Al vijf jaar trek ik elke laatste zondag van september mijn nette kloffie aan en slinger ik mijn been over net welke van mijn motoren het die dag wil doen. De goededoelenrit van de Distinguished Gentleman’s Ride is voor mij zowel een jaarlijks terugkerend feestje als ook een moment van bezinning, maar sinds verleden week heeft het nog een beetje meer lading gekregen.
Doel van de rit is aandacht vragen en geld ophalen voor mannelijke mentale en fysieke gezondheidsproblemen. Afgelopen jaar kon daar van mijn kant een geweldig bedrag van 512 euro aan toegevoegd worden, waarvan het overgrote deel gesponsord werd door superhelden van kennissen, vrienden en onbekenden. In totaal bracht de 2019-editie wereldwijd ruim 7 miljoen dollar op om die beruchte rotziekte de wereld uit te helpen en mannen duidelijk te maken dat macho doen nooit een reden mag zijn je leven te verliezen.
Dat ik sinds dinsdag 28 januari zelf onder de aandachtscategorie val, is enerzijds dan ook behoorlijk schrikken, terwijl het anderzijds een kans is om medemannen te wijzen op de eenvoud van jezelf goed in de gaten te houden. Wij-de-motorrijder zijn allemaal zo stoer, maar we zijn ook maar gewoon mensen en – ik kan het nu weten – dingen lopen lang niet altijd zoals gepland. Dus. Hoe moeilijk is het schaamte even aan de kant te zetten en met dat fysiek ongemakje dat je opmerkt naar de huisarts te gaan? Ik heb er totaal geen spijt van – al had ze wel verdraaid koude handen –, zelfs al heb ik nu meer gemeen met mannen als Adolf Hitler en Lance Armstrong dan ooit mijn intentie was.
In een vlaag van puur toeval wist ik, kort voor al deze gekkigheid losbarstte, beslag te leggen op een tweede blokje voor mijn Honda CB360-café-racertje, waar ik nu een big bore-blok van wil gaan bouwen. Omdat het kan! Tijdens mijn herstel van de orchidectomie – zoals dat officieel heet – een nieuw blok bouwen voor mijn ultieme DGR-brommer, om er over zeven maanden mee aan de start van de 2020 Distinguished Gentleman’s Ride te komen; dat lijkt me een perfect full circle-momentje. Het houdt me in elk geval bezig tot ik weer op de been ben en in het zadel kan stappen. Dat dat goed gaat komen, staat buiten kijf, aangezien ik van alle kanten bestookt ben met lieve berichten, kaartjes, ballonnen, steunbetuigingen en een overdaad aan – voornamelijk balvormig… – snoepgoed.
Voor nu moet ik mezelf als druktemaker leren stilzitten, want jij en ik weten als geen ander dat geen therapie op kan tegen een fijn stuk motorrijden. Hoe eerder ik dat weer kan, hoe beter. Treffen we elkaar, dan zwaai ik nog enthousiaster dan voorheen!
