Op dinsdag 3 december vond de 2024-editie van ‘Campioni in Festa’ plaats in Hal 29 van Bologna Fiere, een evenement dat de afgelopen drie seizoenen een belangrijk moment is geworden in Ducati’s sportieve geschiedenis.
Campioni in Festa is een speciaal evenement dat is opgezet om de passie voor motorsport te delen met de regio, de fans, de leden van de Ducati Official Club en alle motorrijders. Dit jaar waren er veertien toprijders aanwezig, samen goed voor meer dan twintig wereldtitels.
Gratis evenement
Het evenement, dat gratis toegankelijk was, begon met een exclusieve party voor Ducati-medewerkers om het succesvolle jaar te vieren. Het publiek werd vermaakt met een concert van de Ducati Band, opgericht door medewerkers, waaronder de huidige Technisch Directeur Davide Barana, en een optreden van de Italiaanse komiek Paolo Cevoli.
Barbara Pedrotti presenteerde de avond en nodigde de hoofdrolspelers van het raceseizoen 2024 uit op het podium. Claudio Domenicali, de CEO van Ducati, benadrukte het succes van het ‘Ducati-systeem’, dat zowel in de racerij als in de productie zijn waarde heeft bewezen.
De eerste spreker was Alessandro Lupino, winnaar van de Italiaanse MX1-titel, die Ducati’s nieuwe MX-hoofdstuk opende. Hij werd vergezeld door de negenvoudige wereldkampioen Tony Cairoli en andere teamleden, die spraken over de toekomst en de uitdagingen in het MX Wereldkampioenschap 2025.
Aandacht ging ook uit naar Ducati’s prestaties in de wereldkampioenschappen voor productiemotoren, met Marco Zambenedetti en rijders zoals Álvaro Bautista, Nicolò Bulega en Adrián Huertas op het podium. Huertas, de nieuwe WorldSSP-kampioen, bedankte het publiek voor de steun.
Het MotoGP-gedeelte begon met uitnodigingen voor teamleiders en rijders. Luigi Dall’Igna, Algemeen Directeur van Ducati Corse, sprak zijn dank uit aan Paolo Campinoti van Pramac Racing, met wie een samenwerking van twintig jaar werd afgesloten met het winnen van titels.
Fantastic Four
De avond culmineerde in de presentatie van de ‘Fantastic Four’ Ducatirijders, die het publiek vermaakten met discussies en hun ervaringen deelden na een seizoen met negentien overwinningen uit twintig races.
De avond eindigde met een daverend applaus, een teken van trots en passie binnen de Ducatista-gemeenschap. Het evenement bevestigde opnieuw de uitmuntendheid en geest van samenwerking van Ducati.
Daarnaast was LEGO aanwezig om het succesvolle raceseizoen te vieren, met de onthulling van de nieuwe Lego Technic Panigale V4 S-set. LEGO presenteerde een 1:2 schaalmodel van de Panigale V4S en bood deelnemers de kans om samen een werk te creëren met het logo van Borgo Panigale van LEGO-blokken.
Iedereen kent wel iemand die lijdt aan die vreselijke ziekte kanker. Maar het is nog net even erger als het kinderen betreft. Voor die kinderen zetten Arno en Minko zich in. Niet met een collectebus, maar op een manier die menig motorrijder zal aanspreken. Namelijk verkleed als kerstman in een groep een mooie route rijden.
Het maakt de weg even een stuk leuker, levert veel positieve reacties op én veel aandacht voor het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie. Want uiteindelijk is het doel om onder de noemer Santa Máxima geld op te halen voor dat belangrijke centrum.
In aflevering 137 van De Motor Podcast vertellen ze over hun bijzondere actie en leggen ze uit hoe je als motorrijder ook in actie kunt komen op 14 december 2024. Want je kunt doneren, maar er is ook nog ruimte om verkleed mee te rijden. Volgens Arno en Minko is dat absoluut een rit die je nooit meer zult vergeten door alle hartverwarmende reacties.
Verder het laatste nieuws over MOTORbeurs Utrecht 2025 waar De Motor Podcast natuurlijk weer met een mobiele studio aanwezig zal zijn om gepassioneerde verhalen op te nemen. Ook wordt er stilgestaan bij de Dutch 1000, een monstertocht van 1000 kilometer over de mooiste Nederlandse wegen.
Luisteren naar De Motor Podcast is helemaal gratis en kun je doen via elke podcast-app zoals Spotify of de andere platformen. Er verschijnt elke 2 weken een nieuwe aflevering.
Nee, het hoeft niet altijd een epische reis te zijn als je naar Amerika gaat om dat ultieme gevoel van vrijheid te beleven. Het kan ook kleiner, fijner, minder voor de hand liggend en toch hyper Amerikaans. Hans Avontuur huurde een bijna twintig jaar oude Harley bij local Michael en reed over water. Bij wijze van spreken dan.
Om een lang verhaal kort te maken. In de aanloop naar deze reis door North Carolina ging van alles mis. En ik had een hele andere route in mijn hoofd. Maar uiteindelijk leidde een motorrijdersplatform me naar de eilandengroep Outer Banks en naar Michael, een motorrijder met een bijna twintig jaar oude Harley-Davidson Electra Glide Ultra Classic. Eén probleem: Michael zat in El Salvador.
Net als ik me neerleg bij de wet van Murphy, piept mijn telefoon. Bericht van Michael. Hij had waarschijnlijk wel een oplossing. De Harley stond afgedekt met een zeiltje onder het balkon van zijn huis. Het zadel lag eraf en de accu hing aan een druppelaar. Als ik dat allemaal zelf in elkaar kon schroeven was ik ‘good to go’. En de sleutels dan? ‘Oh, die zitten gewoon in de topkoffer.’ Gereedschap? ‘Dat ligt in de garage en die is open.’
Het is de relaxte manier van leven die in Amerika gelijk staat aan de sfeer van de Outer Banks of OBX, zoals ze het zelf graag afkorten. Het is een soort XXXL-formaat Waddenzee. Maar dan in een exotische variant met pelikanen, zand in de straten, houten huizen, stranden waar je met een 4×4 gewoon overheen kunt rijden, houten pieren, huizen die letterlijk in zee staan en een uitgestrekt netwerk van gigantische bruggen die de eilanden en schiereilanden met elkaar verbinden.
Ondertussen heb ik het zadel er terug opgezet, de druppelaar gedemonteerd en ja hoor, het contact werkt. Druk op de knop en pa, pa, pa, pa, pa, pa! De Harley uit 2006 – met 100-jarig HD logo op de tank – loopt als een zonnetje. Voor de zekerheid check ik de meters van de batterij, oliepeil en brandstofvoorraad. Alles dik in orde. Net als de remmen en de banden.
Niet veel later glijd ik door het verkeer van Kitty Hawk, een uitgestrekt dorp zoals er in OBX meer van zijn. Een handvol oorspronkelijke huizen en de rest is er later allemaal bijgebouwd, inclusief een heleboel prachtige vakantiewoningen. Steeds volgens dezelfde opbouw: zee, strand, duinen, vakantiehuizen, doorgaande weg en een strook met winkels, restaurants en bedrijven.
Kitty Hawk. Bij de opletters gaat er een belletje rinkelen. Ja? Nee? Op deze plek schreven de broers Wilbur en Orville Wright in december 1903 geschiedenis. Ze maakten de eerste geslaagde vlucht met een gemotoriseerd vliegtuigje, de Flyer. Het wonder duurde twaalf seconden en ging 37 meter ver.
De keuze was niet zomaar op Kitty Hawk gevallen. Ze wilden onder meer wind, zand en een afgelegen plek zonder pottenkijkers. Hun succes was het gevolg van passie, kennis en volharding. Iets dat Amerikanen graag als een soort mantra van de natie zien. Geen wonder dat er een enorm memorial is ingericht met onder meer een reusachtig monument, stenen die de vier vluchten van 17 december 1903 markeren en een informatief bezoekerscentrum met kopie van de Flyer.
1 van 9
Over de US12 tussen het zand door.
Life-Saving Stations werden gebouwd om drenkelingen te redden.
Wonen op de eerste rij.
Beachhouses in Rodanthe dreigen in zee te verdwijnen.
Uit de film Nights in Rodanthe.
Avondsfeertje tussen de duinen.
Kunstmatige duinen om de wegen te beschermen.
Achter de eilanden liggen de lagunes.
Motel aan zee.
Burgeroorlog
Ik start de Harley en vervolg mijn reis, die voorbij Nags Head van sfeer verandert. De levendigheid maakt plaats voor rust en natuur. De weg gaat langs de zwart-wit gestreepte vuurtoren van Bodie Island uit 1872, gebouwd omdat er te veel schepen zonken rondom de eilanden en zandbanken. De twee eerdere vuurtorens op deze plek hebben beide maar kort overeind gestaan. De eerste was verkeerd gebouwd, de tweede is tijdens de Burgeroorlog opgeblazen.
De weg wordt leger en leger. Zand waait over het asfalt. Ik passeer een eerste brug, gevolgd door een hele grote tweede. Het voelt als rijden over water van Bodie Island naar Pea Island, lekker spelen met de rake klappen van de V-twin. Ik betrap mezelf erop dat ik het Twin Cam 88 blok veel karakter vind hebben, terwijl ik het bij de introductie destijds juist te glad vond… Bovendien maakt hij een mooi vol geluid.
De Outer Banks bevinden zich voor de kust van North Carolina, in het dampende zuiden van Amerika. Daar is het toch al vaak zo lekker rijden over de zogenaamde byways, de kleinere wegen. En overal ligt de geschiedenis voor het oprapen. Van de Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Engelsen via het slavernijverleden en de Amerikaanse Burgeroorlog naar een maatschappij waarin zwart en wit verplicht gescheiden waren. De Civil Rights Trail – zoek maar eens op – vertelt het verhaal van helden en gebeurtenissen die hebben bijgedragen aan de uiteindelijke gelijkheid.
Dat dit een lange lastige weg is geweest, blijkt ook op Pea Island. Daar stond het Pea Island Life-Saving Station. Deze had in 1875 als eerste in Amerika een volledig zwarte bemanning. Met Richard Etheridge als hoogste in rang, de keeper. Daar was niet iedereen het mee eens, want vijf maanden na zijn benoeming werd het station platgebrand… Etheridge en zijn crew lieten zich niet verjagen en maakten later naam door alle opvarenden van een schip te redden, terwijl de storm dat eigenlijk onmogelijk maakte. Een wonder.
Met de Harley in de vijfde versnelling, gaat het rustig over het smalle eiland dat tussen de oceaan en het vasteland ligt. Als ik in de spiegels kijk, of voor me, zie ik een bijna eindeloze weg met rechts struiken en links het witte zand van de duinen. Ik rijd naar Rodanthe, bekend van de film met Richard Gere en Diane Lane. Die doorstaan een zware storm in een houten huis op het strand. Hollywood hè, huis half in zee, ja, ja. Maar als ik even later een kijkje over de duinen neem, staan daar inderdaad huizen op hoge palen in het water.
Blijkt overigens niet helemaal vrijwillig te zijn. De huizen zijn ooit als strandhuis gebouwd, maar door klimaatverandering en erosie staan ze inmiddels in de branding. Met alle gevolgen van dien. Er zijn er dit jaar al drie in de golven verdwenen…
De vuurtoren van Bodie uit de 19de eeuw.
Geboorteplek van Pepsi Cola
Ik wil naar Hatteras, het vertrekpunt van de gratis ferry naar Ocracoke Island en door naar Cedar Island dat met een brug aan het vasteland ligt. Dit is toch een beetje het einde van de wereld gevoel. Bij de ferryterminal ligt het wrakkenmuseum dat gesloten is. Op een plaquette lees ik dat hier tijdens de Burgeroorlog ook Hotel de Afrique lag, een eenvoudig huis waar gevluchte slaven onderdak kregen en vrij waren.
Vergis je niet in de binnenwateren van de Outer Banks, zoals de Albemarle Sound en Pamlico Sound. Ook die zijn XXL. Geen Waddenzee. Op het vasteland van North Carolina wacht een andere wereld. De eilanden ademen vakantie en een welgesteld Amerika. Op het platteland ligt dat anders. Hier wordt hard gewerkt. Ik cruise door eindeloos akkerland vol katoen, maïs, kool en alles dat er verder wil groeien en bloeien.
De ene gemeenschap is levendig, de andere getekend door het leven. Opvallend hoeveel houten huizen en trailers er verlaten bij liggen. De bewoners vertrokken naar een plek met meer mogelijkheden of toekomst, stel ik me zo voor.
In het sfeervolle stadje New Bern is een boerenmarkt gaande. Het is er druk en gezellig. Ik vind er goede koffie. Eindelijk. Ondanks de opmars van Starbucks blijkt dit buiten de grote steden nog altijd een uitdaging. Het plaatsje geniet enige bekendheid omdat apotheker Caleb Bradham hier in de jaren negentig van de negentiende eeuw een recept bedacht voor een drankje tegen maagpijn. Deze Brad Drink ging even later als Pepsi Cola de wereld in.
Via Washington NC en Belhaven rijd ik richting de bruggen van de Outer Banks. Niet over de meest voor de hand liggende route, maar dwars door het lege land. Heerlijk om het doodgewone Amerika aan me voorbij te zien trekken. Het geeft deze reis een mooie mix van overweldigend bijzonder landschap en het alledaagse Amerika, dat voor ons bezoekers bijzonder is. De slogans, de borden, diners, lege wegen en verlaten tankstations die een tweede leven hebben als dorpswinkel of vintageshop.
Op Roanoke Island stop ik bij de Lost Colony. In 1585 werden hier tussen 112 en 121 – hierover is onduidelijkheid – Engelse kolonisten aan land gezet. Ze zouden een voorpost gaan vormen voor nieuwkomers, de eerste permanente Engelse nederzetting in Noord-Amerika. Toen vijf jaar later een nieuwe expeditie arriveerde, was de kolonie verlaten. Niemand meer te vinden. Ziekte, verveling, reislust of oorlog met de oorspronkelijke bewoners? Tot op heden zijn de antwoorden niet gevonden.
Het past bij de talrijke historische verhalen die de Outer Banks bijzonder maken. Hoewel de rauwe werkelijkheid van het vasteland me bevalt om doorheen te rijden, is het heerlijk om de bruggen weer over te steken naar de relaxte eilanden voor de kust. Een groot deel is dankzij bruggen en ferry’s aan elkaar te knopen voor een paar mooie dagen.
Terug in Kitty Hawk rijd ik nog een laatste ritje op en neer naar Corolla, de oude kern ademt de pioniersgeest van de negentiende eeuw. De weg eindigt in het zand. Op het strand en in de duinen leven wilde paarden, afstammelingen van de Spaanse volbloedpaarden die door vroege ontdekkingsreizigers zijn achtergelaten. Het mulle zand is geen terrein voor de Harley, dus draai ik om en blijf op de verharde weg. De tweecilinder klapt tevreden. Pa, pa, pa, pa, pa, pa, pa. Bij het inleveren van de motor heeft Michael, inmiddels terug uit El Salvador, nog een verrassing. Zijn garage is een soort Triumph-museum met verschillende opgeknapte fietsen en enkele projecten. Of ze allemaal lopen? Michael is bijna beledigd. Hij gaat in het zadel zitten, trapt de kickstarter één keer aan en de Engelse machine laat zich horen. ‘Oh, I love that sound.’
1 van 11
Even het zand uit het gezicht wrijven.
Muurschildering in Cape Hatteras.
De weg staat regelmatig onder water.
Door een tunnel van eiken met Spaans mos.
Hier maakten de gebroeders Wright hun eerste gemotoriseerde vlucht.
De broers worden met een nationaal monument geëerd.
De apotheek waar Pepsi Cola is geboren.
Kunstwerk dat de eerste vlucht van de broers Wright in beeld brengt.
Avondlicht op de Outer Banks.
Zonsondergang bij Bodie Lighthouse.
Verhuurder Michael is ook verzamelaar en restaurateur.
Foto’s: Hans Avontuur
Praktische info
De reis De Outer Banks liggen op anderhalf tot twee uur rijden vanaf de luchthaven van Norfolk. Vliegen naar Washington DC kan ook. Dan maak je er een wat langere trip van door Virginia en North Carolina. Het voordeel is dat je in Washington meer verhuuropties hebt. Onder meer bij Eagle Rider, de grote verhuurder van Harleys.
Motor huren Michael verhuurt twee motoren via het platform riders-share.com, een soort Airbnb voor motoren. Beetje opletten met de prijzen. De eerste tarieven die in beeld komen zijn exclusief verzekering, wegenwacht en servicekosten. Er komt minstens eenzelfde bedrag bij. Prijzen zijn ook vaak afhankelijk van periode en aantal dagen huur. De Harley van Michael begint bij zo’n 170 euro per dag (minder bij langere verhuur; alles inclusief). riders-share.com
Accommodatie In Outer Banks is tal van accommodatie beschikbaar. Van basic motels tot sfeervolle inns zoals The Tar Heel Motel in Nags Head of de Corolla Village Inn in Corolla. Prijzen variëren afhankelijk van reisperiode.
We wisten al dat de Ténéré 700 in staat is om de wereld rond te rijden, de hoogste passen te overwinnen, de zwaarste en meest competitieve rally’s te winnen en zelfs te presteren op motocrossbanen, evenals bij trial en enduro.
Maar waarom daar stoppen? Een gebied dat met de Ténéré tot nu toe niet verkend is, is Freestyle motocross, en zeker niet een van de moeilijkste trucs: de backflip!
Tot vandaag was een backflip een prestatie die nog nooit eerder op een Ténéré was uitgevoerd en is het vooral moeilijk vanwege de grootte van de motor, die bijna twee keer zo groot is als de motocrossmotoren die je normaal gesproken in FMX tegenkomt.
Ervaren rijder Jérémy Rouanet nam de uitdaging aan. Met een Ténéré 700, zorgvuldig voorbereid in de werkplaatsen van het Ténéré Yamaha Rally Team, uitgerust met verschillende GYTR-accessoires en een Akrapovič-uitlaat, kon Rouanet de backflip na slechts enkele weken training perfecteren!
Het TT Circuit Assen is momenteel niet van plan om de Formule 1 te verwelkomen, nu bekend is geworden dat de Grand Prix van Nederland na 2026 Zandvoort zal verlaten. De organisatie richt zich in plaats daarvan op het honderdjarig bestaan van het circuit, dat volgend jaar gevierd zal worden. Een woordvoerder van het circuit stelde tegenover persbureau ANP: “We zijn hier helemaal niet mee bezig. Dit is nieuw voor ons, maar het speelt op dit moment geen rol in onze strategische planning.”
De organisatoren van de Grand Prix van Nederland maakten onlangs bekend dat de Formule 1-race nog twee keer in Zandvoort zal plaatsvinden, waarna het evenement stopt. De terugkeer van de Formule 1 naar Zandvoort in 2021 markeerde het einde van een lange afwezigheid van 36 jaar, maar het lijkt erop dat het avontuur binnenkort ten einde komt.
Het TT Circuit Assen kijkt “met veel respect” naar de organisatie van de GP in Zandvoort. De woordvoerder benadrukte dat de organisatie van een Formule 1-race geen gemakkelijke taak is: “Er komt veel geld bij kijken en er is een aanzienlijk bedrijfsrisico.” Dit onderstreept de complexiteit en de uitdagingen die gepaard gaan met het organiseren van een evenement van dit kaliber.
Hoewel het circuit aangeeft dat ze geen plannen hebben voor de Formule 1, is er een zekere teleurstelling over het feit dat de autosport in Nederland na zes jaar in Zandvoort eindigt. “Ze hebben een weloverwogen besluit genomen op basis van ervaring. Daar hebben we ook respect voor,” aldus de woordvoerder.
Krämer Motorcycles heeft onlangs een opzienbarende nieuwe motorfiets geïntroduceerd: de Krämer GP2-890 XX. Deze exclusieve nakedbike is ontworpen voor het circuit en zal vanaf de lente van 2025 beschikbaar zijn voor diegenen die de nodige flappen hebben. Met een prijskaartje van maar liefst 50.000 dollar (ongeveer 47.566 euro) mikt Krämer op een selecte groep motorliefhebbers.
Technische specificaties
De GP2-890 XX is uitgerust met een 889cc paralleltwinmotor afkomstig uit de KTM 890 Duke R. De motor levert maar liefst 136,1 pk en 100 Nm koppel, wat resulteert in een indrukwekkende prestatie. Wat deze nakedbike echter echt bijzonder maakt, is het lage gewicht van slechts 140 kg, inclusief 16 liter brandstof. Dit is te danken aan het gebruik van hoogwaardige materialen, zoals koolstofvezel BST-velgen en carbon kuipwerk.
De motor is niet bedoeld voor de openbare weg; het nummerplaatje suggereert al dat de GP2-890 XX uitsluitend voor circuitgebruik is ontwikkeld. Jensen Beeler, CEO van Krämer Motorcycles USA, legt uit dat de toenemende populariteit van grote nakeds in de racing scene hen inspireerde om een hypernaked motorfiets specifiek voor het circuit te creëren. Met instelbare tractiecontrole en een pitlanebegrenzer, biedt de GP2-890 XX alles wat een racer nodig heeft.
Unieke machine
De Krämer GP2-890 XX is meer dan alleen een motor; het is een statement voor circuitrijders die op zoek zijn naar een unieke en krachtige machine. Met zijn combinatie van lichtgewicht constructie en indrukwekkende prestaties, belooft deze nakedbike een spannende toevoeging te worden aan de wereld van de motorsport.
Kawasaki presenteert voor het 2025-modeljaar nieuwe kleurvarianten voor de populaire Versys 650, een veelzijdige Adventure Tourer die bekendstaat om zijn uitstekende rijeigenschappen, comfort en geschiktheid voor diverse omstandigheden.
Motorrijders waarderen de Versys 650 vanwege de betrouwbare 649cc paralleltwinmotor, die zich kenmerkt door een soepele vermogensafgifte en een laag brandstofverbruik. Dit model is bovendien uitgerust met Kawasaki’s Traction Control systeem, lange veerwegen en 17-inch wielen. Door de nadruk te leggen op weggebruik in plaats van een combinatie met off-road mogelijkheden, biedt de Versys 650 de beste handling in zijn klasse.
De volwassen afmetingen, samen met een doordachte ergonomie, een eenvoudig verstelbaar windscherm en een comfortabel zadel voor zowel de rijder als de passagier, zorgen voor een optimale rijervaring. Ook de 21-liter brandstoftank en een breed scala aan optionele bagageopties dragen bij aan de gebruiksmogelijkheden.
De 2025 Versys 650 is nu verkrijgbaar bij officiële Kawasaki-dealers vanaf €8.999,- in de volgende nieuwe kleurstellingen:
Metallic Matte Graphenesteel Gray / Metallic Spark Black
Pearl Robotic White / Metallic Spark Black
Metallic Flat Spark Black / Metallic Spark Black
Voor rijders met een A2 (Code80) rijbewijs is er een 35kW-kit beschikbaar. Voor meer informatie kun je de Kawasaki-website raadplegen.
De 49cc-luchtgekoelde motorfiets (deels scooter, deels motorfiets!) was niet de eerste machine in de Super Cub-lijn, en ook niet de meest succesvolle. Die eer gaat naar de C100 Super Cub, die in 1958 debuteerde en de meest geproduceerde motorvoertuig in de wereldgeschiedenis werd — en dat zonder de miljoenen klonen mee te tellen.
Tierelier
Maar de C50, die in 1966 uitkwam, verkocht ook als een tierelier over de hele wereld, met name in Japan zelf en in de nabijgelegen ontwikkelingslanden in Zuidoost-Azië, waar de lage prijs en hoge betrouwbaarheid van de motorfiets een vitaal onderdeel van het transportsysteem vormden. Ironisch genoeg zijn het de qua pk’s matig presterende Super Cubs met hun beperkte vering die de lokale bevolking gebruikt op exact dezelfde wegen als de avontuurlijke reizigers op hun grote reis-enduro’s.
Een schandelijke afsluiting van de Super Cub, of een speelseafscheid? Zie hier de Hello Kitty-editie!
Er is nog steeds interesse in de Super Cub 50, maar Japanse emisiewetten betekenen dat de motorfiets binnenkort niet meer straatlegaal zal zijn op de thuismarkt. Daarom stopt Honda in de lente van 2025 met de productie, met twee versies: een Super Cub 50 Final Edition, gespoten in een retro blauwe kleurstelling zoals het origineel, en (hou je vast!) een Hello Kitty-editie!
De wielen en de lak zijn duidelijk anders, en je kunt Hello Kitty in de carrosserie zien gemodelleerd. Er zullen slechts 300 van deze motorfietsen worden gemaakt; Honda zegt dat het 2.000 Final Edition-machines zal produceren voordat de lijn volgende lente wordt gesloten.
Gecanceld
Is het verdrietig om Big Red deze kleine motorfiets te zien schrappen? Het is eerlijk gezegd moeilijk te geloven dat de kleine Super Cub zo lang heeft standgehouden met minder dan 4 pk. De verandering is onvermijdelijk; Honda is van plan over te stappen op elektrische motorfietsen, en dit is waarschijnlijk een van de eerste iconische machines die in de komende jaren worden gecanceld, nu ‘batterijgemotoriseerde’ motorfietsen de overhand krijgen.
Zijn zelf gebouwde longchopper ligt ‘Rasta’ Dirk Vanhelmondt evenzeer aan het hart, als de zon en de natuur. Vijfentwintig jaar lang liep hij met dreadlocks rond, terwijl hij frequent in de buurt van Harleys te vinden was. In die periode kreeg hij van zijn vrienden de welluidende naam ‘Bob Harley’.
In het dagelijks leven is Dirk mechanieker bij H-D Capital Brussels in Dilbeek. Dat weerhoudt hem er echter niet van om tijdens de vrije uurtjes ook nog een potje te sleutelen. Met zijn vorige project, een tot caféracer verbouwde Whiskykleurige Low Rider, stuurde hij in 2018 regelrecht de Bigtwin pagina’s binnen. “De machine werd vooral ingezet voor woon/werk verkeer en zodra hij afgeschreven was, heb ik hem te koop aangeboden”, verklaart hij. “Een Vlaamse motorrijder had er wel de interesse, maar niet het benodigde budget voor. In een wanhoopspoging om alsnog tot een deal te komen, stelde hij voor om zijn Softail Evolution uit 1993 met cash opleg, in te ruilen voor mijn Dyna. Daar had ik wel oren naar, want de machine was de ideale basis voor de verwezenlijking van de plannen die al 20 jaar in mijn kop lagen te sudderen. Het bouwen van een longchopper in Scandinavische stijl.”
1 van 8
Overtollig hartje
De nieuwe aanwinst werd volgens Dirk eerst nog een jaartje bestierd met ‘softe’ verbouwingen. “Je kent dat hé, een apehangertje en enkele bescheiden aanpassingen waarmee de motor toch enigszins naar mijn goesting stond. Ondertussen ging ik op swapmeets en tweedehands sites op jacht naar bruikbaar low budget spul. Toen mijn chef bij Capital zijn motor bij OIT in Nederland liet customizen, kon ik van hem een origineel FXSTC frame recupereren. Door het donorframe te verzagen zou ik de originele kader intact kunnen houden. Maar Chris Coomans, een bijzonder handige clubbroeder van MC Brotherhood, wilde het ongerepte frame ontzettend graag hebben. Hij stelde voor om het te ruilen voor een identiek, maar verhakkeld frame uit een afgebroken project. Na de ruil hebben we samen de geruïneerde kader in zijn goed uitgerust atelier met richttafel afgewerkt, conform de door mij opgegeven richtlijnen. Om aan de Scandinavische longchopper eigenschappen te voldoen moest de voorvork minstens 20 inch overstock hebben. Alles wat minder is, daar wordt in Zweden eens flink mee gelachen. Met een balhoofdhoek van 50 graden en zes inch stretch in de downtubes, kwam ik ongeveer uit waar ik wou zijn. Voor een goed sturende naloop moest ik met een 18 inch voorwiel, uitkomen tussen de ideale 10 a 15 cm. Dat zijn puzzelstukken die gaandeweg in elkaar passen. Het selfmade stuur was initieel een cadeautje voor de ‘bare-metal chopper’ van mijn echtgenote. Omdat ze het niet zo handig vond, heb ik het op mijn chopper gezet. Daarvoor moest ik wel eerst het gelaste hartje van tussen de buizen slijpen”, lacht hij.
Rastasymbolen
Dirk vertelt: “Eigenlijk heeft de motor geen naam, maar ‘Grasshopper’ vind ik wel leuk. Dat is een album van J.J. Cale, met een link naar rastamuziek. Over het tanklogo en de kleurstelling heb ik lang getwijfeld. Vooral omdat Harley-Davidson een groot deel van mijn leven uitmaakt. Het thema van de chopper wou ik absoluut linken aan mijn persoonlijkheid. Sinds mijn jeugdjaren ben ik onvoorwaardelijk aanhanger van de Rastafari filosofie en een roots-reggae liefhebber in hart en nieren. Dat maakte de keuze voor het tanklogo tamelijk evident: de ‘Lion Of Judah’ met bijhorend kroontje. Dat zijn bekende rastasymbolen die terug te vinden zijn op de vlag van Ethiopië, het enige Afrikaanse land dat nooit echt gekoloniseerd werd. Het Ankn-kruis op de sissy bar hoort bij de Egyptische mythologie en symboliseert leven of levenskracht. De zelfgeplooide inox buizen passend laten aansluiten op het voor een 240 band voorziene Breakout achterspatbord, was niet eenvoudig. Het spatbord heb ik middendoor geslepen, verlast, aangepast en aan de binnenkant verstevigd. Als ik mijn waterbestendige backpack van bootzeil tegen de sissy bar vastsjor, dan kan ik daar tijdens lange trektochten comfortabel tegenaan leunen. Het tweedehands achterwiel kreeg ik voor een schappelijk prijsje vanuit Noord-Holland opgestuurd. Rond de 15 inch velg zit 165 rubber met hoog profiel. Als je de band redelijk hard oppompt valt die optisch vrij breed uit. Het was zenuwslopend millimeterwerk om hem tussen de wit gepoederlakte standaard achterbrug te mikken.” De belt werd geconverseerd naar ketting. Bijgevolg kwam de primaire kast een centimetertje offset te staan, terwijl de ketting letterlijk op een millimeter van de achterbrug passeert.”
Spartanen
Na zijn eerste Harley, een 1200 cc Shovel uit 1976, bleef Dirk vijftien jaar trouw aan de Shovelhead structuur. “Die Spartanen brachten mij steeds op mijn bestemming, van dagdagelijks verkeer tot en met verre vakantietrips. Uiteindelijk kreeg ik toch te maken met een opgeblazen motorblok en vond ik dat het tijd was voor ietwat moderner materiaal. De V-Rod Special met vette achterslof, was mijn eerste nieuw aangekochte motor. Daar kon ik mee vlammen zonder iets pijn te doen. De machine werd vooral ingezet voor woon/werk verkeer en na een poosje tikte de teller 144.000 km aan. Toch had ik nooit een echte ‘vibe’ met de machine. Wat later kwam ik terug op een Shovel terecht, waar ik vier jaar lang van genoten heb. Vervolgens kwam de eerder aangehaalde caféracer met Evolution blok. Betrouwbaarder en moderner dan het shovelblok en min of meer toch een klassieke Harley.”
Perfecte sound
Dirk verklaart:“In een project moet gestadig evolutie zitten. Lassen, plooien, monteren en demonteren tot de ultieme voldoening. Het mag ook niet te rap of te makkelijk gaan, anders zou iedereen het kunnen en dat is niet de bedoeling. De lange straightshot uitlaten oogden geweldig chic op de Softail, maar ik heb ze toch omgeruild voor de upswept Paughco uitlaten van werkcollega Kevin. De oplopende pijpen geven de chopper een stoerder uiterlijk. De achteraf gemonteerde drag end pipes klonken extreem asociaal en zijn vervangen door second-hand Screamin’ Eagle dempertjes. Die hebben een goede flow en de perfecte Harley sound. Met de forse 45 mm carburateur krijgt het blok wat supplementaire voeding en een andere nokkenas zorgt voor extra koppel. Om de power te stremmen heeft de chopper een grote PM remschijf met vierzuiger klauw in het voorwiel. De veren van de stock schokdempers zijn vervangen door heavy-duty’s, die ontworpen zijn om met duo of zware bagage te baggeren. Ze laten het spatbord naar het wiel toe zakken en de veerweg is thans amper 4 a 5 centimeter. Vooraan bleven de onderste vorkpoten origineel, terwijl de binnenpoten afkomstig zijn van Tolle. Om hun lengte te ondersteunen zijn ze dubbel dikwandig. Daardoor is de binnendiameter dunner en moesten er fijnere en krachtiger veren in.”
Dirk vervolgt:“De voorste pinkers worden voornamelijk ingezet om zichtbaar doorheen de files te vlammen. Ze zitten op een vooraan op het frame geplaatste stang. Vanwege de uitlaten was er geen plaats meer om achteraan pinkers te bevestigen.” De dubbele koplampen zijn afkomstig van Motorcycle Storehouse. “Ze zorgen voor een goed gevulde voorsteven en creëren extra zichtbaarheid. Tezamen met de Tolle vorkpoten en het La Pera zadel zijn het de enige nieuw aangekochte onderdelen. De offerte voor het spuitwerk was redelijk ‘heavy’, dus heb ik het maar zelf gedaan. Cheap, en ‘powered by Motip’. Vierduizend euro aan een project spenderen hoeft niet. Ik prefereer low budget creaties die gemaakt zijn om mee te rijden. Concessies op de esthetiek van gecustomizede motoren doe ik zelden. De eerste keer dat ik mijn vrouw op reis meenam, moest ik dus behoorlijk improviseren. Mijn voormalige machine had geen duozadel en dat werd opgelost door een 2 cm dikke mousse op het spatbord te bevestigen. Dat leek doenbaar, maar na een paar honderd kilometer begon haar kont toch wat te protesteren. We hadden ergens opgevangen dat wielrenners bij zadelpijn een biefstuk onder de bips steken. We zijn toen een steak gaan halen bij de plaatselijke slager en hebben die als zitkussen in een plastiek zak gestopt. Helaas was de biefstuk snel ‘doorgezeten’ en toen het wat warmer begon te worden, begon die zowat een eigen leven te leiden. Zulke belevenissen maken motorrijden boeiend. Choppers representeren nog steeds een stukje rebellie en individualisme. Het eigenzinnige lef om zelf iets te bouwen, naar eigen goesting en smaak. Wat iemand anders daar van denkt is niet belangrijk. Op de motor voel ik me zo gelukkig als een hond aan een open autovenster. Met mijn snufferd in de wind, ben ik waarlijk de koning te rijk.”
Laatst was ik een weekje motorrijden in Andalusië. Ik had er vooraf al heel veel zin in, omdat ik er vijfendertig jaar eerder met mijn vriendin was geweest. Met z’n tweeën op een gammele Honda XL600, die we huurden in Barcelona. Het ding had geen bagagerek, dat kochten en monteerden we nog snel bij een dealer. Een grote tas en de tent achterop ging net. Zo zakten we bepakt af richting Granada. We hebben er nog foto’s van, waarvan je weemoedig zou kunnen worden. Maar dat werd ik niet. Zal je uitleggen waarom.
Ergens in de jaren negentig hadden we een interview met Ted Simon, motorreisschrijver en inspiratiebron. In 1973 reed hij met zijn Triumph T100 de wereld rond. Lees Jupiter’s Travels maar eens. Hij liet wat foto’s achter die we konden gebruiken bij het artikel. Laatst kwam ik die weer tegen. Ted in India, Ted in Tanzania, Ted in Chili. Een jonge vent in een bruin leren, met bont gevoerd jack. Zoveel gereden, zoveel meegemaakt. Ted leeft nog, hij zal nu ergens in de negentig zijn. En maakt misschien hetzelfde mee wat ik meemaak.
Met nieuwe motorvrienden heb je geen verleden. Als ze enthousiast vertellen over wat ze met de motor hebben gedaan of gaan doen, hou ik mijn mond. Brazilië, Argentinië, IJsland, Turkije, Oostblok, Noordkaap… ik reed er dertig jaar geleden of nog eerder. Maar de herinneringen gaan niet gepaard met weemoed, wat je wel zou verwachten. Integendeel: de weemoed zit vooral in het enthousiasme en de dynamiek waarmee die nieuwe vrienden over hun plannen vertellen. Sinds een paar jaar mis ik de energie om lange tochten te maken. Ik zie op tegen de reis, loop leeg als ik eraan denk. Maar… dit jaar heb ik het motorrijden herontdekt. Afgelopen voorjaar reed ik van Barcelona naar Alicante, over bergen, door kloven en over wegen die slingeren als losgeslagen hogedrukspuiten. Daar kreeg ik het gevoel weer terug. Met dank aan ook mijn nieuwe motorvrienden die zo enthousiast over hun avonturen onderweg vertelden. Want daar gaat het uiteindelijk toch om: nieuwe verhalen.
Met motorvriendin Marie-Louise afgelopen maand op een terras in Andalusië.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
