De avondspits… tsja, we willen hem allemaal omzeilen, maar uiteindelijk krijgen we er helaas toch wel mee te maken. Nu is het zo dat wij motorrijders meer geluk hebben dan de automobilisten, die kunnen natuurlijk geen kant op. Daarentegen is het blijkbaar ook kommer en kwel voor ons. Sommige steden zijn namelijk tegenwoordig éénverkeers-helholen, waar lane splitting onmogelijk is, tenminste, als je met al je ledematen veilig thuis wil komen. Dus dat wordt aansluiten in de trein met forenzen die allemaal hetzelfde willen: zo snel mogelijk thuis zijn.
Foto: Getty Images
Ik weet niet of het aan mijn leeftijd of mijn karakter ligt, maar ik word er elke keer pisnijdig van. Maar uit de stad gekropen is het feest nog niet voorbij, was het maar zo’n feest. De snelweg geeft verlichting aan de ene kant, we kunnen namelijk doorrijden. Aan de andere kant is 75 km/u niet de snelheid die ik daar graag zou willen rijden. Het helpt zeker niet tegen de bloeddruk. En dan gebeurt het, de druppel die de emmer laat overlopen. In de ruimte die ik tussen mijn voorganger en mijzelf laat voor de veiligheid kruipt een Kia Picanto. De enige gedachte die er door mijn hoofd gaat is dat die kleine Kia een paar seconden eerder thuis zijn belangrijker vindt dan mijn leven.
‘Ik moet toch ook mijn motor kunnen parkeren. Gezeik is in aantocht…’
Als uit een reflex druk ik de toeter in en geef ik met een flits aan dat ik het niet eens ben met de actie. Geen reactie van de bestuurder, ik krijg gewoon geen enkele reactie en dat is misschien ook maar beter ook. Ik haal eens diep adem en zak wat terug. Het maakt niet uit dat er daarnet iemand mij de pas afsneed, ik wil die ruimte. Er is nog een aardig stukje te rijden, dus ik kan ook rustig mijn gedachten opmaken. Waarom moest ik nou eigenlijk zo heftig reageren? Ik ga het toch niet winnen van een auto.
En wat schieten die automobilist en ikzelf er eigenlijk mee op? Die automobilist zal hoogstwaarschijnlijk niet de bedoeling hebben gehad om me aan te rijden. Of het rijgedrag daarnaast aangepast gaat worden, doordat een random motorrijder een keertje toetert, is twijfelachtig op zijn best. Het enige voordeel dat ik eruit haal, is dat ik een minuutje lang me goed kan voelen en de moraalridder kan uithangen.
Thuisgekomen kan ik alleen concluderen dat ik maar het beste mijn eigen rijgedrag kan corrigeren en dat alle anderen dat voor zichzelf kunnen bepalen. Ik ben zowel hun leraar, als hun ouder niet. Ik denk dat als we allemaal ietsje minder opgefokt rijden en zo’n instelling kunnen aanhouden, dat de avondspits voor iedereen een stukje draaglijker zou zijn.
Disclaimer: deze column is geschreven op persoonlijke titel en is bedoeld om een persoonlijk perspectief, mening of commentaar te geven op actuele gebeurtenissen of onderwerpen.
