Stage to Street: Panhead chopper van Jurgen

Rond de eeuwwisseling stond de Panhead van Jurgen Ferrerre een tijdje te pronken op een verhoging bij SPS in Raamdonksveer. De chopper statig geflankeerd door een aantal op motorshows toegekende trofeeën. Twee decennia later scoort de machine nog steeds veel belangstelling. Niet meer mooi uitgelicht op de bühne, maar gedurende tochtjes over het Vlaamse asfalt.  

“Van een extreem spectaculair brommerleven zullen weinigen me kunnen betichten”, lacht Jurgen. “Op mijn zestiende schoffelde ik rond op een bescheiden Honda Camino’ke. De jongens waarmee ik een aantal jaren later optrok waren bijna allemaal lid van een MC. Voor de heftige machines die er voor de deur gestationeerd stonden had ik mateloos respect. Langzamerhand begon dat serieus te sudderen en het was enkel een kwestie van tijd alvorens ik me bij de groep zou aansluiten.”

ZWEEDSE LANGNEKKEN

Jurgen vertelt enthousiast verder: “Gaandeweg vertoefde ik steeds meer in het gezelschap van mijn bikervrienden. De aanschaf van een motor was daardoor onvermijdelijk geworden. Net zoals zoveel Harley-aanhangers verkoos ik een Sportster als eerste motorfiets. Tweedehands, want de benodigde centen voor een nieuwe ontbraken toen nog. Niet veel later werd de machine door middel van een alternatieve benzinetank, spatborden, stuur en airbrush stevig gepersonaliseerd. Daar kon ik wel mee onder het volk komen. In een volgende  fase werd ik lid van de motorclub, waar ik even voorheen nog naar opkeek. Die kerels hadden een zwak voor Scandinavische natuurpracht en in 2006 ging ik met de club voor het eerst mee naar Zweden. De ongerepte landschappen lieten een diepe indruk achter, maar ik zag er tevens indrukwekkende choppers in allerlei vormen en maten, uitgedost met magnifiek lange voorvorken. Ik was op slag in de ban van deze Zweedse langnekken en bij thuiskomst ging ik op het internet steeds vaker op zoek naar zulke choppers. Uiteindelijk kwam ik op de site van een Nederlandse motorhandelaar terecht die een verchopperde Panhead te koop had. Dat was precies mijn ding! Ik maakte een afspraak en hapte ter plaatse onmiddellijk toe. De week daarop ging ik de chopper in Delft ophalen. De handelaar had hem aangeschaft om er mee op reis te gaan naar Spanje, tezamen met een stel gelijkgezinde chopperfanaten. Ondertussen kreeg hij zodanig veel werk dat hij moest verkassen naar een groter pand. Zijn vakantieplan viel in duigen en de machine stond maandenlang onaangeroerd in een hoek.”

1 van 12

BELANGRIJK ARGUMENT

“Twee motoren waren destijds nog iets teveel van het goede”, geeft de Oost-Vlaming gezwind toe. “Na overleg heb ik dus mijn Sportster helaas moeten achterlaten bij de Delftse motorhandelaar. Al spoedig kwam ik tot de conclusie dat met een chopper door regen en wind rijden vaak een regelrechte hel is en levert bovendien een vracht aan poetswerk op. Gelukkig kon ik de geldbeugel wat aandikken, zodat er een Buell in de garage bij kwam. Een machine met een waanzinnig koppel en bij groen van de verkeerslichten had ik aan de overkant van het kruispunt al een bekeuring te pakken. De laatste bon was danig indrukwekkend, dat mijn vrouw me adviseerde om dat geldverslindende mormel te dumpen. De beslissing om voor de dagelijkse verplaatsingen een Street Glide te activeren was achteraf gezien geen onverstandige keuze. Tussendoor kreeg de Panhead tijdens de vrije uurtjes nog steeds behoorlijk wat kilometers te verwerken. Voornamelijk tijdens pleziertripjes, reizen door de buurlanden en de quasi wekelijkse zwerftochten naar allerhande motortreffens. Sinds de onvergetelijke excursie van 2006 trek ik thans jaarlijks met het vliegtuig naar Zweden. Veel bikers hebben er meerdere motoren in hun schuur staan. Omdat ze gedurende de harde wintermaanden niet kunnen rijden, verbouwen ze in die periode motoren. Ik heb er behoorlijk wat vrienden, die me met genoegen een eigenbouw chopper ter beschikking stellen. Zo kon ik meerijden naar een indrukwekkende motormeeting rond het meer van Mälarn. Die trekt jaarlijks meer dan 5.000 bezoekers aan en circa 80 procent knalt er op een chopper of bobber rond. ‘s Avonds organiseren ze doorgaans nog een zwaar feestje. Dat is erg een belangrijk argument, want dat doen we bij de MC Black Hawks ook graag”, lacht Jurgen.“

ZWAKKE STOTERSTANGEN

“De Panhead chopper werd ooit bij SPS (Special Parts Suply) gebouwd,” verklapt Jurgen. “Hij stond er destijds op een verhoging uitgestald en had amper asfalt gezien. De chopper had alles wat mijn bikerhart bekoorde: een lange 20 inch overstock voorvork, prachtig gespaakte wielen, een cool ogende primaire belt en een in het spatbord verwerkt achterlicht. Naargelang het invallende zonlicht, verandert de machine van kleur. Na de aankoop is er weinig aan de Amerikaan veranderd. De links en rechts op het frame gemonteerde oliekoelers zijn er bijgekomen en de voorrem kreeg een andere bevestiging. Omdat het blok steeds harder begon te rammelen, ging ik ten rade bij John van Performance Industries in Dendermonde. Daar kwam aan het licht dat in het verleden het motorblok uit 1958 met de allerbeste onderdelen van 1200 naar 1340 cc was opgeboord, maar dat daarbij de aluminium stoterstangen niet waren vervangen. Die konden de klappen moeilijk verteren en waren dringend aan een hoogwaardiger vervanging toe.

1 van 8

Met de hoge en smalle apehanger was de motor amper handelbaar. Dat is inmiddels opgelost door een breed, comfortabel Gerritson stuur te monteren. Een teller zit er niet op. Het is dus opletten geblazen, want door het betrekkelijk kleine benzinetankje en de minieme reservevoorraad moet er om de 100 km getankt worden. Dat kwaaltje heeft me verdorie al enkele keren gruwelijk verrast, met een aardig duwpartijtje als resultaat. Als back-up gebruik ik tegenwoordig een eenvoudig Forerunner tellertje, dat enorm populair is bij hardlopers. Het geeft exact de afgelegde afstand weer en werkt op batterijen. Dat is bijzonder handig, want ik wil geen kabels op het stuur. Voor de reportage heb ik ‘m voor de zekerheid eerst nog eens volgetankt”, knipoogt Jurgen.

ROCK TRIBUTE MAGAZINE

“Op een chopper als deze moet je leren rijden”, beweert Jurgen. “De handschakeling en voetkoppeling maakt het besturen nogal complex. Het is alsof je van een VW Golf in een Scania met aanhanger terecht komt. De machine bokt en stampt, maar creëert tezelfdertijd ook de exacte Harley vibes. Veel dempende rubbers zitten er niet op en het blijft gedateerde mechaniek. Je moet dus af en toe checken of alles nog goed vastzit. Het feit dat ik op autostrades al verschillende keren werd gefilmd vanuit voorbij rijdende auto’s, bevestigt dat de motor aandacht trekt. Dat streelt vanzelfsprekend het ego. Enkele jaren geleden was ik aan de slag als security member op een festival met de Duitse heavy metal godin Doro Pesch. Die heeft toen samen met nog enkele zangeressen geposeerd op mijn chopper. Dat bracht nogal wat fotografen op de been. Eén van de foto’s haalde zelfs de cover van de 100^ste jubilee editie van het Rock Tribune Magazine!”

BELGISCHE KAFKA

“De chopper in België importeren was een zielige klucht”, sakkert Jurgen. “Er kwam nogal wat gezever aan te pas om de papieren in orde te krijgen. Bij de douane moest ik de Nederlandse papieren en nummerplaat inruilen voor Belgische documenten. De dienstdoende ambtenaar had argwaan bij de vermelding ‘Eigenbouw’ op de originele inschrijving. Deze term was blijkbaar ongebruikelijk en niet legaal in België. Na een stevige discussie vroeg de kerel me, fel geïrriteerd en met een diepe zucht, naar het merk van het motorblok. Dat resulteerde uiteindelijk in de benaming ‘Harley-Davidson Chopper’ op het vernieuwde inschrijvingsbewijs. Alles leek in orde, maar enige tijd later kreeg ik mijn aanvraag terug van de dienst BIV met de vraag waarom de vermelding ‘Eigenbouw’ veranderd was naar ‘Chopper’. De aanvraag werd herhaaldelijk afgekeurd en op zeker moment was ik het zo kotsmoe dat ik dan maar een half jaar zonder geldige papieren heb rondgereden. ‘Fuck the system’. Voor een particulier nemen ze bij het BIV zelden de telefoon op, maar toen ik via een vriend in contact kwam met een politieker uit de Kamer, kwam er eindelijk schot in de zaak. De volksvertegenwoordiger had een rechtstreeks nummer en kon voor mij een afspraak regelen. Wat later had ik bij het station van Dendermonde een rendez-vous met twee ‘specialisten’. Typisch Belgische Kafka. Drie dagen later zaten de wettelijke documenten in de bus en was het zaakje eindelijk geflikt. Eind goed, al goed.”