Hoofdprijs voor Jeffry de Vries – TTerugblik #12

In de aanloop naar het eeuwfeest van de Dutch TT is er de afgelopen maanden veel aandacht besteed aan de Nederlandse winnaars en de Nederlandse coureurs die net niet wonnen. Terecht, want zij verdienen het dat er jaren later nog altijd met eerbied over hun geweldige prestaties wordt gesproken. Maar ook in de klassen die niet tot het wereldkampioenschap behoorden, werden soms mooie resultaten geboekt. Dat was met name het geval bij de Thunderbike Trophy, een klasse die twee jaar – 1995 en 1996 – deel uitmaakte van de GP’s.

In deze categorie werd gereden met 600cc-viercilinder viertakten, gebaseerd op wegmodellen. Destijds een categorie waarvoor alle Japanse fabrikanten motoren op de markt brachten, die in grote aantallen werden verkocht. Geen wonder dat Dorna er brood in zag daarvoor een raceklasse in te stellen. Die nieuwe klasse kwam als een verrassing voor de internationale motorbond FIM, maar kon wel worden verreden omdat het contract tussen Dorna en FIM aan Dorna de mogelijkheid bood dit te doen. De Thunderbike Trophy was een directe concurrent van het EK Supersport, een klasse die vanaf 1990 deel uitmaakte van het WK Superbike en vanaf 1999 de WK-status kreeg.

Belangstelling van de zijde van de rijders was er genoeg, rijders die in de GP’s buiten de boot waren gevallen, zoals Wilco Zeelenberg.

Hoe moeilijk kan dat hele fotograferen nou helemaal zijn?

In eigen land – waar toen nog een bloeiende racecultuur heerste – was de 600cc-klasse sterk bezet met rijders als Jeffry de Vries, Harry van Beek, Johnny Verwijst en Mile Pajic. Zij allen kregen de mogelijkheid om tijdens de TT met een wildcard aan de start te komen. Bij de race in 1995 was het tot aan de GT-bocht niet duidelijk wie er zou gaan winnen. De winst leek naar De Vries te gaan, maar op de laatste meters stak de Duitser Udo Mark hem voorbij. De derde plaats ging naar de Zwitser Yves Briguet. Een teleurstelling voor De Vries, die later in het seizoen nog aan enkele races kon deelnemen en op Donington Park zijn eerste zege behaalde.

In 1996 was De Vries wel vaste deelnemer en Zeelenberg ging zijn tweede seizoen in. Aanvankelijk was in Assen een hoofdrol weggelegd voor Verwijst, die een aantal ronden de kopgroep aanvoerde, maar daarna iets terugviel. De Vries zat er in het begin niet bij, maar wist gaandeweg de race aansluiting te krijgen en reed vierde bij het ingaan van de slotronde achter Zeelenberg, William Costes en Stéphane Mertens. Zeelenberg en Costes raakten elkaar en De Vries profiteerde optimaal en won voor eigen publiek, terwijl Zeelenberg slechts vierde werd. Mertens haalde vanwege een val de finish niet. Getooid met eerst alleen een Friese vlag en later ook de Nederlandse driekleur erbij reed hij zijn ereronde. Luid toegejuicht door de Nederlandse toeschouwers, die eerder op de dag al Jurgen van den Goorbergh uitbundig hadden gehuldigd voor zijn vierde plaats in de 250cc-race. De Vries destijds over de slotronde: ‘Er was veel kuipcontact, met Costes en Zeelenberg kon het niet goed gaan. Ik zorgde ervoor dat ik enige afstand hield. Alles klopte vandaag precies. Winnen is fantastisch, winnen in Assen is het mooiste dat er is. Het publiek is grandioos. Schitterend dat ze allemaal het Wilhelmus meezongen.’

Dit Nederlandse feest is inmiddels alweer bijna dertig jaar geleden. Hoe lang moeten we nog wachten voor weer het Wilhelmus voor een Nederlandse zege kan worden gespeeld? En dan uiteraard in een klasse van het hoofdprogramma.

Foto: Archief MOTO73