur overschrijdt. Plus, geen van de voornoemde drie motoren vind ik mooi. Je kunt zeggen: en de naked bikes van MV Agusta, met name het topmodel de Brutale Rush, zijn die ook niet mooi? Nee, die zijn ook niet mooi. De MV Agusta Superveloce vind ik dan weer wel wat hebben qua schoonheid, maar dat is geen naked bike. Het is ook geen sportmotor. Wat het dan wel is: een allegaartje van allerlei types en stijlen, een modieuze icoon die over vijf jaar al niet meer modieus of iconisch is, een oogopener waarvoor je een zonnebril moet dragen, maar zonder zonnebril zie je beter. Weet je wat? Als ik al een andere motor zou nemen, kies ik voor een nieuwe Triumph, met name voor de recente versie van de Street Triple (123 pk) of de Speed Triple (150 pk). Die hebben tenminste nog waarden die je als een simpele, doorsnee motorrijder in de hand kunt houden. Met deze motoren hoef je voor een rit niet denken: het kan zijn dat dit mijn laatste rit als levende ziel wordt, omdat ik met mijn beperkte talenten het paard onmogelijk kan temmen. Zelfs de Speed Triple heeft al te veel pk’s naar mijn zin, dus zou het de Street Triple worden. Maar ik heb al een Street Triple. Die gaat weliswaar zijn elfde bestaansjaar in, maar daar valt nog altijd geen kwaad woord over te zeggen. En over de Street Twin uiteraard ook niet. Kortom, ik ben geen Triumph-ambassadeur meer, maar ik blijf een Triumph-fanaat. Plus, mijn grootvader heeft ooit Triumph gereden, op een keer zelfs tot aan de poolcirkel. Sindsdien werd er van hem niks meer vernomen en ik denk dat hij – ook op dit moment – op zijn Triumph rondjes in de hemel rijdt.