zondag 16 november 2025
Home Blog

Monstertoer Cannonball Bike Run 2025: waarom wij vanaf nu echt verslaafd zijn aan de Cannonball

Door
Redactie
-
0
Cannonball Bike Run 2025

Wat?! Alweer een Cannonball-verhaal… Klopt, nog maar in juni reed redacteur Gijs de Cannonball 1000, het kleine broertje van de Cannonball en nog altijd begint hij structureel over zijn driedaagse avontuur – haast tot in den treure – hierover. Alsof het zo moest zijn, belde kort na zijn rit Wilco ons dat hij meeging doen aan de Cannonball Bike Run 2025. Met nog meer enthousiasme dan Gijs. En na het lezen van dit verhaal snap je helemaal waarom wij vanaf nu ons trots Cannonball-verslaafd noemen.

Stel je voor: je rijdt al 45 jaar onafgebroken op de motor. Je hebt talloze superbikes gereden en hebt meer gezien op twee wielen dan de meeste mensen in hun leven. Wat blijft er dan nog te wensen over? Iets uitdagends, natuurlijk! Iets dat je niet alleen maar gezapig laat rondtoeren, maar je ook een flinke dosis adrenaline biedt. Bochten en bergen zijn jouw speelveld, en een leuke groep motorliefhebbers om je heen maakt het plaatje compleet. In Europa is er een evenement dat al 15 jaar bestaat, maar in de Benelux amper bekend is: de Cannonball Bike Run.

Cannonball 1000 op een Harley-Davidson CVO Road Glide ST

De Cannonball Bike Run is een epische rit van maar liefst 2.800 kilometer van zeven dagen, met duizenden bochten en 21 hoge bergpassen van Italië naar Spanje. Dit is niet zomaar een rit; het is een evenement dat deelnemers uit 12 landen samenbrengt. Een unieke kans om motorliefhebbers te ontmoeten en samen te rijden door waanzinnige landschappen.

Het geluk zit bovendien ook nog eens aan mijn zijde, want via het goede, oude Facebook heb ik contact met veel motorliefhebbers wereldwijd. Alan is een van de vaste deelnemers en woont in het knusse Limburgse Valkenburg. Hij heeft al meer dan tien keer deelgenomen aan de Cannonball. Na een inspirerend gesprek met hem, en met mijn partner in crime, Andy (Ducati Multistrada V4 Pikes Peak), die niet minder enthousiast is over het avontuur, heb ik me meteen ingeschreven. We behoorden tot de ‘lucky ones’, want er zijn slechts 55 plekken beschikbaar en de wachtlijst staat vol.

De spirit van de Cannonball

Waarschijnlijk denk je bij de naam Cannonball aan de legendarische film met Burt Reynolds, vol met illegale straatraces en sabotage. Maar de Cannonball Bike Run is totaal anders. Dit is een evenement voor motorenthousiastelingen die de liefde voor het motorrijden begrijpen. Natuurlijk wordt er flink doorgereden en de avonden zijn gevuld met gezelligheid en een biertje, maar de uitdaging blijft groot. Gemiddeld rijden we 400 kilometer per dag over kleine B-wegen, wat een goede fysieke conditie en rijvaardigheid vereist. En het mooiste? De dagroute wordt pas de avond ervoor bekendgemaakt, in een rally-roadbook op A5- of A4-formaat.

Een uitdaging als deze ga je natuurlijk niet aan met een brommertje. Gelukkig ziet Kawasaki dat ook in en geeft mij een Ninja 1100SX SE mee. Met zijn 136 pk en koppelrijke motor is het de ideale motor voor deze uitdaging. De sportieve uitstraling en de goede windbescherming maken het wat mij betreft zelfs een echte Cannonball-waardige fiets. Extra leuk: mijn ervaring met Kawasaki gaat maar liefst 37 jaar terug, toen ik mijn nieuwe Z1300 DFI – met injectie – kocht. Een motor die ik ook nog steeds bezit, met inmiddels 180.000 kilometer op de klok.

Het avontuur begint

We verzamelen in Biella, Noord-Italië, in de Alpen, om kennis te maken met organisator Steve en andere deelnemers. Het enige wat we weten is dat we in Lloret de Mar eindigen, met onderweg een circuitdag in Pau-Arnos. De sfeer is vriendschappelijk, want iedereen deelt dezelfde passie voor motorrijden. De band die we creëren is bijzonder; een beetje getikt moet je wel zijn om hieraan deel te nemen. Wat dacht je van een groep Finnen en Noren die alleen al 2.000 kilometer heen naar het event moeten rijden. En na afloop ook weer terug uiteraard. Of een stel Amerikanen die hun motor laten verschepen en hier ook stallen om één keer per jaar zeven dagen te knallen met gelijkgestemden. Ik voel mij thuis tussen die gasten.

Maar hoogste tijd om te rijden! We geven onze bagage af aan de volgauto en sluiten ons aan bij een groep Limburgers. Alan, onze voorman op zijn KTM 1290 Super Duke R, leest het roadbook met gemak en dus is het tempo hoog. De Ninja 1100SX SE geeft geen krimp terwijl we de St. Bernhardpas en Col de l’Iseran overrijden, met als hoogtepunt de Galibier en Izoard, eindigend in Embrun. De gemiddelde dag begint om 8 uur en eindigt rond 18.30 uur, met slechts een paar korte pauzes.

De hotels zijn van hoge kwaliteit, maar de tijd om van de luxe te genieten is beperkt. De adrenaline van het rijden houdt ons in de flow, en zelfs als er – gelukkig vrij onschuldige – incidenten plaatsvinden, blijven we gemotiveerd. De laatste drie dagen rijden we met Jason, een sympathieke Engelsman, en bouwen we een band op met rijders uit verschillende landen met wie we nog altijd volop contact hebben.

Een geweldig slot

Aan het eind van de rit in Lloret de Mar worden prijzen uitgereikt. Dit jaar wordt Ina uit Noorwegen uitgeroepen tot ‘Legend’. Ze is een van de vier vrouwen die deelneemt en is een voorbeeld van de Cannonball spirit. Tristan uit België wint de Spirit of the Event Award, omdat hij, ondanks de pech dat zijn motor werd gestolen in Grenoble, er toch de hele rit bij bleef. Weliswaar in de volgauto, maar zelfs dan heb je een fantastische tijd. Beter kunnen we het gevoel van deelname niet beschrijven. Het is zeker niet goedkoop, maar spektakel en rijsensatie gegarandeerd met in totaal 38 cols! Ja, echt. Echt 38!

Tekst: Wilco Vonk
Foto’s: Wilco en organisatie

Cannonball Run 2026
Inmiddels kun je je verzekeren van een plekje voor de Cannonball Run 2026. De aanbetaling bedraagt € 200. Mocht je om welke reden dan ook niet kunnen meedoen, dan krijg je je euro’s terug. Klik hier voor meer informatie.

Bergpassen en hoogtes

Col Hoogte (m)
Col de Joux1.640
Col St Bernard2.188
Col de l’Iseran2.770
Col de la Madeleine1.746
Col du Telegraphe1.566
Col du Galibier2.642
Col du Lauteret2.058
Col d’Izoard2.360
Col de la Platriere2.215
Col de Vars2.109
Col de la Bonette2.802
Col e Raspaillon2.513
Col de la Couillole1.678
Col de la Cayolle2.326
Col de la Machine1.015
Col de Carri1.215
Col de Proncel1.100
Col de Rousset1.254
Col de L’Escrinet787
Col du Mas de L’Ayre846
Col de la Croix de Berthel1.088
Col de Picotalan1.004
Col de Fanio1.372
Col de Cotefabio1.423
Col du Pourtalet1.794
Col du Tourmalet2.115
Col d’Aspin1.490
Col de Peyresourde1.569
Col de Mente1.349
Col de la Clin1.245
Col de Portet d’Aspet1.069
Col d’Envalira2.408
Col de Montaup1.951
Coll de Ordino1.980
Coll del Pedro1.828
Coll de la Creueta1.888
Coll de Canes1.120
Coll de Condreu1.010

Strandraces: lekker herfsttoetje

Door
Jan Boer
-
0
Elk van de vier klassen in Lemmer kende een vol startveld.

Na een heel jaar crossen op circuits is er aan het eind van het seizoen in Nederland de gelegenheid voor de crossers om zich uit te leven op het strand. Er kon dit najaar worden gereden in Vlissingen en Zoutelande in Zeeland en in Lemmer in Friesland.

De geschiedenis van strandraces gaat al ver terug. Ruim een eeuw geleden was er al een strandrace in Australië. Daar werd toen een baan van één mijl uitgezet op het strand van Sellicks Hill Beach, in het zuiden van het land. De deelnemers reden in paren; de winnaar ging door naar de volgende ronde. Men bleef hier racen tot 1953. Ook in Nieuw-Zeeland werd lang geleden al op het strand geracet.

Vanaf 1937 werd er geracet op het strand van Daytona Beach (Florida). Deze baan voerde deels over het zand van het strand en deels over een verhard stuk. Al eerder werd er met motoren op het strand van Daytona Beach gereden toen het vlakke deel langs de waterkant werd gebruikt voor het vestigen van snelheidsrecords, zowel met motoren als auto’s.

De races groeiden uit tot de Daytona Bike Week. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd er zes jaar niet gereden. Vanaf 1947 keerden de races terug. De belangrijkste race was de Daytona 200, zoals de naam al aangeeft verreden over een afstand van 200 mijl (322 km). In 1948 kwam er een nieuw circuit, iets zuidelijker gelegen, maar nog altijd een combinatie van zand en verhard. De laatste keer dat daar werd gereden was in 1960. Het jaar erna werd de Daytona International Speedway aangelegd en werd er voortaan uitsluitend op asfalt geracet. Op het strand kan nog wel worden gereden, maar uitsluitend met wegmotoren en met een maximumsnelheid van 10 mijl per uur.

De toeschouwers hebben in Lemmer een prachtig zicht op de baan.

Europese wedstrijden

Dichter bij huis is er de sinds 1975 verreden Enduro du Touquet, die nu Enduropale heet. Al binnen een paar jaar werd het een heel groot evenement, waarvoor zowel van de kant van de deelnemers als de kant van de toeschouwers een zeer grote belangstelling bestond. Tot op de dag van vandaag komen er in februari honderden rijders naar Le Touquet, gadegeslagen door naar men zegt 250.000 toeschouwers (er worden soms nog veel hogere aantallen genoemd). Bij ons kreeg deze wedstrijd veel bekendheid door de deelname van Kees van der Ven, die in de periode 1982-1986 vijf jaar achter elkaar winnaar werd. Zijn eerste deelname, in 1981, verliep heel slecht voor hem, want bij een val brak hij een rugwervel. Gedurende lange tijd speelde de wedstrijd zich af op het strand en in de duinen. Door het grote aantal mensen dat in de duinen de wedstrijd volgde, werd er nogal wat milieuschade aangericht. Dat heeft ertoe geleid dat het parcours later werd aangepast en niet meer door de duinen voert. Dit jaar lag er een circuit van 13 km op het strand.

Een grote wedstrijd in Engeland is de Weston Beach Race in Weston-super-Mare, die sinds 1983 wordt verreden. De wedstrijd van begin oktober werd geplaagd door zware winden, waardoor het op zaterdag onverantwoord was het strand op te gaan en iedereen werd opgeroepen binnen te blijven in de camper of het hotel. Het tweedaagse programma werd vervolgens op zondag verreden, met ingekorte wedstrijden.

Fotofinish in de politiek? Dat kennen ze in de MotoGP al járen

Strandrace in Nederland

Nederland maakte in 1981 kennis met een strandrace in Scheveningen, de Veronica Beach Race, georganiseerd door Bob de Jong. Elf keer werd er gereden. Veronica zond de wedstrijd rechtstreeks uit op televisie; ook in het buitenland bestond er belangstelling voor. Na Scheveningen ging men eenmalig naar Hoek van Holland.

Met sponsoring van Red Bull keerde de strandrace terug naar Scheveningen. Zes keer werd de Red Bull Knock Out verreden, met als winnaars o.a. Marc de Reuver en Jeffrey Herlings.

Een wedstrijd met een heel lange geschiedenis is de strandcross van Vlissingen, waarvan dit jaar de 38e editie werd verreden. MSV de Uitlaat organiseerde deze wedstrijd voor de eerste keer in 1987. Vlissingen kreeg in 1994 gezelschap van Bakkum, waar de Bakkum Beach Cross werd verreden. Deze wedstrijd bestaat inmiddels niet meer. Ook wordt er niet meer gereden op het strand bij Dronten. Sinds een aantal jaren is Zoutelande erbij gekomen. Net als Vlissingen ook een wedstrijd in het najaar.

De derde Nederlandse strandcross van dit najaar was half oktober in Lemmer. Het strand daar is niet erg groot, maar toch kan daar een leuk parcours worden uitgezet. Een groot verschil tussen de beide Zeeuwse wedstrijden en Lemmer is dat Lemmer aan het IJsselmeer ligt, waardoor er langs zoet water wordt gereden en dat er geen sprake is van een tijverschil, terwijl langs het Zeeuwse strand het water zout is en er rekening moet worden gehouden met de getijden. Langs de (hogere) kant hebben de toeschouwers in Lemmer een prima zicht op de hele baan. Overigens is kijken gratis, want de kosten worden gedekt door sponsoring en de inschrijfgelden van de deelnemers. Die zijn er in overvloed, want de wedstrijd in Lemmer telde zo’n 450 deelnemers, verdeeld over vier klassen. De grootste categorie was de Hobbyklasse, waarvoor zich 158 crossers hadden aangemeld. De kwartliters telden 124 deelnemers, op de lijst van de gecombineerde 85/125-klasse stonden 102 namen en de geringste belangstelling was er voor de 500cc-klasse.

De baan was zodanig uitgezet dat ook de minder ervaren rijders er goed rond konden komen. Want dat is het leuke van een strandcross, zowel de 100% liefhebber, die niet prestatiegericht op de motor stapt, als de rijders die in kampioenschappen een vooraanstaande rol spelen moeten er goed op kunnen rijden.

In voorgaande jaren kwamen Jeffrey Herlings en Kay de Wolf al eens naar Lemmer. Dat inspireerde nu Liam Everts, de nummer zes van de MX2 van dit jaar. Everts: ‘Ik heb nog nooit een strandcross gereden. Van mijn teamgenoot Kay hoorde ik over Lemmer. Ik had goesting om hier te gaan rijden. Het is mijn laatste wedstrijd van het jaar. Begin november heb ik een tijdje verlof. Als het de komende jaren uitkomt, kom ik hier wellicht wel vaker.’ De Belg zou geen spijt hebben van zijn deelname, want op zijn 450 Husqvarna was hij in beide manches van 20 minuten plus een ronde veruit de sterkste. In beide manches finishte zijn landgenoot Yentel Martens als tweede (op respectievelijk 43 en 58 seconden) en werd Nederlands kampioen Sven van der Mierden derde (op respectievelijk 44 en 71 seconden). Had hij last van de langzamere rijders? Everts: ‘Vanwege het snelheidsverschil moet je goed uitkijken.’ Everts stuurde behendig om de (soms veel) langzamere rijders heen en kwam nimmer in de problemen.

Ivano van Erp was de sterkste bij de kwartliters en liet de Noor Pelle Gundersen en Roan Tolsma achter zich. Timo Heuver was twee keer eerste in de 125cc, Kash van Hamond was in beide manches de sterkste 85cc-rijder. Rick Gootjes won beide manches van de Hobbyklasse.

Kampioenschappen

De internationale motorbond FIM stelde in 2023 de World Cup strandraces in. Na twee jaar werd deze competitie opgewaardeerd tot wereldkampioenschap. Le Touquet en de Argentijnse Enduro del Verano maakten vanaf het begin deel uit van deze serie. De Brit Todd Kellett zegevierde in 2023 en 2024 en leidt ook nu na Le Touquet, de Argentijnse wedstrijd en Bibione Sand Storm in Italië het klassement door elk van deze drie wedstrijden te winnen. Er staan nog wedstrijden in Frankrijk en Portugal op het programma.

In Frankrijk wordt in een serie van zes wedstrijden in de periode september-februari gestreden om het ‘Championnat de France Sable’. Is het met drie vaste wedstrijden ook in Nederland tijd voor een Nederlands kampioenschap? KNMV-directeur Wim Mulder daarover: ‘Een strandcrosscompetitie vind ik een mooi idee.’ Dus, wie weet, staat dat volgend jaar op de Nederlandse kalender.

Foto’s: Jan Boer en Peter van der Sanden

MV Agusta onthult meer specs van hun unieke vijfcilinder motorblok

Door
Redactie
-
0

In een tijdperk waarin de motorfietsindustrie flirt met elektrische stilte en de viercilinder als heilige graal wordt aanbeden, heeft MV Agusta op EICMA 2025 een daverend statement gemaakt. De ‘Cinque Cilindri’ – een baanbrekende vijfcilinder motorblok dat nog jaren ontwikkeling zal vergen – is geen gewoon concept. Het is een provocatie, een herbevestiging van de ziel van de verbrandingsmotor en tegelijkertijd een blauwdruk voor de toekomst van het Italiaanse merk in de Supersport-, Naked- en Touring-segmenten.

De cijfers alleen al zijn ronduit ambitieus: meer dan 240 pk bij toerentallen die de 16.000 tpm overschrijden, gekoppeld aan meer dan 130 Nm bij 8.500 tpm. Dit alles moet worden geleverd door een droog motorgewicht van minder dan 60 kilogram – een gewicht dat de grenzen van lichtgewicht engineering oprekt. Het modulaire platform belooft een cilinderinhoud variërend van 850 cc tot een stevige 1150 cc, waarmee het geschikt wordt voor een breed scala aan toepassingen.

MV Agusta’s vijfcilinder Trapezio: Revolutionaire motor of technische gimmick?

Anatomie van de vijfcilinder

De ware genialiteit van dit ontwerp schuilt in de cilinderconfiguratie. MV Agusta spreekt van een ‘U-vormige’ of ’trapeziumvormige’ architectuur waarbij drie cilinders aan de voorkant in lijn zijn geplaatst, met de resterende twee cilinders direct daarachter. Deze unieke geometrie wordt aangedreven door een enkele krukas die alle vijf cilinders bedient – een oplossing die zowel elegant als technisch uitdagend is.

Het merk claimt dat deze motor smaller is dan een viercilinder lijnmotor en korter dan een V4, wat aanzienlijke voordelen biedt voor chassisintegratie en zwaartepuntoptimalisatie. De motor omarmt moderne efficiëntietechnologieën met elektrische waterpompen en oliepompen die parasitaire verliezen minimaliseren. De unieke vijfcilinder ontstekingsvolgorde is ontworpen om een breed koppelbereik te leveren zonder de complexiteit van variabele kleptiming – een bewuste keuze die de focus op mechanische elegantie onderstreept.

Directe uitdaging

Met zijn prestatiedoelen stelt MV Agusta een directe uitdaging aan de gevestigde orde. In het supersportsegment, waar de Ducati Panigale V4 R met 221 pk standaard (234 pk met Ducati Performance Akrapovic uitlaatsysteem) de scepter zwaait, positioneert de ‘Cinque Cilindri’ zich als potentiële nieuwe koning. Zelfs gerenommeerde Japanse supersportmotoren zoals de Honda CBR1000RR-R, Yamaha YZF-R1M en Kawasaki ZX-10RR, die doorgaans tussen de 200 en 220 pk leveren, worden hiermee uitgedaagd.

In het naked-segment zijn concurrenten zoals de Ducati Streetfighter V4 SP2 (208 pk, 123 Nm) en KTM 1390 Super Duke R Evo (190 pk, 145 Nm) vooralsnog de maatstaven. De vijfcilinder van MV Agusta belooft ook hier nieuwe standaarden te zetten, waarbij de compacte afmetingen een extra troef kunnen blijken te zijn voor het rijgedrag en de massa-centralisatie.

Verge Motorcycles vernieuwt zijn TS Pro: lichtere krachtpatser met meer autonomie

Door
Jelle Verstaen
-
0
Verge Motorcycles vernieuwt zijn TS Pro

Verge Motorcycles heeft zijn vlaggenschip TS Pro grondig onder handen genomen. De Finse fabrikant – bekend om zijn gedurfde design en opvallende aandrijving – introduceert een lichtere, krachtigere en technologisch geavanceerdere versie van zijn elektrische motorfiets. Ondanks een uitdagende markt voor jonge e-motormerken blijft Verge investeren in zijn visie op elektrische mobiliteit, en dat werpt zijn vruchten af.

Moeilijke markt

Elektrische motorfietsen winnen dan wel steeds meer terrein, maar voor kleinere producenten blijft het een strijd om elke morzel van de motormarkt. En nu ook grote spelers zoals Honda de markt betreden, zwelt de druk met de dag verder aan. Verge Motorcycles lijkt echter stand te houden. Het merk begon in 2023 met de levering van de originele TS Pro en wist, ondanks beperkte aantallen en weinig fysieke verkooppunten in Europa, overeind te blijven.

Hoewel er in België vooralsnog geen testmogelijkheden zijn – het merk heeft slechts drie officiële winkels, twee in Duitsland en één in het VK – kunnen geïnteresseerden de motor rechtstreeks via de website bestellen en laten leveren.

Mijlpaal voor elektrische mobiliteit: Verge TS Pro breekt afstandsrecord in Londen

Lichter, slimmer en verder

De belangrijkste vernieuwing zit in de iconische, naafloze Donut Motor, het unieke element dat de TS Pro onderscheidt van z’n concurrenten. Het vernieuwde motorontwerp is even krachtig als z’n voorganger (inclusief de indrukwekkende 1000 Nm aan koppel) maar is nu 50% lichter dan de vorige versie. Dankzij deze optimalisatie daalt het totale gewicht van de motor tot 230 kilogram. Een spurtje van 0-100 km/u rondt deze krachtpatser nog steeds in amper 3,5 seconden.

Ook de batterij kreeg een upgrade. De nieuwe 20,2 kWh-accu moet volgens Verge goed zijn voor een indrukwekkende actieradius tot 350 kilometer – een waarde die in de praktijk nog moet worden bevestigd. Daarnaast kan de motor in minder dan 35 minuten weer worden opgeladen, wat de bruikbaarheid in het dagelijks verkeer sterk verbetert.

Verbeterde technologie en meer rijcomfort

Verge heeft ook het digitale gedeelte onder handen genomen. De TS Pro beschikt nu over grotere displays (meervoud, inderdaad), een intuïtievere interface en verbeterde mogelijkheden qua connectiviteit. Daarenboven hebben de Finnen ook de settings van de ophanging herbekeken en een aangepaste zithouding ontwikkeld – met een aangepaste balhoofdhoek van 25 graden voor extra comfort tijdens lange ritten.

De vernieuwde TS Pro is beschikbaar vanaf modeljaar 2026.

FEHAC: maak klassieke motoren vanaf 40 jaar belastingvrij

Door
Redactie
-
0
Rocket 3 in klassieke uitvoering.

De Federatie van Historische Automobiel en Motorfiets Clubs (FEHAC) roept de Tweede Kamer op om klassieke motoren en auto’s vanaf 40 jaar belastingvrij te maken. In hun brief aan de fracties wijzen ze op de recente wijzigingen in het belastingplan van Minister Heinen, die een aanpassing van de motorrijtuigenbelasting voor oldtimers met zich meebrengt.

In een brief aan de fracties in de Tweede Kamer en de Commissie Financiën constateert de FEHAC dat in het belastingplan van Minister Heinen, een voorstel zit om de motorrijtuigenbelasting (mrb) voor oldtimers aan te passen. Concreet houdt dit voorstel in dat de overgangsregeling voor voertuigen tot en met registratiejaar 1987 vervroegd afloopt op 1 januari 2027. Dit juicht de FEHAC toe. Tegelijkertijd regelt het belastingplan nog niets voor klassieke voertuigen vanaf registratiejaar 1988.

Wat de FEHAC betreft zouden alle klassiekers die de leeftijd van 40 jaar bereiken, moeten worden vrijgesteld van belasting (artikel 72 Wet op de mrb).

Klassieke voertuigen zijn van cultuur-historische betekenis en dragen bij aan circulaire duurzaamheid. Daarbij is de milieu-impact zeer bescheiden. De Tweede Kamer heeft dit op 25 mei jl. nog met een ruime meerderheid erkend in de motie-Eerdmans.

Belgische motor-APK afgeschaft: geen bewijs dat keuring ongevallen voorkomt

Voorzitter Stefan Hulman: “Wij hebben daarvoor de volgende argumenten:

Mobiel erfgoed is geen mobiliteit. Voertuigen van 40 jaar of ouder rijden gemiddeld niet meer dan 1900 kilometer per jaar (CBS 2023). Het hanteren van een vol tarief aan mrb staat daarom niet in verhouding tot het beperkte gebruik. Daarnaast ontstaat door de vrijstelling vanaf  het registratiejaar 1988 niet langer toe te kennen, een onevenredige belasting voor klassieke voertuigen uit deze periode.”

Hulman wijst er bovendien op dat de eigenaren van het mobiele erfgoed geen subsidie krijgen voor de instandhouding ervan. Dat wordt uit eigen zak betaald.

Stefan Hulman;” Vanaf 2028 zullen per jaar slechts zo’n 12.000 gekentekende voertuigen de leeftijd van 40 jaar bereiken. Daarvan wordt een aanzienlijk deel ’s winters geschorst. De extra belastinginkomsten die dit oplevert, zijn daarom zeer beperkt.
Hulman wijst erop dat het Europees Parlement uit gaat van een leeftijd van 30 jaar om een voertuig als mobiel erfgoed te erkennen. De FEHAC pleit ervoor deze leeftijd over te nemen en klassiekers vanaf 30 jaar fiscaal te ontzien, zoals ook in ons omringende landen gebruikelijk is.

De Motor Podcast #177: een motorclub met een kleurrijk randje

Door
Redactie
-
0

Er waait een frisse wind door de Nederlandse motorwereld. In aflevering 177 van De Motor Podcast ontmoeten Peter Kroon en Dennis Kuzee twee leden van Pink Spirit, een motorclub die al sinds 1989 bewijst dat motorrijden en inclusiviteit perfect samengaan. Geen raceclub of merkgebonden vereniging, maar een bonte mix van motorrijders die één ding delen: de liefde voor samen rijden.

Voorzitter Eric Homs en clublid Linda de Roos vertellen hoe Pink Spirit in ruim dertig jaar is uitgegroeid tot een levendige club met zo’n 150 leden. Van maandelijkse toertochten in Nederland tot meerdaagse ritten in het buitenland; vaak in samenwerking met zusterclubs uit het netwerk van GLME (Gay and Lesbian Motorcyclists Europe). De sfeer? Open, ontspannen en vooral jezelf kunnen zijn, ongeacht wie je bent of op wie je valt.

De Motor Podcast #176: avontuur van Canada tot Alaska én 5 jaar De Motor Podcast!

De leden van Pink Spirit rijden op alles wat wielen heeft. Van allroads tot customs en sportmotoren. Het draait niet om snelheid of status, maar om vrijheid, vriendschap en een gedeelde passie. “Iedereen met een motorrijbewijs en een positieve houding is welkom,” benadrukt Eric. En dat maakt Pink Spirit niet alleen uniek, maar ook een voorbeeld voor de hele motor community.

Naast dit kleurrijke club verhaal hoor je in dezelfde aflevering ook weer een heerlijk bizar avontuur van motorbouwer Bobby van Magic Motorcycles uit Huissen. Hij beleeft altijd de meest verrassende verhalen op zoek naar bijzondere motoren voor zijn werkplaats.

Beluister aflevering 177 van De Motor Podcast via je podcast-app en ontdek waarom motorrijden met Pink Spirit nét dat beetje extra kleur heeft.

Luisteren naar De Motor Podcast is helemaal gratis en kun je doen via elke podcast-app zoals Spotify of de andere platformen. Er verschijnt elke 2 weken een nieuwe aflevering

Ivar Paolo Trespidi: het enige Argentijnse wereldsnelheidsrecord uit de motorhistorie

Door
Ivar de Gier | Amy Herl
-
0
Ivar Paolo Trespidi
Team Escudería Alpino Perales vlak na de geslaagde recordpoging. Onder de enorme stroomlijn gaat een 50cc Alpino-blokje in een versterkt fietsframe schuil.

Soms kom je oud materiaal in ons archief tegen dat schreeuwt om uitgezocht te worden, ondanks dat er altijd wel een klus is die meer prioriteit heeft. Deze foto is er zo één en het leek me leuk die in deze memoires te delen. Op het eerste gezicht een afbeelding van een wat curieus gestroomlijnde fiets, in tweede instantie na wat onderzoek een afbeelding van de enige motor uit de historie die het land Argentinië ooit een wereldrecord heeft weten te schenken.

In het stadje Stradella, zo’n 40 km zuidelijk van de Italiaanse metropool Milaan, begon een man met de naam Paolo Trespidi begin 1945 met de bouw van kleine hulpmotoren voor fietsen. Trespidi was geboren in 1897. In de Eerste Wereldoorlog was hij actief aan het front als Alpenjager in het Italiaanse leger. In het stukgeschoten Italië van net na de Tweede Wereldoorlog was er een enorme behoefte aan goedkoop en simpel transport. Dat was de reden waarom Trespidi’s bedrijf, ‘Motobici’, een klein 48,9cc 2-takt fietshulpmotorblokje onder de naam ‘Alpino’ ontwikkelde en in productie nam. Het logo van de Alpino liet trots het hoedje van de Italiaanse Alpenjager zien. Het kleine hulpmotorblok kon onder het crankstel gemonteerd worden, of naast het achterwiel. Het blokje had twee versnellingen en dreef het fietsachterwiel met een ketting aan. Na een voorzichtige start werd het motorblokje een verkoopsucces. Dat kwam door zijn goede prestaties en grote betrouwbaarheid. Trespidi was dan ook geen nieuwkomer in de motorwereld. Medio jaren ‘20 had hij al een goede naam opgebouwd door zijn ontwerp van een 250cc 2-takt wegmotor waar hij een racer uit wist te destilleren die in 1926 in handen van Ignazio Pernetta naar het Italiaanse kampioenschap in de 250cc-klasse gereden werd. Maar Moto Trespidi ging in 1929 ter ziele, niet al te lang na de beurskrach dat jaar.

De legendarische Fabio Taglioni: de man die van Ducati een icoon maakte

Jacht op wereldsnelheidsrecords

Eind jaren ’40 was de Alpino in een heftige strijd gewikkeld met zijn concurrenten. Met name de Moto Guzzi 65cc Motoleggera, Ducati’s Cucciolo en Garelli’s waanzinnig populaire Mosquito maakten het de Alpino lastig. Trespidi reageerde door de Alpino in meerdere uitvoeringen aan te bieden. Door de jaren heen groeiden de specificaties en werd de Alpino steeds verder doorontwikkeld. Vanaf 1950 werd hij ook als complete, lichte motorfiets leverbaar, opgeboord naar 63 cc en voorzien van een drieversnellingsbak met koppeling. In 1951 werd het blokje opnieuw vergroot, dit keer naar 73,2 cc. De driebak bleef standaard. Het motorblok was vrij gemakkelijk op te voeren. Trespidi realiseerde zich dit. In die periode was de jacht op wereldsnelheidsrecords erg populair, want het bracht zeeën aan heel positieve publiciteit met zich mee. Het was een kwestie van tijd of Alpino mengde zich ook in het strijdtoneel. Dat was voor het eerst in januari 1952, toen Andrea Bettigeffi een nieuw wereldrecord vestigde toen hij een snelheid met vliegende kilometer wist te halen van net boven de 128 km/u.

Alpino’s werden destijds ook naar Argentinië geëxporteerd. Het Zuid-Amerikaanse land was een echte groeimarkt in die tijd. Op 1 februari 1952 schreef het Argentijnse raceteam Escudería Alpino Perales historie. Een fraai opgevoerd 50cc-Alpino motorblok werd in een versterkt lichtgewicht fietsframe gemonteerd en brak in handen van de Argentijnse coureur Vaifro Meo het wereldsnelheidsrecord op de vliegende kilometer en de mijl met snelheden van respectievelijk 92 km/u en 90 km/u. Kort na deze wereldprestatie werd de foto gemaakt die op deze pagina te zien is, de stroomlijn is op zijn zachtst gezegd nogal opvallend te noemen. Vaifro Meo leunt met zijn elleboog op de stroomlijn, het Alpenjagershoedje ontbreekt ook niet. Het waren spannende tijden, want vijftien dagen daarvoor had een Ducati Cucciolo het wereldsnelheidsrecord 50cc in Italië verscherpt naar 81 km/u. Daarvoor was het Victoria uit Duitsland die in april 1951 wereldrecordhouder werd door een snelheid van 79 km/u te klokken. De stap tussen 79 en 81 km/u is niet zo groot. Alpino’s stap van 81 naar 92 km/u is aanzienlijk en zeker voor een 50cc’er.

De ietwat gekneusde stroomlijn van de 50cc-Alpino Perales record-machine anno nu. Met het kenmerkende Alpenjagers-hoedje in groen op de stroomlijn. ‘Alpino’ verwijst naar de Alpen.

Argentijnse junta

Het wereldrecord van Alpino Perales stuwde de Alpino-verkopen op, met name in Argentinië. Trespidi kreeg een aanbod van Guido Goldi, directeur van de Argentijnse Alpino-importeur Edelweiss, om in Argentinië onder licentie verschillende Alpino-modellen te gaan bouwen. Trespidi stemde toe. Edelweiss was erg fanatiek. In 1955 besloten ze om de recordmachine van 1952 opnieuw te gebruiken. Het blok werd lichtjes onder handen genomen en de stroomlijn flink vergroot. Met deze machine boekte Meo in 1955 een nieuw wereldrecord op de staande kilometer en mijl met snelheden van respectievelijk 73 en 77 km/u. Aan het eind van het jaar werd een nieuwe poging ondernomen om een aantal wereldsnelheidsrecords te breken. Dit keer waren de 10 km, 10 mijl en de 50 km het doel en werden er snelheden behaald die lagen tussen de 97 en de 104 km/u.

Om politieke redenen wilde de Argentijnse motorfederatie niet bij deze recordsessie aanwezig zijn, waardoor de FIM deze snelheden niet wilde homologeren. In die periode ging ruim een derde van de Alpino-productie naar Argentinië, waar ook nog steeds Alpino’s onder licentie geproduceerd werden. De Argentijnse junta had haar eigen agenda en wilde de uitvoer van Argentijnse deviezen zoveel mogelijk limiteren. Hierdoor ontstond begin jaren ’60 een periode dat het Italiaanse moederbedrijf geen betalingen meer binnenkreeg van hun Argentijnse zakencontacten. Pogingen van Alpino en de Italiaanse regering om dit te corrigeren liepen op niets uit. Het verarmde Alpino kon daardoor niet anders besluiten dan in 1963 de deuren te sluiten.

Foto: Archives A. Herl

Ivar Paolo Trespidi
Team Escudería Alpino Perales vlak na de geslaagde recordpoging. Onder de enorme stroomlijn gaat een 50cc Alpino-blokje in een versterkt fietsframe schuil.

Shoei introduceert motorhelm met geïntegreerde head-up display

Door
Jelle Verstaen
-
0
Shoei introduceert motorhelm met geïntegreerde head-up display

Het Japanse helmenmerk Shoei zet een grote stap richting de toekomst van motorrijden. Met de komst van de GT-Air 3 Smart, die vanonder het doek verscheen op EICMA, krijgt de populaire helm een revolutionaire upgrade: een head-up display (HUD) dat informatie rechtstreeks in het gezichtsveld van de rijder projecteert. 

Snellere reactietijd

De vizierunit van de GT-Air 3 Smart bevat een ultrahelder nano-OLED-display met FHD-resolutie dat zelfs onder fel zonlicht haarscherp blijft. In plaats van een extra schermpje binnenin de helm, projecteert het systeem de belangrijkste rijgegevens op een virtuele afstand van drie meter voor de bestuurder. Daardoor blijft de blik op de weg gericht en hoeft de motorrijder niet meer omlaag te kijken richting dashboard of navigatiesysteem. De door het Franse EyeLights gepatenteerde technologie zou volgens de fabrikant de reactietijd op die manier met maar liefst 32% verbeteren ten opzichte van het raadplegen van conventionele instrumenten.

Cardo Beyond GTS en GT: slimme motorhelm die denkt, hoort en communiceert

Wat zie je?

De HUD-weergave kan onder meer snelheid, radarwaarschuwingen, gps-navigatie, een compacte kaart, inkomende oproepen, meldingen en muziekbediening tonen. Via een speciale app kan de rijder de interface volledig naar wens configureren: welke informatie wordt getoond, waar in het beeldveld en in welke stijl. Shoei benadrukt dat de integratie geen merkbare extra massa creëert, zodat comfort en aerodynamica volledig behouden blijven.

Intercom zonder afstandslimiet

Naast de vernieuwende HUD-techniek introduceert Shoei ook een nieuwe generatie communicatie. De GT-Air 3 Smart is uitgerust met een universeel intercomsysteem dat niet langer is beperkt door afstand of door het aantal aangesloten rijders. De technologie van EyeLights maakt verbindingen mogelijk met rijders ongeacht het merk van hun intercom, terwijl gesprekken zowel online via dataverbinding als offline via een mesh-netwerk kunnen plaatsvinden. Zelfs wanneer er geen mobiel bereik is, blijft groepscommunicatie dus mogelijk. De audio-installatie bestaat uit hoogwaardige luidsprekers en een microfoon met actieve ruisonderdrukking, zodat gesprekken helder blijven, zelfs bij hoge snelheden. Bovendien zijn Siri en Google Assistant naadloos geïntegreerd, waardoor de motor- of scooterbestuurder alle functies met spraakcommando’s kan bedienen zonder de handen van het stuur te halen.

Beschikbaarheid

De Shoei GT-Air 3 Smart zou naar verwachting aan het einde van volgend jaar op de markt gebracht worden.

Shoei GT-Air 3 Smart

Lotte van Drunen en het De Baets MX team zetten samenwerking verder

Door
Redactie
-
0
Lotte van Drunen blijft ook in 2026 samenwerken met het De Baets MX Team. De afgelopen twee seizoenen leverde deze samenwerking veel succes op, met twee behaalde wereldtitels als resultaat.

Lotte van Drunen blijft ook in 2026 samenwerken met het De Baets MX Team. De afgelopen twee seizoenen leverde deze samenwerking veel succes op, met twee behaalde wereldtitels als resultaat. Met de steun van Yamaha willen Van Drunen en het team volgend jaar een derde wereldtitel binnenhalen.

Interview Lotte van Drunen: alles in het teken van de cross

Teameigenaar Danny de Baets reageert enthousiast: “Het is geweldig dat we ook in 2026 weer kunnen rekenen op de steun van Yamaha. De samenwerking met Lotte verloopt uitstekend. We hebben een sterk seizoen achter de rug en zetten dit graag voort. De voorbereidingen voor 2026 zijn al begonnen, en we zullen de komende winter hard werken om optimaal aan de start te verschijnen. Ons doel is duidelijk: opnieuw meestrijden om de wereldtitel.”

De volledige teambezetting voor 2026 wordt later bekendgemaakt.

Lotte van Drunen richt zich voorlopig op de Mini O’s in de Verenigde Staten, waar ze van 22 tot en met 29 november in meerdere categorieën zal deelnemen.

Foto: Fullspectrum Media

Suzuki introduceert de vernieuwde Address 125

Door
Redactie
-
0

Suzuki presenteert de vernieuwde Address 125, een compacte en zuinige motorscooter met nog meer comfort en vernieuwde elektronica. Met een fris design, verbeterde prestaties en extra gebruiksgemak is de Address 125 dé ideale keuze voor dagelijks woon-werkverkeer en stadsritten.

Nieuwe kleuren en stijl

De Address 125 is nu verkrijgbaar in twee nieuwe matte kleuren:

  • Metallic Mat Black No.2 (YKV)
  • Metallic Mat Stellar Blue (YUA)

Technologische vernieuwingen

De scooter is voorzien van een nieuw en overzichtelijk LCD-display met Eco Drive Indicator, waarmee de berijder eenvoudig kan zien hoe zuinig hij rijdt. Daarnaast is de verlichting nu volledig LED voor een moderne uitstraling en verbeterde zichtbaarheid. Ook zijn de reflectoren verplaatst van de achterzijde naar de voorzijde. Praktisch gemak komt terug in de nieuwe tankdop-cover, die eenvoudig te openen is via de contactschakelaar.

Yamaha Nmax 155 Tech Max: eindelijk een scooter die je kunt terugschakelen

Prestaties en efficiëntie

De motor blinkt uit in het lage verbruik van slechts 1,9 liter per 100 kilometer. Daarbij voldoet de vernieuwde Address 125 nu aan de Euro 5+ norm. De CVT-instellingen zijn aangepast voor een snellere en meer responsieve acceleratie en de motor levert meer koppel in het lage- en midden-toerengebied. Wat het rijden nog soepeler maakt. Suzuki Easy Start maakt wegrijden extra gemakkelijk, na één enkele druk op de startknop ben je klaar om te vertrekken.

Praktische verbeteringen

Ook op praktisch vlak zijn er verbeteringen doorgevoerd. De brandstoftank is vergroot van 5 naar 5,3 liter, wat zorgt voor een grotere actieradius. Onder het zadel is nu 24,4 liter opbergruimte beschikbaar, een flinke toename ten opzichte van de vorige 21,8 liter. Ook is er een tweede opbergvak in het beenschild geplaatst en is de USB-A aansluiting vanaf nu voorzien van verlichting, wat het opladen van accessoires nog gemakkelijker maakt. Daarmee biedt de Address 125 nog meer mogelijkheden voor dagelijks gebruik.

Vernieuwde specificaties

  • Lengte: 1.835 mm (+10 mm)
  • Hoogte: 1.155 mm (-5 mm)
  • Wielbasis: 1.260 mm (-5 mm)
  • Gewicht: 106 kg (+1 kg)

Prijzen

De vernieuwde Suzuki Address 125 is leverbaar vanaf 3.199 euro en staat vanaf medio december 2025 bij de Suzuki-dealer. Suzuki scooters worden standaard geleverd met 6 jaar garantie, inclusief 6 jaar pechhulp.

Suzuki Address 125
123...1.930Pagina 1 van 1.930

© Copyright 2023 - Motor.NL Media Company