Soms heb ik een minder dagje. Dat ik denk: de liefde, wat stelt die nu eigenlijk voor? Je houdt ongelooflijk veel van elkaar, maar daarmee is ongeveer alles gezegd. Of je werk. Je bent consultant bij een HR-bedrijf en je moet leiders begeleiden tot ze betere leiders worden dan tevoren, en het is allemaal zo afstompend dat je ’s avonds thuiskomt en alleen nog maar in een tafelpoot wil bijten, het behangpapier van de muren scheuren of naar een foto van Zsa Zsa Gabor staren. En geld verdienen dan. Je ontvangt zesduizend zuiver in de maand en je denkt dat je verplicht bent om daar iets mee te doen, zoals dingen kopen, gokken op paarden of cadeaus kopen voor blondines, die de botoxspuit als hun beste vriend hebben. Over beste vrienden gesproken. Wat heb je eraan? Je kunt met hen aan de bar hangen in een of ander aftands of juist veel te hedendaags-modern café, je kunt lullen over allerlei onbenulligheden, je kunt zuipen tot je opgerold kunt worden, je kunt elkaar tot eeuwige gabbers benoemen en de dag nadien gaat een van die beste vrienden op de een of andere manier dood en je denkt: liever hij dan ik. Of muziek. Je kunt naar een fantastisch concert gaan van Kensington, My Baby, of Jett Rebel en toch sta je daar in jezelf te mompelen: ‘Ik kan veel beter zingen dan die eikels.’ En je vervloekt jezelf dat jij geen rockster bent. Ja, het is mogelijk dat op zo’n dag alles verschrikkelijk, overbodig en misplaatst lijkt. Wat moet je ertegen doen? Dat zal ik even zeggen. Je trekt je motorpak aan, loopt naar je garage, zet je helm op je geteisterde kop, start, rijdt de garage uit, de weg op, en hopla, de horizon wenkt. Ik ben er zeker van dat motoren goeie middelen zijn tegen afkeer, angst, depressie, zenuwcrises, woede en inzage in de zinloosheid van alles. Zo had ik zelf gisteren een minder dagje. Zonder m’n vriendin of wie dan ook ermee lastig te vallen, zei ik tegen haar: ‘Ik doe even een ritje.’ Ik trok m’n motorpak aan, liep naar m’n garage, zette m’n helm op m’n geteisterde kop, startte, reed de garage uit, de weg op, en hopla, ginder ver had je de horizon, en die zou ik wel eens aan flarden gaan vlammen. Ik was met de Triumph Street Triple en dat is een motor die van vlammen verstand heeft. Maar voor het zover kwam, dacht ik: nee, niet vlammen, op het gemakje sjezen, geen gevaarlijke dingen doen, respect hebben voor de wegcode, voor je eigen gezondheid en voor die van de andere verkeersdeelnemers. Met zestig kilometer per uur reed ik langs de boorden van de trotse rivier de Leie. Er waren dagen geweest dat ik daar met tweehonderd kilometer per uur voorbij raasde. Ik beweer niet dat deze dagen definitief over zijn, maar gisteren was het een andere dag. Weliswaar een minder dagje, maar hoe verder ik vorderde naar het landelijke dorp Waarschoot, hoe minder de mindere aspecten van het dagje werden. Het werd zelfs een leuk dagje. In Waarschoot hield ik halt en ik stapte van de Triumph, en ik ging naar een bladerloze winterboom staren. Ik dacht: o schoonheid, o pracht, o rust van de natuur, o red mij van de ondergang. En op dat moment voelde ik mij inderdaad gered van de ondergang. En ik stapte weer op de Triumph, reed naar Gent, parkeerde de motor in m’n garage, kwam thuis, en ik zei tegen m’n vriendin dat ik ongelooflijk veel van haar hield. ‘Heb je een goeie dag?’ vroeg ze. Ik moest niet lang nadenken voor ik antwoordde: ‘Ja hoor.’ En toen ging het leven weer gewoon door.