Eddie Lawson is een rijder die niet snel wordt genoemd bij de grootste Grand Prix-coureurs aller tijden. Volledig onterecht gezien zijn status met vier wereldtitels op twee merken in de koningsklasse van de motorsport. Wij laten aan de hand van vijf voorbeelden zien dat het eigenlijk bizar is dat de Amerikaan soms bijna vergeten wordt.
1. Eerste wereldtitel door een team van Honda’s te verslaan
Tegenwoordig zijn rijders amper 20 jaar wanneer ze in de MotoGP arriveren. Eddie Lawson’s GP-carrière begon in 1983 op 25-jarige leeftijd. Het Yamaha-fabrieksteam van Giacomo Agostini had de Amerikaan aangetrokken, nadat hij in zijn geboorteland met Kawasaki diverse nationale titels had gewonnen. Lawson stond in zijn debuutjaar in de schaduw van zijn teamgenoot Kenny Roberts, die er in zijn laatste jaar als GP-coureur alles aan deed om voor de vierde keer 500cc-wereldkampioen te worden. Roberts kwam uiteindelijk twee punten tekort op Freddie Spencer. Lawson reed soms goed en soms minder goed in 1983. Toch wist hij door constante scores – wat in zijn succesvolle carrière zijn belangrijkste kwaliteit was – als vierde te eindigen in het WK. Een jaar was hij kopman van Yamaha en pakte gelijk zijn eerste Grand Prix-zege tijdens de openingsrace in Kyalami. Regerend kampioen Spencer was zijn grootste concurrent, maar liep door technische problemen en blessures al snel een grote achterstand op. Honda trok gedurende het seizoen Randy Mamola aan om Spencer te helpen. Ook de andere Honda-fabrieksrijders – Ron Haslam en Raymond Roche – moesten proberen om zoveel mogelijk punten van Lawson af te snoepen. De kwaliteit van Lawson’s merkgenoten was te laag om hem te helpen. Ondanks dat Lawson het als enige Yamaha-rijder moest opnemen tegen een batterij aan Honda’s werd hij overtuigend wereldkampioen. Tijdens zijn gouden jaar won Lawson vier keer en finishte hij in alle races binnen de top-vier.
Waarom Spanjaarden en Italianen zo dominant zijn in de Grand Prix
2. Drie overtuigende wereldtitels met Yamaha
Eddie Lawson racete in de periode dat hij zijn wereldtitels won onder andere tegen grote kampioenen als Freddie Spencer, Wayne Gardner, Wayne Rainey, Kevin Schwantz en Michael Doohan. Na zijn eerste wereldtitel in 1984 moest Lawson een jaar later zijn meerdere erkennen in een fenomenale Spencer, die naast de 500cc -titel ook wereldkampioen werd in de 250cc. In 1986 was Spencer geblesseerd. Lawson kreeg nog de meeste tegenstand van Gardner, Spencer’s vervanger als kopman van Honda. Maar echte tegenstand had Lawson niet. Met zijn Marlboro Yamaha van het team van recordwereldkampioen Giacomo Agostini won hij zeven van de elf Grand Prix-races in 1986. Een jaar later slaagde Lawson er opniuw niet in om zijn wereldtitel te prolongeren, al moest de Amerikaan wel genoten hebben van de strijd in 1987. Samen met Gardner en Randy Mamola werd er bijna iedere race tussen dit drietal gestreden voor de winst. Lawson reed sterk met onder andere vijf zeges en twaalf podiumplaatsen in vijftien races, maar wordt ‘slechts’ derde in de eindstand. Drie nulscores zorgen ervoor dat Gardner’s en Mamola’s seizoen nog beter waren. Dat Mamola – ook in 1987 uitkomend voor Yamaha – zijn tweede plek voor Lawson in het WK zijn beste prestatie uit zijn carrière noemt, geeft aan wat de status was van ‘Steady Eddy’ in deze periode van het 500cc-wereldkampioenschap. In 1988 is het opnieuw raak voor Lawson en pakte hij zijn derde 500cc-wereldtitel in dienst van Yamaha. Gardner was zijn grootste tegenstander. Lawson is deze keer constanter dan de Australiër en finishte in alle races, waaronder zeven overwinningen.
3. 65 podiumplaatsen in 80 races
Eddie Lawson won veel races, maar zijn grootste successen dankt hij aan zijn constante scores. Vanaf 1984 bouwde ‘Steady Eddy’ een indrukwekkende reeks op door in drie seizoenen (bijna) altijd in de top-vier te finishen. Op twee races na; de TT Assen van 1985 en 1986. Dat waren de enige races waarin hij niet finishte en dus niet in de top-vier eindigde. In 1985 kwam de Amerikaan ten val in de regen en een jaar later ging hij op een droge baan – na een slechte start – in de openingsronde onderuit in de Stekkenwal. De Yamaha-rijder wilde door, maar kreeg ruzie met de baancommissarissen. Dit alles zorgde ervoor dat Lawson na de race zijn bekende uitspraak ‘I hate Assen’ deed. Weer een jaar later won hij wel in Assen. Het was de enige keer dat hij de Grand Prix van Nederland won.
Lawson’s statistieken tussen 1984 en 1989 zijn ongelofelijk indrukwekkend. In 80 races won Lawson 30 keer, stond 65 keer op het podium en finishte 71 keer in de top-vier. Slechts vijf keer kwam de Amerikaan in vijf jaar niet aan de finish. In de overige vier races waren er altijd bijzondere omstandigheden waardoor Lawson niet in de top-vier kwam. Er zijn maar heel weinig Grand Prix-rijders die zo’n constante reeks over maar liefst zes jaar kunnen overleggen.
4. Wereldkampioen op twee merken
In de 500cc- en de MotoGP-geschiedenis zijn er maar vijf rijders die op twee merken wereldkampioen zijn geworden. Dit rijtje wordt gevormd door Giacomo Agostini, Valentino Rossi, Casey Stoner, Geoff Duke en Lawson. Vanaf zijn Grand Prix-debuut in 1983 reed Lawson voor het Yamaha-fabrieksteam, maar daar kwam eind 1988 verandering in. Ondanks drie wereldtitels en geweldige resultaten was de onderlinge relatie tussen Lawson en teammanager Agostini verre van goed te noemen. En zoals zo vaak werden de meeste discussies gevoerd over geld. Dit zorgde ervoor dat Lawson in 1989 – als regerend wereldkampioen – de sensationele overstap naar Honda maakte. De plekken in het officiële fabrieksteam waren al bezet, maar het team van Erv Kanemoto – waar Lawson voor ging racen – kreeg de beschikking over hetzelfde materiaal. Nadat Wayne Rainey (Yamaha) lange tijd het WK had aangevoerd, trok Lawson – door opnieuw zeer constant te zijn – aan het langste eind. In alle races waarin Lawson vertrok, kwam hij aan de finish en slechts één keer (vijfde in Australië) stond hij niet op het podium. De vierde 500cc-wereldtitel was binnen.
Honda Monkey wordt Kawasaki Eddie Lawson Replica
5. Winnen met drie merken
Naast wereldtitels op twee merken staat Eddie Lawson nog in een zeer exclusief rijtje van de koningsklasse, namelijk in die van rijders die gewonnen hebben op drie verschillende merken. Naast Lawson wisten alleen Mike Hailwood, Loris Capirossi en Randy Mamola deze bijzondere prestatie te behalen. Lawson is dus de enige rijder die voorkomt in de lijst van wereldkampioenen op twee merken en winnen op drie verschillende merken in de koningsklasse. Na zijn wereldtitel in 1989 met Honda krijgt hij voor 1990 een betere deal van het Yamaha-fabrieksteam, dat inmiddels geleid werd door zijn voormalige leermeester Kenny Roberts. Het werd een jaar vol met blessures en Lawson stapte in de nadagen van carrière over naar Cagiva. De Italiaanse fabrikant vond meer en meer de aansluiting met de subtop. Met Lawson als topcoureur stond Cagiva in 1991 al tweemaal op het podium. Maar in 1992 schreef Lawson geschiedenis door de eerste Grand Prix-zege van Cagiva te behalen. Tijdens de TT Assen maakte de Amerikaan al een goede kans, maar eindigde hij samen met landgenoot Kevin Schwantz na een pittige crash in de sloot. Een Grand Prix later in Hongarije was het wel raak. Op een opdrogende Hongaroring maakte de Cagiva-coureur de beste bandenkeuze en won de race. Aan het einde van het seizoen 1992 beëindigde de 34-jarige Lawson zijn indrukwekkende carrière.
Fotografie: Henk Keulemans
