Zelfs als je zou willen, kom je niet zo maar langs een Honda CB1300. Met zijn brede schouders verspert deze naakte Honda je met gemak de weg. Maar we willen helemaal niet langs de CB1300, we willen er mee op weg. Deze superbike van weleer is namelijk een ooit onbereikbare jeugdliefde. ‘Hé, een Big One’, roep ik verheugd uit als ik de Honda tussen een rij gebruikte motoren bij het Amsterdamse Selling Motorbikes zie staan. Hartstikke fout om ‘Big One’ te zeggen, want dit is geen CB1000, maar de latere CB1300. Eerlijk gezegd heeft Honda de term Big One nooit gebruikt, omdat de naam naar verluidt al was geclaimd door een Italiaanse fabrikant van door batterijen gevoed speelgoed voor volwassenen. In dat laatste ben ik dan weer minder geïnteresseerd, des te meer in deze Honda. Na wat steken – noodzakelijk om de motor uit de lange rij motoren in de showroom te krijgen – staan de 254 natte kilo’s pure schoonheid klaar voor een testrit. Bouwjaar2003Kilometerstand47.259 kmTe koop bijSelling MotorbikesPrijs€ 4.990,- Toevalstreffer In een motorzaak voelen we ons al snel een kind in de snoepwinkel. Tussen al dat moois staat er soms een onverwachte parel die niet te negeren is. Wij openen die schatkist. Toevalstreffer gespot? Staat er bij jou in de zaak sinds kort ook zo’n bijzondere motorfiets, maar blijft de gehoopte aandacht uit? Of heb je er eentje zien staan bij je vaste dealerbedrijf? Wij zijn benieuwd! Meld die Toevalstreffer snel aan via redactie@moto73.nl. Dit vonden we in 2003 van de Honda CB1300 De kop ‘Bodybuilder met zacht karakter’ vertelt het hele verhaal als de CB1300 in 2003 zijn opwachting in de bladen maakt. De streamer ‘Als je wegrijdt lijkt de massa van de machine gewoon te verdampen’, verklapt de rest. Gebroederlijk maken de twee zinnen het lezen van het complete artikel overbodig. Het is uiteindelijk weer het typische Honda-verhaal over vertrouwd aanvoelende zitpositie, kwaliteit, rijgemak en handelbaarheid. Verrassender is de veer in de achterste van de CB1300 als wheeliefiets. De conclusie is wel weer voor de hand liggend: ‘De CB1300 (op de automatische piloot staat er nog CB1000 in de tekst, red.) is een erg complete motorfiets die er niet alleen goed uitziet, maar ook een leuke grom voortbrengt en heel wat rijplezier verschaft, ongeacht of je de machine gebruikt om te toeren, te pendelen of flink op zijn donder te geven op bochtige achterafweggetjes. Met de CB1300 toont Honda de concurrentie zijn spierballen’. Staat er echt zo weinig op de teller? Nog geen vijf mille Natuurlijk belicht eigenaar Rolf Selling alle pluspunten van de Honda. Zo hoort het in een motorzaak. Dus hoor ik beleefd het verkooppraatje aan over de bijna nieuwe banden, de goede staat van ketting en tandwielen, en het keurig uitgevoerde onderhoud. Toch hoeft Selling zich niet uit te sloven. Ik ben al verkocht. Mijn fascinatie voor deze jeugdliefde van weleer is gebleven. De frustratie over het prijskaartje is verdwenen. Vroeger trok deze gigant me enorm aan, maar stootte zijn prijskaartje me net zo hard af. Nu daar nog maar € 4.990,- op staat, komt de CB1300 wel in beeld. Weet je hoe datzelfde prijskaartje er in 1993 uit ziet? Dan staat er glashard ƒ 23.295,- op te lezen. Je snapt direct dat geen hond de CB1000 kocht. De duizend kwam bovendien te vroeg. We zaten nog niet te wachten op een dikke superbike. Oog in oog met de Honda snap ik mijn gevoelens voor de motorfiets weer direct. Alles aan de motor heeft een functie en de Honda-ingenieurs hebben een prachtige kale motorfiets neergezet. Deze gigant is wars van plastic afdekkapjes en andere frutsels, ‘what you see is what you get’. De moddervette knipoog naar de AMA Superbikes is een klassieker en een ode aan de motorfiets. En voor nog geen vijf mille is hij tegenwoordig van jou. Gelukkig had de vorige eigenaar smaak. Hij heeft het originele lijnenspel in stand gelaten en de motorfiets niet verknald met accessoires. De kleinere knipperlichten en het nieuwe uitlaatsysteem vallen direct in het oog, maar verder is de CB1300 gelukkig ongemoeid gelaten. Toevalstreffer: Ducati Sport 1000 Stampij Honda heeft niet alleen het vermogen om hele mooie kale blokken te bouwen, maar ze ook nog eens vol in het gezicht te presenteren. Dat deed het eerder met CBX1000-zescilinder en dus ook met de CB1300. De machtige vier-in-lijn valt direct en onvermijdelijk in het oog. Er valt lastig omheen te kijken, maar het is ook echt een aandachtstrekker vanwege het schone voorkomen. Ontsierende leidingen, vloeistofreservoirs en andere rotzooi ontbreekt. De krachtbron lijkt alleen te bestaan uit heel veel hoogwaardig metaal, een gigantisch carter en imposante cilinders. Van dat imposante blijft weinig over na het indrukken van de startknop. Het blok slaat direct aan, maar het loopt werkelijk muisstil. Het is amper te geloven dat er 1001 bewegende delen in het blok zitten en dat er boven in de cilinders brandstof explodeert. Een stofzuiger produceert nog meer decibellen. Als je geen voorstelling hebt bij het begrip ‘mechanisch fluisterstil’, moet je eens een CB1300 starten. Het blok is ook nog eens oerbetrouwbaar. Bij 80.000 kilometer zijn de nokkenasketting en -spanner aan vervanging toe, maar dat is het wel zo’n beetje. Het model kent – hoogst opmerkelijk voor een Honda – zelfs geen problemen met de spanningsregelaar. In een mum van tijd is het blok op temperatuur en kan de choke er vanaf. Je moet bijna op de toerenteller van de traditionele klokkenpartij controleren om te zien of het loopt. De testrijder ernaast maakt meer stampij. Die staat te trappelen en te springen om op pad te gaan. Eindelijk kan ik die immense mechanische bodybuilder rijden. Alleen blijkt het met dat immense mee te vallen. Het zadel is nog wel groot, maar de voetsteunen staan veel hoger dan gedacht. Verwend door alle allroads van de laatste jaren is de kniehoek opmerkelijk stevig. Je zit echt diep in de motorfiets weggestopt. Honda CB1300: gewichtige jongen Om bij het stuur te komen moet je ver naar voren reiken. Tegenwoordig rusten fabrikanten dit soort spierbundels uit met een breed machostuur, maar in 2003 koos Honda dit opmerkelijk smalle exemplaar. De benzinetank is dan weer allesbehalve smal. Prijs je gelukkig met de capaciteit van 21 liter, want de Honda CB1300 weet wel raad met peut. In combinatie met het brede zadel moet je echt wel zo’n 1.80 meter meten om beide voeten plat op de grond te kunnen zetten. Die wetenschap dreigt samen met het forse rijklaargewicht hele volksstammen van de Honda te vervreemden, maar dat is overbodig. Zoals Honda patent heeft op mooi afgewerkte motorblokken, is het ook de ongekroonde koning van het wegtoveren van kilo’s. Iedereen die ooit eerder rijtesten van Honda’s las, kan de volgende zin wel dromen: ‘Het is opvallend hoe gemakkelijk en massaal de kilo’s eenmaal aan de rol verdampen’. Die zin gaat dus ook op voor deze zwaarlijvige naked. Het rijdt allemaal veel gemakkelijker en vertrouwenwekkender dan je op voorhand inschat. Al vermeld ik daar veiligheidshalve nogmaals ‘eenmaal aan de rol’ bij. Aan de hand en straatje kerend blijft de CB1300 een gewichtige jongen met een hoog zwaartepunt. Rijdend verdwijnt dat gevoel al snel. Zelfs het korte stuurwerk levert geen problemen op en de voor- en achtervering combineren verdraaid gemakkelijk comfort en sportiviteit. Het topvermogen van 116 pk is anno 2021 verre van indrukwekkend, het riante koppel nog altijd wel. Het blok transformeerde in zijn leven succesvol van sportieveling met 135 pk in de CBR1000F, in deze volvette krachtpatser. Een krachtpatser met verdomd goede manieren en een fluwelen gasaanname. Digitale koppelaar Je leest tegenwoordig wel vaker dat jeugdliefdes elkaar vinden. Facebook en Schoolbank.nl vervullen al te vaak de rol van digitale koppelaar. Mijn jeugdliefde ontmoet ik zo maar in het echt. Ergens in een lange rij motoren in een legendarische Amsterdamse motorzaak. Valt de ontmoeting mee of juist tegen? Ergens had ik de Honda CB1300 woester voorgesteld. Met het uiterlijk is werkelijk nog helemaal niets mis, de jaren hebben geen enkele vat op deze schoonheid, maar de motor voelt volwassen en degelijk aan. In mijn jeugdjaren waren we helemaal geen match geweest, daar was ik toen nog te speels voor. Tegenwoordig kijk ik nog net zo graag naar deze iconische naked, maar kan ik wel genieten van de techniek van het in alle opzichten prachtige blok. Want daar is het waar bij deze Honda letterlijk om draait: het motorblok. Zo dik maken ze een achterbrug niet meer.Hoe herkenbaar wil je het hebben?Hoe mooi schoon kan een blok zijn? Waar is deze Honda CB1300 te koop? Een kader vol goed nieuws begint met de mededeling dat de vierde generatie Selling zich klaar stoomt om de familiezaak over te nemen. Zoon Alex neemt – samen met Sam Vernooys en Jonathan van Stiphout – de komende jaren langzaam het roer over van vader Rolf. Daarmee blijft de traditie, dat de ene generatie Selling de andere opvolgt, bewaard. Na jaren als MotoPort Amsterdam door het leven te zijn gegaan, staat Selling Motorbikes weer geheel op eigen benen. Precies zoals het in 1946 startte in Amsterdam. De hoofdstad is nooit verlaten, al is het uitzicht op de Amstel verruilt voor dat op de Johan Cruijff Arena. Klassieke motoren op de eerste verdieping zetten vader/opa Frits (de enige echte Motorsportman van de Eeuw) postuum in het spotlicht. Verder vind je één hoog de kleding en accessoires. De begane grond staat vol met nieuwe en gebruikte motoren en biedt ruimte aan een riante werkplaats. (www.sellingmotorbikes.nl) Rolf Selling. Rolf Selling, wat is jouw ultieme toevalstreffer? ‘Als een echte Selling blijft dat natuurlijk iets met noppenbanden. En net als iedere andere motorrijder heb ook ik spijt van het feit dat mijn allereerste motorfiets is verkocht. Mijn vader Frits heeft op basis van een Honda CB125 uit 1975 een crosser voor me gebouwd. Als ik die tegenkom, kan ik mijn geluk niet op. Dat geldt ook voor mijn eerste Honda CRF125 Elsinore. Die hebben we nog gekocht bij mijn vaders goeie vriend Simon Schram.’ Het is toch het droevige lot van alle offroadmotoren om afgeragd en verkocht te worden? ‘Dat is niet helemaal waar. De motorfiets waarop ik mijn laatste Zesdaagse reed – een Husqvarna TE610 uit 1993 – staat nog altijd bij mij thuis. Allemachtig 1993, dat is alweer 28 jaar geleden…’ Welke straatmotor zou je lastig of zelfs helemaal niet kunnen verkopen als iemand die vandaag bij je inruilt? ‘Weet je dat ik in mijn IT-tijd acht jaar op een Deauville woon-werkverkeer heb gereden? Ken jij een motor waarin je na het werk bij AH voor de deur een stokbrood overdwars in de koffer steekt? Maar goed een Deauville is toch echt meer ratio dan emotie. Als ik vanuit emotie antwoord op je vraag, kom ik uit bij de Honda CBX1000-zescilinder. Ik heb er nooit een gehad, maar zo’n mooi blok blijft fantastisch.’ Generatie vier – Alex – stoomt zich klaar.