Voor Tracer Tracks #2 gaan we diep de provincie in. Met een Amsterdammer rijden we een rondje Amsterdam.
[sgpx gpx=”/wp-content/uploads/gpx/amsterdamse-koeientocht.gpx”]
Jan Dirk Onrust
Pok! Amper ben ik een wegwijzer met ‘Amsterdam’ erop gepasseerd of er spat een strontvlieg uiteen op mijn vizier. Mijn zicht is ineens zo slecht dat ik zelf bijna door een tractor wordt geplet. Op een trekschuit over de Amstel kan ik het vizier schoonmaken.
Een kilometer verder kom ik bij een ophaalbrug over de Waver, een zijrivier van de Amstel. Hier heb ik afgesproken met Nick Verleun (25), die door dit gebied een route heeft gemaakt van een kleine 90 kilometer. Nick is… oh wacht even, er komt een stel aow’ers met een plezierjacht aangevaren. Meteen loopt Nick naar de ophaalbrug en trekt hem met een ketting omhoog. Dat scheelt het stel een hoop gedoe. Ze zwaaien dankbaar en zullen al hun kennissen vertellen dat motorrijders van die keurige jongens zijn.
Nick dus, is bijna afgestudeerd aan de Hogere Hotelschool in Amsterdam en werkt tegelijkertijd als assistent van de directrice van het Jaz-hotel. Het is wel duidelijk waarom: hij vindt het leuk om toeristen te helpen. Van het internationale sfeertje houdt hij ook. Hij heeft stage gelopen in Schotland, reisde een jaartje door Australië en Nieuw-Zeeland. In de toekomst hoop hij nog eens zelf een hotel te beginnen, ergens in een buitenland.
Net de Achterhoek
Vooralsnog werkt hij in het Jaz-hotel, vlak naast de Amsterdam ArenA. Over de ruggen van koeien en schapen heen, zie je die vanaf de route liggen, want we zitten als het ware in de achtertuin van Ajax. ‘Vanaf de bovenste verdiepingen van ons hotel zie je een gebied dat net zo landelijk is als de Betuwe of de Achterhoek. En dat aan de rand van een wereldstad, in een dezelfde regio. Regio Amsterdam.’
Zoals zoveel Amsterdammers is Nick niet in Amsterdam geboren. Hij komt uit Tiel, waar zijn ouders nog steeds wonen. Om de vuile was sneller naar Tiel te brengen, kocht hij een motor, een Ninja 250. Begin dit jaar verving hij die na veel kilometers door een Honda Hornet. Hij heeft op veel meer motoren gereden. Een Yamaha MT-10 en MT-09 bijvoorbeeld. Vooral daarom meldde hij zich gretig aan bij Tracer Tracks, want hij had wel zin in een lang weekend met een MT-07 Tracer.
‘Ik vond vooral de MT-09 een geweldige motor. Maar eigenlijk vind ik de MT-07 Tracer nóg iets lekkerder rijden. Hij is ook groter dan ik had verwacht. Komt misschien door de kofferset, de valbeugel en die extra lampen. Toch voelt hij vrij licht aan. Je rijdt er zo mee weg, hij doet precies wat je wilt. Ik vind hem ook fel genoeg. Je moet daarvoor wel het gas lekker opendraaien, maar dat vind ik prettiger dan dat ik me erg moet inhouden, zoals op de MT-10 en ook wel op de MT-09.’ Nick laat zijn volwassen oordeel volgen door een bijna naïeve vraag. ‘Zou je hier nou ook een grote reis mee kunnen maken?’ Maar natuurlijk. Zo op en neer de Noordkaap, geen centje pijn.
Genoeg goede daden
Hé, daar kom weer een plezierjacht aan. Nick aarzelt geen moment en haalt de brug voor een tweede keer omhoog. Opa en oma zwaaien vriendelijk. Maar nou zijn er wel weer genoeg goede daden verricht, nu is het tijd om rottigheid uit te halen.
We draaien het gas open en beginnen aan de lange kronkelwegen langs de Waver – aan beide zijden één. Nick houdt inderdaad niet van treuzelen. Voor lekker ongeremd zwieren is hier gek genoeg nog ruimte. We komen wat plukjes wielrenners tegen en raken verzeild in een toerrit van klassieke auto’s, maar motorrijders zien we nauwelijks.
Koeien opdrijven
‘Op de rivierdijken bij Tiel is het op een mooie dag veel drukker met motoren,’ zegt Nick. ‘Daarom probeert de politiek daar steeds meer af te sluiten. Heb je hier nog geen last van. Dit is een well kept secret. Het is ook nog echt zo lekker boers hier. Een paar jaar terug stonden er allemaal losgebroken koeien op de weg. Vraag ik aan een vrouw bij de dichtstbijzijnde boerderij of zij haar koeien soms kwijt was. Nee, die waren van iemand verderop. ‘Maar duw ze maar even terug in de wei’, zei ze. Dat was wel even een dingetje. Dan zijn koeien ineens heel groot. Die vrouw vond het maar raar dat ik niet eens wist hoe je koeien moet opdrijven. Dus volgens mij zien ze hier niet zo heel veel stedelingen. Het is overigens wel gelukt met die koeien. En ik kreeg een kop koffie toe.’
Kom je hier vaak?
‘Ja, vooral de laatste tijd. Met mijn baan en mijn afstuderen heb ik het best wel druk. En dan is het super om hier een uurtje stoom af te blazen. De bochten houden hier gewoon niet op. Daar word ik helemaal blij van. Vooral ’s avonds als de zon hier idioot mooi ondergaat. Vriendin achterop, geweldig. Zij is Poolse en ze kijkt haar ogen uit hier.
Van Botshol naar Nigtevecht
Hoe heb je deze weggetjes gevonden?
‘Ik hoefde er niet ver voor te rijden, want ze beginnen vlakbij mijn huis in Nieuw West. En vervolgens ben ik met de kaart erbij alle riviertjes gaan opzoeken. Want waar water is, zijn mooie wegen. Dat weet ik natuurlijk van Tiel, dat aan de Waal ligt. Vlakbij heb je de Maas en de Nederrijn. Dáár moet je zijn voor de leuke wegen. Maar tot mijn verrassing heb je hier ook rivieren, nog wel meer zelfs. De Amstel natuurlijk, en een aantal kleintjes, die net zo lekker kronkelen. De Waver, de Winkel, Bullewijk, de Angstel, de Gein en iets erbuiten de Kromme Mijdrecht. En dan zitten er ook nog een paar forten tussen, wat molentjes en terrassen aan het water. Dat heb ik allemaal stukje bij beetje verkend en ben verbindingsstukjes gaan zoeken. Dat is uiteindelijk deze route geworden. Eigenlijk is hier nog veel meer. Ook vlak boven Amsterdam liggen heerlijke weggetjes.’
Er is nog een reden waarom Nick vaak op de kronkelweggetjes te vinden is. ‘Ik moet bekennen dat ik nog steeds niet met de motor in het buitenland ben geweest. Nog nooit een bergpas gedaan. Dus dit is er ook een beetje oefening voor. Dit zijn toch een soort bergwegen, maar dan zonder bergen. Eerst maar eens naar Duitsland. En later hopelijk de Alpen. Je kan niet eeuwig van Botshol naar Nigtevecht blijven rijden, ook al verveelt dat nooit.’
