Heuvelklimmen met de Ducati Monster SP: the only way is up

Spectaculaire filmpjes over heuvelklimracen in Duitsland of Frankrijk, je kent ze vast wel. Compleet omgebouwde auto’s en motoren die zo snel mogelijk een afgesloten, maar openbare bergweg naar boven knallen. De gekste creaties zijn present, van Formula 3000’s tot ex-racewagens, en geprepareerde motoren in alle maten en vormen. Maar hoe zit het in Nederland en België? We zochten, vonden en reden vier heuvelklimmen met een motor die ervoor gemaakt lijkt: de Ducati Monster SP.

TET-test Harley-Davidson Pan America 1250 Special

Ducati lanceerde eind 2022 een SP-versie van haar Monster. Naar aloud recept een verbeterde machine met high-end onderdelen om het prestatiepotentieel van de Monster zo groot mogelijk te maken. Denk daarbij aan Öhlins-vering, Brembo Stylema-remmen, Pirelli Diablo Rosso IV-banden, een Termignoni-uitlaat en nog wat extra’s zoals een stuurdemper, li-ion batterij, windschermpje en een duozitcover. Het resultaat – op papier – is 2 kg minder dan de standaard Monster. Dat is niet zo spectaculair, horen we je denken, maar het mag duidelijk zijn dat de Ducati er een stuk beter van gaat rijden. Sportiever vooral, en dat is exact de reden waarom we de Monster SP kozen om aan ons heuvelklimavontuur door Nederland en België te beginnen. We vonden namelijk twee heuvelklimmen in (Nederlands)-Limburg en twee in het Franstalige België. Geen door ons gemaakte of verzonnen hillclimbs, want dan kan iedere bergweg een klim zijn, maar wel officiële heuvelklimmen waar vroeger of nu nog steeds op geracet wordt. Voor de eerste trekken we naar het dorpje Teuven in de Voerstreek, vlakbij de grens van Nederland en België.

Foto’s: Bert Claes

Heuvelklim 1: Teuven

Vanuit het dorpscentrum loopt de Gieveldstraat richting Heijenrath. De heuvelklim is met zijn 1,8 km behoorlijk kort en telt 7 bochten. Het stijgingspercentage is 7%. Alvorens je goed en wel in je ritme zit, is de klim al voorbij. Maar goed, dat is juist het moeilijke aan een heuvelklim, om onmiddellijk vanaf de start alles te geven. De klim van Teuven loopt gedeeltelijk door een bos en is best plezierig om te rijden. Het asfalt is in prima staat en er is nauwelijks verkeer. Een prima opwarmertje voor de Monster SP, die hier met zijn 111 pk zeker voldoende power heeft. Het smalle en korte traject is poepsimpel om te onthouden, maar de limieten van de Ducati liggen hier nog een stuk van verwijderd. Dit is meer het werk voor een 300-400cc-motorfiets, mede omdat de lichte hellingsgraad hun gebrek aan kracht niet te veel in de weg staat. De Monster kan hier zijn toegevoegde SP-waarden, zoals de Öhlins-vering en Brembo-remmen, moeilijker tot uiting brengen. Toch is het een heuvelklim die je zeker eens moet doen als je in de buurt bent, met welke motor dan ook. De bekende Mergellandroute ligt er vlakbij, dus een korte uitstap naar Teuven past er makkelijk in. En als je dan toch in die buurt bent…

Heuvelklim 2: Camerig

… rij dan nog 6 km door tot de volgende heuvelklim; die van Camerig. Het vertrekpunt is uitzonderlijk mooi, bij restaurant Buitenlust, met een prachtig vergezicht over de streek. Vanaf daar word je onmiddellijk in de actie gegooid met drie opeenvolgende haarspeldbochten. Qua sfeer en type weg is deze klim gelijk aan die van Teuven, maar hij is wat technischer door de veelal blinde bochten. Na de drie haarspelden moet je nog een snelle rechterbocht bedwingen om dan volgas tussen de bomen richting het eerstvolgende kruispunt te accelereren. De Monster SP kan hier al beter zijn kunnen tonen, met zware remacties, het filteren van oneven stukken asfalt en alle paarden los op de laatste 600 m. Het traject is in totaal slechts 1,2 km lang, dus ruimte voor fouten is er niet. Moet je dan omrijden om de Camerig-heuvelklim eens te bezoeken? We zouden er geen 200 km voor over hebben, maar je waant je wel gedurende vier bochten in Duitsland. Plan de klim net voor of na de lunchpauze, want het uitzicht vanaf het terras van Buitenlust is de moeite. Het eten is trouwens ook prima te pruimen.

Verbinding Camerig-La Reid

Na twee korte heuvelklimmen zoeken we naar het betere werk. Via Verviers en Theux rijden we binnendoor richting de Rue Vieux Pré, oftewel de weg naar het kasteel van Maquisard. Alvorens we daar aankomen, doen we ons best om de Monster SP beter te begrijpen. In een normaal tempo is die namelijk nogal zenuwachtig. Niet alleen qua aandrijflijn, maar ook qua sturen. We proberen wat verschillende rijmodi en setups uit, maar we krijgen het nerveuze er moeilijk uit. De SP lijkt té scherp in te willen sturen en té agressief op het gas te reageren. Je voelt dat de machine meer wil. Het moet harder, sneller, dieper. Maar helaas hebben we die plaats niet op de openbare weg, waar we rustig het verkeer ‘moeten’ volgen. Wel zijn we te spreken over de uitmuntend presterende quickshifter en de finesse van de wheelie control. De eerste is nooit makkelijk om soepel te laten werken op een tweecilinder, tenzij het een Ducati is. Dat tweede haalt de hooligan in je naar boven op momenten dat er de ruimte voor is. Als een volleerde balletdanser houdt de Monster één been in de lucht terwijl je vol accelereert in de eerste of beter de tweede versnelling. De elektronica is fantastisch afgesteld, en ook dat is geen verrassing voor een Ducati. Nu alleen nog zijn nervositeit zien te controleren en we kunnen aan de derde heuvelklim beginnen.

Heuvelklim 3: La Montée Historique du Maquisard

2,8 km lang is-ie. Dat is bijna even lang als de twee eerste heuvelklimmen gecombineerd. Het verschil is dan ook enorm. De weg is veel breder, het asfalt slechter zonder dat het op Belgische wijze erbarmelijk is, en het verkeer een stuk drukker. Het begin van de klim zet je al meteen op scherp, want naast een krappere dan krappe haarspeld rechtsom enter je een minibosje waar het heel donker is en het zicht slecht. Bovendien moet je alles uit de kast halen om de S-bocht op een ietwat ordentelijke manier te nemen. Daarna kan het gas goed open door een weidse vlakte om na één snelle linker- en drie rechterbochten aan te komen bij de haarspeldbocht der haarspeldbochten. Een prachtig exemplaar dat linksom draait, superbreed is met veel uitloop en vol met rubbersporen staat. Er is zelfs een curbstone aan de binnenkant! Je kunt er hier met andere woorden flink snel doorheen, maar dat moet je wel durven. Het laatste stuk van de klim is snel, vloeiend en zoals een hillclimb moet zijn. We merken dat de Monster SP zich beter en beter begint thuis te voelen op dit soort snellere wegen. Hij komt als het ware los, zonder zich letterlijk zo te gedragen. Integendeel, hij plakt op de weg en communiceert nu een stuk beter. Limieten worden stilletjes aan opgezocht, zonder al te veel risico’s te nemen. We moeten immers nog bij de laatste klim aankomen. De kers op de taart. De beste heuvelklim die je in België (en Nederland) vinden kunt. De reden waarom we vandaag 180 km – en weer terug – gereden hebben.

Heuvelklim 4: La Roche-en-Ardenne

Zullen we maar meteen met de cijfers beginnen? Met 5,6 km is het de langste, officiële wedstrijdklim van België. En je kunt hem niet missen, want het is de N89 die begint in het centrum van het charmante Ardennenstadje La Roche-en-Ardenne. Een hoofweg, dus breed en bovendien voorzien van een verse laag hemels asfalt. Jawel, dat in België! Daarbovenop verwacht je veel verkeer, maar dat viel best mee toen wij er reden en foto’s maakten. De heuvelklim zelf is een mengelmoes van allerlei soorten bochten.

Test 2023 Ducati Multistrada V4 Rally: reizende ster

Twee dingen die je moet onthouden: je kunt hem ontzettend snel rijden. Makkelijk, zonder gevaar. De meeste bochten zijn goed overzichtelijk en je hebt dus voldoende tijd om te anticiperen op tegenliggers of traag verkeer voor je. Ten tweede: de lange S-bocht ongeveer halfweg is er eentje om vingers en duimen bij af te likken. Zeker in tegengestelde richting, als je richting La Roche rijdt. Dat komt allemaal omdat er veel ruimte en zicht is, en het als het ware twee aaneengeschakelde kombochten zijn. Je kunt er dus nóg harder door dan wanneer het een plat stuk asfalt zou zijn.

De Monster SP laat nu duidelijk zien uit welk Italiaans hout hij gesneden is. Hoe sneller je ermee rijdt, des te beter voelt hij aan. Als je hem denkt te pushen, heeft hij nog heel wat reserve over. Dit soort wegen staan op het lijf geschreven van de SP. Hier werkt de Ducati pas echt. Scherp sturen, agressief de bocht ingooien, op het allerlaatste moment vol in de ankers… Hij houdt ervan en laat dat ook duidelijk merken. Zou de Monster SP voor dit soort wegen de perfecte heuvelklim-motor zijn? We denken er diep over na bij een drankje aan de rivier de Ourthe, die dwars door La Roche-en-Ardenne stroomt. Maar veel belangrijker; we moeten ook nog terug naar huis. Een klimmetje of drie in tegenovergestelde richting meepikken? Kom maar op!