Op 7 april j.l. overleed Pat Hennen. Hij was niet alleen de eerste Amerikaanse coureur, die een volledig Grand Prix-seizoen afwerkte, maar ook de eerste Amerikaan die een GP wist te winnen. De sympathieke vrijbuiter deed dat op 1 augustus 1976 in het Finse Imatra. Helaas maakte twee jaar later een crash op het eiland Man niet alleen abrupt een einde aan zijn veelbelovende racecarrière, maar raakte hij ook voor de rest van zijn leven gehandicapt.
De hoogte- en dieptepunten van Molenaar Racing in de Grands Prix
In 1976 maakte het Grand Prix-rennerskwartier kennis met twee nieuwkomers. Het waren twee joviale jonge Amerikanen, die na eerder met de nodige successen in hun thuisland, Australië en Nieuw-Zeeland te hebben geracet, hun geluk in de GP’s gingen beproeven. Daarmee waren zij de eerste twee Amerikanen, die om dit te kunnen gaan doen, de grote plas waren overgestoken. Het betrof de gebroeders Pat en Chip Hennen. De eerste, die coureur was, werd op 27 april 1953 te Phoenix, Arizona, geboren. Zijn broer Chip trad als monteur en mannetje-van-alles op. Het tweetal, dat later een trio werd omdat er een monteur bij kwam, trok in een bestelbusje dwars door Europa van circuit naar circuit. In dat busje werd ook een gloednieuwe Suzuki RG500-viercilinder productieracer vervoerd. Net zoals voor heel veel andere privécoureurs, waaronder de Nederlandse toppers Marcel Ankoné, Boet van Dulmen en Wil Hartog, was dit in die tijd DE machine die je moest hebben. Voor de Hennens was het ‘Continental Circus’, zoals de groep ‘broodrijders’ werd genoemd, één groot avontuur. Zeker als Amerikanen. Ze genoten er elke minuut van en door hun open opstelling kregen ze al snel de nodige fans en zo ook hulp aangeboden. Ze verbleven geregeld in Nederland en er werd onder andere meegedaan aan de fameuze Raalte Races. Maar het grote doel was natuurlijk om te schitteren in de GP’s.
Niet zomaar een coureur
Dat Hennen niet zomaar een coureur was, was gezien de successen die hij op andere continenten had geboekt bekend. Maar het was zeker niet verwacht, dat hij na een vijfde plaats in Mugello tijdens de TT van Assen tweede achter Suzuki-fabrieksrijder Barry Sheene zou worden. Daarmee was het eerste GP-podium van een Amerikaanse coureur in het WK-wegrace een feit. Dat werd drie races later zelfs de eerste GP-zege voor een Amerikaan, want op het beruchte stratencircuit van Imatra won Hennen de GP van Finland. Die overwinning kwam heel onverwachts. Zeker voor de organisatoren, want bij de huldiging kon niet het Amerikaanse volkslied ten gehore worden gebracht, omdat de plaat of het bandje niet aanwezig was. In ieder geval was er nu helemaal geschiedenis geschreven! Achter de Engelsman Barry Sheene en de Fin Teuvo Länsivuori eindigde Pat Hennen in zijn debuutseizoen zelfs als derde in het 500cc-wereldkampioenschap. De prestaties van de Amerikaanse pionier bleven niet onopgemerkt. Al helemaal niet bij Heron Suzuki dat als het fabrieksteam van het Japanse merk gold. Zo werd Hennen voor 1977 in de Engelse stal de tweede man naast Sheene. ‘Number 7’ was op dat moment sterker dan ooit en prolongeerde zijn titel. Hoewel Hennen vijf podiumplaatsen scoorde, stond hij toch duidelijk in de schaduw van zijn ploeggenoot. De winst in de laatste GP van het seizoen, die van Groot-Brittannië op Silverstone, maakte echter veel goed. In de eindstand werd hij andermaal derde. De tweede plaats was voor Steve Baker, die als tweede Amerikaan ook de overstap naar de GP’s had gemaakt. Maar dan als Yamaha-fabrieksrijder. In 1978 trad er nog eentje in de voetsporen van Hennen. En dat was niet zomaar iemand. Want het ging om ‘King Kenny’ Roberts, die als sterkste USA-rijder gold. Vanaf dat moment ontwikkelde zich een driestrijd om de 500cc-titel tussen Roberts, Hennen en Sheene. De verhouding tussen de twee Suzuki-coureurs werd er niet beter op, omdat laatstgenoemde de Amerikaan steeds meer als een bedreiging zag. Terecht. Want tijdens diverse races op Engelse bodem was Sheene al door Hennen verslagen. Daarbij kwam nog dat na vijf van de elf te verrijden GP’s dat seizoen Roberts in de titelstrijd de leiding had met 57 punten. Hennen stond door één zege (in Spanje) en drie tweede plaatsen tweede met 51 punten voor Sheene met 47 punten.
Noodlot
Maar voor Hennen sloeg vervolgens het noodlot toe. Hoewel de TT-races op Man niet meer voor het WK meetelden, waren ze voor Suzuki GB uit commercieel oogpunt heel belangrijk. Barry Sheene wilde vanwege veiligheidsoverwegingen niet meer op Man rijden. Hennen wilde dat ook niet. Maar manager Maurice Knight oefende zoveel druk op de Amerikaan uit, dat hij dat toch maar deed. In de laatste ronde van de Senior-race was Hennen in fel duel om de eerste plaats gewikkeld met Tom Herron tot hij een stoeprand raakte en zwaar ten val kwam. De Amerikaanse Suzuki-rijder liep bij de val ernstig hersenletsel op en lag elf weken in coma. Nadat hij daaruit was ontwaakt, volgde een lange periode van revalidatie. Maar hij zou nooit meer de oude worden. Motorracen was natuurlijk onmogelijk geworden, maar uiteindelijk was Hennen toch weer in staat om een enigszins ‘normaal’ leven te leiden. Na het ongeluk werden zijn Heron Suzuki’s voor de rest van het seizoen beschikbaar gesteld aan Wil Hartog, die er onder andere de GP’s van België en Finland mee wist te winnen. Al met al werd niet Pat Hennen maar Kenny Roberts in 1978 de eerste Amerikaanse 500cc-wereldkampioen. In 2007 werd Hennen opgenomen in de AMA Motorcycle Hall of Fame. Een vorm van erkenning die hem als voormalig topcoureur en vooral als mens duidelijk goed deed. Uiteindelijk zouden niet alleen Steve Baker en Kenny Roberts sr. zijn voorbeeld volgen. Maar ook USA-toppers als Mike Baldwin, Randy Mamola, Eddie Lawson, Freddie Spencer, Kevin Schwantz, Wayne Rainey, John Kocinski, Kenny Roberts jr., Colin Edwards en Nicky Hayden.
Helaas werd er in 2022 bij Pat Hennen longkanker geconstateerd. Een ziekte waar hij dan onlangs op zeventigjarige leeftijd aan is overleden.
Foto’s: Henk Keulemans
