De padvinderij of voetbal: het zat er gewoon niet in voor deze Zaanse jongens. Hun twee oudere broers raken in de vroege jaren zeventig verslingerd aan de motorfiets en slepen George en Ron erin mee. George: ‘Achterop de motor met je grote boers naar de motorrace, dat laat je niet lopen. Het de tijd van Jack Middelburg, Boet van Dulmen en Wil Hartog. Voor ons, broekies van tien en twaalf, was het één groot feest.’

George: ‘We werden vrij opgevoed en hebben het ervan genomen. Hutten bouwen, crossen op oude Spartaatjes en Mobylette, knokken met knapen van de overkant, we zaten er tot onze nek in. Ik was veertien toen ik een gouden deal sloot met pa: vier jaar lang zijn nieuwe Honda  CB750 poetsen en op mijn achttiende zou ik hem voor een prikkie overnemen. En zo had ik met 18 jaar een bloedmooie CB750. Dat was toen echt de top.’ Ron liet er geen gras over groeien en ritselde de Benelli Tornado van zijn broer.

Ron: ‘We reden Suzuki, net als de grote namen uit de racerij destijds. Een bocht door zwabberen met zo’n fiets was echt werken. Suzuki stond voor “stuur jezelf de kist in”. Wat je nu cadeau krijgt met traction control en ABS, moest uit het lijf komen. Zo leerden we sturen.’

In de schuur van Ton kun je letterlijk van de grond eten

George: ‘Ron haalde zijn racelicentie. Zonder onszelf op de borst te kloppen: we draaien als snel goed mee in de top. Een raceweekend afsluiten zonder podiumplek, gold als verloren. Sinds de eeuwwisseling gaat het er sneller en professioneler aan toe. Winnen hoeven we nu niet meer zo nodig, maar we verschijnen nog steeds aan de streep in Francorchamps of Lelystad.

Voordat de pekel neerdaalt op de winterse wegen, heeft George nog een klus te klaren. In een besteleend uit 1959, zijn eigen bouwjaar, sleutelt hij het motorblok van een BMW R1100. Dwarsbalken in het chassis moeten weerstand bieden aan het geweld dat het karretje straks wordt aangedaan. ‘Als ik het gaspedaal diep intrap, zal hij rap richting 180 km/u gaan’, glundert George.