De Multistrada 60.000 km European Tour is succesvol afgerond. 29 deelnemers uit zes landen reisden met de Ducati Multistrada V4 Rally door Europa en legden een indrukwekkende 67.925 km af. Verhalen en foto’s van de deelnemers zijn te vinden op een speciale website.
Na de succesvolle 60.000 km Tour in 2023, begon deze nieuwe reis vanuit Nice naar Borgo Panigale, waarbij de motor door acht landen trok. Deelnemers deelden hun ervaringen met foto’s en video’s van de prachtige landschappen.
De V4 Rally toonde zijn veelzijdigheid terwijl hij de Franse Alpen doorkruiste en deelnemer naar de MotoGP in Le Mans bracht, gevolgd door een stop bij Spa-Francorchamps. De reis ging verder door Oostenrijk, met een bezoek aan Wenen, en vervolgens naar Groot-Brittannië, waar de historische circuit van Silverstone werd aangedaan.
Na een lange rit naar de World Ducati Week in Misano, vervolgde de motor zijn weg naar Polen met stops in Warschau en Krakau. De tocht eindigde op het Iberisch schiereiland, met bezoeken aan iconische steden zoals Barcelona en Madrid.
In Italië maakten vijf motorrijders de laatste etappe naar Sicilië en terug naar Borgo Panigale, waar de reis werd afgesloten bij het Ducati hoofdkantoor. De Multistrada V4 Rally bewees zijn kwaliteit door geen slijtage te vertonen na de rit.
De motor staat nu bij het Ducati museum en is ontworpen voor lange ritten met aandacht voor comfort en gebruiksgemak.
Maak via onze online quiz kennis met motorverzekeringen en bereid je voor op het nieuwe motorseizoen van 2025! Hoeveel weet jij van motorverzekeringen? Test je kennis en maak kans op een splinternieuwe 2025 Arai Tour X-5 motorhelm t.w.v. €1.000,-!
Heb je de quiz online ingevuld? We trekken de gelukkige winnaar uit alle ingevulde formulieren op 30 mei 2025. Wie weet win jij de 2025 Arai Tour X-5 motorhelm! Deze motorhelm is uniek in zijn soort, en is bijna net zo aan te passen als de meeste motorverzekeringen. Je verandert de stijl en uitstraling van deze motorhelm in een handomdraai. Van adventure style naar offroad, of naar on-road style. Net welke stijl bij jou past.
Je verwisselt het vizier met een paar klikken, of haalt deze volledig los voor een offroad-styling waardoor je de helm met een crossbril kunt gebruiken. Ook haal je de klep met enkele klikken los voor een ‘on-road style’. Deze unieke en veelzijdige motorhelm voldoet aan de hoogste veiligheidseisen en heeft het ECE R22-06 keurmerk.
Het achtje, de langzame slalom, wegrijden parkeervak. Het zijn de termen die bij menig motorrijder nog zorgen voor stress en terugdenken aan de rijlessen en het AVB-examen. Voor velen was het AVD-gedeelte al een stuk leuker omdat je daarbij in ieder geval de openbare weg op mocht.
In afl. 159 van De Motor Podcast gaan hosts Peter en Dennis samen met Kevin terug naar de examentijd. Kevin heeft nog maar een paar maanden zijn rijbewijs en heeft na het halen van het roze pasje meteen de smaak goed te pakken en is flink aan het toeren. Toch krijgt hij tijdens het lessen eerst nog met hele andere zaken te maken. Een ervaring waar zelfs doorgewinterde motorrijders onder de indruk van zullen zijn. Hij moet namelijk het leven van een voorbijganger redden. Hij is operatiekamerverpleegkundige en die kennis komt hem dus goed van pas.
In deze aflevering vertelt hij hoe het is om als beginnende motorrijder de weg op te gaan en deelt hij bovendien een aantal handige tips voor anderen die net zijn begonnen.
Luisteren naar De Motor Podcast is helemaal gratis en kun je doen via elke podcast-app zoals Spotify of de andere platformen. Er verschijnt elke 2 weken een nieuwe aflevering.
De witte Challenger raast door de Amerikaanse woestenij. Achtervolgd door demonen en de lange arm der wet, een onzekere toekomst tegemoet. Een punt aan de einder dat razendsnel dichterbij komt en dan weer verdwijnt achter elke heuvel. Ik ben Kowalski.
Als ik ‘Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen’ even vergeet, dan is ‘Vanishing Point’ de eerste film die ik me kraakhelder herinner en die me wellicht getekend heeft voor m’n nog veel te jonge leven. Barry Newman vertolkt Kowalski, een stilzwijgende ex-agent, stijf van de speed, die met een spierwitte Dodge Challenger dwars door de VS raast om een dwaze weddenschap en omdat hij – afgaand op de vele flashbacks – behoorlijk worstelt met z’n verleden.
Z’n pad wordt gekruist door allerhande figuren, de één al vreemder of naakter dan de ander, achtervolgd door de politie een aangevuurd door een blinde radio-DJ in een soort moderne, Amerikaanse versie van ‘De Kleine Prins.’ Tot – spoiler alert – een paar bulldozers het einde van z’n rit betekenen. Ik moet een jaar of vijf zijn geweest en bij het zien van de exploderende Dodge Challenger moet ik in één klap m’n kinderlijke onschuld zijn kwijtgeraakt.
Ik geloof net zomin als Kowalski in lotsbestemming, maar wanneer op de oevers van Lake Las Vegas uitgerekend de enige witte Indian Challenger Limited op de parkeerplaats aan mij wordt toegewezen, voelt het aan alsof het zo moest zijn. Ola Stenegard, de Zweedse huisdesigner van Indian, die iets verderop staat te kijken, steekt z’n duim op en lacht breed wanneer onze blikken kruisen. Ik weet sinds gisterenavond dat de man z’n Amerikaanse muscle cars kent en dus ook ‘Vanishing Point.’ Lief dat hij dit heeft geregeld voor me. Het maakt dat ik met een ander gevoel dan doorgaans in het zadel kruip. Het plaatje klopt zoals het nog nooit heeft geklopt.
1 van 9
King of the Baggers
De Indian Challenger een plaatje noemen, wringt wat met m’n Europese normen en waarden. Niet zo hard als de huidige Amerikaanse president dat doet, maar toch… En toch vind ik het een retecool ding. Ergens op een dijkweg in de vlakke Nederlanden of z’n treeplanken opschurend in de Ardennen past de Indian niet helemaal. Maar hier, tussen de Escalades en opvallend vaak aanwezige, moderne Dodge Challengers, barst de Indian van het ‘King of the Road’-gevoel.
Het uiterlijk is niet of nauwelijks gewijzigd van de vorige modellen. Het verschil zit ‘m in het intussen van 108 naar 112 Cubic Inches opgetrokken Powerplus-blok. Dat is 1835 cc in mensentaal. Het 108CI-blok voldeed niet meer aan de huidige euronormen, waardoor de Challenger al even uit het Europese gamma was verdwenen. Maar de Challenger is dus helemaal terug.
De Challenger oftewel ‘Uitdager’ heeft z’n naam niet gestolen, want uitdagen doet-ie. In eerste plaats richting de Amerikaanse concurrent uit Milwaukee. In de intussen ontzettend populaire King of the Baggers-raceklasse waarmee ze met deze weinig daartoe geschikte voertuigen racen, is Indian in 2024 kampioen geworden. Stenegard wil me niet zeggen hoeveel pk ze uit deze watergekoelde King of the Baggers-blokken peuren, maar hij noemt m’n gok van 185 pk een uitstekende poging. Geen kattenpis uit een blok met enkele bovenliggende nokkenas. Deze standaardversie heeft ‘slechts’ 126 pk, maar vooral het koppel van 184 Nm is van het soort oerkracht waarmee vulkanen worden geschapen.
Sport-modus
Indian toont ook grafieken van de koppel- en vermogenscurves en hoe ver het koppel en vermogen doorlopen. Dit lijkt in niks op wat je gewend bent van een cruiser van dit type, waar het na streepje vier vaak al afgelopen is met de pret. De Challenger gaat nog vlot twee strepen verder, wat de ‘fun’ er volgens Indian enkel maar groter op maakt.
Indian koos voor een 60° V-Twin. Dat maakt het blok minder hoog dan een 45° variant, waardoor het blok lager in het frame kan hangen, het zwaartepunt lager ligt en het stuurgedrag dus positief wordt beïnvloed. Geen overbodige luxe als er een massieve kuip op het balhoofd gemonteerd zit en de motor in z’n totaliteit, volgetankt en wel 381 kilogram moet wegen.
Dat gewicht vergeet ik al bij de eerste U-bocht op de parkeerplaats. Gasrespons in Sport-modus, de niet al te zwaar aandoende koppeling en de goed doseerbare achterrem maken dat dit slagschip makkelijk keert. Een beetje de gang erin houden helpt, want stapvoets voel je het gewicht wel nadrukkelijk tegenwerken. Het is de enige U-bocht die we vandaag zullen maken. Bij het eerst stoplicht wordt meteen ook duidelijk dat hoewel Kowalski in z’n Dodge Challenger in 1970 goed waren voor een kwartmijl in 14 seconden en de honderd in zeven seconden en een beetje, de Indian Challenger veel sneller aanvoelt. En is dat ook ongetwijfeld.
Perfecte windbescherming
Kowalski zou in een sprintrace worden ingepakt, ook al omdat het gewicht van de Indian maakt dat je vol kan accelereren zonder vrees voor wheely’s of iets dergelijks. En de zes-assige IMU houdt ook het achterwiel onder controle op het vrij gladde Amerikaanse asfalt.
Zo ook de remmen, die ongetwijfeld een stuk beter werken dan op een Dodge Challenger van 1970. Misschien had Kowalski met de Indian en z’n radiale Brembo’s wel op tijd kunnen stoppen voor die verdraaide bulldozers. Had hij dat al gewild tenminste… Ook hier wordt alles elektronisch tot in de puntjes geregeld en uiteraard hellingshoekgevoelig. De remmen zijn nu ook gelinkt, waardoor de IMU steeds de beste remverdeling tussen voor- en achterkant zoekt. En indien nodig kan je ook een hill hold van drie minuten inschakelen.
De grondspeling van de Challenger laat weinig fantasie toe qua hellingshoeken en de treeplanken raken wel erg snel het asfalt. Een beetje jammer, want het frame en de USD-voorvork en de enkele, regelbare schokbreker achteraan kunnen meer hebben. Terwijl ze tegelijk ook veel comfort toelaten. Een paar monumentale hobbels en putten worden perfect afgevlakt.
Het maakt dat ik ontzettend geniet van de ontspannen zithouding en – als ik het kuipruitje wat heb afgesteld – perfecte windbescherming. Ik heb zin om hard te rijden. De onverwacht slingerende wegen in een totaal leeg en eenzaam landschap noopt daar perfect toe. Maar m’n inwendige Kowalski wordt geremd door de enorme motoragent die aansluit op z’n Milwaukee ‘Hog’, die onder de lijvige man lijkt te verdwijnen. ‘Iets te veel chips gegeten, in plaats van Chips gekeken,’ bedenk ik me terwijl ik het tempo legaal tracht te houden. Het nieuwe Collision Warning Systeem met achterwaarts kijkende radar heeft dan ook geen moeite de man op te merken en via dashboard en spiegels aan te geven dat-ie er nog steeds vertoeft.
Ik profiteer ervan om het dashboard en instellingen met het touchscreen te doorlopen. Werkt geweldig. Tot zelfs de radio met vier inwendige speakers en 50 Watt aan klank toe. Twee speakers zitten ingebouwd in de standaard koffers die – praktischer dan bij de concurrentie, aan de bovenzijde openen. Ik ga op zoek naar een DJ die klinkt als SuperSoul, de blinde DJ die Kowalski via de ether aanmoedigde en ook de weg langs politieblokkades loodste, maar vindt niks dat nog maar in de buurt komt. Helaas. Het had het plaatje helemaal perfect gemaakt.
We houden halt in de Valley of Fire voor een burrito. Die heeft de omvang van een volwassen baksteen en verteert ook navenant. Ik vraag de agent, die mij al de hele tijd volgt, wat z’n idee over snelheidshandhaving is. ‘You don’t crash, I don’t care,’ is z’n gevleugelde antwoord. De Kowalski in me veert spontaan op, waardoor de rit terug naar het hotel met hoogst illegale snelheden geschiedt. Het helpt met het verjagen van demonen. En de agent volgt gedwee. Zonder sirene of wachtende wegversperring. Het heeft weinig met rebellie te maken, maar dat het kan én mag geeft misschien aan dat in de VS nog niet alles naar de knoppen is.
Conclusie test 2025 Indian Challenger Limited
En ook met deze snelheden gaat al het voorgaande over de Indian Challenger nog steeds op. Het koppel is verslavend, het blok en het rijwielgedeelte verdoezelen het gewicht en de Challenger stuurt en remt gewoon goed. Waarbij ik de toevoeging ‘voor een bagger’ of ‘voor een crusier’ volkomen durf weg te laten. Het is een dijk van een motor. Ook eventueel op een dijkweg. Zeg dat Kowalski het gezegd heeft!
Pluspunten 2025 Indian Challenger Limited
Koppel
Evenwicht sturen/comfort
King of the Road-gevoel
Minpunten 2025 Indian Challenger Limited
Gewicht
Europese wegen
Telefoon laden is wat gedoe
Foto’s: Indian
Technische gegevens 2025 Indian Challenger Limited
MOTOR
Type
vloeistofgekoelde V2, OHC
Cilinderinhoud
1834 cc
Boring x slag
110 x 96,5 mm
Compressieverhouding
11,4:1
Carburatie
elektronische injectie
Koppeling
natte multiplaat, met anti-hop
Transmissie
zesbak
Eindoverbrenging
Riem
PRESTATIES
Maximaal vermogen
126 pk (92,5 kW)
Maximaal koppel
81,4 Nm @ 3.800 tpm
ELEKTRONICA
Motor
hellingshoekgevoelige tractiecontrole
Rijwielgedeelte
hellingshoekgevoelige ABS, rijmodi, radar
RIJWIELGEDEELTE
Frame
aluminium wiegframe
Vering voor
43 mm UPSD
Stelmogelijkheden
geen
Vering achter
monoshock
Stelmogelijkheden achter
veervoorspanning
Veerweg v/a
130/114 mm
Rem voor
twee 320mm-remschijven met radiale vierzuiger remklauw
Bo Bendsneyder eindigde als vierde en derde tijdens de openingsronde van de WorldSSP op Phillip Island in Australië. Sterke resultaten, al had de Rotterdammer zelf op meer gehoopt na zijn indrukwekkende optreden en poleposition in de trainingen. De races werden gewonnen door Stefano Manzi van Pata Yamaha Ten Kate Racing en Tom Booth-Amos. Tijdens de testdagen op Phillip Island – op maandag en dinsdag voorafgaand aan het raceweekend – werd al duidelijk dat Bendsneyder een absolute kanshebber was voor de overwinning. De MV Agusta-coureur zette in alle vier de trainingssessies de snelste tijd neer, soms zelfs met een halve seconde voorsprong op de concurrentie. Toch hing zijn deelname aan de races even aan een zijden draadje. In de kwalificatie had de 25-jarige Nederlander net de snelste tijd genoteerd toen hij in zijn volgende ronde opnieuw aanzette voor een verbetering. Daarbij kwam hij hard ten val door een highsider, met als gevolg een klein breukje in zijn rechtervoet. Terwijl Bendsneyder in het medisch centrum lag, kwam niemand meer aan zijn tijd, wat zijn eerste poleposition in de WorldSSP betekende. De Rotterdammer kreeg groen licht om te racen, maar zijn uitstekende startpositie leverde hem weinig op. Na de start zakte hij direct terug naar een positie buiten de top tien en reed daar tot aan de verplichte pitstop halverwege de race, noodzakelijk vanwege de hoge bandenslijtage op Phillip Island. Met vers rubber onder zijn MV Agusta begon Bendsneyder aan een indrukwekkende inhaalrace. Hij zette constant de snelste raceronden neer en wist in slechts acht ronden het gat van 5,5 seconden met de koplopers te dichten. Uiteindelijk kwam hij als vierde over de streep – één ronde extra en een podiumplaats had erin gezeten. ‘Er was duidelijk iets mis in de beginfase. Ik had met het eerste setje banden 0,0 grip. Na de pitstop was het gevoel met de motor weer goed,’ verklaarde Bendsneyder. De overwinning ging naar Stefano Manzi, die samen met het Nederlandse Pata Yamaha Ten Kate Racing een knappe prestatie neerzette bij het debuut van de nieuwe Yamaha R9. Een dag later was Manzi opnieuw snel en eindigde hij als tweede achter Tom Booth-Amos, die in de eerste race als tweede was gefinisht. Dankzij de snelste raceronde mocht Bendsneyder opnieuw vanaf poleposition vertrekken, maar opnieuw had hij er weinig aan. Na de start verloor hij direct posities in de sprint naar de eerste bocht, iets waar de MV Agusta nog winst kan boeken. Halverwege de race reed hij op een twaalfde plaats en leek een topklassering opnieuw buiten bereik. Maar opnieuw was hij in het tweede deel van de race veel sneller. Mede door crashes in de kopgroep schoof hij snel op naar een zesde plaats en mengde zich alsnog in de strijd voorin. Bendsneyder bereikte uiteindelijk de derde positie en dat leverde hem een podiumplaats op in zijn nog prille WorldSSP-carrière. Met een gehavende voet strompelde hij naar het podium en deed na afloop zijn verhaal: ‘Na de trainingen had ik meer verwacht, maar we moesten twee keer een inhaalrace rijden. Nu moeten we analyseren hoe dat komt en ons verbeteren voor de volgende races.’ Loris Veneman maakte in Australië zijn WorldSSP-debuut. De 18-jarige kwalificeerde zich als negentiende, op 1,8 seconde van Bendsneyder’s pole-tijd. In de eerste race kwam Veneman vroeg ten val, maar in de tweede race wist de EAB Racing Team-coureur als achttiende te finishen. Glenn van Straalen kende een ongelukkige start van het seizoen. De coureur uit Hoogkarspel crashte tijdens de testdagen over een oliespoor van een andere rijder en liep daarbij een hersenschudding op. Hierdoor moest hij het raceweekend aan zich voorbij laten gaan.
Bo Bendsneyder (11) moest na matige starts twee keer een inhaalrace rijden vanaf poleposition.
Veel wedstrijden zijn er niet in de aanloop naar het nieuwe seizoen. Eén daarvan is Lierop, een wedstrijd waar tal van toppers zich hadden aangemeld. Zij hebben de toeschouwers niet teleurgesteld, want de winst in de 500cc ging naar Romain Febvre, terwijl Kaj de Wolf de sterkste was in de 250cc.
De 500cc moest het doen zonder Jeffrey Herlings, die nog niet voldoende is hersteld van zijn zware knieblessure. In de eerste manche won Febvre met ruime voorsprong op Glenn Coldenhoff; het verschil op de finish was zeventien seconden. Coldenhoff had op zijn beurt ruim afstand genomen van Jago Geerts, Pauls Jonass en Valentin Guillod. In de tweede race ging de zege opnieuw naar de Fransman, maar toen kwam Coldenhoff in dezelfde seconde over de meet en vlak erna finishten Jonass en Geerts. Op grote afstand werd Guillod weer vijfde. De GP-rijders gaven dus de toon aan. Met Febvre en Coldenhoff mocht Jonass als derde naar het podium. Kaj de Wolf schreef beide manches van de 250cc op zijn naam en was de duidelijke winnaar. In de eerste race werd Jens Walvoort tweede. Kort na hem kwamen Quentin Prugnieres en Cas Valk over de eindstreep. Vijfde man David Braceres was een minuut langer onderweg dan Valk. In het tweede deel van de wedstrijd was Valk tweede voor de verrassend goed voor de dag komende debutant in deze klasse Gyan Doensen, die in de eerste manche tiende was geworden. De vierde plaats ging nu naar Walvoort, Bradley Mesters werd vijfde. Met De Wolf mochten Valk (tweede) en Walvoort (derde) naar het podium. De vierde plek ging naar Doensen. De 125cc werd een prooi voor Jarne Bervoets, die net als Febvre en De Wolf ook beide manches won. De tweede plaats was voor Dani Heitink, die telkens tweede werd, met Cole McCullough als derde. De dames reden ook mee in deze klasse, maar kenden wel een afzonderlijk klassement. Dat werd gewonnen door Lynn Valk voor Shana van der Vlist en Sarah Andersen.
Geen Nederlandse GP zijspancross
In 2025 zal er geen Nederlandse GP zijspancross worden verreden. Op de voorlopige kalender stond Oss vermeld als Nederlandse WK-ronde. Maar al snel werd duidelijk dat dit geen doorgang zou kunnen vinden, omdat ze in Oss maar één weekend per jaar wedstrijden mogen organiseren. Met op 8 en 9 maart de ONK Sidecars/Quads en de Dutch Nationals was circuit de Witte Ruysheuvel al volgeboekt. In een reactie laat WK zijspancross-promotor WSC weten dat ze nog wel met twee andere organisatoren in Nederland bezig zijn om Oss te kunnen vervangen, maar op korte termijn konden ze niet meer definitief rond maken. Wel vindt in Heerde op 27 en 28 september de Quad- en Sidecarcross of Nations plaats, het WK en EK voor landen waarin de Nederlandse teams de titel wél in eigen land kunnen gaan verdedigen.
Vier jaar geleden reden de zijspannen een GP in Oss, dit jaar helaas niet.
Abu Dhabi Desert Challenge – Winst voor Sanders
Na winst in de Dakar heeft Daniel Sanders (KTM) ook de tweede WK-rally van dit jaar gewonnen. Hij won de Abu Dhabi Desert Challenge met een voorsprong van bijna zes minuten op Honda-rijder Ricky Brabec. De derde plaats ging naar zijn teamgenoot Tosha Schareina met een verschil van minder dan een halve minuut.
Sanders begon met een vijfde plaats in de door Schareina gewonnen proloog. De Spanjaard won ook de eerste etappe, maar verloor de dag erna enige tijd, waardoor dagwinnaar Sanders aan de leiding kwam. Schareina herstelde zich goed in de derde etappe, hij won en pakte de leiding weer terug. In de vierde etappe maakte Schareina een navigatiefout, waardoor hij in het klassement terugzakte naar de derde plaats achter winnaar Sanders en Brabec. Schareina won de vijfde en laatste etappe, maar de zege van Sanders kwam niet meer in gevaar. Sanders: ‘De vorige keer dat ik hier was, verspeelde ik de zege op de laatste dag. Daarom is het nu erg mooi gewonnen te hebben.’ In de WK-stand leidt Sanders met 63 punten, Schareina is tweede met 46 punten en de derde plaats is voor Brabec met 37 punten.
De sterkste drie van de Abu Dhabi Desert Challenge, v.l.n.r. Ricky Brabec, Daniel Sanders en Tosha Schareina.
Tekst: Emil Bilars Jan Boer, Asse Klein Foto’s: Emil Bilars, Jan Boer, WorldSBK
Ducati Panigale V4 S 2025 biedt nog meer exclusiviteit en prestaties met het Carbon en Carbon Pro pakket. Twee nieuwe versies zijn beschikbaar voor rijders die een wendbaardere motor met betere remprestaties willen. De Carbon uitvoering heeft vijfspaaks carbonvelgen die het gewicht met 0,950 kg verminderen, wat de wendbaarheid verbetert. Ook zijn er carbon spatborden en winglets toegevoegd voor extra gewichtsbesparing.
De Carbon Pro uitvoering voegt het Front Brake Pro-systeem toe, met Brembo T-Drive-schijven van 338,5 mm voor verbeterde remkracht. Deze schijven zijn afgeleid van de raceversies gebruikt in het Superbike-kampioenschap. De motor kan nu gepersonaliseerd worden via de Ducati.com configurator, met levering vanaf juni. Het Carbon pakket kost €6.000 en het Carbon Pro pakket €10.900.
In de vorige aflevering zagen we dat het importeren en bewerken van een track in de routeplanner van TomTom ietwat problematisch was. We zagen ook dat het prima lukte de route één op één naar de Rider over te zetten, maar om de route te bewerken… Nou, dat was nog wel een dingetje. Eens zien of dat beter gaat met de, veel uitgebreidere, concurrent MyRouteapp (MRA).
Om de vergelijking zuiver te houden, nemen we dezelfde route als vorige keer; de toertocht van Tom Boudewijns: ‘GPS-tocht Zuid-Limburg/Eifel: holle bergweggetjes en snelstromende watertjes:
Op de site ziet de route er zo uit:
Ben je ingelogd, dan kun je onderaan het zip-bestand downloaden, pak het uit en onthoud waar je het gpx bestand opslaat.
Op de homepage van MRA kies je de knop ‘uploaden’.
In de volgende pagina kies je voor de tracklog en blader je naar de plek waar je de gpx hebt opgeslagen.
Je ziet hem vanzelf verschijnen in je lijst met tracklogs:
Klik eenmaal op de routenaam en je ziet de track verschijnen, exact zoals hij ook op de website stond. So far so good. Maar met die track kun je nog weinig. Je kiest rechtsboven voor ‘gebruik als route’. Dat klinkt verwarrend, het is immers toch een route? Maar om een route te kunnen bewerken, hebben we routepunten nodig en die worden geplaatst zodra we deze optie kiezen. Overigens is het wel handig om dan ook meteen de naam van de route aan te passen:
En dit is dan het resultaat: er zijn maar liefst tachtig routepunten toegevoegd en de route ziet er goed uit.
Toch passen we voor alle zekerheid nog een klein truckje toe. Linksboven zie je ‘routepunten’:
Klik op de drie liggende streepjes en kies voor ‘tracklogs’:
En vervolgens ‘toevoegen’. Zoek nu je oorspronkelijke track op. Wat er nu gebeurt is heel simpel: de oorspronkelijke route wordt op de kaart geprojecteerd. En ook al zag de route er op het eerste gezicht goed uit; nu zie je toch behoorlijk wat verschilletjes ontstaan. Voor we de route gaan aanpassen, willen we zorgen dat hij toch zoveel mogelijk lijkt op het origineel. Soms een kwestie van het toevoegen van een viapunt. Maar soms zul je juist ook kiezen voor het voorstelde alternatief.
TIP: standaard zal deze route gemaakt worden op basis van de Open Street Map-kaart. Heb je de betaalde versie van MRA (iets dat écht het overwegen waard is!) dan kun je ook de kaart van TomTom of Garmin (HERE) gebruiken. Best kans dat de verschillen dan minder zijn, simpelweg omdat de oorspronkelijke versie in een andere kaart gemaakt werd. Om onnodig veel aanpassingen te voorkomen adviseer ik eerst te kijken wat het effect is met een andere kaart.
Een voorbeeld:
Met de standaard OSM-kaart zie ik dit: de blauwe lijn is de oorspronkelijke track, maar OSM laat me onderlangs rijden.
Ga ik naar de kaart van Garmin dan is dit het effect. Nu volgt de route in eerste instantie wél de schuine lijn omhoog, maar rijdt vervolgens rechtdoor om pas bij het water naar rechts te gaan.
Ga ik naar de TomTom-kaart dan zie ik dat het punt wel exact gelijk blijft:
Het lijkt (!) er dus op dat de route op de TomTom0-kaart gemaakt is en dat we die het beste kunnen gebruiken. Hoewel: op een andere plek zien we juist een averechts effect met OSM:
Je ziet de zwarte lijn. De berekende route loopt keurig over de blauwe, originele route. Wel is er rechts een afwijking en zien we links een raar fliepertje. Even kijken in de Garmin-kaart:
Oh jee! Wat een drama! Als je deze route met een groep gaat rijden, wordt dat een hele boel frustratie onderweg.
En ook op de TomTom-kaart zien we dat MRA je hier over de snelweg stuurt. Hier gebeuren rare dingen! En dat is echt wel belangrijk om op de letten: wat MRA doet is viapunten toevoegen exact op de tracklijn. En die worden niet altijd even gelukkig geplaatst. Oorzaak kan ook in de track zelf liggen. Daarin zit altijd een paar meter onnauwkeurigheid. Zeker nabij afslagen kan dat van enorme invloed zijn. Ziet er dramatisch uit, maar het valt in de praktijk reuze mee, als je er maar even op let. Zoom maar eens helemaal in op punt 26, dat staat nét een beetje in de zijweg.
Door je linkermuisknop ingedrukt te houden, kun je dat punt ietsje naar links of rechts verplaatsen, nabij de blauwe lijn, de oorspronkelijke track:
En je ziet meteen dat de route hier weer in orde is. Toch zie je dat de lijnen niet exact gelijklopen. Dat heeft te maken met kaartkalibratie en is op zich geen probleem. Bovenstaande is de TomTom-kaart. Switchen we naar de Garmin-kaart, dan zie je dit:
Kijk! Dát willen we graag zien: exact gelijk! En daarmee is dan ook meteen duidelijk dat de oorspronkelijke route hoogstwaarschijnlijk wel degelijk met de Garmin kaart gemaakt werd. En dan is het ook handig met verdere aanpassingen in die kaart te blijven werken. Maar we hebben nog steeds dat rare effect rechts:
Die lus wordt als het ware overgeslagen. Dat komt, in dit geval, doordat er bij de conversie nét te weinig viapunten zijn geplaatst, waardoor de route dus niet over dat omweggetje gedwongen wordt. Routetechnisch begrijpelijk. Maar tsja, in StreetView (betaalde versie) zien we dat het een leuk weggetje is. Weet je wat? Ik verplaats punt 28 naar de lus:
Aha! Nu wordt de lus wel gemaakt. Alleen nog een kleine afwijking op dat schuine stukje. Even in StreetView kijken wat daar loos is:
Oh… da’s wel bijzonder. Als we de track volgen, rijden we recht dat huis in! Kan me niet voorstellen dat Tom met z’n Goldwing dat trapje op is gereden!
Waaruit maar weer blijkt: het bewerken van een route kan een ‘gedoetje’ zij, maar soms haal je er juist ook fouten mee uit. Het is een beetje monnikenwerk, maar als je er wat handigheid mee krijgt zó leuk om te doen.
In de volgende aflevering ga ik verder prutsen met deze route: ik wil een ander startpunt, de route iets langer maken en bovendien moet het een rondrit worden.
Maxime Renaux is de verrassende leider in de MXGP.
In het Argentijnse Córdoba kwamen de titelkandidaten bij de eerste GP van dit jaar goed voor de dag. In de MXGP werd het podium bezet door Maxime Renaux, Romain Febvre en Tim Gajser, terwijl wereldkampioen Kay de Wolf de MX2 won.
Tot enkele seconden voor het eind van de tweede manche van de MX2 zag het er niet naar uit dat De Wolf net als vorig jaar met de rode leidersplaat huiswaarts zou vliegen. De Duitser Simon Längenfelder, overgestapt van GasGas naar KTM, lag in gewonnen positie. Maar met nog slechts een paar honderd meter te gaan, verslikte hij zich in een bocht. Dat betekende een paar plaatsen verlies en een betere klassering voor De Wolf, waardoor die net een paar punten meer scoorde dan Längenfelder.
Op zaterdag was De Wolf de nieuwe campagne begonnen met een derde plaats achter Andrea Adamo en Sacha Coenen. In de eerste manche leidde De Wolf na kopstart de hele race van dertig minuten plus twee ronden en zegevierde met een voorsprong van acht seconden op Längenfelder.
1 van 2
Tien jaar na het behalen van de wereldtitel telt Romain Febvre nog altijd mee.
Mattia Guadagnini kwam sterk voor de dag op zijn Ducati.
Bij de tweede start kwam De Wolf iets minder goed weg en was geruime tijd vijfde. Net nadat hij een plaats winst had geboekt en vierde reed achter Adamo (die hij had moeten passeren voor de GP-winst) schoof de wereldkampioen onderuit. Die moest de race vervolgen op de achtste plaats. In de slotfase won hij nog twee plaatsen, maar de zege bleef buiten bereik, tot Längenfelder in de fout ging. De Wolf over zijn race: ‘Het had niet beter kunnen beginnen dan met een zege. Kopstart in de eerste manche was een enorme opkikker. Ik vocht me naar voren na de minder goede start in de tweede race. Na mijn val kostte het me enige ronden om weer in het goede ritme te komen. Nu met de rode plaat naar de GP van Spanje.’
De eerste manche begon voor de Nederlanders geweldig met vier Nederlanders bij de eerste zeven bij de eerste doorkomst: De Wolf eerste, Cas Valk derde, Jens Walvoort zesde en Rick Elzinga zevende! Voor wat Valk – die al wel enkele GP’s had gereden, maar nu vaste deelnemer is – betreft veranderde er niets, want hij bleef de hele race op de derde plek achter De Wolf en Längenfelder. Wat een geweldig debuut voor de rijder van Van Venrooy KTM. Provinciegenoot Elzinga, die zijn startnummer heeft gehalveerd (van 44 naar 4) zakte iets terug, terwijl Walvoort op de negende plaats liggend al snel uitviel. De tweede manche verliep minder goed voor de Nederlanders. Valk begon halverwege het veld en werd dertiende. Dat leverde wel voldoende punten op om in het klassement in de top-tien te staan. Ook Elzinga (14e) en Walvoort (17e) scoorden WK-punten.
Kay de Wolf begon uitstekend aan de verdediging van zijn wereldtitel MX2.
Frans dubbel
Wie vooraf had gezegd dat er na de eerste GP een Fransman aan de leiding zou gaan, was zeker niet voor gek verklaard. Dat het niet Romain Febvre was, maar zijn landgenoot Maxime Renaux was toch wel een verrassing. Renaux won de kwalificatierace voor Febvre en Tim Gajser. In de eerste manche waren de rollen omgedraaid, maar in de tweede race was Renaux weer de sterkste. Gajser werd in beide manches derde. Ducati kan terugkijken op een goede start, want Mattia Guadagnini werd twee keer vierde.
Beste Nederlander werd Glenn Coldenhoff, die het nieuwe seizoen goed begon met een vijfde en zevende plaats. Hij kende in beide races goede starts en won in de eerste manche drie posities. In de tweede race leek hij mogelijk vierde te kunnen worden, maar door een val verloor hij enige plaatsen. Hij vocht zich nog terug naar de zevende plaats en werd vijfde totaal. Teamgenoot Brian Bogers scoorde in beide manches. Datzelfde deed ook Calvin Vlaanderen, die tevreden was over zijn rijden, maar niet te spreken was over zijn uitslagen.
CFMoto’s van de vorige generatie waren al goede motoren, maar lieten hier en daar wat steekjes vallen met bijvoorbeeld een te zwaar rijgedrag of een nukkige gasreactie. De 800MT-X, die tot de nieuwe generatie behoort, is een motorfiets die verder is doorontwikkeld. Wat vindt redacteur Gijs van deze 2025 CFMoto 800MT-X?
MOTO73 #4 ligt vanaf 6 maart in de schappen. Wat kun je allemaal verwachten in deze editie? De online editie lezen abonnees hier.
Introductie CFMoto 675SR-R
Zelden kregen we zoveel vragen, berichtjes en telefoons van vrienden en collega’s na een test van een motor. Dat de CFMoto 675SR-R veel nieuwsgierigheid opwekt, is dan ook niet vreemd want deze gloednieuwe machine heeft een fonkelnieuwe driecilinder.
Honda Africa Twin CRF 1100 vs Moto Guzzi Stelvio
Honda CRF1100L Africa Twin Adventure Sports ES DCT vs. Moto Guzzi Stelvio PFF
Twee motoren die niet alleen indruk maken door hun lange typenamen maar ook een vergelijking van 19-inch avonturiers. Technisch gezien zijn de wegen naar het 19-inch avontuur heel verschillend. Waar roept het avontuur jou naartoe?
Toertocht: Outer Banks
Als je een trip gaat maken door de USA is North Carolina niet de eerste bestemming die bij je opkomt. Maar wie over de US12 de Outer Banks – een smalle landtong in de Atlantische Oceaan – heeft verkend, komt geheid met prachtige verhalen thuis.
5 duels waar we niet op kunnen wachten
Sommige motorfietsen staan zo te springen om onze belangstelling dat wij niet kunnen wachten ze aan een vergelijkingstest te onderwerpen. We kunnen in 2025 niet om deze vijf setjes heen omdat ze op papier nauwelijks voor elkaar onderdoen. Kortom: aan ons de taak scherprechter te spelen zodra ze beschikbaar zijn.
Suzuki GSX-S1000GT vs. GSX-S1000GX
Nee, je ziet niet dubbel al twijfelen wij soms ook nog. Heel veel Suzuki, GSX, S1000 in deze test maar ook een GT en een GX en precies om dat verschil draait deze haast duizelingwekkende test.
Techniek: Tunen met Erwin Druijff
Wie van zijn hobby zijn beroep maakt, hoeft geen dag in zijn leven te werken. Zoiets kun je ook zeggen van Erwin Druijff. Jarenlang racete hij in diverse Nederlandse kampioenschappen, maar tegenwoordig kennen we hem vooral van het tunen. Ook voor op straat!
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
