Harley-Davidson 2020 motoren getest

In 2018 maakten Harley-Davidson het ‘More Roads to Harley-Davidson’-project wereldkundig. Honderd nieuwe modellen in tien jaar om een meer gevarieerde klantenkring op te bouwen rond het merk. Inmiddels zijn we twee jaar en twintig modellen op weg. Tijd voor een rijtest om de gekozen koers te beoordelen!

Wie een groot imperium bouwt, weet dat de beste manier om het volk aan je te binden is door ze één te maken met je rijk. Door ze aansluiting te bieden. De Romeinen hadden dit tweeduizend jaar geleden al door. Zij bouwden daarom wegen vanuit Rome die zich daarna vertakten in een enorm wegennet verspreid over heel centraal Europa. Zo konden mensen van ver gemakkelijk in Rome komen en andersom konden de Romeinen hun cultuur verspreiden en handel bedrijven. Het bleek een erg goed werkend concept. Zo goed zelfs dat Harley-Davidson er op haar eigen manier nu dankbaar gebruik van maakt. Twee jaar geleden nam het hoofdkantoor in Milwaukee een rigoureuze beslissing. Over de hele wereld – maar in het bijzonder in de Verenigde Staten – vlakten de verkoopcijfers af of zelfs te dalen. Harley herkende het probleem als substantieel, deed veelvuldig marktonderzoek en besloot dat het tijd was om een nieuwe koers te kiezen. De bestaande ‘wegen’ naar het merk bleken namelijk niet meer in staat om aansluiting te bieden tussen klant en fabrikant.

Nieuwe wegen waren er dus volgens Harley nodig om het tij te keren. Daarom werd het ‘More Roads to Harley-Davidson’-project in het leven geroepen met daarin geformuleerd wat de toekomstvisie is en ook – erg duidelijk – de weg ernaartoe. Zo wil de motorfabrikant haar dealernetwerk uitbreiden en zich anders gaan profileren om de Harley-beleving bij de rijder nog verder te versterken. Maar de spil in dit alles is nieuwe en vooral andere modellen produceren. Dat een dergelijke diepgaande koerswijziging tijd kost, mag duidelijk zijn.

More Roads

Toch ligt Harley – we zijn twee jaar onderweg – goed op schema om honderd nieuwe modellen in tien jaar te produceren. Er zijn namelijk al twintig nieuwe modellen gepresenteerd. Denk hierbij overigens niet dat het stuk voor stuk op zichzelf staande modellen zijn. Er wordt veelal gewerkt vanuit de verschillende platformen. In Spanje kunnen we bijvoorbeeld rijden met vijf van de modellen die in de afgelopen twee jaar zijn toegevoegd aan de softail-lijn. Een ideale manier om eens aan den lijve te ondervinden in hoeverre de nieuwe toekomstvisie van Harley-Davidson invloed heeft gehad op de nieuwere modellen. Zijn het nog wel Harley’s na zo’n op het oog ingrijpende koersverandering? Om daar achter te komen zoeken wij tijdens de Triple S Scramble de wegen op in de binnenlanden boven Malaga.

Zachtaardige beulen

De softail-modellen zijn een uitermate goed voorbeeld van de eerdere imagoverandering die Harley-Davidson al in de jaren tachtig heeft doorgemaakt. De modellen moesten lijken op de bekende hardtail-modellen maar hadden onderhuids één trucje: achtervering. De geharde Harley-rijders van toen waren verknocht aan hun onafgeveerde hardtails, maar voor de wat oudere rijders was een beetje vering toch ook wel erg prettig. Maar je mocht het niet zien, bang als ze waren om als watje versleten te worden. Harley loste het op door de achtervering heel netjes weg te werken. Niemand die het zag. Wat overbleef waren beul-achtige motoren vol chroom en met het klassieke uiterlijk van een Harley-Davidson: groot en overweldigend.

Om dat imago wat bij te stellen heeft het merk nu een aantal softails gebouwd die juist motorrijders aanspreken die niet perse voor dat bekende uiterlijk vallen. Neem de Fat Bob bijvoorbeeld. Breed stuur, voetjes naar voren en een eigenzinnige koplamp met ledverlichting. In alles voelt het als een Harley door bijvoorbeeld het forse blok dat tussen je benen stampt, maar in niets lijkt het op iets wat we al jaren van ze kennen. Het rammelt of trilt nagenoeg niet meer, de versnellingsbak werkt vloeiend en de vering laat niets meer te wensen over. Had ik al gezegd dat het zich een beetje laat rijden als een streetfighter, doordat je flink kan werken met dat brede stuur? Gaaf toch, zoiets had Harley-Davidson nog niet. Aan de andere kant heb je in de reishoek de Sport Glide. Die heeft zijkoffers voor wat bagage, maar biedt een sportieve zithouding en voor een Harley-Davidson grote hellingshoeken. Wie had verwacht dat ooit uit de fabrieken in Milwaukee te zien rollen? Zachtaardige beulen van machines. En ja, ik gebruik het woord beulen, want met de keuze uit het 107 of 114 kubieke inch V-twinblok is er aan koppel en vermogen nooit een tekort.

Voor ieder wat wils

Naast het al genoemde duo komen ook de Low Rider S en de traditionelere Street Bob en Heritage Classic voorbij. Die laatste twee bewijzen dat Harley niet alleen maar bezig is om nieuwe mensen aan te spreken, maar ook aan de huidige klantenkring denkt. Logisch natuurlijk, want Harley wil die klanten wel behouden. Wat aan die drie modellen opvalt, is dat ondanks het uitwisselbare  rijwielgedeelte en motorblok de rijervaring per model toch echt duidelijk verschilt. Wat de doorslag moet geven, zijn uiterlijk en zithouding. En het budget is natuurlijk ook een factor. Het is niet meer zo dat Harley-Davidson één model maakt en daarmee basta. Nee, ‘one size fits all’ heeft duidelijk plaats gemaakt voor ‘one brand fits all’. Voor nagenoeg iedere rijstijl, budget of smaak staat een softail klaar. Binnen acht jaar zal dat ook voor de andere platformen gelden.

Het wegennet waaraan de Romeinen vanaf zo’n 312 voor Christus bouwden, werden tot honderd jaar geleden nog steeds gebruikt. Dat kwam omdat de wegen linea recta van plaats naar plaats simpelweg de snelste route boden, maar ook omdat ze technisch gezien superieur waren aangelegd. Daardoor konden nieuwere wegen bijna 2.000 jaar later er vaak nog niet aan tippen. Of we over 2.000 jaar nog steeds rijden op modellen van Harley-Davidson? Dat zal het merk vast hopen. De basis voor de toekomst is in ieder geval gelegd, zeker als je daarbij ook LiveWire betrekt. Deze volledige elektrische motorfiets is op zijn zachtst gezegd baanbrekend en zorgt ervoor dat Harley-Davidson tegengas kan geven voor het ouderwetse ‘gas guzzler’-imago, een gevoel dat onder motorrijders niet onderschat moet worden. En hoewel het gros van de verkopen in de nabije toekomst zal gaan zitten in modellen zoals die nieuwe softails, is er wel duidelijk een statement gemaakt met de LiveWire: voor elk wat wils. En later dit jaar wordt nog gretiger aan het gashendel gedraaid als de Bronx en Pan America het levenslicht zullen zien. Dat zijn respectievelijk een 975cc-naked/roadster en een 1250cc-allroad. Vooral die Pan America neemt het idee van meer wegen creëren erg letterlijk doordat de focus deels op offroad-gebruik ligt.

Testredacteur: Tom van Appeldoorn | Fotografie: Harley-Davidson