woensdag 8 mei 2024

‘De nacht dat de Amsterdamse Wallen een motoruitdaging werden’

Rijden in Amsterdam centrum is een drama, punt uit. Wij motorrijders hebben ook hier natuurlijk het voordeel ten opzichte van onze frenemies, de vierwielers, maar heb je ooit een motorrijder gesproken die liever hier rijdt, dan op een leuk bochtig weggetje in een natuurgebied. Begrijp me niet verkeerd het is een heel mooi stukje Nederland en ook leuk om te rijden, als het dan tenminste niet even druk als gemiddeld is. Toch moet je er soms ook gewoon zijn op de spitsmomenten en dan ontkom je niet aan de duivelse drukte die de hoofdstad typeren.

Foto: Getty Images

Zo overkwam het mij recentelijk dat ik op de vrijdagavond thuis in trainingsbroek zat bij te komen van mijn werkweek, op de meest productieve manier die ik ken: YouTube filmpjes kijken. Niets of niemand dan de katten die mij stoorden, want vrouwlief was aan het werk in een restaurant in het centrum. Rond elf uur kwam er abrupt einde aan mijn rust. Mijn betere wederhelft durfde namelijk niet met de metro terug naar huis en belde mij of ik haar op de motor kon ophalen. Ik had haar wel vaker gebracht en opgehaald, dus na enig morren van mijn kant stemde ik met haar verzoek in. De heenweg verliep zeer voorspoedig en binnen no-time was ik bij haar werk. Nog even het bekende stukje terug en we zijn weer thuis.

Nouuuuu, voortaan klop ik gewoon weer op hout af, als ik zo’n stomme gedachte in mijn hoofd haal. We waren namelijk nog maar luttele minuten bezig met de terugweg, of we reden bijna tegen een wegwerkbord aan. Dat bord gaf mij twee opties: stil gaan staan en de navigatie op mijn telefoon aanzetten of uit mijn hoofd de juiste richting proberen te vinden. Volgens mij raad je al voor welke optie ik koos. Zogezegd, zo gedaan. Mister smart ass met zijn vriendin achterop, op goed geluk de weg zoekende, door het nachtelijke centrum van Amsterdam, tijdens een vrijdagavond. Wat kan er fout gaan? Nou jongens, meisjes en alles wat er tussenin zit, we hoeven niet lang op het antwoord te wachten. Ik wist namelijk welke richting ik op moest, dus ik volgde de weg die kant op. De straat begon steeds drukker en drukker met voetgangers te worden, maar toen reed ik voorbij een bord dat auto’s de weg niet mogen inrijden en ging het tempo van mijn zoektocht er volledig uit.

‘Wij motorrijders hebben meer geluk dan automobilisten’

Ik was, zonder het door te hebben, één van de drukste straten van de wallen opgereden. Zeeën en zeeën van toeristen die de motor raar zaten aan te staren of zich een ongeluk schrokken van het motorvoertuig wat zich plotseling naast zich bevond. Mijn voeten gingen direct aan de grond. De klinkers waren nog nat van de regen een paar uur daarvoor en de vier mensen per vierkante meter hielpen ook niet bij mijn voertuigstabiliteit. Zolang we maar langzaam doorrollen komen we hier uiteindelijk wel uit, dacht ik bij mezelf. Maar zelfs als je expres rustig blijft ademhalen zijn de wallen om dit tijdstip een sensory overload. Naast de drommen mensen is overal de geur van wiet en veel te dure grillrestaurants te ruiken. De rode lichten die mij van rechts aanstaren en de flitsende lichten van links hebben het ook op mij zintuigen gemunt.

Na wat een oneindigheid heeft geleken gaven de borden aan dat we wel verplicht naar links moesten afslaan en daar zag ik mijn redding voor die avond: een motoragent. Normaal gesproken ben ik niet de grootste van de politie, maar op dat wanhopige moment wilde ik niets liever zien dan dat fluorescerende vest en BMW met gekleurde strepen. Ik wenkte hem om te komen en legde hem uit dat ik uit dit toeristendoolhof probeerde te komen. Zijn woorden dat het niet heel handig was dat ik daar reed liet ik maar aan mij voorbijgaan, daar was ik het afgelopen kwartier al achter gekomen. Hij gaf mij daarna een beschrijving hoe ik uit het centrum kon komen en dankbaar volgde ik zijn route op. Vlak voor Amsterdam Centraal stopte ik de motor om even uit te hijgen. Dat doen we nooit meer, dacht ik bij mijzelf.

Disclaimer: deze column is geschreven op persoonlijke titel en is bedoeld om een persoonlijk perspectief, mening of commentaar te geven op actuele gebeurtenissen of onderwerpen.

Jesse Busser
Jesse Busser
Jesse Busser werd op 27 januari 1998 geboren en had tijdens zijn vroege jeugd niet al te veel met tweewielers. Daar kwam spectaculair verandering in toen hij op zijn zestiende begon met scooterrijden. Toentertijd was de motor die hij later wilde rijden een Moto Guzzi Griso 750, maar nu is hij niet meer weg te slaan van zijn Suzuki DL-1000 V-Strom.

1 Reactie

  1. troost je, met navigatie en alle omleidingen en spontane wegafsluitingen had je het waarschijnlijk net zo zwaar gehad.

Reacties zijn gesloten.

Stay tuned

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en mis nooit het laatste nieuws! Onze nieuwsbrief wordt iedere week op dinsdag (bij veel nieuws) en donderdag verstuurd.


Gerelateerde artikelen