Het Lake District is werkelijk heel mooi. Veel Britten vinden het zelfs de mooiste plek op aarde: het met twaalf grote- en een heleboel kleine meren overgoten Lake District. Ze hebben er zelfs bergen die naar Engelse begrippen best hoog zijn. Dat maakt de streek voor ons, motorrijders, tot een paradijs.

Klaus H. Daams

Wordsworth of Campbell, dat is de vraag. Althans, deze heren hebben hun naam voor eeuwig verbonden aan het Lake District. William Wordsworth was een romantische dichter uit het begin van de 19^e eeuw, die gevoelige motorrijders en ander gespuis ook nu nog tot tranen roert. Hij liet zich daarbij door het lieflijke landschap van het Lake District inspireren. Later werden de geografische aspecten van het gebied op een veel prozaïscher manier benut. Op het Coniston Water zette Donald Campbell op 14 mei 1959 met zijn Bluebird K7 het wereld snelheidsrecord te water scherper op 418,99 km/h. Om dat zelfde truukje ook op het land uit te halen, moest hij bij gebrek aan ruimte in Engeland overigens naar Zuid Australië. Daar werd hij op de bodem van het uitgedroogde zoutmeer Eyre geflitst met 648,58 km/h. Op de wegen van het Lake District is deze snelheid, zelfs voor recordjagers, een utopie. En daarom des te leuker. Want zo hard hoeft het niet te gaan om hier fantastisch veel lol te hebben.

Van uit Rotterdam met de ferry naar Hull, daarna dwars door Engeland en dan zijn we al in Windermere, de plaats aan de rand van het meer met dezelfde naam. We begroeten onze gastvrouw van het B&B waar we al digitaal hadden gereserveerd en gaan direct daarna op verkenning uit. Het bij de Britten zo geliefde Lake District is maar 40 bij 50 kilometer groot. Is dit gebied niet wat te klein om leuk te zijn. Geen zorgen. Het Lake District is groot zat. We vertrekken vanaf de zuidpunt van Lake Windermere, dat met zijn krap 18 kilometer lengte het langste meer van Engeland is en verlaten de brede A 590 om naar Rusland te rijden. Rusland? Ja, Rusland.

Rusland

The Rusland Valley blijkt een waar een pretpark voor motorrijders. Je kunt er heerlijk rustig de slingerende heuvelwegen op- en af draven. Holle wegen zijn afgezoomd met dikke hagen van varens en eeuwenoude, bemoste natuurstenen muurtjes. Alleen straatje keren is er moeilijk en wordt zelfs gênant wanneer die actie herkauwend wordt gade geslagen door een stel verwijtend kijkende lokale runderen. We navigeren van Oxen Park naar het Coniston Water, de plek waar Donald Campbell bij zijn laatste recordpoging op het water in 1967 dodelijk verongelukte. Het is er dan ook zo kalm als op een begraafplaats. Door het dikke bladerdak knipoogt de avondzon vriendelijk. Aan de horizon lokken de Cumbrian Mountains. Die staan voor morgen op ons programma.

Het regent nogal eens in the lake District, maar voor de groei van deze bergen heeft dat weinig effect gehad. De Scafell Pike, Engelands hoogste berg, is er niet hoger dan 978 meter mee geworden. Is dat een berg? Voor Hollanders wel natuurlijk. Uit marketingoverwegingen geven de Britten desondanks de hoogte in ‘feet’ aan. Daarmee is de berg opeens een trotse 3.209 voet. Maar onderschat deze bergen niet. De meeste zijn door de tijd afgeslepen tot soepele welvingen en kaal geërodeerd, maar plaatselijk zijn ze net zo scherp doorgroefd als de wangen van Jan Mulder. Overigens is het wel opletten geblazen, deze bergen zijn een ideaal losloopgebied voor wandelaars en klimmers. De spits van dat volk ligt vroeg in de middag. Er verdwijnen dan massa’s met rugzakken, tassen en touwen behangen exemplaren de natuur in. Op de volle parkings blijven alleen lege auto’s achter. Tegen de heuvels zie je ze later terug als gekleurde stippen.

Russisch roulette

Over heuvels en bergen gesproken: de koppelkromme van mijn CB 1300 lijkt op een hoogvlakte. Wat een ontspannen genot om hier op de toppen van al die Newtonmeters te surfen! Zeker wanneer je full English breakfast zijn plek nog aan het vinden is. De B 5343 klimt 25 % omhoog en gaat met een boog van Ambleside naar Langdale, midden in de Cumbrian Mountains. Het weggetje slingert als een dronken tor door een omgeving die het meest wegheeft van een bord spinazie. Hoewel een plantkundige deze omgeving wellicht beter kan duiden. Terwijl een paar mountainbikers hun best doen om hun polsslag boven de 200 te krijgen blijven de langs de weg grazende langpootschapen – zouden ze ooit een paar greyhound genen hebben opgedaan? – de wereld ongeïnteresseerd bekijken. Maar rust is net zo’n garantie als geluk tijdens de Russische roulette. Want opeens davert er een hele kudde klassieke sportwagens voorbij in het kader van een of andere rally voor oude auto’s. Onze brave Honda is er stil van.

“Extreme caution, Narrow route, max. 30%” dreigt een bordje voor de Wrynose en Hard Knott pas. Wat verderop lees je aanvullend:” Only for light vehicles.” De dikke Honda met zijn volle 270 kilo is nu eindelijk een ‘ light vehicle’. We gaan er voor. Passen met een hoogte van 400 meter kunnen ook killers zijn. De weg is bizar smal en steil en de haarspeldbochten pervers scherp. De Vauxhall-chauffeur die we tegenkomen heeft zich er op verkeken. De Opelkloon hangt met zijn dorpels op het randje en met zijn neus boven een wel heel erg stijl afstapje. Twee passerende wandelaars proberen de auto tegen doorkiepen te behoeden door als surfers in de storm, staand in de achterdeuropeningen naar achteren te leunen. In tekenfilms werkt dat immers ook vaak?

Leuker dan bridgen

Maar veertig bij vijftig kilometer? Nou en! Er zijn wel 2000 mogelijkheden om dit park te doorkruisen en te bekijken. Bij Dalegarth ligt een smalspoorspoorbaan formaatje ‘Madurodam’. En Ulpha doet je aan Schotland of Noorwegen denken vanwege zijn schrale kloven. Niet te missen: er is ook nog een kolonie tuinkabouters op de bodem van het 80 meter diepe Waste water. En dromerig wegstaren? Dat doe je prima over de Ierse zee. Vervelen hoef je je nooit in het Lake District. De enige ergernis is dat de dagen er altijd te kort zijn.

Ook aan de mindere kant: heel wat fotogenieke boerderijtjes zijn aan de EU normeringen ten onder gegaan. En het feit dat de atomaire opwerkingsfabriek Windscale nu uit marketing overwegingen en na een reeks bijna milieurampen is omgedoopt tot Sellafield is net zo zinnig als een seropositieve pitbull die ‘Killer’ heet uit PR overwegingen‘ Knuffie’ te gaan noemen. Ok, door maar weer. In Calder Bridge gaan we rechts af richting Ennerdale Bridge. Wat daarna komt is absoluut leuker dan een potje bridgen. Mijn CB zwemt als een rode koraalvis door een groene wereld. Wordsworth had dat natuurlijk mooier kunnen zeggen. Maar toch. Door een pracht van een ‘bomentunnel’ bij Loweswater jagen we op een rode wouw op die ons voor uit vliegt naar het licht, naar het eind van deze dubbele bomenrij. Via Crummock Water, Buttermere, Honister Pass en Thirlmere gaan we terug naar ‘huis’ naar Windermere.

Naomi Campbell op haar rug

Als smaakmakers voor de volgende dag hadden we placemats met opdrukken van prentbriefkaart onder ons ontbijt. Heel idyllisch. Vandaag kiezen we voor Ullwater en de Stone Circle bij Keswick. Om op temperatuur te komen pakken we eerst de Kirkstone Pass waar een harde wind de wolken weg veegt maar de fraai gestapelde natuurstenen muurtjes gelukkig nog net niet om blaast. Een bordje met “winter condfitions can be hazardous’ belooft het ergste voor het naseizoen. Op dat moment knallen er een daverende Super Duke en een huilende R1 voorbij om te laten zien dat het hier niet alleen in de winter gevaarlijk kan zijn. De passagiers op de monotoon dreunende rondvaartboten zoeken verbaasd naar de oorsprong van het lawaai. Aan de noordkant van het meer is het bij Pooley Bridge net zo afgeladen met toeristen als bij ons in Volendam op een mooie dag. Wij pikken een binnendoor weggetje dat nog in geen enkele TomTom, Tripy of Garmin te vinden is en deze leidt naar Martindale en Sandwich.

“We don’t have it so often”, lacht de barkeeper van The Queens Head in Askham als we over het mooie weer juichen. We zitten heel tevreden op de houten bank voor de pub en genieten van onze maaltijd. Helemaal weer op krachten gaan we verder naar Haweswater. En hoe omstreden dat stuwmeer bij zijn bouw in 1935 ook was – er werden twee dorpen voor onder water gezet – vandaag toont het zich op zijn mooist. Het meer ligt als een flauwe boog in het dal van Mardale. Naar gelang de waterstand steken er twee eilandjes uit omhoog alsof Naomi Campbell er op haar rug ligt te zonnen. En ook dat had Wordtworth natuurlijk poëtischer omschreven. Maar die kon vast niet motorrijden.

Klein Stonehenge

De 38 stenen van de Castlerigg Stone Circles staan als gigantische, versteende hamsters in het gouden avondlicht. De megalithische kring is niet zo groot als die van Stonehenge, maar is nog echt ‘in het wild’ te bezoeken en niet omheind. Het is een prachtplek voor romantici en new-age dromers. Na een perfecte dag, waarin we het idee kregen dat de wereld alleen maar uit natuur en historie bestaat, is restaurant ‘ the Lighthouse’ in Windermere een passend contrast. De zilverachtig glanzende tafelbladen baden in oranje en neonblauw licht. We blijven er lekker hangen terwijl de volle maan buiten boven het meer patrouilleert.

Zondagochtend. Wat hoort er net als mayo bij de frieten? Een ommetje naar een motortreffen. In dit geval naar de ‘Devil’s Bridge’ bij Kirby Longsdale. Veel van de aanwezige ‘ devils’ zijn intussen rustig en grijs geworden. Maar de stenen brug over het riviertje de Lune is de ideale plek om met gelijkgestemde zielen over motorfietsen te kletsen. Nog meer verhalen vind je dan in het Lakeland Motor Museum tussen Newby Bridge Haverthwaite. Naast automobiele topstukken, waar onder een tentoonstelling van Campbell’s Bluebirds, vinden we Barry Sheenes Dunstall Suzuki en Joe Dunlops 125 cc Honda. Een steenworp verder is het Lakeside & Haverthwaite Steam Railway complex. Ook leuk. We gaan verder.
1500 toeren in zijn vijfde versnelling. Dan het gas er op. Met het inslaand vermogen van een dikke dame in een uitverkoop knalt de CB 1300 over de Stoneside Hill naar Corney. Je zou er een applausje voor geven. De overstekende herten waar de borden voor waarschuwen hebben waarschijnlijk nog lunchtijd of doen een dutje. Veel van de gestapelde muurtjes zijn in alle eenzaamheid ook omgevallen. Dat omvallen kan je in het voormalige vissersplaatsje Ravenglass zelf overkomen wanneer je je inlaat met de lokale insteek van het begrip ‘de halve liter klasse’. Een pint bier meet daar de volle 500 cc. Ter plekke badderen in zee wordt serieus ontraden in verband met de nucleaire waterverontreiniging ter plaatse. Met dank aan Sellafield.

Geen bieren voor vieren. Drinken doen we alleen na de rit, thuis in Windermere. Daarom hebben we tijd voor een tweede rendez-vous met Loweswater, Buttermere en de Honister pas. Bij het Derwent Water beleven we een bijzonder déjà-vu. Het beeld van een hek, half uit het schilderachtige meer stekend zagen we al op de placemat onder ons ontbijt. En nu dus live. Prachtig. Om met een ode aan het Wordsworth museum in Grasmere te besluiten:

It is a beauteous evening, calm and free,
The holy time is quiet as a Nun
Breathless with adoration; the broad sun
Is sinking down in its tranquillity;
The gentleness of heaven broods o’er the Sea:
Listen! the mighty Being is awake,
And doth with his eternal motion make
A sound like thunder–everlastingly

Informatie

Op weg naar Schotland of Man rijdt de gemiddelde continentale motorrijder het Lake District voorbij. En dat terwijl daar de mooiste mix van bergen en meren van Engeland te vinden is. Dat is dus keer op keer een gemiste kans.

Heenreis
Het makkelijkst gaat dat met de ferry Rotterdam (Kingston upon) Hull. Het van oost naar west oversteken van Engeland is dan nog zo’n 250 km. Van kust tot kust. Natuurlijk kun je de Motorways pakken, maar de route door het Yorkshire Dales National Park is veel mooier. Je kunt ook kiezen voor minder varen en langer rijden. Dan pak je de boot van Calais naar Dover. De rit in Engeland gaat dan via Londen, Liverpool en Lancaster. Meer details via www.poferries.com

Onderdak

Het Lake District is met zijn 40 bij 50 kilometer heel goed in dagtrips te bereizen. Daarom is het handig een vaste uitvalsbasis te hebben. En vooruit boeken is dan zeker tijdens het seizoen erg handig. Want het gebied is ook onder de Engelsen heel populair. Het aantal betaalbare hotels en goede B&B’s is in en om de ‘ grote’ steden ruim, en daar buiten goed te vinden. Het Storrs Gate House Longtail Hill in Bowness on Winderwere, LA23 3JD, 0044 15394 43272, www.storrsgatehouse.co.uk heeft zelfs een prijs gewonnen. Je slaapt en ontbijt er vanaf 50 pond. Motorrijders zijn meer dan welkom in Lindisfarne House, Sunny Banks Rd., Windermere, LA23 2EN, 0044 15394 46295, www.lindisfarne-house.co.uk. B&B vanaf 28 pond.

Wat meer adressen? www.watendlathguesthouse.co.uk , www.melrose-guesthouse.co.uk, www.holmeleagueguesthouse.co.uk. Maar ook buiten de toeristencentra hoeft er niemand onder een brug te slapen. Als je niet bang bent voor radioactieve besmetting vanuit Sellafield kun je in Ravensglass terecht bij www.rose-garth.co.uk en www.lakedistrictletsgo.co.uk/holly_house.html

Een goed en goedkoop alternatief voor de B&B’s zijn de jeugdherbergen waar tegenwoordig gasten tot in de 80 welkom zijn. Kijk maar op www.yha.org.uk Daar slaap en ontbijt je al voor 15 pond p.p.. Een tip voor groepen tot 4 personen die een vakantiehuisje in de ‘ bergen’ zoeken www.cockleybeck.co.uk. Daar tik je 300 pond af voor een volle week onderdak.

Bezienswaardigheden

Het lijkt wel of de Britten rekening houden met het wisselvallige klimaat. Daar aan de oorsprong van de industrialisering ligt de historie voor het oprapen. Veel musea met werkende techniek over dingen die rijden, drijven en/of op stoom draaien, bijvoorbeeld www.lakelandmotormuseum.co.uk, www.lakesiderailway.co.uk, www.windermere-lakecruises.co.uk, www.ullswater-steamers.co.uk . En als het maar een beetje mooi weer is moet je dus zeker naar de ‘Devil’s Bridge’ motortreffens bij Kirby Lonsdale gaan.

Download deze route