MotoGP Australië: Alex Rins en Suzuki verrassende winnaars op Phillip Island

Phillip Island is een circuit dat altijd spectaculaire races oplevert. Na een gedwongen onderbreking van twee afleveringen bleek dat gelukkig niet te zijn veranderd. Want na een immens spektakelstuk boekten Alex Rins en Suzuki er toch wel verrassend hun eerste zege van dit seizoen. Stonden Marc Márquez en Honda er als tweede eindelijk weer eens op het podium en mogen Pecco Bagnaia en Ducati zich na een derde plaats voor het eerst WK-leider noemen. Grote verliezers waren Fabio Quartararo (Yamaha) en thuisrijder Jack Miller (Ducati). Beiden kwamen ten val.

Fotografie: MotoGP.com, 2Snap

Nu het GP-seizoen 2022 zijn einde nadert, is het gezien de stand logisch dat de laatste tijd het thema ‘teamorders’ bij elke grand prix de kop opsteekt. En dan gaat het niet alleen om de belangen van Pecco Bagnaia maar misschien nog wel meer om die van de werkgever van de Italiaan, Ducati. Want na 2007 (Casey Stoner) wil het merk uit Bologna eindelijk wel weer eens de wereldtitel bij de coureurs in de wacht slepen. En dat geldt met name voor Gigi Dall’Igna, de General Manager van Ducati Corse. Na het winnen van alle mogelijke wegracewereldkampioenschappen met Aprilia stapte Dall’Igna eind 2013 over naar Ducati met maar één doel voor ogen: het veroveren van de wereldtitels in de MotoGP. Die bij de constructeurs en teams zijn inmiddels binnengehaald, maar de belangrijkste, die bij de coureurs, ontbreekt nog altijd op de palmares van Dall’Igna. En het alweer zijn negende keer dat hij dit probeert te bewerkstelligen. Inmiddels staat zijn laatste creatie van de Desmosedici, de GP22, te boek als de beste machine van het hele veld. Bovendien zitten dit jaar maar liefst acht van de 24 coureurs op een Ducati. Maar in Australië, met nog slechts drie races voor de boeg, was het nog steeds Yamaha-coureur Fabio Quartararo, die het tussenklassement aanvoerde. Dat de voorsprong van de regerend wereldkampioen op de hoogst geklasseerde Ducati-coureur, Bagnaia dus, nog maar twee punten bedroeg, mocht een wonder worden genoemd. Want exact halverwege het seizoen bedroeg het verschil tussen de Fransman en de Italiaan maar liefst 91 punten (172 om 81).

Van alle dag

Teamorders zijn in de racerij van alle dag. Ze kunnen door de teamleiding worden opgelegd. Maar ze kunnen ook spontaan ontstaan. In de trend van ‘With a little help from my friends’, zoals Joe Cocker de beroemde song van Lennon & McCartney zo prachtig vertolkt. Daar kreeg ‘onze’ Hans Spaan 32 jaar geleden (1990) op Phillip Island mee te maken toen hij in zijn strijd om de 125cc-wereldtitel niet alleen Loris Capirossi moest zien te verslaan, maar ook diens Italiaanse hulptroepen. Spaan verloor het gevecht van de Italianen. En nog eerder, in 1968, met de onlangs op 83-jarige leeftijd overleden Phil Read in de hoofdrol. Hoewel Yamaha nagenoeg geen tegenstand in de 125cc- en 250cc-klasse had, bepaalde de teamleiding voor aanvang van het seizoen dat Read 125cc-wereldkampioen moest worden en Bill Ivy in de 250. Nadat Read in Brno al de 125cc-titel had veiliggesteld, moest de beslissing omtrent het kwartliterkampioenschap vallen in Monza. Hier lapte Read de eerder gemaakte afspraak aan zijn laars. Hij won namelijk niet alleen de race, maar ook de titel! Dat laatste gebeurde ook nog eens met miniem verschil. Want zowel netto (46) als bruto (52) hadden de twee Engelsen evenveel punten. Dus was de totaaltijd van de vier races waarin beide Yamaha-coureurs aan de finish waren gekomen beslissend. En die viel in het voordeel van Read uit. Dat Yamaha met de uitkomst niet blij wasn en Ivy niet langer zijn vriend was, daar zat Read niet mee….

Verstand gebruiken

Ook in Australië legde Ducati haar rijders geen stalorders op. De teamleiding ging er andermaal van uit, dat ‘hun’ coureurs hun verstand zouden gebruiken en rekening met de belangen van het merk (en tegelijkertijd die van Pecco Bagnaia) zouden houden. Mocht er gewonnen kunnen worden of een podiumplaats kunnen worden behaald, dan was iedere Ducati-coureur vrij om dat te doen. Daar was natuurlijk Jack Miller heel blij mee, want de Australiër wilde maar al te graag zijn thuisrace winnen. Hij leek daar alle kans toe te hebben tot hij in de negende ronde in de dag ervoor naar hem vernoemde ‘Miller Corner’ door een te laat remmende Alex Márquez onderuit werd gereden. Zo werd Miller, die even daarvoor nog ‘gewoon’ in duel met teamgenoot Bagnaia was geweest, niet alleen kansloos voor de zege, maar verspeelde hij ook al zijn kansen op de wereldtitel.

MotoGP Japan en Thailand: titelstrijd is weer wijd open

Wat het laatste betreft, ook Fabio Quartararo’s kansen daarop werden op Phillip Island een stuk kleiner. Andermaal werd de regerend wereldkampioen door de hevige concurrentie gedwongen om zijn Yamaha te ‘overrijden’. Eerst resulteerde dit in een remfout waardoor hij terugviel naar de 22^e plaats. Vervolgens ging Quartararo nogmaals in de fout waarna hij zichzelf en zijn Yamaha terugvond in de grindbak. Na Assen, Aragón en Buriram dus opnieuw nul punten voor de Fransman. En dat terwijl Bagnaia zich in deze race in de kopgroep bevond. Maar de titelkandidaat was niet de enige die dat deed. Dat gold ook voor Jorge Martin (polesetter en leider in de eerste helft van de race), Marc Márquez (die als enige voor de zachte achterband had gekozen), Marco Bezzecchi en .… Alex Rins! En die laatste was toch wel een verrassing. Zeker omdat hij van de tiende startplaats moest vertrekken. De Suzuki-coureur had het geluk dat vooraan het veld niet echt hard werd gereden, omdat iedereen zijn banden wilde sparen. Ondanks het feit dat hij van zijn team had doorgekregen dat Quartararo ‘KO’ was, ging Bagnaia de duels niet uit de weg en nestelde hij zich zelfs op kop van de onderling hevig knokkende groep. Hierbij kreeg de Ducati-troef geregeld rugdekking van zijn VR46-compaan, de opnieuw ijzersterk rijdende Marco Bezzecchi. Zoals verwacht moest de beslissing in de laatste ronde vallen. Terwijl Rins en Márquez tot het uitersten gingen met als doel de overwinning, koos Bagnaia voor de punten. Uiteindelijk was het Rins, die niet alleen zichzelf maar ook het tot stoppen gedwongen Suzuki-team een heel fraaie zege bezorgde. Márquez en Honda waren als tweede heel blij met eindelijk weer eens een podiumplaats. Daarna volgden maar liefst zes Ducati-coureurs. Maar wel met de belangrijkste voorop! Door zijn derde plaats nam Pecco Bagnaia de leiding in de titelstrijd over van de ongelukkige Fabio Quartararo. Het verschil tussen de twee bedraagt veertien punten. Maar Aleix Espargaró (Aprilia en kansloos negende in deze wedstrijd) en Enea Bastianini (die na een knappe inhaalrace en ondanks een kapotte airbag toch nog als vijfde werd afgevlagd) hebben in theorie ook nog kans op de titel.

Pecco Bagnaia kan bij de volgende grand prix in Maleisië de zo felbegeerde wereldtitel veilig stellen. Mocht dat niet gebeuren dan zal de Ducati-teamleiding voor de finale in Valencia ongetwijfeld wel stalorders uitvaardigen. Maar waarschijnlijk weten de betrokken coureurs zelf wel wat ze wel of niet moeten doen. Met als motto ‘With a little help from my (Ducati)friends’!

MotoGP Australië in cijfers

1989

het eerste jaar dat er in Australië een grand prix werd verreden.

9

jaar stond de absoluut snelste ronde op Phillip Island op naam van Jorge Lorenzo. Op een Yamaha reed de Spanjaard in 2013 een tijd van 1.27,899 minuut.

1.27,767

minuut. De nieuwe absoluut snelste ronde op Phillip Island gereden door Jorge Martin (Ducati).

0,884

seconde. Het verschil tussen winnaar Alex Rins en nummer zeven, Jorge Martin, in de MotoGP-race.

Quotes