Ik schreef aan een roman, en ik dacht: ik moet ermee ophouden. Maar ik schreef verder, en toch dacht ik: ik moet ermee ophouden. Niettemin schreef ik verder, tot ik dacht: en nú houd ik ermee op. En ik hield ermee op. De roman was veel te autobiografisch. En daar moet je mee uitkijken. Mogelijk schrijf je dingen die bestaande mensen kunnen schaden. Zo stond in de roman dat buurman Fons z’n vrouw bedroog met een buikdanseres. Deze artieste werd met naam en adres genoemd. Ook schreef ik dat ik tijdens een ontmoeting met de Belgische minister van landbouw van haar had gehoord dat alle boeren idioten zijn, die niet eens het woord stikstof kunnen spellen. En tevens noteerde ik dat ik wel eens ruzie had met m’n eigen, geliefde vriendin, en dat ons eigen, geliefde zoontje dan tranen in z’n piepjonge oogjes kreeg. Nee, het schrijven van zulke dingen mag je je naasten niet aandoen. Daarom stopte ik wijselijk met de roman en, zoals het in m’n aard lag, begon ik meteen na te denken over een mogelijke andere roman, die niet iemand zou schaden, die ongevaarlijk zou zijn, maar wel amusant, goed geschreven, spannend, en hoewel niet overdreven autobiografisch dan toch een beetje, zoals ik het in vele eerdere boeken heb aangepakt. Eerst dacht ik: weet je wat, ik schrijf over buurman Fons, die ik de schuilnaam Henk Jan geef en die ik laat wonen in Zaandam in plaats van in Gent, en hij is niet getrouwd en heeft evenmin een buikdanseres als minnares, maar wel is hij een leuke gay, die een vriend heeft, Sjoerd, die twintig jaar jonger is dan Henk Jan en die een bedrijf heeft in het recycleren van krentenkoeken. Maar ik schoot dit idee af: ik heb te weinig verstand van de gay wereld, om die op waarachtige wijze te kunnen evoceren. Daarna zou ik schrijven over een Belgische minister van economische zaken, die als beste kameraad een boer heeft, en samen met die landbouwer op zoek gaat naar een tovenaar die stikstof kan veranderen in een extract van rozenblaadjes. Nee, dat zou ook niet werken. Waar vind je zo’n tovenaar, mede omdat de tovenaars al lang de wereld uit zijn?
Herman Brusselmans: ‘Door al dit gedoe stond de kilometerteller van de Street op 975 km’
Over m’n vriendin en m’n zoontje zal ik later de Grote Roman schrijven, dus ik zat zonder aantoonbaar onderwerp, tot me te binnen schoot: waarom schrijf ik niet over een lange tocht op de motor, die me zou brengen op vele plaatsen en tussen vele boeiende mensen? Een titel had ik al vrij snel: Op De Motor Door Europa. Ik begon er alvast aan. Eerst stelde ik mezelf voor aan de lezer, en dan stelde ik m’n motor voor: de onverbiddelijke Triumph Street Triple 765 R, bouwjaar 2023. Daarna had ik het over m’n voorbereidingen (uitstippelen van de reisroute, de rugzak vullen met tandenborstel en ondergoed, het programmeren van de gps etc), waarna ik vijf bladzijden wijdde aan het afscheid van vrouw en kind, en dan, hopla de baan op. De eerste rit van m’n Europareis zou me naar Spijkenisse brengen, waar ik ’s avonds laat aankwam, en incheckte in hotel Le Grand Plaisir, waar ik een sobere maaltijd van boterhammen met Heks’nkaas nuttigde. Ik kreeg er ruzie met een andere motorrijder, die beweerde dat z’n Moto Guzzi V7 een veel betere motor is dan mijn Street. We gingen net niet op de vuist, maar toch gooide ik z’n bord preisoep over z’n kanis. We gingen niet bepaald als vrienden uit elkaar. In Hoofdstuk 3 steek ik de Duitse grens over, en ik word aangehouden door de politie, die me vraagt waarom ik zo traag rijd op de autosnelweg. In perfect Duits zeg ik: ‘Soms rijd ik traag, en soms rijd ik snel, en zo haal ik het eindpunt wel.’ Ze laten me gaan, en ik vlam met 220 km per uur naar Mönchengladbach, waar ik een tovenaar ontmoet. Wie hij is, en wat hij zoal tovert, zullen jullie kunnen lezen in Op De Motor Door Europa. Jullie kijken er allicht naar uit.
