De Primavera, onze grote voorjaarsrit, is gemaakt om stramme motorspieren met veel bochten weer lekker los te krijgen. Deze keer leggen we de lat nog iets hoger door er bijzondere verrichtingen aan toe te voegen.
[sgpx gpx=”/wp-content/uploads/gpx/primavera-2016.gpx”]
Eerlijk zeggen: wanneer heb je voor het laatst een achtje gedraaid? Of een slalom gereden? Vermoedelijk tijdens je rijexamen. En dat is jammer. Want hoe simpel ook, het zijn nou net van die oefeningetjes die je versneld weer vertrouwd maken met je motor. En dat kun je goed gebruiken, vooral na een lange winter.
Onze eigen Jan Kremers, die we kennen van onze reisbegeleiding en bergtrainingen, is instructeur bij Drive Academy (voortgezette rijopleidingen van de ANWB). In die hoedenigheid ziet hij een flink verschil tussen de voorjaars- en de najaarscursisten. ‘De meeste motorrijders rijden per jaar vier tot zes maanden niet. Als ze weer beginnen, zitten ze vaak stijfjes op de motor. Rechtop door de bocht. Een slalomrijden gaat ze niet goed af. Het gaat allemaal nog niet vanzelf, ze zijn nog teveel met de motor zelf bezig. En ze zijn teveel automobilist geworden in de winter. Dat gaat ten koste van het belangrijkste van motorrijden: goed kijken. Om je heen en ver vooruit. Juist op van die eerste mooie weken gaat het daarom wel eens goed mis.’
Regionale politiekorpsen en ook wij waarschuwen al jaren voor die eerste weken. En daarom vonden we het een goed idee juist de eerste dagtocht van het jaar een beetje educatief verantwoord te gaan doen. Vorig jaar liep de route over een paar oude stratencircuits. Dit jaar hebben we Jan Kremers gevraagd zijn pylonen mee te nemen om je een paar bijzondere verrichtingen te laten doen. Daarnaast is de route ook nog lekker bochtig en goed op lengte.
Home of de keuterboertjes
We doen het allemaal op zaterdag 16 april in Overijssel en een beetje in Drenthe. Home of de keuterboertjes. Dat betekent geen akkers tot aan de horizon, maar kleinere stukje weiland, bos, schattige boerderijen met tamelijk veel bochtige weggetjes ertussen. Een paar rivieren zorgen voor wat extra asfaltkronkels.
We starten in Wijthmen. Daar heeft nog niemand van gehoord die verder dan 20 km verderop woont. Maar als je uit de buurt komt, ken je als motorrijder vast wel restaurant De Mol, met zijn grote oefenparkeerplaats. Eerst word je binnen verwelkomd met koffie, gebak en een voor de gelegenheid ontworpen T-shirt. Daarna leveren we je uit aan onze motorbeul Jan Kremers en zijn pylonen.
We schatten in dat hij gemeen half cirkeltje opstelt, waarin je een draai moet maken. Daarna mag je aan de slalom beginnen. Gaat het met vlag en wimpel, dan krijg je een stempeltje van bekwaamheid. Gaat het met hakken over de sloot, dan geeft Jan ongetwijfeld aanwijzingen voor verbetering. Kegel je alle pylonen omver, dan krijg je ervan langs van onze rijlesnazi. Hoewel, nee, daar is ie veel te aardig voor. Geen enkele reden dus voor zweet in de bilnaad. Het wordt geen strafexpeditie, maar een gemoedelijk onderonsje waar je hopelijk nog wat aan hebt ook. En als je niet wilt meedoen, dan sla je gewoon over. Geen probleem, maar wel even briefje van je moeder meenemen met een geldige reden.
De route
Na de speciale verrichtingen duiken we meteen de weilanden in. Leuke gehuchten, boerderijen en zo af en toe een kasteeltje. Al vrij snel zul je merken dat we de lat nog iets hoger hebben gelegd: op ruim 60 m. Zo hoog is namelijk de Lemelerberg, met op de top uitzicht op een woest heidelandschap van enkele vierkante meters.
We daveren door naar de Sallandse Heuvelrug, slingeren een stuk langs de Overijsselse Vecht, gaan dwars door Beerze – dat met zijn prachtige hallenhuisboerderijen een openluchtmuseum lijkt – en komen gaandeweg in Drenthe terecht. Op een plateautje bij Wijster heeft Jan Kremers inmiddels zijn verduivelde pylonen weer opgesteld. Deze keer wordt het een achtje of een ingewikkelde slalom – we laten het afhangen van zijn stemming. Niet al te ver van het plateau zorgen we voor een restaurant waar je wat kunt eten.
Toeristische lekkernijen
We vervolgen de rit met toeristische lekkernijen als Nationaal Park Dwingelderveld, weggetjes langs de meanderende Reest en het gebied rond Giethoorn inclusief de Beulakerwijde. Allemaal zo nostalgisch als een oud jongensboek en met weggetjes van de goede soort. We ronden af met de oude zeedijk naar Kampen om daarna een op een oude bekende te duiken: de Zalkerdijk met zijn mooie bochten.
Vlakbij Zwolle komen we bij het eindpunt – niet ver van het startpunt – waar een buffet op ons wacht. Als het een beetje meezit met de ruimte, stelt Jan Kremers hier nog een laatste oefening op. We hebben dan zo’n 250 kilometer verslonden. Dat moet genoeg zijn om soepeltjes op weg naar de zomer te gaan.
