Ik heb mijn nieuwe tweewieler gevonden! Althans, dat denk ik. Ik heb er namelijk nog geen seconde op gereden. Op basis van een test in een motorblad uit 2020 en persoonlijk advies van motorjournalist Mink Bijlsma heb ik besloten dat het de voorloper van de Kawasaki Ninja 1000SX moet zijn: de Z1000SX.
Hij is goed, maar kleurloos, heeft Mink me wel gewaarschuwd. Kleurloos? Als ik naar de plaatjes kijk, zie ik een ‘badass’ Japans scheurijzer. En ik wil hem juist kleurloos, oftewel zwart, want dat Kawasaki-gifgroen vind ik iets voor 23-jarige jongens met petjes in de kijk-mij-nou-fase. Zwart is stoer, gedistingeerd en mysterieus heb ik lang geleden besloten. Daarom rij en draag ik consequent puur en alleen zwart.
Ik wil proefrijden. Nu! Op Motoroccasion zie ik dat Motorplanet in Almere er twee heeft. Vriendin K. belt:’ kunnen we over een uur komen kijken en eventueel een rondje maken?’ ‘Tuurlijk, de koffie staat klaar’, luidt het antwoord. Altijd weer die koffie waar motorhandelaren mee schermen, terwijl-ie zelden te hachelen is. En toch werkt het. Plankgas met de automobiel naar Almere derhalve.
En jawel, er staat er al eentje buiten. Speciaal voor mij, neem ik aan. Hij is uit 2012, 26.000 kilometer op de klok. Met gifgroene kuip, maar ook met zijkoffers en dat lijkt me reuze handig, want geen gehannes meer met een bagagerol en snelbinders. Maar om heel eerlijk te zijn: ik wil hem dus vooral even ‘proeven’.
Boudewijn Geels: ‘Koop hem niet!’
De Z1000SX is een allemansvriend, las ik. De eigenaar van Motorplanet bevestigt glimlachend dat deze Kawa werkelijk niets liever wil dan mijn allerbeste maat worden en geeft me de sleutel. En inderdaad, tjeetje, wat rijdt dit ding gemakkelijk. Een grote brommer, waar je met één hand losjes op het stuur achtjes mee kunt draaien op twee vierkante meter asfalt. En dan de zithouding. Een racer waarop je heerlijk rechtop zit? Dat kan natuurkundig helemaal niet!
Oké, hij heeft dus een gifgroene kuip, maar daarmee lijkt de motor groter. En het valt me vanuit de auto telkens weer op hoeveel minder zichtbaar je bent als je motor, kleding en helm allemaal effen zwart zijn. Jawel, zo kan ik mezelf binnen een paar uur van standpunt A naar het diametraal tegenovergestelde standpunt B redeneren.
Ik vraag vriendin K. om de duozit te proberen. Ze neemt tien seconden plaats en zegt: ‘Best oké. Wel iets minder ruimte dan op je Honda X11.’ Ik registreer alleen het ‘best oké’ – waar ik later spijt van zal krijgen – en ga de onderhandelingen in. Voor mijn Honda krijg ik ongezien (wel toon ik wat foto’s, waar óók de deukjes in mijn tank op staan, want eerlijk duurt het langst) € 1.750,- terug. Als ik € 6.000,- bijleg, is deze Kawa voor mij, inclusief zes maanden garantie. De verkoper doet er ook een nieuwe achterband bij en vraagt: ‘Hebben we een deal?’
De hyper-impulsieve Geels van vijftien jaar geleden zou ongetwijfeld ja hebben gezegd. Maar op mijn vijftigste ben ik nog slechts super-impulsief. Dus nog steeds krankzinnig impulsief, maar net iets minder dan vroeger. Ik maak minstens twintig foto’s van de Kawa, ook van de onderzijde. Daarna zeg ik tegen de verkoper: ‘Ik slaap er een nachtje over.’
Want hij heeft me iets verteld dat me de stuipen op het lijf jaagt: ‘Het is een importmotor. Zonder onderhoudsboekje.’ Nu weet ik ook wel dat er prima importfietsen te koop zijn, maar ik zie beelden voor me van in ravijnen geflikkerde motoren en provisorisch gehannes in Duitse, Belgische of Britse schuurtjes met lasapparaten en duct-tape.
Kortom: ik ga me eerst maar eens in het fenomeen ‘importmotor’ verdiepen.
